บทที่ 12

“ถ้าฉันไม่มา ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าแกไปเก็บผู้ชายข้างทางที่ไหนมาเลี้ยงในบ้าน!”

ชายวัยกลางคนด่าด้วยสีหน้าเย็นชา

“ผู้ชายข้างทางที่ไหนกัน!”

“ทำไมพูดจารุนแรงขนาดนี้ล่ะค่ะ!”

“ฉินหมิงเป็นเพื่อนของหนู เราไม่ได้เป็นอะไรกัน!”

หลินหว่านชิงไม่พอใจมากที่พ่อพูดแบบนี้

“ท่าทางพวกแกสองคนเป็นแบบนั้น แต่แกยังพูดว่าไม่มีอะไรได้อีกเหรอ?”

“น่าขำจริง!”

“หลินหว่านชิงช่วยรู้สึกละอายใจหน่อยสิ นี่มันกลางวันแสก ๆ นะ? ทำไมไม่ไปทำที่สวนล่ะ!”

หญิงงามกล่าวด้วยรอยยิ้มเหน็บแหนม

"ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเธอ!"

“ฉันอยากทำอะไรก็เรื่องของฉัน ไม่ใช่กงการของเธอที่ต้องมาสาระแนสั่งฉัน!”

หลินหว่านชิงจ้องมองด้วยความโกรธ บรรยากาศอึมครึมระหว่างทั้งสองก็เริ่มขึ้นทันที

“เถิงฮุ่ย ดูเธอสิ!”

“ไม่รู้จักเด็กไม่รู้จักผู้ใหญ่ แบบนี้มันสมควรหรือคะ!”

หญิงสาวเขย่าแขนของชายวัยกลางคนอย่างออดอ้อนด้วยสีหน้าเสแสร้ง

“หว่านชิง เป็นอะไรกันแน่?”

“ยังไงไป๋จิงเป็นแม่ของแกนะ ทำไมถึงพูดกับเธอแบบนี้!”

หลินเถิงฮุ่ยดุ

“เธอไม่ใช่แม่ของหนู!”

“แม่ของหนูเสียชีวิตไปแล้วเมื่อยี่สิบปีก่อน!”

“เธอเป็นเพียงนังจิ้งจอกที่เป็นเมียน้อย มีคุณสมบัติอะไรถึงจะมาเป็นแม่ของหนู!”

หลินหว่านชิงมีสีหน้าเยาะเย้ย

“เถิงฮุ่ย ได้ยินไหม? เธอว่าฉันว่านังจิ้งจอก…”

ไป๋จิงคนสวยพูดทั้งน้ำตา

"อวดดีนักนะ!"

“กล้าดียังไง!”

หลินเถิงฮุ่ยโกรธมากและยกฝ่ามือขึ้นจะตบหลินหว่านชิง

“ตบเลยสิ!”

“ตั้งแต่แม่ของหนูเสียชีวิต นอกจากคุณปู่ก็ไม่มีใครในบ้านใส่ใจว่าหนูจะเป็นจะตายยังไงอยู่แล้ว!”

“จะตบให้ตายก็ได้ หนูไม่สนใจแล้ว!”

หลินหว่านชิงดูดื้อรั้นไม่ยอมแพ้

"แกนี่มัน..."

หลินเถิงฮุ่ยโกรธมากจนตัวสั่นไปหมด ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาเขาทุ่มเทความสนใจทั้งหมดไปที่ไป๋จิงและลูกชายของเขา

เขารู้ว่าตัวเขาเองติดค้างลูกสาวของเขาไว้มาก ดังนั้นในที่สุดเขาก็จึงชักมือกลับ

“หว่านชิง ถึงเวลาที่ต้องพูดเรื่องแต่งงานแล้ว จะมีแฟนฉันไม่ห้ามหรอก!”

“แต่ด้วยฐานะครอบครัวตระกูลหลินของเรา ถ้าจะหาแฟน อย่างน้อยก็ควรหาคนที่เหมาะสมกันหน่อยสิ!”

หลินเถิงฮุ่ยข่มความโกรธของเขา ชี้ไปที่ฉินหมิงและพูดอย่างดูถูกว่า "ลองดูสภาพผู้ชายคนนี้ให้ดี สภาพยับเยินรุ่งริ่งดูเหมือนขอทานขนาดนี้ มีอะไรคู่ควรกับแกกัน"

“บอกอยู่เมื่อกี้ว่าฉินหมิงเป็นเพื่อนของหนู เขาไม่ใช่แฟนของหนู!”

“และเขาก็ไม่ใช่ขอทานด้วย!”

หลินหว่านชิงรู้สึกไม่พอใจมาก

“เธอสองคนอยู่ด้วยกันแบบนี้ ถ้าเขาไม่ใช่แฟนเธอ เขาจะเป็นอะไรได้อีก!”

“เธอคิดว่าพ่อกับฉันโง่หลอกง่ายเหมือนเด็กสามขวบงั้นเหรอ?”

ไป๋จิงยิ้มเยาะเย้ยมองด้วยสายตาดูถูก "หลินหว่านชิง เธอแสร้งทำมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา ข้างนอกลือว่าเธอเป็นผู้หญิงที่บริสุทธิ์ผุดผ่อง ฉันไม่คิดเลยว่าชีวิตส่วนตัวของเธอจะเหลวแหลกได้ขนาดนี้!”

“เธอหลงรักขยะชิ้นหนึ่งด้วยซ้ำ สิ้นคิดขนาดนี้ได้ยังไง!”

เมื่อได้ยินแบบนี้ หลินหว่านชิงก็โกรธมากจนพูดไม่ออก

"เธอ..."

“ใช่ ฉินหมิงเป็นแฟนของฉัน ฉันชอบเขา!”

“แล้วไงล่ะ?”

เมื่อเจอไป๋จิงเย้ยหยันขนาดนี้ หลินหว่านชิงก็โกรธ เธอจึงจับแขนของฉินหมิงแล้วแสดงท่าทีสนิทสนมกันมาก

ฉินหมิงตาเบิกกว้างมองหลินหว่านชิงอย่างตกตะลึง สีหน้าดูทำอะไรไม่ถูก

“ทำไม ในที่สุดก็ยอมรับแล้วเหรอ!”

ไป๋จิงเยาะเย้ย

หลินเถิงฮุ่ยโกรธจนหน้าดำหน้าแดง เขาหยิบเช็คออกมาและเขียนตัวเลขลงไปจากนั้นโยนใส่หน้าฉินหมิง

"พ่อหนุ่ม ฉันไม่สนใจว่านายเป็นใครมาจากไหน!"

“สรุปก็คือ ฉันจะไม่มีวันยอมให้หว่านชิงคบกับนายเด็ดขาด!”

“นี่เงินห้าล้าน เอาเงินไปแล้วหายออกจากชีวิตลูกสาวฉันซะ!”

“นอกจากนี้ในอนาคตหากนายยังกล้ายุ่งกับลูกสาวฉันอีก ฉันรับรองเลยว่านายตายแบบไม่มีที่ฝังแน่!”

ฉินหมิงกะพริบตาปริบ ๆ มองเช็คที่อยู่บนพื้นและกลืนน้ำลายดังเอื้อก

ตอนนี้เขาไม่มีเงินและเงินห้าล้านก็เป็นเงินจำนวนมหาศาลสำหรับเขา!