บทที่ 7

เพียะ!

เสียงตบดังขึ้น หลินหว่านชิงยกมือขึ้นตบหน้าหม่าลู่อย่างแรง

“นังสารเลว แกกล้าตบฉัน ฉันจะสู้กับแก…”

หม่าลู่กุมแก้มตัวเอง ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ เธอแยกเขี้ยวกางมือจะตบหลินหว่านชิง

หลินหว่านชิงตอบสนองอย่างรวดเร็ว และตบหลังมือสวนหม่าลู่กลับอย่างแรง

หม่าลู่ไม่เคยเจอความอัปยศอดสูเช่นนี้มาก่อน เธอเดินโซเซและร้องไห้กับซุนกวนฉง “ที่รักคะ นังแพศยานี่มันตบฉัน คุณต้องเอาคืนให้ฉันนะคะ!”

“เอาคืนกับผีน่ะสิ!”

ซุนกวนฉงโกรธจัดและตบหม่าลู่จนล้มลงกับพื้น

หม่าลู่ที่ถูกตบอึ้งไม่อยากเชื่อเลย "ที่รัก ฉันขอให้คุณเอาคืนให้ ทำไมคุณถึงตบฉันล่ะ?"

“ฉันจะตบเธอนี่แหละ!”

“เธอรู้ไหมว่านี่คือใคร หล่อนก็คือหลินหว่านชิง คุณหนูใหญ่ตระกูลหลิน!”

“เธอจะทำลายตระกูลซุนของเรารึไง!”

ซุนกวนฉงด่าอย่างโกรธเคือง

หม่าลู่ตกตะลึงแทบไม่ได้สติ จากนั้นเธอก็ตระหนักว่าตนประสบปัญหาใหญ่

ตระกูลซุนเป็นเพียงตระกูลใหม่ที่ร่ำรวยในเมืองเจียงเฉิน มีอิทธิพลเป็นแค่อันดับสอง ถือว่ายังห่างไกลจากตระกูลอันดับหนึ่งอย่างตระกูลหลินมากนัก

ไม่ต้องพูดถึงเธอเลย แม้ว่าพ่อของซุนกวนฉงจะมาด้วยตัวเอง เขาก็คงไม่กล้าหาเรื่องหลินหว่านชิง!

“คุณหลิน นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด โปรดใจเย็นลงก่อน…”

ซุนกวนฉงพยักหน้าอย่างรวดเร็ว และโค้งตัวยิ้มขอโทษกับสิ่งที่เกิดขึ้น

“เข้าใจผิด?”

“ฉันไม่เห็นว่ามันเป็นการเข้าใจผิดนะ!”

หลินหว่านชิงแค่นหัวเราะออกมา แล้วสั่งบอดี้การ์ดที่อยู่ข้างหลังเธอ "หัวหน้าหลิว คนพวกนี้รังแกเพื่อนของฉัน ช่วยฉันสั่งสอนพวกเขาหน่อยสิ!"

“ถ้าฉันไม่สั่งห้ามหยุด ใครก็อย่าหยุดมือทั้งนั้น!”

"ครับ!"

บอดี้การ์ดหลายคนรับคำสั่งเข้าล้อมซุนกวนฉง และบอดี้การ์ดสองคนของเขาทันที

หม่าลู่เป็นผู้หญิง และหลินหว่านชิงเองก็เพิ่งตบเธอสองทีระบายอารมณ์ไปแล้ว

ในฐานะผู้หญิงด้วยกัน หลินหว่านชิงจึงไม่ได้ยุ่งกับเธออีก

แต่ซุนกวนฉงและบอดี้การ์ดทั้งสองไม่มีโชคเช่นนั้น บอดี้การ์ดทั้งหกคนของหลินหว่านชิงล้อมทั้งสามไว้ตรงกลาง แล้วทั้งเตะต่อยพวกเขาอย่างไร้ความปรานี!

“คุณหลิน ผมสำนึกผิดแล้ว โปรดยกโทษให้ผมด้วย...”

