บทที่ 1

15 : 35 น.

ร่างบางของ ทอฝัน ที่อยู่ในชุดนักศึกษากำลังเดินกึ่งวิ่งด้วยความรีบร้อน เมื่อหันมองดูเวลาอีกทีก็พบว่าตอนนี้ เลยเวลาที่ต้องไปรับลูกชายมากว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว ไม่รู้ว่าป่านนี้เจ้าตัวเล็กจะเป็นยังไงบ้าง

"ฝัน ทอฝัน!"

สองเท้าหยุดชะงักไปกับเสียงเรียกชื่อของเธอ ก่อนที่เธอจะรีบหันกลับไปมองว่าเป็นใครกันที่เรียกเธอไว้ทั้ง ๆ ที่ก็เห็นอยู่ว่าเธอนั้นกำลังรีบขนาดไหน

"มีอะไรหรือเปล่าเบส?" เธอเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัยทันทีที่หันกลับมาแล้วเห็นเบส เพื่อนสนิทของเธอเป็นคนเรียกไว้

"รีบไปรับไต้ฝุ่นเหรอ? ให้เราไปส่งไหม" เบสเอ่ยขึ้นอย่างขันอาสา เพราะเห็นว่าทอฝันมีสีหน้าที่เป็นกังวลและดูรีบร้อนเอาการ

"ไม่เป็นไรหรอกเบส ขอบคุณมากนะ เราไปก่อนนะไว้เจอกัน" พูดจบเธอก็รีบเดินต่อทันที โดยไม่รอให้เบสได้เซ้าซี้อะไรอีก

เบสเป็นรุ่นน้องของเธอหนึ่งปีแต่เรียนอยู่ชั้นปีเดียวกัน เพราะเธอเรียนช้าไปหนึ่งปี ด้วยความผิดพลาดครั้งใหญ่ในชีวิต ที่พลาดท้องเพราะความเห็นแก่ตัวของผู้ชายมักมากคนหนึ่ง ที่เห็นผู้หญิงเป็นเพียงแค่ของเล่น แต่ในเมื่อโชคชะตาดันเล่นตลกกับเธอมาแบบนี้ เธอก็ได้แต่ก้มหน้ายอมรับแต่โดยดี เธอโดนคนอื่นนินทาว่าร้ายสารพัด ทั้งท้องไม่มีพ่อ ท้องตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ เด็กใจแตก ผู้หญิงขายตัว ทุกคำพูดที่บาดลึกพวกนี้ทำให้เธอคิดสั้นหลายต่อหลายครั้ง กว่าจะผ่านจุดจุดนั้นมาได้เธอเองก็ทำให้แม่ของเธอต้องร้องไห้ไปไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ และคนเดียวที่เข้าใจและรักเธอเป็นห่วงเธอมากที่สุดก็คงมีแค่แม่ของเธอคนเดียวเท่านั้น

ทอฝันที่เดินคิดอะไรเพลิน ๆ มาได้สักพัก เธอก็มาถึงหน้าโรงเรียนของลูกชาย ที่ตอนนี้เจ้าตัวยืนสะพายกระเป๋ารอเธออยู่ก่อนแล้ว พร้อมกับคุณครูประจำชั้นที่ยืนรออยู่ด้วย

"พี่ฝุ่นครับ" เสียงใสเอ่ยเรียกลูกชายด้วยรอยยิ้ม

"แม่ค้าบบ~" เสียงเล็ก ๆ ของ ไต้ฝุ่น ลูกชายของทอฝันก็เอ่ยเรียกคนเป็นแม่เช่นกัน พร้อมกับวิ่งเข้าไปสวมกอดด้วยความดีใจเมื่อเห็นคนเป็นแม่ย่อตัวนั่งลง ก่อนจะหอมแก้มซ้ายขวาสลับกันอย่างที่ชอบทำทุกวัน

"ขอบคุณมากนะคะ แล้วก็ขอโทษด้วยจริง ๆ ที่วันนี้มาช้า" ทอฝันยิ้มให้ลูกชาย ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วยกมือไหว้ขอบคุณและขอโทษคุณครูประจำชั้นของลูกชายอย่างรู้สึกผิด

