เข้าสู่ระบบแชร์
Chapter 3
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-11-06 16:58:31Chapter 3
สนามบินสุวรรณภูมิ
ร่างสูงลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในสนามบิน ลูกน้องคนสนิทรีบหยิบสูทแล้ววิ่งตามผู้เป็นเจ้านาย
“นายครับ”
“อะไร?” คริสเตียนหันมาจ้องมองภิภพที่รีบวิ่งตามเขา
“ใส่สูทตัวใหม่หน่อยครับนาย เลือดเต็มเสื้อไปหมด ผมกลัวคนที่มองนายจะแตกตื่นกัน”
“ไม่จำเป็นที่กูจะต้องสน มันจะแตกตื่นไม่แตกตื่นก็เรื่องของมัน” ว่าจบเขาก็เดินเข้าไป ไม่สนใจที่จะสวมใส่สูทที่ลูกน้องเอามาให้เลยแม้แต่น้อย
“คริสเตียน” อลิซโบกมือหย๋อย ๆ ให้น้องชาย
“แล้วพ่อล่ะ?” คริสโตเฟอร์กวาดสายตามองหา ก่อนจะมาสะดุดกับเสื้อที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดของผู้เป็นน้องชาย “พ่อบอกจะมารับ แล้วทำไมเป็นมึงมาได้ล่ะ? แล้วมึงไปทำอะไรมาวะเนี่ย เลือดโชกไปหมด”
“พ่อไม่ว่างมา มีธุระด่วน ส่วนกูก็ไปทำงานเหมือนเดิมของกูทุก ๆ วันนั้นแหละ ส่วนเลือดบนเสื้อไม่ใช่เลือดกูแต่เป็นเลือดของคนสารเลว มึงไม่ต้องถามนะว่ามันเป็นใคร?”
“อืม ไม่อยากบอกกูก็จะไม่เซ้าซี้ พอดีไม่อยากจะยุ่งเรื่องของใครสักเท่าไหร่หรอก”
“รู้ไหมว่าไม่เจอกันนานฉันโคตรจะคิดถึงคริสเตียนกับคริสมาก ๆ เลย” อลิซเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใสฉีกยิ้มให้กับผู้เป็นน้องชายแต่ทว่า ชายหนุ่มกลับไม่ยิ้มตอบแม้แต่น้อย เขาทำหน้าเคร่งขรึมจ้องมองผู้เป็นพี่สาวด้วยสายตาเรียบนิ่ง ใบหน้าก็เรียบเฉยไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมา
“อืม ไปกันได้หรือยัง” คริสเตียนว่าพลางมองผู้หญิงที่ยืนอยู่ทางด้านหลังของอลิส
“ไปกันเลยก็ได้ พีระกับภิภพช่วยกันลากกระเป๋าให้พวกเราหน่อยนะ เออ ลืมแนะนำตัว นี่คือโมนาเป็นน้องสาวของโนอาห์เป็นลูกสาวของคุณเอกพงศ์ตระกูลแสงสุริยะ” อลิสแนะนำเพื่อนให้คริสเตียนรู้จัก แต่เขากลับทำหน้านิ่งไม่สนใจโมนาแม้แต่น้อย
“ส่วนนี่คือคริสเตียนนะ หน้านิ่งหน้าตึงต้องยกให้เขาล่ะ”
“จ้ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” เธอยื่นมือเพื่อทำความรู้จักกับเขา
“...” ชายตรงหน้าเงียบทำให้โมนารู้สึกเฟลอยู่เหมือน เธอถึงกับหน้าเสีย ก่อนจะปรับสีหน้าแล้วหันไปยิ้มให้คริสโตเฟอร์
“น้องฉันมันเป็นอย่างนี้แหละ เลือดพ่อมันแรง! เฉยชาไม่ค่อยยิ้มไม่มีใครกล้าเข้ามาวุ่นวาย รีบไปกันเถอะคิดถึงบ้านแล้ว”
“อืม” โมนาพยักหน้าแล้วเดินออกมาพร้อมกับทุกคน
“แล้วคนที่บ้านผู้หญิงคนนี้ไม่มารับเหรอ?”