ซุนกวนฉงร้องโอดโอยซ้ำแล้วซ้ำอีก เขาขดตัวแน่นเอามือกุมหัวไว้แล้วอ้อนวอนขอความเมตตา

“ทีเมื่อกี้ไม่เห็นนายจะปล่อยฉินหมิงบ้าง!”

“กระทืบต่อไป!”

หลินหว่านชิงแค่นหายใจอย่างเย็นชา น้ำเสียงของเธอบ่งบอกถึงความโกรธและเย็นชาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

บอดี้การ์ดยิ่งลงมืออย่างโหดเหี้ยมขึ้นอีก!

หม่าลู่เคยเจอฤทธิ์เดชของหลินหว่านชิงมาก่อน เมื่อเห็นซุนกวนฉงถูกบอดี้การ์ดของหลินหว่านชิงกระทืบจนน่วม เธอทำได้เพียงยืนเฉย ๆ อย่างร้อนรนใจ ไม่กล้าก้าวไปห้ามเขา

“ฉินหมิง มีอะไรก็เอามาลงที่ฉันนี่ ซ่อนอยู่ข้างหลังผู้หญิงแบบนี้นับว่าเป็นอะไรได้อีก!”

หม่าลู่ด่าฉินหมิงอย่างแค้นเคือง

ฉินหมิงมองหม่าลู่อย่างเย็นชา

อย่างไรก็ตาม เขาก็เดินไปทางหลินหว่านชิง ส่งสัญญาณให้หลินหว่านชิงหยุดมือ "หลินหว่านชิง ช่างเถอะ น้ำใจของคุณผมขอรับไว้ เรื่องนี้พอแค่นี้เถอะ..."

หลินหว่านชิงสบตากับสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นของฉินหมิง และเธอก็เข้าใจความหมายของฉินหมิงได้ในทันที ฉินหมิงต้องการแก้แค้นเป็นการส่วนตัวในภายภาคหน้าและไม่อยากยืมมือเธออีก

เธอเดาไม่ผิดเลยจริง ๆ ความนับถือตนเองของฉินหมิงถูกหม่าลู่ทิ่มแทงอยู่

ฉินหมิงจะไม่มีวันลืมความอับอายในวันนี้ไปชั่วชีวิต หวังว่าเขาจะสามารถใช้ความสามารถของตัวเองเพื่อล้างความอัปยศทั้งหมดออกไปในอนาคต

การพึ่งพาหลินหว่านชิงไม่ใช่สิ่งที่ควร

“ครั้งนี้พวกเธอโชคดีไป!”

“เห็นแก่ฉินหมิง ฉันจะปล่อยไปสักครั้งแล้วกัน!”

หลินหว่านชิงจิ๊ปากอย่างเย็นชา จากนั้นหันไปหาฉินหมิงและยิ้มให้ "ฉินหมิง ฉันมีเรื่องตั้งเยอะที่อยากคุยกับนาย นายมาฉันเถอะ"

ฉินหมิงพยักหน้า เขาเดินตามหลินหว่านชิงเข้าไปในรถแล้วจากไป โดยไม่แม้แต่จะมองหม่าลู่

เสียงเครื่องยนต์รถโรลส์รอยซ์หรูหราได้ขับออกไปแล้ว

เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว จู่ ๆ รถปอร์เช่ของซุนกวนฉงก็สภาพดูไม่ได้ขึ้นมาเลยทีเดียว

"น่าเกลียด!"

“ฉินหมิง คนขี้แพ้พรรค์นั้นจะคบกับผู้หญิงระดับหลินหว่านชิงได้ไง!”

“หรือว่าที่เมื่อคืนเขาไม่ได้กลับบ้าน เขาไปอยู่กับหลินหว่านชิง?”

หม่าลู่กระทืบเท้าอย่างแค้นเคือง

ครั้งนี้เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเธอเป็นคนทิ้งฉินหมิง แต่พอหลินหว่านชิงปรากฏตัว ดูเหมือนว่าจู่ ๆ เธอก็กลายเป็นคนที่ไม่คู่ควรกับฉินหมิง