บทที่14 ข้าแค่เห็นดอกชิ่งกำลังยื่นออกนอกกำแพง

ในขณะที่หวงเชียนเล่อออกไปข้างนอกอย่างเร่งรีบ กัวลี่ลี่สาวใช้คนสนิทที่ยืนอยู่ไม่ไกลก็รีบเข้ามาปรนนิบัติรินน้ำชาให้เจ้านาย

“ฮูหยิน ท่านก็จิบน้ำชาสักนิดนะเจ้าคะ เดี๋ยวท่านแม่ทัพก็คงจะกลับมาในไม่ช้า” กัวลี่ลี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

กัวรั่วพยักหน้าพลางรับถ้วยชามา แล้วหันไปมองทิวทัศน์นอกหน้าต่างอย่างสบายอารมณ์ “ดูสิ ลี่ลี่ ทำเลที่ตั้งของที่นี่ช่างดียิ่ง มองเห็นลำธารและภูเขา ยามเย็นก็จะได้ชมพระอาทิตย์ตกดินอีกด้วย” 

“บ่าวก็ว่าสวยเจ้าค่ะ” กัวลี่ลี่ตอบรับในขณะแกะกางปลาใส่จานให้นายหญิง

ในขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น เสียงประตูห้องก็เปิดออกอีกครั้ง ทว่าผู้มากลับไม่ใช่หวงเชียนเล่อ แต่เป็นหวังหลิง เหมยซิน รวมถึงหลินซูก็เดินเข้ามา ใบหน้าของแต่ละคนเต็มไปด้วยความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

“หึ ไม่น่าเชื่อเลยว่าฮูหยินน้อยตระกูลโจวจะแอบนัดพบผู้ชายกลางวันแสกๆ” หวังหลิงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างด้วยความดูแคลน “ข้าอยากรู้จริงๆ ว่าใบหน้าหน้าจิ้งจอกของเจ้ามียางอายอยู่บ้างหรือไม่”

กัวรั่วชิงวางถ้วยชาในมือลงอย่างแผ่วเบา แล้วหันมามองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสีหน้าแววตาสงบนิ่ง ไร้ซึ่งความหวาดหวั่น “ไม่ทราบว่าธุระของคุณหนูหวัง และคุณหนูอีกสองท่านคืออะไร ถึงได้รีบร้อนกรูกันเข้ามาแบบนี้”

“ธุระอะไรน่ะหรือ ข้าก็แค่เห็นดอกชิ่งกำลังยื่นออกนอกกำแพง ก็เลยจะมาเตือนสติเจ้าเสียหน่อย” หวังหลิงหัวเราะออกมาอย่างดังจนเสียงสะท้อนก้องไปทั่วห้อง

“เตือนสติข้า?” กัวรั่วชิงยกยิ้ม มองหวังหลิงอย่างยียวน

“ยังจะลอยหน้าอยู่อีก หวังหลิงแค่อยากเตือนเจ้าว่าอย่ามาล่อลวงท่านแม่ทัพฉีหลิงของพวกเราหน่อยเลย” เหมยซินรีบกล่าวเสริมราวกับนัดกันไว้กับหวังหลิง

“แม่ทัพฉีหลิงของพวกเจ้า?” กัวรั่วชิงยิ้มเยาะอย่างเย็นชา “แล้วไยข้าจะต้องรู้สึกอับอายกับการมานั่งกินข้าวในร้านอาหารที่มีผู้คนมากมายเช่นนี้ อีกทั้งยังมีคนสนิทอยู่เคียงข้าง แล้วก็เดินเข้ามาในร้านอย่างเปิดเผย ไฉนถึงได้ถูกกล่าวหาว่ามาพบปะบุรุษอย่างลับๆ ได้”

“กั่วรั่วชิงอย่าปากดีหน่อยเลย ใครๆ ก็รู้ว่าเจ้านั้นเป็นสตรีมากมารยา อย่ามาทำให้ท่านแม่ทัพของพวกเราแปดเปื้อนนะ” หลินซูตอบโต้แทนสหายทันควัน

