บทที่ 1 จุดเริ่มต้นของทุกอย่าง

ความรู้สึกของการถูกหักหลัง

การสูญเสียทุกสิ่งที่มีค่า

ความเจ็บปวดทรมานเจียนตายจนอยากจะหายไปจากโลกนี้

เธอจะต้องได้รับมัน...

“ให้ฉันปลอบเธอได้ไหม?” น้ำเสียงทุ้มนิ่งแต่แฝงไปด้วยความห่วงใยบอกกับหญิงสาวร่างบอบบางที่นั่งอยู่ตรงหน้า

บนใบหน้าหวานที่ไร้เครื่องสำอางยังคงเต็มไปด้วยคราบน้ำตาจากการร้องไห้อย่างหนัก เช่นเดียวกับร่างกายของเธอที่ซูบผอมลงเป็นอย่างมากจากเมื่อหนึ่งเดือนก่อน

นิ้วหัวแม่มือใหญ่ของชายหนุ่มค่อยๆ ซับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างอ่อนโยน และเป็นความอ่อนโยนแรกที่เขาเคยทำให้กับคนอื่น ‘ซึ่งจะมีเพียงแค่เธอเท่านั้นที่ได้รับมัน’ ในขณะที่คนที่นั่งอยู่ค่อยๆ หลับตาลงแล้วปล่อยให้ชายหนุ่มได้ทำตามใจ เพราะในตอนนี้เธอเองก็ต้องการจะมีคนอยู่เคียงข้างและได้รับการปลอบโยนจากใครสักคนเช่นเดียวกัน

ไม่นานสัมผัสอุ่นก็ถูกประทับลงบนริมฝีปากบางด้วยความนุ่มนวลราวกับเป็นการปลอบประโลม เรียวลิ้นสากค่อยๆ ดันเข้ามาด้านในโพรงปากบางแล้วตวัดเกี่ยวพันกับเรียวลิ้นเล็กด้านในอย่างละเมียดละไม เช่นเดียวกับมือของเขาที่ลูบไล้ยังบริเวณเอวคอดขึ้นมาจนถึงช่วงบนเพื่อหลอกล่อให้คนตัวเล็กติดกับและลืมความเสียใจทั้งหมด ก่อนร่างอรชรจะถูกอุ้มขึ้นแล้วพาไปยังเตียงนอนที่เขาและเธอได้ใช้ร่วมกันตั้งแต่วันแรกอย่างทะนุถนอม...

@ร้านอาหาร (แปดเดือนก่อน)

“ฉันอยากขอให้คุณทำเหมือนว่าเรารักกันต่อหน้าครอบครัวของฉันค่ะ” หญิงสาวในชุดเดรสเกาะอกที่ดูเซ็กซี่และน่ารักน่าทะนุถนอมในเวลาเดียวกันเปล่งเสียงเอ่ยบอกทำลายความเงียบออกมา ดวงตาสวยใต้ขนตางอนเหลือบมองคนตรงหน้าเป็นระยะราวกับไม่กล้าที่จะสบตา แต่เขากลับไม่รู้เลยว่าเธอกำลังคอยสังเกตและประเมินเกี่ยวกับคนที่เพิ่งรู้จักกันอย่างละเอียดเงียบๆ อยู่

ถึงแม้จะมีเรื่องราวมากมายที่ประเดประดังเข้ามาในช่วงเวลาแบบนี้แต่หญิงสาวก็ไม่ลืมที่จะหาตัวเลือกที่ดีที่สุดสำหรับตัวเองไปด้วย และเขาเองก็ถือว่าเป็นหนึ่งใน “ตัวเลือก” ที่ค่อนข้างน่าสนใจพอสมควร

ติณณภพเป็นลูกชายคนโตของตระกูลดังที่ทำธุรกิจโรงแรมมาหลายสิบปี อีกทั้งตอนนี้เขายังลงทุนเกี่ยวกับธุรกิจนำเข้าและจำหน่ายวัสดุก่อสร้างเพิ่มเติม แต่นั่นยังไม่น่าสนใจเท่ากับการที่พ่อของติณณภพเคยเป็นรุ่นพี่ของพ่อเธอสมัยเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน และนี่จึงเป็นจุดเริ่มต้นของเธอและเขาในตอนนี้

“ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะได้ประโยชน์อะไรจากการต้องพยายามทำแบบนั้น” ไร้ความอ่อนโยนและความเป็นสุภาพบุรุษจากน้ำเสียงนั้น

