“ค่ะ”
น้ำอิงรีบพยักหน้ารับฟังชายหนุ่มอย่างลวกๆไม่ทันไรเธอก็โดนเขาดุซะแล้วพรางคิดในใจว่าเธอมันไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ
ปลั้กก
“โอ้ยยยย...ขอโทษทีค่ะ”
หญิงสาวเดินก้มๆเงยๆจนไปถึงหน้าประตูห้องน้ำแต่ด้วยความที่ไม่ทันได้ทมองเท่าไรเมื่อหยิบผ้าขนหนูหน้าห้องน้ำได้เธอก็ดันชนประตูห้องน้ำเสียอย่างนั้นพร้อมทั้งหันมาขอโทษชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเตียงอย่างล่กๆแล้วรีบเปิดประตูเข้าห้องน้ำไป อัศวินหลับตากัดฟันกรอดกับอาการของหญิงสาวที่ดูเหมือนสติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไร
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
แกร๊กกก
น้ำอิงออกมาจากห้องน้ำด้วยความไม่มั่นใจเล็กน้อยเธอจำได้ว่ามะลิบอกกับเธอว่าหากลูกค้าให้เธอไปอาบน้ำก็ต้องออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูแค่ผืนเดียวเท่านั้นจึงจะทำให้แขกประทับใจตอนนี้เธอเลยยืนขาชิดกอดอกบิดไปมาเล็กน้อยด้วยความขวยเขินและมีสีหน้าประหม่าอยู่หน้าห้องน้ำ
อัศวินมองหญิงสาวยืนอยู่ที่หน้าห้องน้ำครู่หนึ่งคราแรกคิดว่าเธอจะเดินมาหาเขาเลยแต่เปล่าไม่รู้ว่าเธอมัวยืนนิ่งงันอยู่แบบนั้นเพื่ออะไรเขารู้สึกว่าหญิงสาวคนนี้ค่อนข้างแปลกกว่าคนอื่นที่เขาเคยใช้บริการถึงเขาจะเลือกใช้บริการคนไม่ซ้ำหน้าแต่เธอก็เป็นคนแรกที่ล้างหน้าจนแกล้งเกลาปล่อยหน้าสดแถมยังรวบผมเป็นโดนัทเรียบร้อยเหมือนกำลังจะนอนในห้องของตัวเองอย่างไงอย่างไงงั้น
“มานี่”
อัศวินเรียกหญิงสาวเสียงแข็งให้เธอเดินมาหาเขาอย่างรวดเร็วเพราะตอนนี้เขาต้องการที่จะปลดปล่อยอารมณ์เต็มที่แล้ว
“ค่ะ”
น้ำอิงค่อยๆเดินกระมิดกระเมี้ยนเข้ามานั่งที่ขอบเตียงอีกฝั่งที่ชายหนุ่มนั่งอยู่พร้อมก้มหน้าลงอย่างไม่รู้ว่าเธอจะต้องทำอะไรต่อเพราะมะลิก็ไม่ได้บอกอะไรเธอแล้วด้วยเธอจะต้องเข้าไปนวดให้เขาก่อนหรือพูดจาหวานๆยังไงดีตอนนี้เธอทำไม่ถูกเลยเพราะอีกฝ่ายดูท่าจะเป็นคนเอาใจยาก