“แล้วพวกเจ้าดีกว่าข้าจริงหรือ ทั้งเข้ามาในห้องส่วนตัวของผู้อื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต ซ้ำยังโวยวายกล่าวหาผู้อื่นด้วยท่าทีราวแม่ค้าร้านตลาด บิดามารดาของพวกเจ้าช่างเลี้ยงพวกเจ้ามาได้น่าภาคภูมิดีแท้” กั่วรั่วชิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเจือความเย้นหยันอย่างไม่ปิดบัง

“เจ้า! กล้าด่าข้า” หวังหลิงหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ

“ทำไมจะไม่กล้า ข้าเป็นบุตรีของชิงผิงโหว อีกทั้งยังเป็นฮูยินชื่อจื่อจวงเซียงป๋อ ใช่คนที่คุณหนูตระกูลขุนนางเล็กๆ จะสั่งสอนได้หรือ” กัวรั่วชิงเชิดหน้าขึ้นอย่างสง่างาม “ข้าต่างหากที่ต้องห่วงพวกเจ้า เพราะต่อให้คำเล่าลือถึงข้าไม่ค่อยน่าฟัง จนพวกเจ้ากล้าไร้มารยาทด้วย แต่แม่ทัพฉีหลิงใช่คนที่พวกเจ้าจะกล่าวว่าจาล่วงเกินได้เช่นนั้นหรือ เขาเป็นหนึ่งในวีรบุรุษของแคว้น แม่ทัพพิทักษณ์ประจิม พวกเจ้ากลับบอกว่าเขากำลังถูกข้าล่อลวง นี่ไม่เป็นการหมิ่นเกียรติยศของเขาอยู่หรือไร เจ้ามีกันกี่หัว!” กัวรั่วชิงมองพวกนางด้วยสายตาเยียบเย็นจนเหมยซินกับหลินซูถึงกับชะงัก แต่หวังหลิงที่เป็นบุตรสาวของเสนาบดีช่วยขั้นสี่กรมกลาโหมกลับยิ่งเดือดดาล

“ปากดีนักนะ ข้าจะตบสั่งสอนเจ้า!” หวังหลิงตรงดิ่งเข้าหากัวรั่วชิง ง้างมือขึ้นหมายจะตบตีอีกฝ่ายให้หายแค้น แต่ก่อนที่จะได้ลงมือทำตามใจนึก มือของนางกลับถูกใครบางคนยึดไว้อย่างแน่นหนา

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” หวงเชียนเล่อก็เข้ามาหยุดมือนางไว้จากข้างหลัง

“ทะ...ท่านแม่ทัพ” หวังหลิงใบหน้าเหยเกเพราะเจ็บที่ข้อมือ

“ในเมื่อรู้ว่าข้าเป็นผู้ใด เหตุใดเจ้าถึงได้เสียมารยาทกับแขกของข้าเยี่ยงนี้” หวงเชียนเล่อจ้องนางด้วยแววตาแข็งกร้าว

“ท่านแม่ทัพ คุณหนูพวกนี้จู่ๆ ก็บุกเข้ามา แล้วบอกว่าท่านแม่ทัพกำลังถูกฮูหยินของบ่าวล่อลวงอยู่เจ้าค่ะ” กัวลี่ลี่ไม่รีรอที่จะจุดไฟเติมฟืน นางไม่มีทางปล่อยให้คนที่มาดูถูกเจ้านายได้กลับออกไปแต่โดยดีแน่นอน “ได้โปรดให้ความเป็นธรรมกับฮูหยินด้วย ท่านแม่ทัพอุตส่าห์นัดฮูหยินมาเพื่อเจรจาขอสั่งซื้อเครื่องหอมสำหรับกันยุงไปใช้ในกองทัพแท้ๆ แต่คุณพวกนี้กลับกล่าวหาว่าฮูหยินของบ่าวมาพบชู้รักเจ้าค่ะ”

“ชู้รักงั้นรึ กล้าดียิ่งนักที่มอบตำแหน่งนี้ให้กับข้า” น้ำเสียงของหวงเชียนเล่อพลันเย็นยะเยือก ใบหน้าของเขาตอนนี้ไร้รอยยิ้มอย่างสิ้นเชิงและดูน่าเกรงขามจนน่ากลัว “ในเมื่อพวกเจ้าขาดการอบรม ข้าก็จะสั่งสอนพวกเจ้าเอง”

ใบหน้าของคุณหนูทุกคนซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ ท่านแม่ทัพ ข้าเปล่า ข้าไม่ได้พูด” เหมยซินแก้ตัวปากคอสั่น  

“ทั้งหมดนี้...เป็นเพราะหวังหลิงเจ้าค่ะ นาง...นางบังคับให้พวกข้าเข้ามาหาเรื่องกัวรั่วชิงด้วยกัน” หลินซูชี้มือไปที่หวังหลิงเพื่อกล่าวโทษ

“ใช่ข้าคนเดียวซะที่ไหน ก็พวกเจ้าไม่ใช่หรือไงที่ยุยงข้าให้มาจัดการหญิงแพศยาผู้นี้” หวังหลิงโวยวายที่สหายโยนหม้อดำให้นางรับไว้คนเดียว เรื่องอะไรต้องยอม

“ไม่ต้องเถียงกัน!” หวงเชียนเล่อตะคอกเสียงดังสนั่นไปทั้งร้าน จนผู้คนเริ่มขึ้นมามุงดู “เด็กๆ นำตัวคนไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเหล่านี้ไปที่หน้าจวนของพวกนาง แล้วตบปากสิบครั้ง ให้บิดานางรับรู้ว่าหากไม่อบรมบุตรธิดาให้ดี จะต้องพบเจอกับอะไร”

“ไม่นะ ข้าผิดไปแล้ว กัวรั่วชิง...ช่วยข้าด้วย บอกท่านแม่ทัพให้ละเว้นพวกข้าที” หวังหลิงกับคุณหนูอีกสองคนที่กำลังถูกคนของหวงเชียนเล่อลากไป พยายามร้องไห้อ้อนวอนทั้งน้ำตา แต่กัวรั่วชิงหาได้สงสารพวกนางแม้แต่นิดเดียว

“เอาล่ะๆ เรื่องที่น่าสนใจจบลงแล้ว ขอให้ทุกท่านไปกินข้าวกันต่อเถิดเจ้าค่ะ” กัวลี่ลี่รีบออกมาตรงหน้าประตู กล่าวเป็นเชิงไล่พวกสอดรู้สอดเห็นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แล้วปิดประตูทันใด

หวงเชียนเล่อหันมามองกัวรั่วชิงที่นั่งอยู่บนโต๊ะ สีหน้าแววตาที่เคยดุดันดุจพยัคฆ์บัดนี้กลับแปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความห่วงใย เขามองดวงหน้างามพิลาสของนางที่ยังคงสงบนิ่ง แต่แววตาซ่อนความเหนื่อยล้าเอาไว้ เขาเดินเข้ามาใกล้ๆ และใช้มือที่ใหญ่และอบอุ่นจับมือของนางไว้อย่างไม่สนใจสิ่งใด “ไม่เป็นไรแล้ว...เจ้าปลอดภัยแล้ว”

กัวรั่วชิงเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย “รั่วชิงไม่เป็นไร ขอบคุณท่านมาก”

“ข้าเป็นพันธมิตรของเจ้า ข้าจะไม่ปล่อยให้ใครมารังแกเจ้าได้อีก” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและจริงใจ

“แต่ก็จริงของพวกนาง ข้าเป็นสตรีที่ออกเรือนแล้ว หากท่านพบข้า ก็อาจถูกครหาได้”

“ผู้ใดกล้าวิจารณ์ข้าเยี่ยงนั้นก็ลองดู ข้าจะจัดการมันให้ไม่เหลือหัวไว้พูด”

“ทำไมท่านต้องทำขนาดนี้ด้วย”

“ข้าเคยบอกไปแล้ว ข้าจะทำในสิ่งที่อยากทำ และข้า... ข้าจะอยู่เคียงข้างเจ้าเสมอ รอจนกว่าเจ้าจะบรรลุเป้าหมาย”

คำพูดของหวงเชียนเล่อทำให้กัวรั่วชิงรู้สึกปลอดภัยอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน นางพยักหน้ารับอย่างช้าๆ มือของนางที่สั่นเทาคลายออกและจับมือของเขาไว้แน่น ราวกับต้องการยึดเหนี่ยวผู้ชายตรงหน้าเอาไว้ เป็นการแสดงความเชื่อใจที่กัวรั่วชิงมีให้หวงเชียนเล่ออย่างหมดใจ