“โมนาไม่ได้บอกน่ะ มาเซอร์ไพรส์เหมือนเราสองคน เดี๋ยวฉันจะให้โมนาไปพักที่บ้านเราก่อน เอาไว้สาย ๆ ฉันจะไปส่งโมนาเอง”
“งั้นก็รีบกลับสิ กูมีธุระต้องไปทำต่อ”
“แหม่ ปากเสียตลอด กับพี่ก็มึงกู”
“รีบไปเหอะ” คริสเตียนเอ่ยแล้วรีบเดินออกมา แม้จะถูกสายตาหลายคนมอง เขาก็ไม่ได้สนใจมันเลยแม้แต่น้อย
“คิดถึงเมืองไทยมาก ๆ เลย” อลิสว่าพลางกวาดสายตามองไปข้าง ๆ “คิดถึงแกมาก ๆ ด้วยรู้ไหม”
“เหมือนจะเคยบอกแล้ว”
“แต่ฉันก็อยากจะบอกอีก”
“...” ไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากของคริสเตียน เขากดโทรศัพท์ส่งไปหาคริสเพื่อเเจ้งข่าวมารดาให้รับทราบแล้วเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋า
“จะเย็นชาไปถึงไหนพ่อคุณ ยิ้มก็ยากพูดด้วยก็ไม่อยากจะพูดอีก ตอนเกิดมาลืมเอาปากมาหารือไง”
“หุบปากไปเถอะ!”
“ชิ” อลิสจิ๊ปากแล้วหันไปคุยกับโมนา “พี่ชายโมนาน่ารักกับโมนาน่ารักนะ แต่ดูครอบครัวฉันสิ เฮ้อ!” อลิสพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ
“มันไม่เหมือนกันนิ่คะ” โมนาหัวเราะแล้วหันไปยิ้มให้คริสเตียน เขาไม่ยิ้มตอบไม่สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย
“มีคนที่บุคลิกคล้ายมันอยู่ มันชื่อไอ้คริส รายนั้นเหมือนไอ้คริสเตียน เหมือนพ่อโหด ๆ กันทั้งนั้น”
“แล้วนายไม่โหดบ้างเหรอ?”
“ฉันก็โหดนะแต่โหดบนเตียง ฮ่า ๆ อยากลิ้มลองความโหดไหม?” คริสโตเฟอร์ส่งสายตากรุ่มกริ่มให้โมนา
“เสียใจจ้ะ ฉันไม่นิยมกินเพื่อน”
“ฮ่า ๆ”
“แต่เพื่อนอย่างฉันอร่อยนะ”
“อร่อยหรือเค็ม” อลิสพูดแทรก เสียงคุยกระหยอกเย้ากันบนรถ คริสเตียนได้แต่นั่งฟังแล้วทอดสายตาของไปแสนไกล
รถหรูเคลื่อนไปจอดหน้าคฤหาสน์ อลิสกับคริสโตเฟอร์รีบลงจากรถขนกระเป๋าช่วยพีระ
“โมนารีบลงมาเร็ว จะได้ไปพักผ่อนกัน”
“จ้ะ” โมนาเหลือบสายตามองคริสเตียนเพียงครู่ก็รีบลงจากรถ
“คิดถึงบ้านที่สุดเลย” อลิสตะโกนเสียงดังคริสเตียนถอนหายใจออกมาแรง ๆ อย่างระอา
“ไอ้ภิภพไอ้พีระ”
“ครับนาย”
“รีบเอาลงให้เสร็จ ๆ จะได้ไปกันสักที”
“ครับนาย”
“จะรีบไปตายหรือไงถ้าอยากจะไปเร็ว ๆ ก็ลงมาขนช่วยสิ” คริสโตเฟอร์เอ่ย
“ไม่ต้องมาพูดมาก”
“ชิ!” ลูกน้องคนสนิทจัดแจงเอาของลงจากรถจนเสร็จเรียบร้อยแล้วพาผู้เป็นนายไปที่โรงพยาบาลพีพิว