อัศวินกรอกตามองบนเล็กน้อยที่ดูแม่สาวเจ้าเหมือนจะไม่รู้งานเอาเสียเลยว่าจะต้องทำอะไรเขาจึงต้องดึงตัวของเธอให้ขึ้นมาแล้วอุ้มให้เธอนั่งคร่อมเอวสอบของเขาเอาไว้พร้อมดึงแว่นของเธอออกและจับใบหน้าของเธอมาบดจูบที่ริมฝีปากอวบอิ่มไม่รู้ว่าครั้งนี้ทำไมเขาจึงอยากจะจูบเธอแต่มันเป็นไปโดยอัตโนมัติทั้งๆที่ไม่เคยเลยที่เขาจะสนใจจูบผู้หญิงที่เขาซื้อบริการเช่นนี้หรืออาจจะเป็นเพราะว่าผู้หญิงพวกนั้นเป็นคนปรนเปรอเขาก่อนทุกครั้งจนเขาไม่ต้องทำอะไรเลย
น้ำอิงถึงกับตัวแข็งทื่อเมื่อจู่ๆเธอก็โดนลากแล้วจับอุ้มอยู่ในอ้อมกอดพร้อมบดจูบด้วยริมฝีปากหนาเธอหยุดหายใจเล็กน้อยด้วยความตกใจเพราะนี่มันเป็นจูบแรกของเธอ
“เป็นอะไรของเธอ”
อัศวินถอนจูบออกจากปากหญิงสาวพร้อมมองหน้าเธอด้วยสีหน้าขึงขังอย่างไม่สบอารมณ์ก็เธอเล่นแข็งทื่อเป็นท่อนไม้แบบนี้ใครมันจะไปมีอารมณ์กัน
“เปล่าค่ะ”
น้ำอิงส่ายหัวหงึกหงักในสมองของเธอกล่าวว่าอีกแล้วเธอทำให้ลูกค้าไม่พอใจอีกแล้ว
“อื้มมมม...อื้อองง”
หญิงสาวโดนบดจูบอีกรอบครั้งก่อนเธอยังไม่ได้หายใจเข้าเต็มปอดเท่าไรครั้งนี้ด้วยความตื่นเต้นกว่าเดิมทำให้เธอไมได้หายใจไปอีกและครั้งนี้ชายหนุ่มก็เหมือนจะบดจูบเธอเนิ่นนานเสียเหลือเกินเมื่อเริ่มจะไม่ไหวแล้วจึงผลักเขาให้ออกห่างจากตัวเธอพร้อมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ
“โถ่โว้ย.. ไม่ได้เรื่อง”
อัสวินแผดเสียงใส่หญิงสาวจนเธอตกใจสะดุ้งเฮือกหน้าเหวอ
“ฉันขอโทษค่ะ”
น้ำอิงเห็นอาการของเขาเป็นแบบนั้นเธอก็นึกถึงเรื่องเงินที่จะได้ในคืนนี้ทันทีหากเขาไม่พอใจแล้วไม่ยอมใช้บริการเธอคงเดือดร้อนแย่จึงรีบยกมือของโทษคนตรงหน้าประหงกๆ
“ออกไป”
อัศวินไม่ชอบเลยจริงๆกับคนที่ไม่รู้งานเอาเสียเลยครั้งนี้เขาอุตส่าห์เริ่มก่อนแต่ดูแม่สาวเจ้าก็ยังทำให้เขาเสียอารมณ์อยู่ดี
“หึไม่ไปค่ะ...อิงขอโทษจริงๆค่ะอิงออกไปไม่ได้อิงต้องการใช้เงิน”
น้ำอิงรีบจับมือของชายหนุ่มเอาไว้ขอร้องให้เขชาอย่าไล่เธอออกไปเพราะเธอมีเหตุจำเป็นจะต้องใช้เงินจริงๆ
“หึ่...”