สาบานเลยว่าถ้าเขาไม่ใช่ผู้ชายที่ทำให้ปวดหัวน้อยที่สุดที่เธอเคยเจอมา เธอจะไม่มีทางเข้ามายุ่งเกี่ยวกับคนตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย! หญิงสาวได้แต่ก่นด่าในใจพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อพยายามจะเจรจาข้อตกลงต่อ

“การแต่งงานครั้งนี้จะเป็นประโยชน์กับคุณแน่นอนค่ะ”

“ดูเธออยากจะแต่งงานกับฉันมากเลยนะ ทั้งๆ ที่ก็เกิดจากผู้ใหญ่เลือกให้ทั้งนั้น...แบบนี้ฉันควรจะตีความว่ายังไงดี?”

“มันเป็นเพราะคุณไม่ได้สนใจฉันยังไงคะ”

เพราะติณณภพเป็นคนที่มีฐานะร่ำรวยมาตั้งแต่กำเนิดเลยไม่ได้หวังในทรัพย์สมบัติของพ่อเธอที่กำลังป่วยหนัก เขาให้ความสนใจเกี่ยวกับเรื่องงานของตัวเองเป็นอย่างแรกและเป็นสิ่งสำคัญ ชายหนุ่มจึงไม่ได้เป็นคนฉวยโอกาสและเป็นเสือผู้หญิงที่ล่าแต้มไปทั่ว นั่นเป็นสิ่งที่หญิงสาวไม่สามารถจะหาได้จากผู้ชายคนอื่นหรือคนที่เธอจ้างมาเพื่อแสดงเป็นคนรักปลอม ๆ ได้

อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้โลภมาก และหวังร่างกายของเธอเพื่อใช้ระบายความใคร่เพียงอย่างเดียว

“เราอยู่ในฐานะของคนที่กำลังจะใช้ชีวิตร่วมกันนะคะ ถ้ายังมีระยะห่างต่อกันแบบนี้หรือฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไม่พยายามเลย ฉันคิดว่าน่าจะไม่ใช่เรื่องที่ดีเท่าไหร่นัก”

“ฉันมีสิทธิ์ที่จะยกเลิกงานแต่งครั้งนี้ได้นะ เผื่อเธอจะไม่รู้ และที่ฉันยอมมาดูตัวก็เพราะเป็นหน้าที่แค่นั้น”

“เธอกับฉันแต่งงานกันเพราะผู้ใหญ่เห็นว่าเหมาะสม และเธอเองก็ไม่ได้คิดจะปฏิเสธเรื่องนั้น แบบนี้มันจะเป็นเรื่องที่ไม่ดีสำหรับเธอได้ยังไง?”

“เรื่องแต่งงานฉันไม่ปฏิเสธเพราะเป็นความต้องการของคนที่ฉันรัก แต่ครอบครัวของฉันคงจะสบายใจกว่าถ้าได้เห็นว่าคนที่จะมาเป็นลูกเขยสามารถดูแลลูกสาวของท่านได้ แล้วคุณจะเย็นชากับฉันแบบนี้ต่อหน้าทุกคนจริงๆ เหรอคะ?”

“ฉันไม่ชอบอะไรที่ตัวเองเป็นฝ่ายเสียเปรียบ และต้องพยายามไปอย่างสูญเปล่า แค่เห็นว่าพ่อของฉันชอบเธอ ก็อย่าคิดว่าจะมาเรียกร้องอะไรก็ได้”

“แต่สิ่งที่คุณพยายามมาหลายเดือน ฉันสามารถทำให้มันเป็นของคุณได้นะคะ” ริมฝีปากบางที่เคลือบด้วยลิปสติกตัดสินใจเอ่ยออกไปในจังหวะที่อีกฝ่ายตั้งท่าจะลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารบนชั้นดาดฟ้าของโรงแรมหรู ทำให้ติณณภพหันกลับมามองเธออีกครั้งอย่างไม่เข้าใจในเรื่องที่หญิงสาวพูดออกมา

“คุณกรหลานของคุณเฉลิมชัยเป็นคนรักของเพื่อนฉันเองค่ะ เราเคยเรียนด้วยกันตอนอยู่ที่อเมริกา”

“แฟนเพื่อน?”