ติ้ง! เสียงข้อความดังขึ้น คริสเตียนหยิบขึ้นมากดอ่านแล้วเก็บโทรศัพท์เอาไว้แบบเดิม ร่างหนาเดินไปที่หน้าห้องผ่าตัด บิดาของเขาเดินไปมาอย่างกระวนกระวาย ส่วนอาพายุของเขาก็นั่งอยู่ไม่ไกล
“แม่เป็นไงบ้างครับพ่อ”
“หมอยังไม่ออกมาเลย แต่แม่อาการหนักมาก ตอนนี้พ่อกำลังรู้สึกกลัว...” วิคเตอร์ลูบหน้าของตัวเอง แล้วเอ่ยตอบบุตรชาย
“แม่ไม่ทิ้งเราหรอกครับ พ่อไปนั่งก่อนอย่าเพิ่งเครียด ตอนนี้ไอ้คริสกำลังมา”
“แล้วพี่ๆลูกล่ะ”
“ไปส่งบ้านแล้ว ไม่มีอะไรหรอก”
“แล้วลูกไปทำอะไรมา ทำไมเนื้อตัวลูกถึงอยู่ในสภาพนี้ล่ะ”
“เรื่องของมีปัญหานิดหน่อยครับ”
“กูอยากรู้ว่าไอ้นรกตัวไหนมันทำกับครอบครัวมึงแบบนี้” พายุเอ่ยแล้วทำท่าทางครุ่นคิด
“กูก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ ๆ คือมันบอกว่าไม่ใช่คนของมังกรฟ้า แต่ถ้าไม่ใช่คนขอมังกรฟ้าแล้วมันเป็นคนของใคร กูยังคิดไม่ตกเลยเรื่องนี้”
“หรือไม่อาจจะเป็นคนที่มึงไปขัดผลประโยชน์ก็ได้นะ คนจ้องจะทำลายครอบครัวเราไม่ใช่แค่ตระกูลนี้แค่ตระกูลเดียวหรอก มึงกับลูกต้องระวังตัวให้มาก ๆ”
“อืม”
“ไอ้พีระไอ้ภิภพ” คริสเตียนเอ่ย
“ครับนาย”
“มึงไปสืบเรื่องนี้ให้กูหน่อยเอาด่วนที่สุด กูอยากรู้ว่าคนที่มันทำเรื่องนี้มันเป็นใคร”
“ได้เลยครับ” ทั้งสองโค้งตัวเคารพอย่างสำรวม
“โทรตามไอ้แหลมไอ้หลอดไปช่วยด้วย รายนั้นคงจะช่วยได้เยอะ”
“ครับ” คริสเตียนมองตามหลังลูกน้องคนสนิทที่เดินออกไป และไม่ว่ามันเป็นใครที่ทำเรื่องเลวระยำแบบนี้ เขาจะให้มันรับรู้ถึงความทรมานจนต้องขอร้องความตาย
แกรก! ประตูห้องผ่าตัดเปิด ตามด้วยร่างที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงถูกเข็นออกมา
“เซ...” วิคเตอร์เอ่ยเรียกภรรยาเสียงเบาหวิว หมอหนุ่มเดินตามออกมาใบหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก “ภรรยาผมเป็นยังไงบ้างครับ”
“คนไข้อาการหนักมากแต่การรักษาก็ลุล่วงไปด้วยดี หมอไม่รับรองนะครับว่าคนไข้ฟื้นมาแล้วจะเหมือนเดิมไหม เพราะเธอศีรษะกระทบกระเทือนมาก ตอนนี้ก็ต้องดูอาการกันไปเรื่อย ๆ ทางเราจะย้ายเธอไปที่ห้องพิเศษให้นะครับ”
“ครับ”
“หมอขอตัวก่อนนะครับ”
“ครับ” วิคเตอร์เดินตามบุรุษพยาบาลที่เข็นเตียงภรรยาไปราวกับคนกำลังหมดแรง ความกลัวเข้ามากัดกินหัวใจ จนต้องกุมมือสั่นเทาของตัวเองเอาไว้
“เรารีบไปกันเถอะ” พายุเอ่ยกับหลานชายแล้วเดินตามวิคเตอร์ไป...
