บทที่ 2 ผู้หญิงอีกคน

@หลายวันต่อมา

พรึ่บ!

“เธอคิดจะทำบ้าอะไรของเธอ” แรงเหวี่ยงอย่างแรงทำให้เรือนร่างบอบบางของหญิงสาวในชุดนักศึกษาเซไปอย่างไม่ทันตั้งตัว เธอหันหน้ากลับมามองคนที่ยืนอยู่ด้วยแววตาแข็งกร้าวอย่างไม่เกรงกลัวในขณะที่ติณณภพเองก็ยืนกอดอกมองแพรไหมด้วยสายตาโกรธเคืองไม่ต่างกัน

แพรไหมเป็นเด็กที่เขาเลี้ยงดูเอาไว้อย่างเงียบๆ เพื่อสนองความต้องการของตัวเอง เพราะจากหน้าที่การงานและตำแหน่งต่างๆ ทำให้ติณณภพไม่อยากที่จะให้ใครมาทำให้เขาต้องมีปัญหาภายหลัง เขาจึงเลือกคนที่ถูกใจมากที่สุดไว้กินอย่างเงียบๆ แทนการหาคนใหม่ไปเรื่อยๆ แต่ไม่สามารถที่จะไว้ใจใครได้ ซึ่งเกือบสองปีที่ผ่านมาแพรไหมเองก็ทำหน้าที่นั้นมาได้ดีโดยตลอด เธอไม่เคยแสดงตัว และไม่เคยสร้างปัญหา หญิงสาวอยู่ในที่ที่ของตัวเองตลอดเวลาอย่างรู้ในสถานะคู่นอนเพื่อแลกเงินของตัวเอง แต่วันนี้มันกลับไม่ได้เป็นอย่างนั้นเมื่อเธอใจกล้าถึงขนาดบุกไปแสดงตัวถึงที่โรงแรมของเขาอย่างไม่เกรงกลัว ยังถือว่าโชคดีที่ติณณภพไปเห็นเธอก่อนที่หญิงสาวจะเข้าไปสร้างความวุ่นวายมากกว่านี้ให้ทุกคนรู้เรื่องของเขา

“แล้วคุณคิดว่าจะให้แพรทนดูคุณแต่งงานกับคนอื่นได้เหรอคะ!”

“ครอบครัวของฉันกำลังหาคนที่จะมาเป็นลูกสะใภ้ และฉันเองก็เคยไปดูตัวหลายครั้งแล้ว ฉันไม่คิดว่าเธอจะดูตื่นตกใจกับเรื่องแค่นี้นะ”

“ก็เพราะที่ผ่านมาแพรมั่นใจยังไงคะว่าคุณจะไม่ยอมตกลงแต่งงานกับใคร แพรถึงไม่ได้ว่าอะไรตอนคุณไปดูตัว แต่ครั้งนี้คุณกลับประกาศออกมาอย่างง่ายดายว่าจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นในอีกไม่กี่เดือนทั้งๆ ที่ก็มีแพรอยู่!”

“ฮึก..ทำไมคุณถึงไม่รอแพร แพรบอกแล้วไงว่าแพรพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ไปยืนอยู่ข้างคุณ อีกแค่สองปีเองที่แพรจะเรียนจบและได้พิสูจน์ตัวเองให้ทุกคนเห็น ทำไมคุณถึงไม่รอแพร” หญิงสาวปล่อยโฮออกมาแล้วใช้กำปั้นเล็กทุบตีคนตรงหน้าเพื่อระบายความรู้สึกเจ็บปวดเสียใจของตัวเองหลังจากที่ได้รู้ข่าวเกี่ยวกับงานแต่งงานที่กำลังจะถูกจัดขึ้นของคนที่เธอรักมากที่สุด ในขณะที่เธอเองต่างก็พร่ำบอกกับเขาอยู่เสมอถึงความตั้งใจที่จะเป็นลูกสะใภ้ของตระกูล “พัชรเทพพิพัฒน์” ให้ได้

“วันนี้คุณไปดูตัวมาด้วยใช่ไหมคะ” แพรไหมเอ่ยถามคนที่แช่ตัวอยู่ในอ่างอาบน้ำเสียงหวานในขณะที่ตัวเองกำลังถูสบู่ให้เขาไปด้วยอย่างเบามือ

“อืม”

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นยังไงบ้างเหรอคะ แพรไปหาข้อมูลมาเหมือนเธอจะสวยพอเป็นดาราได้เลย แต่ติดนิสัยที่ฟุ่มเฟือยไปหน่อย และก็ไม่ค่อยสนใจงานของที่บ้านด้วย”

“ก็ตามที่เธอเข้าใจ”

