บทที่ 3 ครอบครัวใหม่

มีมี่ในร่างจางหนิงฮวาครุ่นคิดชีวิตที่แล้วเธอไม่เคยมีครอบครัวตั้งแต่เด็กๆ เพราะเด็กกำพร้า ไม่เคยมีครอบครัวเลย ไม่เคยได้สัมผัสรักจากพ่อเลย เมื่อเห็นสายตาของท่านเสนาบดีจางมองหนิงฮวาด้วยความเป็นห่วงเป็นใยมากมาย

เธอพลอยรู้สึกอบอุ่นไปด้วย ในใจบอกเจ้าของร่างขอให้ไปสู่ภพภูมิที่ดี  หากไม่สามารถกลับมาเข้าร่างนี้ได้แล้ว เธอจะใช้ชีวิตนี้อย่างดีที่สุดให้เอง จะดูแลท่านพ่อของเธอให้ดีที่สุดด้วย

ท่านเสนาบดีจางเดินเข้ามาหาหนิงฮวาที่ศาลากลางสระบัว " ฮวาเอ๋อ เป็นอย่าไปบ้างลูกดีขึ้นแล้วใช่ไหม " หนิงฮวาคนใหม่หันไปตอบท่านพ่อ " ดีขึ้นมากแล้วเจ้าค่ะ "  ท่านเสนาบดียิ้มชอบใจ พลางเดินไปลูบหัวบุตรสาว  

" หายดีก็ดีแล้วลูก แต่ช่วงนี้ยังไม่ต้องออกไปไหนนะพักผ่อนให้แข็งแรงกว่านี้ก่อนค่อยออกไป พ่อจะเข้าวังก่อน มีราชการด่วน  เดี๋ยวตอนค่ำๆค่อยกินข้าวด้วยกันนะลูก "

ท่านเสนาบดีพูดจบก็หันหลังเดินออกไป หนิงฮวาลุกขึ้นเดินกลับเรือนของตัวเองบ้าง เมื่อเปิดประห้องเข้าไปเห็นเหม่ยเอ๋อนั่งเก็บข้าว่าของและเช็ดทำความสะอาดอยู่ก็เรียก  เพื่อสอบถามเรื่องราวให้มากกว่านี้

 " เหม่ยเอ๋อ ข้าล้มหัวฟาดพื้นความจำบางอย่างขาดหายไป เจ้าช่วยมาเล่าเรื่องของข้าให้ฟังหน่อย เผื่อข้าจะจำอะไรขึ้นได้บ้าง " เหม่ยเอ๋อเล่าว่าหนิงฮวาเป็นลูกสาวคนเดียวของเสนาบดีจาง

ส่วนฮูหยินไปตายจากไปตั้งแต่หนิงฮวายังเด็ก  ท่านพ่อเลี้ยงหนิงฮวามาคนเดียว เมื่อก่อนมีแม่นมช่วยเลี้ยงตั้งแต่เด็กแต่แม่นมก็จากไปเมื่อหลายปีก่อน ตั้งแต่นั้นเหม่ยเอ๋อก็ดูแลหนิงฮวามาคนเดียว 

ดูแล้วเหม่ยเอ๋อน่าจะอายุแก่กว่าหนิงฮวาเล็กน้อย และหนิงฮวามีคู่หมั้นที่หมั้นกันตั้งแต่เด็กเพราะท่านพ่อของทั้งสองเป็นสหายกันตั้งแต่ยังหนุ่มแน่น เลยจับลูกของทั้งสองหมั้นหมายกัน คู่หมั้นหนิงฮวามีนามว่า

แม่ทัพคงหยาง แม่ทัพตงหยาง ส่วนใหญ่แล้วจะติดพันการรบอยู่ที่ชายแดน นานๆ ครั้งจะกลับจวน ก่อนที่คุณหนูจะล้มหัวฟาดพื้นนั้น  ได้รบเร้าของให้ท่านพ่อเร่งรัดการแต่งงานกับแม่ทัพตงหยางให้เร็วขึ้น

ซึ่งทุกๆ คนก็รู้ว่าหนิงฮวาเมื่อรู้ว่าเป็นคู่หมั้นของท่านแม่ทัพตงหยางก็ฝักใฝ่ในตัวท่านแม่ทัพเรื่อยมา หมายหมั้นที่จะตบแต่งเข้าจวนท่านแม่ทัพ แม้จะรู้ว่าท่านแม่ทัพไม่มีใจให้  

เวลาพบเจอกันก็มักเฉยชา ไม่ค่อยอยากพูดคุยกับจางหนิงฮวาเลย เมื่อได้ฟังเรื่องนี้ มีมี่ก็ไม่แปลกใจที่ท่านแม่ทัพไม่เต็มใจจะแต่งงานตามที่ผู้ใหญ่ต้องการ  จึงคิดว่าเหตุการณ์เปลี่ยนไปแล้ว

เธอจะบอกท่านพ่อว่าไม่ต้องการแต่งงานแล้วเธอจะอยู่จวนนี้กับท่านพ่อ ไม่อยากไปอยู่กับคนที่ไม่ต้องการเธอ  ชีวิตตอนนี้ดีอยู่แล้วเป็นคุณหนูจวนใหญ่ร่ำรวย ไม่ต้องทำงานใดก็มีกิน ไปทั้งชีวิต ไม่เห็นจำเป็นต้องพึ่งพาใคร

ในยุคนี้ผู้หญิงอาจต้องพึ่งพาผู้ชายไว้เลี้ยงและปกป้อง แต่ตอนนี้เธอยังมีท่านพ่ออยู่ เรื่องสามีเอาไว้ค่อยคิดในอนาคตก็ได้ 

เย็นนั้นเธอไปทานอาหารกับท่านพ่อเพื่อพูดคุยทำความคุ้นเคย เธอยังต้องเรียนรู้ชีวิตในสมัยโบราณนี้อีกมาก  คืนนั่นกลับมานอนอย่างมีความสุข  อากาศสมัยโบราณนี้ดีจริงๆไม่ต้องพึ่งพาแอร์หรือพัดลมเลย