คริสเดินตามผู้เป็นอา เขาจะไม่จบเรื่องนี้แน่ ใครที่มันทำรับรองได้เจอดี
บทล่าสุด
พันธนาการรักมาเฟียร้าย Chapter 35 ️จบบริบูรณ์️
Chapter 35ตอนแรกฉันกับสามีเราจะไปพักที่บ้านพักตากอากาศของคุณแดเนียล แต่พ่อฉันกับพ่อวิคเตอร์ไม่ยอม จนฉันต้องนั่งเครื่องบินส่วนตัวมาที่กรุงเทพ คนที่ทะเลาะกันมาตลอดทางเห็นจะเป็นพ่อเอกพงศ์กับพ่อวิคเตอร์ ฉันเเทบจะกรอกตามองเป็นพันรอบ“ผมกับโมนาจะย้ายไปอยู่บ้านเล็กนะครับ”“ไม่เอา โมนาต้องไปอยู่บ้านแสงสุริยะ” พ่อโพล่งขึ้น“บ้านมึงพังหมดแล้วนะไอ้เอกพงศ์ มึงจะให้ลูกกับหลานไปอยู่ยังไง?”“ลูกกูมีธุรกิจที่สระบุรี”“แต่กูไม่ให้โมนาไป เธอต้องอยู่เลี้ยงลูกเลี้ยงหลานของกูอยู่ที่นี่”“คาเตอร์ก็เป็นหลานของกูเหมือนกัน ไปเลี้ยงอยู่ที่โน่นอากาศก็ดีชีวิตก็ดีเหมือนกัน”“มึงกับกูใครรวยกว่ากัน ใครจะมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้หลานได้มากกว่ากัน”“กูกับลูกก็รวยเหมือนกันนั่นแหละ”“เลิกทะเลาะกันได้แล้วค่ะ ให้ลูกเขาตัดสินใจเองเราเป็นปู่เป็นย่าเป็นตาเป็นยาย เราไม่มีสิทธิ์ไปบีบบังคับลูกเข้าใจไหมคะ ลองใช้สติลองใช้สมองอันน้อยนิดของพวกคุณคิดดูนะคะว่าสิ่งไหนที่ลูกกับหลานจะมีความสุข เราก็ควรทำตาม เราไม่ควรบังคับพวกเขา ให้เขาตัดสินใจเอง” แม่เซลีนรีบเอ่ยแทรก“แต่โมนาอยากอยู่ที่นี่ โมนาอยากอยู่กับคริสเตียน โมนาอยากอยู่ใกล้ ๆ เพื่อ
พันธนาการรักมาเฟียร้าย Chapter 34
Chapter 34“ทำไมบ้านอยู่ในสภาพนี้วะ” วิคเตอร์มองสภาพบ้านที่เละเทะเหมือนเพิ่งผ่านสมรภูมิรบมา ปลอกกระสุนเกลื่อนเลือดเปรอะเปื้อนเต็มไปหมด ชายฉกรรจ์นับสิบช่วยกันขนศพที่ถูกยิงขึ้นเรือ“แล้วโมนาล่ะ” เอกพงศ์รีบเดินเข้าไปสำรวจ พลางกวาดสายตามองหาบุตรสาว“หรือว่าโดนยิงตายกันหมดแล้ว” โนอาห์เอ่ยยิ่งทำให้ชายทั้งสองใบหน้าซีดเผือด มือไม้สั่นอย่างไม่อาจปรามได้“ถ้าโมนาตายนะ เป็นความผิดของพ่อเป็นความผิดของคุณแล้วก็คุณ” อลิสชี้ไปที่ทุกคนพร้อมกับทำใบหน้าเรียบนิ่งเธออยากจะรู้อากัปกิริยาของทั้งสามว่าเป็นอย่างไร เอกพงศ์วิคเตอร์และโนอาห์ถึงกับหน้าซีดเผือดมากกว่าเดิม เมื่อได้ฟังและคิดตามคำพูดของอลิส“ถ้าโมนากับพี่ชายของลูกเสียไปจริง ๆ นั่นเท่ากับว่าเราเสียหลานของเราไปด้วย”“ใช่ค่ะ!”