อัศวินมองหน้าหญิงสาวที่ดูจะกังวลเรื่องเงินเสียเหลือเกินจึงสบถออกมาจากลำคอด้วยความสมเพชเล็กน้อย
“อย่าพึ่งไล่ฉันเลยนะคะ”
น้ำอิงยังคงส่งสายตาอ้อนวอนคนตรงหน้าอย่างไม่เหลือความอายเธอออกไปตอนนี้ไม่ได้จริงๆ
“เรียนรู้แล้วทำตาม”
อัศวินไม่รู้ว่าทำไมเขาจะต้องใจอ่อนให้เด็กสาวหน้าจืดอย่างเธอด้วยเขายกสองมือหนาจับใบหน้าของเธอเอาไว้พร้อมกระซิบข้างหูเธอเสียงแข็งและรวบตัวของเธอให้ลงไปนอนใต้ร่างของเขาอย่างรวดเร็ว
น้ำอิงพยายามปล่อยตัวตามสบายที่สุดเท่าที่จะทำได้จะได้ไม่เป็นที่ขัดอารมณ์คนตัวโตบนตัวของเธออีก
“อื้มมมม...อือออ”
อัศวินปิดไฟในห้องเหลือเพียงแค่ไฟสลัวจากหัวเตียงเท่านั้นเขาใช้จมูกโด่งของเขาสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆจากร่างกายของหญิงสาวพ้อมบดจูบที่ริมฝีปากของเธออีกรอบครั้งนี้เขาส่งลิ้นร้ายไปตักตวงฉกชิมความหวานจากปากของหญิงสาวอย่างพอใจโดยที่เธอไม่มีอาการขัดขืนตัวเกร็งเหมือนก่อนหน้านี้เท่ากับเธอพยายามปรับตัวให้เข้ากับเขาได้เป็นอย่างดีแบบนี้เขาจึงจะผ่อนคลายได้อย่างเต็มที่หน่อยถึงเธอจะดูจูบไม่เป็นประสาก็เถอะแต่อย่างน้อยนี่ก็แสดงให้เห็นถึงความร่วมมือเป็นอย่างดี
น้ำอิงพยายามทำตัวลื่นไหลไปกับอารมณ์ของเขาให้ได้มากที่สุดเธอพยายามเรียนรู้การจูบของเขาและมีการโต้ตอบบ้างเป็นครั้งคราวใจชื้นขึ้นมาหน่อยที่ครั้งนี้เขาไม่หยุดกลางคันมาโวยวายใส่เธออีกและตอนนี้เขาดึงผ้าขนหนูที่พันตัวขอเธอไว้ออกและถอนจูบจากปากของเธอลงมาที่ลำคอระหงส์และท่าทางจะลงไปต่ำกว่านั้นสีหน้าของน้ำอิงตอนนี้ดูกึ่งรับกึ่งสู้เล็กน้อย
“อ้ะ”
เมื่อริมฝีปากโลมเลียดูดคลึงมาถึงสองเต้างามหญิงสาวก็ถึงกับผวาแอ่นอกเมื่อเกิดความรู้สึกแปลกใหม่ที่ไม่เคยสัมผัสมือหนาของเขาบีบเค้นคลึงเต้างามสลับกันไปมากับการใช้ปากตอนนี้น้ำอิงถึงกับสมองแทบเลอะเลือนด้วยอารมณ์บางอย่างมาครอบงำเธอรู้สึกเสียวซ่านแปลกๆจะบอกว่าทรมานก็ไม่ใช่มีความสุขก็ไม่เชิง
“ยังอีกเหรอแกก็ทำตัวดีกับเค้ามานานแล้วนะหรือว่าพี่ลอบซ์ของแกจะมีคนอื่นไปแล้ว”ผักหวานยังแกล้งหยอกเพื่อนเธอไม่จบไม่สิ้น“พูดอะไรอย่างนั้นเล่า”หน้าอัญญาตอนนี้จากที่ยุ่งอยู่แล้วก็ยิ่งยิ่งขึ้นไปอีกเป็นสิบเท่า“วันนี้พี่แกนึกยังไงชวนฉันมาปาร์ตี้ที่นี่กัน”ผักหวานอยากจะรู้นักว่าทำไมวันนี้พี่ชายของอัญญาถึงได