“ค่ะ เพราะฉะนั้นฉันสามารถช่วยคุณเรื่องนั้นได้ เพื่อแลกกับสิ่งที่ฉันขอให้คุณทำตั้งแต่วันนี้จนกว่าเราจะหย่ากัน”

“...คุณจะได้ความเชื่อมั่นจากนักลงทุนในธุรกิจนำเข้าที่เพิ่งเริ่มทำ และผลประโยชน์ทุกอย่างจากการแต่งงานครั้งนี้ แต่ฉันขอแค่การเล่นละครที่เหมาะสมจากคุณแค่อย่างเดียว”

“ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้โง่สินะ” ติณณภพหัวเราะออกมาเบา ๆ เมื่อได้ฟังข้อต่อรองจากคนตรงหน้า ตอนแรกเขาคิดว่าหญิงสาวจะเป็นคนหัวอ่อนที่ยอมทำตามคำสั่งของพ่อแม่อย่างเดียว แต่จากความใจกล้าของเธอเมื่อสักครู่มันก็ทำให้เขาต้องมองเธอเปลี่ยนไป

“ฉันไม่ชอบคนที่ทำตัวมีปัญหา...” นิ้วเรียวยาวลูบที่แก้วไวน์ตรงหน้าเล็กน้อยคล้ายกับกำลังให้เวลาเธอได้ตัดสินใจ

"ฉันต้องการผู้หญิงที่เป็นภาพลักษณ์ที่ดีให้กับธุรกิจของฉันได้ ไม่สร้างความวุ่นวายและไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัว ถ้าเธอเป็นประโยชน์แบบที่ฉันต้องการ ฉันจะยอมเล่นบทคนรักต่อหน้าพ่อของเธอ" แปลว่าเธอต้องเป็นคนที่ว่านอนสอนง่าย และไม่มีปากมีเสียงในเรื่องส่วนตัวของเขาใช่หรือไม่? ถ้าเธอทำแบบนั้น...ทำตัวให้เพรียบพร้อมสมกับเป็นลูกสะใภ้คนโตของตระกูล อยู่ในที่ของตัวเองอย่างรู้สถานะ เขาก็จะยอมทำตามที่เธอต้องการ รวมถึงพ่อของเธอก็จะได้สบายใจในการเห็นลูกสาวเพียงคนเดียวที่มีคนคอยดูแล

สายตาของติณณภพดูเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด สายตาของเขาได้บอกประโยคเหล่านั้นกับเธอทั้งหมดแล้ว ถึงจะดูเผด็จการแต่เธอไม่สนใจเรื่องพรรณนั้นหรอก! เพราะเรื่องแค่นี้เธอสามารถทำมันได้อย่างสบายมากๆ โดยที่ไม่ต้องฝืนอะไรเลย

ทรัพย์สินของเขาเธอก็ไม่อยากได้ เรื่องส่วนตัวก็ไม่อยากยุ่ง จะบริหารธุรกิจจนร่ำรวยหรือล้มละลาย หรือจะไปมีใครสักกี่คนเธอก็ไม่สนใจ ขอแค่เขาทำตามข้อตกลงที่เธอต้องการทุกครั้งก็เพียงพอ เราต่างแลกเปลี่ยนสิ่งที่’ เป็นประโยชน์’ ซึ่งกันและกัน แบบนี้ก็ถือว่าวินๆ ทั้งคู่ เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว

"คุณไม่ต้องกังวล เพราะฉันจะเป็นภรรยาที่แสนดีทุกอย่าง..แบบที่คุณต้องการ”

“ไม่คิดเลยนะว่าเรื่องแค่นี้ จะทำให้เธอยอมแลกทุกอย่างได้”

“ความสำคัญในชีวิตของคนเราต่างกันค่ะ ฉันมีธุรกิจจากพ่อให้บริหารต่อ มีเงินที่ใช้จ่ายยังไงก็ไม่หมด แต่สิ่งที่ฉันต้องการตอนนี้มีเพียงอย่างเดียว ซึ่งฉันก็ได้บอกคุณไปหมดแล้ว”

“ถ้าเธอหวังแค่นั้นจริงๆ ฉันก็ไม่ติดอะไร แต่ฉันอยากเลื่อนงานแต่งเข้ามาให้ทันกลางปีนี้ และเพื่อความแนบเนียนของเรื่องทั้งหมด เราจะต้องแถลงข่าวว่าเราสองคนคบหากันมานานแล้วตั้งแต่เธอเรียนอยู่ที่อเมริกา ส่วนเรื่องของคุณเฉลิมชัยถ้าเธอทำให้ฉันได้ก่อนแต่งงาน ฉันจะยอมจ่ายค่าสินสอดที่ไม่ให้เธอต้องน้อยหน้าใครเป็นการตอบแทน”