“ทุกอย่างมันเป็นความผิดของพ่อเอง ถ้าพ่อไม่สนใจแต่ความรู้สึกของตัวเอง พ่นคำพูดร้าย ๆ ใส่คริสเตียน พ่นคำพูดแย่ ๆ พูดถึงโมนาในทางที่ไม่ดี คริสเตียนก็คงจะไม่หนีมาพร้อมกับโมนา”“ใช่ค่ะ มันเป็นความผิดของพ่อด้วย”“พ่อรู้ พ่อผิดเองพอรู้ตัวดี ทิฐิในหัวใจของพ่อที่มันมีมากล้นจนไม่อาจมองโมนากับลูกเป็นคนในครอบครัวของเราได้ พอมาถึงตอนนี้พ่อกล
พันธนาการรักมาเฟียร้าย Chapter 33
Chapter 33คริสเตียนสาดกระสุนใส่ผู้มาใหม่อย่างไม่ได้เกรงกลัว เป็นจังหวะเดียวที่ลูกน้องคนสนิททั้งสองวิ่งเข้ามาแล้วสาดกระสุนใส่ไม่ยั้งเพราะความชะล่าใจหลาย ๆ อย่าง มันทำให้ทั้งสองไม่ได้ระวัง พอมารู้ตัวอีกทีผู้เป็นนายก็ถูกจู่โจมแล้วปัง!ปัง!ปัง!“อ้าก!” ร่างชายฉกรรจ์ล้มลงราวกับใบไม้ที่ปลิดปลิว เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาจากบาดแผล คริสเตียนยิงสวนในขณะที่โมนาตะเกียกตะกายเพื่อไปหลังบ้านเฮือก! ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกเมื่อรับรู้ถึงของเหลวบางอย่างที่ไหลออกมาจากหว่างขา“คะ...คริสเตียน” โมนาเอ่ยเสียงเบา จ้องมองสามีที่กำลังสาดกระสุนใส่ฝ่ายตรงข้าม“หลบเข้าไปในห้องเล็ก!” คริสเตียนหันมาสั่งโมนา“ค่ะ” โมนารู้สึกเจ็บหน่วงพยายามตะเกียกตะกายพาร่างของตัวเองเข้าไปในห้องเล็กใต้บันได เธอกัดฟันกรอดกำมือตัวเองแน่นเมื่อความเจ็บปวดเริ่มแล่นขึ้นมาเป็นริ้ว น้ำสีใสที่ไหลออกมาเป็นสัญญาณเตือนว่าเธอกำลังจะคลอดแล้วปัง!ปัง!“มึงกล้ามาก ไอ้พวกระยำ!” พีระสาดกระสุนใส่ร่างลูกน้องอีริคอีกครั้ง ถึงแม้ว่าคนของเขาจะน้อยกว่าแต่ก็ใช่ว่าเขาจะยอมเขาจะไม่มีวันยอมให้ผู้เป็นเจ้านายทั้งสองเป็นอะไรไป ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตเขาก็ยอม“คนมีเพี
พันธนาการรักมาเฟียร้าย Chapter 32