้อยากจัดงานปาร์ตี้รวมตัวพวกเพื่อนๆกัน“ไม่รู้สิอยากให้บ้านครึกครื้นล่ะมั้ง”อัญญาเองก็ไม่รู้เหมือนกันแต่ก็คิดว่ามันน่าจะเป็นข้อดีทำให้บ้านนี้ครึกครื้นขึ้นมาบ้าง“สาวๆครับไปที่สนามหญ้ากันเถอะ”แดเนียลเดินมาตามสาวๆทั้งสามให้ลงไปที่สนามหญ้าหลังบ้าน“คุณมาด้วยเหรอ”ผักหวานหน้าบึ้งเล็กน้อยที่ไม่คิดว่าเขาจะมาดีด้วย“ต้องมาอยู่แล้วมาให้คุณเห็นจนเบื่อหน้าไปเลย”หลังจากที่กลับจากเกาะตอนนั้นแดเนียลก็ตามจีบผักหวานมาพักใหญ่แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ชอบหน้าเขาเอาเสียเลยทั้งที่เขาพยายามทำตัวดีๆกับเธอมาตลอด“หึ่..”ผักหวานไม่รู้ว่าเขาไปแอบปิ๊งเธอตอนไหนทั้งที่เอาแต่แกล้งเธอเธอไม่ชอบพฤติกรรมที่มีผู้หญิงเยอะของเขาที่เคยมีให้เธอได้เห็นนั้นมันยิ่งเป็นข้อที่เธอไม่อยากได้เขามาเป็นแฟน“ตาหนูมาหาคุณพ่อมาครับ”เมื่อ
โรงแรมXXX“จะดื่มทำไมให้เมาขนาดนี้ครับถ้าผมไม่ตามไปจะเป็นยังไง”ลอบซ์อุ้มหญิงสาวมานอนที่ห้องของเธอเขานั่งลงที่ขอบเตียงมองดูเธอพร้อมส่ายหน้ามือหนาดึงผ้านวมมาห่มให้กับคนเมาที่ตาปรืออยู่บนเตียง“อื้อ...”จู่ๆอัญญาก็พลิกตัวขึ้นมานอนซบอยู่บนอกของชายหนุ่มโดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว“คุณอาย...”“ไม่ชอบอายที่เอาแต่ใจไม่ใช่เหรอคะแล้วจะมายุ่งอะไรกับชีวิตอาย”“ยังไม่ลืมเรื่องวันนั้นอีกเหรอครับ”ลอบซ์ไม่คิดว่าคำพูดของเขาวันนั้นจะทำให้หญิงสาวฝังใจและทำตัวประชดประชันเขาจนถึงทุกวันนี้“ใครจะลืมได้เล่าเจอคนที่ตัวเองชอบว่ามาแบบนั้นอ่ะ”“คุณอาย..พูดอะไรครับ”ลอบซ์มองหน้าหญิงสาวอย่างตะลึง“อายชอบพี่ลอบซ์ชอบมานานแล้วด้วย...”ฟึ่บบบเมื่อพูดจบหญิงสาวก็ตัวอ่อนนอนฟุบลงไปที่แผงอกของชายหนุ่มอย่างไม่ได้สติ“คุณอาย...”ลอบซ์ยังคงนิ่งอึ้งกับสิ่งที่พึ่งจะได้รู้เมื่อครู่เขาพยายามผลักตัวหญิงสาวให้ไปนอนในที่ของเธอดีๆแต่มือของเธอดันกำเสื้อของเขาเอาไว้แน่นทำให้เขาต้องนอนอยู่กับเธอทั้งคืนวันต่อมา“คุณอายครับ..”ลอบซ์ขยับตัวหญิงสาวให้พระออกจากตัวเขาแต่ดูเหมือนเธอจะเกาะติดเขาหนึบไม่ยอมออกง่ายๆ“อือ...”“ปล่อยผมก่อนครับ”“