“หึ แพรคิดไว้แล้วค่ะว่าคุณติณต้องไม่ชอบผู้หญิงพวกนั้น แต่แพรไม่เข้าใจเลยว่าทำไมครอบครัวของคุณถึงอยากให้คุณไปดูตัวอยู่ ทั้ง ๆ ที่คุณก็ยังไม่ได้สนใจผู้หญิงคนไหนเลย”

“เพราะฉันยังไม่มีใคร พ่อกับแม่ของฉันเลยอยากให้ฉันลองเปิดใจดู อีกอย่างตำแหน่งของสะใภ้คนโตที่จะมาจัดการทุกอย่างในบ้านก็ไม่ใช่ใครก็ได้”

“แต่คุณติณก็มีแพรนี่ไงคะ~ คุณติณรอแพรอีกหน่อยนะ ถ้าแพรเรียนจบเมื่อไหร่แพรจะพิสูจน์ตัวเองให้พวกท่านเห็นเองค่ะว่าแพรพร้อมจะเป็นคนที่อยู่เคียงข้างคุณและเป็นคนที่เหมาะสมกับตำแหน่งลูกสะใภ้คนโตของพัชรเทพพิพัฒน์ได้”

“แพรรู้ค่ะว่าตอนนี้แพรยังไม่คู่ควรกับคุณ แต่แพรจะรอวันที่เราได้อยู่ด้วยกันนะคะ”

ใช่...แพรไหมพร่ำบอกกับเขาอย่างนั้นเสมอ ติณณภพจดจำคำพูดของหญิงสาวที่เขาเลี้ยงดูไว้ได้เป็นอย่างดี แต่ไม่ว่าเธอจะพูดแบบนั้นอีกกี่ครั้งเขาก็ไม่เคยที่จะตอบตกลงกับเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว เพราะเขาไม่อยากที่จะให้ความหวัง อีกทั้งยังย้ำเตือนถึงสถานะระหว่างทั้งคู่อยู่ตลอดเวลา

“เราต่างคนต่างมีชีวิตเป็นของตัวเองและไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันนอกจากการเป็นแค่คู่นอนเวลาที่อยาก ถ้าวันไหนเธอต้องการที่จะไปจากฉันเมื่อไหร่ก็ขอแค่บอกมา ฉันจะให้เงินเธอไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ เพราะถ้าในอนาคตฉันคิดจริงจังกับใครจริง ๆ ฉันก็จะหยุดที่เขาคนเดียว และในตอนนั้น..เธอก็จะไม่ได้อยู่ในที่ตรงนี้อีก”

ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ ด้วยความรำคาญเมื่อคนตรงหน้ายังคงฟูมฟายกับเขาไม่เลิก หากเทียบกับทุกคนที่เขาเจอมา ทั้งฐานะ ครอบครัวและหน้าที่การงานต่างๆ แพรไหมไม่สามารถที่จะสู้ใครได้เลย ยิ่งกว่านั้นคือเรื่องของความรู้สึกที่เขาเองก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอไปมากกว่าคู่นอนที่เป็นแค่ที่ระบายเพื่อแลกกับเงินและความสุขสบายของตัวเองเท่านั้น ครอบครัวของแพรไหมค่อนข้างยากจน และเขาก็บังเอิญเจอเธอตอนที่เธอเป็นพนักงานเสิร์ฟในผับแห่งหนึ่ง

เรื่องทุกอย่างมันเกิดขึ้นจากความเมตตา และสงสารเท่านั้น แต่มันไม่ใช่ “ความรัก”

“ฉันย้ำสถานะระหว่างเราไปหลายครั้งแล้วนะแพรไหม และฉันเคยบอกไปแล้วว่าตราบใดที่อยู่ด้วยกัน ถ้าเธออยู่ในที่ของตัวเองและไม่สร้างความวุ่นวาย เธอจะได้ทุกอย่างที่ต้องการ แต่ถ้าไม่..ฉันก็ไม่ลังเลเลยที่จะตัดตัวปัญหาทิ้งไป”

“แต่แพรรักคุณนะคะ ยังไงคนที่คุณจะต้องแต่งงานด้วยก็ต้องเป็นแพรเท่านั้น!”

“ฉันว่าเธอไปสงบสติอารมณ์ของตัวเองให้ดีกว่านี้ก่อนจะดีกว่า เพราะไม่ว่าเธอจะทำยังไงฉันก็จะต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นอยู่ดี ในเมื่อรู้แบบนี้แล้ว...เธอจะตัดสินใจอยู่หรือไปก็แล้วแต่เธอ” ติณณภพยื่นคำขาดเป็นครั้งสุดท้ายแล้วแกะท่อนแขนเรียวออกจากเอวสอบอย่างไร้เยื่อใยจากนั้นจึงเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้หญิงสาวได้ทบทวนการกระทำที่สิ้นคิดของตัวเองเพียงคนเดียว