Chapter 32“พ่อถูกยิง ผมว่าพ่อกับ...เอ่อ...คนพวกนั้นไปหาหมอดีกว่า” คริสเอ่ย“พ่อว่าพ่อไปช่วยด้วยดีกว่า พ่ออยากรู้ความจริงด้วยว่ามันส่งลูกของมันไปตามล่าโมนาที่ไหน” วิคเตอร์กุมต้นแขนข่มความเจ็บปวดเอาไว้“ผมรู้ครับว่ามันไปที่ไหนกันเดี๋ยวผมแชทไปบอกคริสเตียนเอง อ๋อ! ผมลืมไป เดี๋ยวส่งไปในไลน์กลุ่มดีกว่า อลิสกับคริสโตเฟอร์ต้องรู้เรื่องนี้ด้วย ถ้าบอกช้าผมได้หูขาดเป็นแน่”“พวกลูกรู้หมดหรอว่าสองคนนั้นไปอยู่ที่ไหน”“รู้สิครับรู้หมดทุกคน แม่ก็รู้ด้วยนะว่าสองคนนั่นอยู่ที่ไหน”“เชี่ย” วิคเตอร์ถึงกับสบถออกมา ตลอดระยะเวลาหลายเดือนที่ผ่านมาเขาถูกแหกตามาตลอดหรือเนี่ย“พ่อกับพวกนั้นรีบไปโรงบาลเถอะ เดี๋ยวเขาจะตายห่าก่อน ผมจะส่งโลเคชั่นที่พวกไอ้คริสเตียนอยู่ให้ทีหลัง”“ส่งมาก่อนจะได้รีบไปช่วย”“ไปรักษาตัวก่อนจะส่งให้”“ชักช้าเกินไปจะไม่ทันการณ์ อีกคนโดนยิงอีกคนโดนเหล็กเสียบคา ต่อให้ไปถึงก็ไม่รอดหรอก เลือดหมดตัวตายก่อนพอดี เอาเป็นว่ารีบไปรักษาตัว ให้หมอผ่าตัดหรือให้หมอเย็บแผลให้เสร็จเรียบร้อยแล้วค่อยไป”“แต่...”“เชื่อผม ไปรักษาก็ไม่เกินสองชั่วโมงหลังจากนั้นก็นั่งเครื่องไปที่ภูเก็ต ไอ้เวรนั่นมันคงจะยังไม่ท
พันธนาการรักมาเฟียร้าย Chapter 31
Chapter 31“วันนี้มีของไปส่งให้เสี่ยเอเดน ผมจะไปเองนะพ่อ” คริสเอ่ย ตั้งแต่พี่ชายจากไป เขาก็เป็นคนที่สานต่อทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นงานที่เกาะไข่มุก หรืองานอยู่ที่กรุงเทพฯเขาก็รับต่อหมดถึงแม้ว่าอายุจะยังไม่มาก แต่เขาก็จัดการทุกอย่างได้ดีและเรียบร้อยเสมอ“พ่อไปด้วย!”“ไม่ต้องหรอกครับ ผมจะจัดการเอง”“ไม่ ๆ พ่อไม่ยอมให้ลูกไปเสี่ยงคนเดียวหรอก”“แต่มันเสี่ยงนะครับ”“พ่อไม่เคยกลัว” วิคเตอร์เอ่ยพร้อมกับหยัดกายลุกขึ้น ส่วนบุตรสาวบุตรชายฝาแฝดไม่สนผู้เป็นบิดาแม้แต่น้อย แม้แต่ภรรยาที่นั่งอ่านหนังสือก็เฉยเมยไม่สนใจ“จะดีเหรอครับ”“ดีสิ...” วิคเตอร์พูดเสียงดังเพื่อเรียกความสนใจจากภรรยา แต่ทว่าเซลีนกลับไม่สนใจมองเขาเลยแม้แต่น้อย ให้ตายสิ! เขาต้องมาเรียกร้องความสนใจผู้เป็นภรรยาราวกับหนุ่มสาวแรกรุ่นหรือเนี่ย วิคเตอร์คิดอย่างหงุดหงิด