“ยังไม่ได้บอกเลยอ่ะ”อัญญาก้มหน้างุดความรู้สึกในใจที่เธอเก็บซ่อนมานานมีเพียงแค่ผักหวานและน้ำอิงเท่านั้นที่รู้เธออยากจะบอกให้เจ้าตัวที่เธอแอบชอบรู้หลายครั้งแต่ก็ไมได้มีโอกาสบอกเสียที“นานแล้วนะ..”ผักหวานบุ้ยปากเล็กน้อยผิดหวังที่เธอกะจะได้ฟังข่าวดีจากอัญญาเสียหน่อย“ก็จะให้ทำยังไงก็มันยังไมได้บอกซะทีนี่นา”“รีบๆหน่อยๆเดี่ยวจะโดนสอยไปกินไม่รู้ด้วยนะ”“รู้แล้วน่า”วันต่อมา“จะไปเที่ยวป่า”“ค่ะ..พี่ลอบซ์พาอายไปนะคะ”“ง..งั้นก็ได้ครับแล้วคุณหวานจะไปด้วยหรือเปล่า”“อ่อ..เห็นหวานบ่นว่าอยากนอนพักก็เลยไม่ได้ไปค่ะ”“อ๋อ..ครับ”ชั่วโมงต่อมา“ป่าในช่วงฤดูนี้ที่นี่ดีนะคะไม่มีแมลงเลย”อัญญาเดินเที่ยวอย่างอารมณ์ดีเพราะสถานที่ที่นี่คนค่อนข้างน้อยเป็นส่วนตัวเหมาะแก่การที่เธอจะบอกบางสิ่งบางอย่างในใจกับชายหนุ่มที่เธอมีความรู้สึกดีๆด้วยความรู้สึกนี้มันมีมานานนมนี่คือสาเหตุที่เธอชอบทำตัวเอาแต่ใจกับลอบซ์อยู่บ่อยๆนั่นเองและการตามใจเธอแบบของเขาแบบนี้ล่ะมั้งที่ทำให้เธอมีใจให้เขาโดยไม่รู้ตัว“ครับอากาศก็โอเคด้วย”“พี่ลอบซ์ชอบไหมคะ”“ก็ชอบนะครับดูสงบดี”“เดินไปตรงสะพานนั่นดีกว่าค่ะ...”อัญญาเห็นว่าสะพานใหญ่ตรงห
“แบบนี้นี่เอง...”น้ำอิงพยักหน้าเข้าใจ“มีอะไรจะบอก”ชายหนุ่มเข้ามากอดคนเป็นภรรยากระซิบข้างๆหูของเธอเบาๆ“อะไรคะ”“อีกสองวันอายกับลอบซ์จะมาที่นี่”“จริงเหรอคะ...”น้ำอิงเบิกตาโพรงดีใจเป็นพิเศษที่จะได้เจอเพื่อนเธอเสียทีเมื่อไม่ได้เจอกันร่วมสามเดือนแล้ว“ดูท่าฉันจะหัวเน่าซะแล้วล่ะมั้งดูจะคิดถึงเพื่อนขนาดนี้”อัศวินทำสีหน้าน้อยใจ“ก็ไม่ได้เจอกันนานแล้วนี่คะก็ต้องคิดถึงเป็นธรรมดา”“เธอไม่คิดถึงฉันบ้างเหรอ”“ก็คุณอาชน์อยู่กับอิงตลอดเวลานี่คะ”“ตอนฉันออกไปข้างนอกซื้อพวกของสดมาไว้ที่บ้านไง”“ก็แค่ไม่กี่ชั่วโมงเองค่ะ”น้ำอิงขมวดคิ้วเล็กน้อย“ไม่กี่ชั่วโมงเธอก็ต้องคิดถึงเพราะฉันเป็นสามีเธอ”“คุณอาชน์...”“หืม...”“เป็นขนาดนี้แล้วเหรอคะเนี่ย...”น้ำอิงส่ายหัวทั้งยังอมยิ้มให้กับความขี้อ้อนที่ไม่รู้ว่าช่วงน้าสรรหาคำอ้อนมาจากไหนนักหนา“ก็ต้องขนาดนี้แหละ”อัศวินโน้มตัวภรรยาของเขานอนลง“..อื้อ...ท..ทำอะไรคะ??”น้ำอิงถดตัวหนีเล็กน้อย“ฉันว่าฉันไม่ได้ลึกซึ้งกับเธอมานานแล้วนะ..”อัศวินกอดหญิงสาวไว้หลวมๆเพื่อไม่ให้ทับตัวของเธอ“ต...แต่ว่า..เจ้าตัวเล็กอยู่ในท้องนะคะ”น้ำอิงเข้าใจแล้วว่าเขาจะทำอะไรแต่เธอไ