"ไม่เป็นไรค่ะ ^^" คุณครูบอกด้วยรอยยิ้มให้เธอคลายกังวล

"พี่ฝุ่นขอบคุณคุณครูหรือยังครับ" ทอฝันหันไปถามลูกชาย ก่อนที่เจ้าตัวจะยืนตัวตรงแล้วยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณคุณครูทันที

"ขอบคุณค้าบ~"

"ไม่เป็นไรครับ ไต้ฝุ่นกับคุณแม่กลับบ้านดี ๆ นะครับผม" คุณครูเองก็ยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กของไต้ฝุ่นอย่างเอ็นดูในความน่ารัก และชื่นชมทอฝันที่อบรมสั่งสอนลูกได้ดีขนาดนี้ ต่างจากเด็กบางคนที่มีพร้อมทุกอย่าง แต่พฤติกรรมนั้นดูไม่ได้เอาซะเลย

"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ" ทอฝันเองก็ยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณคุณครูที่ช่วยดูแลลูกให้เธอ ก่อนที่เธอจะจูงมือลูกชายวัยสามขวบเดินออกมาตามฟุตบาทเรื่อย ๆ

"ปายหนายหย๋อคับ" ไต้ฝุ่นเอียงคอถามอย่างสงสัย เมื่อคนเป็นแม่พาเดินมาตามฟุตบาทมาเรื่อย ๆ แทนที่จะขึ้นรถกลับบ้านอย่างทุกวัน

"แม่จะพาพี่ฝุ่นไปกินไอติมครับ เพราะวันนี้แม่มารับพี่ฝุ่นช้า พี่ฝุ่นโกรธแม่หรือเปล่า" ทอฝันเอ่ยตอบพร้อมถามกลับก่อนจะแกล้งทำหน้าเศร้า

"ไอติม!" พอได้ยินว่าจะได้กินไอติม ไต้ฝุ่นก็ตาโตขึ้นมาทันทีด้วยความดีใจ ก่อนจะส่ายหน้าไปมาแล้วพูดต่อ

"ม่าโกรธ พี่ฝุ่นจะได้กินติม ^^"

"ไม่โกรธแม่จริงนะ งั้นเราไปกินไอติมกัน" ทอฝันพูดไปยิ้มไป ยิ้มให้กับความน่ารักของลูกชายวัยกำลังซุกซนของเธอ

ไต้ฝุ่นพยักหน้ารับงึกงักด้วยรอยยิ้มดีใจ ก่อนที่สองคนแม่ลูกจะเดินจูงมือกันไปเรื่อย ๆ ตามฟุตบาท โดยมีจุดหมายคือร้านไอศกรีมที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากหน้าโรงเรียนของไต้ฝุ่นเท่าไหร่นัก

ภาพของหญิงสาวร่างบางหน้าตาสะสวยในชุดนักศึกษาที่กำลังเดินจูงมือเด็กชายตัวเล็ก ๆ ในชุดนักเรียนเตรียมอนุบาล มันคือภาพที่คนอื่นที่มารับส่งลูกที่โรงเรียนแห่งนี้เห็นจนชินตา ที่ตอนแรกก็คิดว่าเธอนั้นมารับน้องชายแทนพ่อกับแม่ แต่พอรู้ว่านั่นคือลูกของเธอ จากสายตาที่เคยชื่นชมของคนเหล่านั้น ก็แปรเปลี่ยนเป็นเหยียดหยามทันที แน่นอนว่าไม่ใช่แค่เธอที่ถูกมองแบบนั้น ไต้ฝุ่นเองก็ถูกเพื่อนล้ออยู่บ่อยครั้ง จนบางทีเธอก็สงสารลูกจับใจ ไม่รู้ว่าเด็กตัวแค่นี้เขาจะคิดยังไง จนบางครั้งลูกก็ตั้งคำถามกับเธอว่าพ่อของเขาไปไหน ทำไมไม่เห็นมารับเขาเหมือนกับเด็กคนอื่น ๆ บ้าง มันคือคำถามเดียวที่เธอไม่สามารถให้คำตอบกับลูกได้เลยจริง ๆ