เมื่อไม่เห็นปฏิกิริยาของเซลีนที่จะหันมาสนใจเขาเลยแม้แต่น้อยเขารู้สึกเฟลมากพลันสายตาก็เหลือบไปเห็นสมกับพลที่หัวเราะคิกคักชอบใจ มันยิ่งสร้างความโกรธให้กับเขาเป็นอย่างมาก คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ยังมาหัวเราะชอบใจ เขาอยากจะตะบันหน้าลูกน้องคนสนิทเสียจริง“ไอ้เชี่ยสองตัวเนี่ยมึงเป็นเ
พันธนาการรักมาเฟียร้าย Chapter 30
Chapter 30เพล๊ง!ปึง!โคร้ม!“ผ่านมาครึ่งเดือนแล้ว ทำไมถึงยังไม่เจออีก” เอกพงศ์สบถออกมาอย่างโมโห พร้อมกับปาข้าวของลงพื้น“หรือว่าโมนาจะหนีอยู่กับคริสเตียนคะ” รตีเอ่ยยิ่งทำให้เอกพงศ์โมโหมากกว่าเดิม ไม่ว่าจะส่งคนออกไปตามหาหรือสืบข่าวบุตรสาว ก็ไม่มีวี่แววเลย“ไอ้ตระกูลเส็งเคร็งมึงเจอกูแน่” เอกพงศ์เอ่ยอย่างอาฆาตแค้น“อย่าเพิ่งไปอะไรพวกเขาเลยนะคะ ต่างคนต่างอยู่เถอะค่ะ”“คุณรตี!!” เขาเสียงห้วนใส่ภรรยาอย่างไม่พอใจ“ใจเย็นบ้างเถอะค่ะ อย่าให้ความแค้นมาบังตาบังใจจนมืดบอดเลย”“หึ! ลูกเราเจ็บเพราะใคร ลูกน้องมากมายตายเพราะใคร?”“เพราะทั้งสองฝ่ายนั่นแหละ ถ้าทุกคนยอมถอยทุกอย่างมันจะดีเอง แต่ยิ่งแรงใส่กันทั้งสองฝ่าย เรื่องราวมันก็จะมีแต่ลุกลามใหญ่โตขึ้นมามากกว่าเดิม” รตีเอ่ยอย่างท้อในหัวใจ บางครั้งก็นึกเบื่อหน่ายในคำว่าสองตระกูลไม่ถูกกัน ถ้ามันไม่มีสิ่งนี้ทุกอย่างมันก็คงจะดีกว่าเดิม“ฉันจะไปหาโนอาห์”“รตีไปด้วยค่ะ” รตีเอ่ยแล้วเดินไปพร้อมสามี@โรงพยาบาลโนอาห์นั่งอยู่บนเตียงพลางทอดสายตามองวิวที่หน้าต่าง อาการของเขาดีมากแล้วแต่ก็ยังเจ็บอยู่ เขากำลังคิดถึงคนที่ช่วยชีวิตเขาไว้ คนพวกนั้นเป็นใครกัน....หญิง
บางทีคุณอาจจะชอบ
สยบรักเสือร้าย
มดตัวจี๊ด5.0K viewsเด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+
ลำเจียก22.1K viewsล่ามรักมาเฟีย
โนเนจัง4.8K viewsในนามภรรยาของตาย
อิมฮายอน (poxnnxdda)8.5K viewsเสือร้ายพ่ายรัก
สโนว์ไวท์1.7K viewsมิลินของจอมทัพ
อะพอลโล่_2.4K viewsกลสวาท คุณชายมาเฟีย Black Love
MaNIE-STORY3.3K viewsกำราบรัก
โซลสตาร์ seoulstar10.1K views