ปังงง“คุณอาย”ลอบซ์ถีบประตูจนพังภาพตรงหน้าทำให้เขาอยากจะฆ่าไอ้โจรใจโฉดคนนี้เสียตอนนี้เลยจริงๆ“ฮือๆๆๆ”อัญญาน้ำตาไหลพรากเมื่อได้ยินเสียงของลอบซ์เธอคิดว่าเธอจะไม่รอดน้ำมือโจรพวกนี้เสียแล้ว“ไอ้เลว..แก”พลั้กก“โอ้ยย...”ตุบ..ตับ..พลั้กๆๆ..ตุ้บ..ลอบซ์เข้าไปต่อยโจรชุดดำที่กำลังทำมิดีมิร้ายหญิงสาวจนมันล้มลงแล้วจึงกระทืบมันอย่างหัวเสียจนสลบคากองเลือดไป“ไอ้ชั่ว...คุณอาย..”ชายหนุ่มสบถด่าออกมาอย่างเหลืออดและรีบเข้าไปดึงผ้าห่มมาคลุมร่างบางเอาไว้พร้อมกอดคนที่ตัวสั่นเทาอย่างรู้สึกผิด“ฮึก..ฮือๆๆๆ..”“.ผมขอโทษที่ปล่อยคุณไว้คนเดียว”ลอบซ์อุ้มหญิงสาวไปนอนที่ห้องของเขาพร้อมโทรแจ้งความให้ตำรวจมารับตัวคนพวกนี้ไปดำเนินคดีเมื่อเขาจัดการเรียบร้อยแล้วจึงเข้ามาดูแลหญิงสาวในห้องตามเดิม“ฮึกๆๆ...ฮือๆๆๆ”เวลาผ่านไปร่วมชั่วโมงหญิงสาวก็ยังร้องไม่หยุด“นอนนะครับผมจะอยู่ข้างๆคุณเอง”ลอบซ์นั่งอยู่ข้างเตียงจับมือหญิงสาวเอาไว้แน่นให้เอได้อุ่นใจว่าเขาจะดูแลเธออยู่ใกล้ไม่ไปไหนทั้งยังรอให้เธอหลับสนิทแล้วเขาจึงผละตัวไปนอนอยู่ที่โซฟาข้างๆเตียงที่หญิงสาวนอนอยู่วันต่อมาบ้านสุทธนสินไท“ท่านคะมีสายจากคุณลอบซ์ค่ะ”“ลอบซ
โรงพัก“ผมว่าคุณอาจจะเข้าใจผิดมากกว่าไหนล่ะหลักฐานถ้าไม่มีคุณกลับไปก่อนเถอะ”สารวัตรวัยกลางคนที่รับเรื่องของชายหนุ่มยังไม่ทันได้ฟังที่เล่าจบก็หาว่าเขาเข้าใจผิดเสียแล้วพร้อมเปรยตามองลอบซ์อย่างไม่สนใจตำรวจที่นั่งอยู่ด้วยกันก็เช่นกันเหมือนเห็นการแจ้งความของเขาเป็นเรื่องไร้สาระ“บริการประชาชนแบบนี้เหรอคะชื่อนามสกุลอะไรเหตุการณ์เป็นยังไงยังไม่ได้ถามเลยไล่กลับซะแล้ว”อัญญาไม่พอใจกับตำรวจในโรงพักที่นี่เลยโวยวายยกใหญ่“คุณอายกลับกันก่อนเถอะครับ”ลอบซ์พอจะเดาออกกว่าคนที่นี่เป็นอย่างไรเขาจึงต้องถอยออกมาก่อนและดึงอัญญาออกมาด้วย“....หึ้ย...”อัญญาไม่พอใจอย่างมากที่ลอบซ์เหมือนจะยอมคนพวกนั้นง่ายๆ ลอบซ์ไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่จูงมือหญิงสาวมาที่รถแล้วเปิดประตูให้เธอเข้าไปนั่ง“ทำไมยอมออกมาง่ายๆคะ”อัญญาเห็นลอบซ์ขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อยแล้วจึงถามอีกฝ่ายด้วยความสงสัยเพราะปกติแล้วลอบซ์เห็นความถูกต้องเป็นที่หนึ่งแต่ครั้งนี้เขาทำไมยอมง่ายๆ“ดูก็รู้ว่าเค้าเป็นคนของใคร”ลอบซ์คิดว่าพูดแค่นี้หญิงสาวก็น่าจะเข้าใจได้ในตอนนี้เข้าเป็นฝ่ายเสียเปรียบจะต้องจัดการอะไรให้รอบคอบเสียก่อนและเขาจะไม่ปล่อยให้ความอยุติธรรมนี้ม