บทที่ 23 "ภาคินปรากฏตัว"

เสียงรองเท้าหนังราคาแพงกระทบพื้นหินอ่อนดังก้องไปทั่วโถงรับแขกของบริษัท ดวงตาคมของคิรันเหลือบมองชายที่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้าอย่างเฉยชา แววตาที่เคยคุ้นในอดีตกลับกลายเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยต้องการเห็นอีกในชีวิตนี้

“ภาคิน”

ชื่อที่คิรันไม่อยากแม้แต่จะนึกถึง หลุดออกมาจากริมฝีปากของธันวาที่เดินตามหลังมา สีหน้าของคิรันยังคงเย็นชา ขณะที่ภาคินเดินเข้ามาใกล้ ยิ้มอย่างไม่รู้สึกรู้สา

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ คิรัน... นายยังดูเอาแต่ใจเหมือนเดิมเลย” ภาคินเอ่ยเสียงนุ่ม แต่แฝงไว้ด้วยความหยิ่งผยองที่คิรันรู้จักดี

“ถ้าไม่มีเรื่องธุรกิจ ก็ไม่จำเป็นต้องพูด” คิรันตอบเสียงต่ำ ดวงตาดำลึกไร้อารมณ์ แต่แฝงความอึดอัดไว้เต็มอก

“ใจเย็นสิ ฉันมาในฐานะหุ้นส่วนใหม่ของบริษัทย่อยที่นายกำลังจะร่วมลงทุน... หรือไม่ต้อนรับกันแล้ว?” ภาคินเลิกคิ้ว พร้อมส่งแฟ้มเอกสารให้เลขา

คิรันไม่แม้แต่จะมองแฟ้ม เพียงแค่ปรายตามองเขาแล้วหันหลังเดินนำเข้าไปในห้องประชุม โดยไม่ลืมบอกธันวาเสียงเรียบ

“ให้ไอรีนมาเข้าร่วมด้วย”

ธันวาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้า เขารู้ดีว่าทำไมเจ้านายถึงเรียกไอรีน ทั้งที่เรื่องนี้เธอไม่เกี่ยว...

ไม่นานนัก ร่างของหญิงสาวในชุดสูทเรียบหรูเดินเข้ามาในห้องประชุม ดวงตากลมโตสบกับสายตาคมของคิรันที่กำลังจ้องเธอไม่ละสายตา ก่อนที่เขาจะเลื่อนสายตาไปมองภาคินอย่างจงใจ

“เธอเป็นผู้ช่วยของฉัน ทุกการประชุมฉันต้องการให้เธออยู่”

ภาคินหันมองไอรีนด้วยแววตาแปลกประหลาด ราวกับวิเคราะห์เธออย่างละเอียด ดวงตาเขาค่อย ๆ เปลี่ยนไปทีละนิด...

หลังจากประชุมจบ ไอรีนเดินตามคิรันออกมาจากห้องประชุม เธอรู้สึกได้ถึงความกดดันบางอย่างที่แผ่ซ่านออกมาจากเขา

เสียงลิฟต์ดัง “ติ้ง” ก่อนที่ประตูจะเปิดออก แต่คิรันยังไม่ก้าวเข้าไป เขาหยุดอยู่หน้าประตูกระจก ใบหน้าเคร่งเครียดจ้องมองแผ่นหลังบางของผู้หญิงที่กำลังเดินตามหลังเขามาอย่างเงียบงัน

“ไอรีน” เสียงทุ้มของเขาเรียกหยุดเธอไว้ทันที

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบตาเขาอย่างประหลาดใจ ก่อนจะเอ่ยถามเบา ๆ

“มีอะไรหรือคะ?”

คิรันนิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาคมเข้มฉายแววไม่สบายใจ ก่อนจะพูดช้า ๆ

“อย่าอยู่กับภาคินตามลำพัง”

ถ้อยคำสั้น ๆ แต่ชัดเจน ทำให้ไอรีนขมวดคิ้ว

“เพราะอะไรคะ? หรือคุณไม่ไว้ใจเขา?”

เขานิ่ง ไม่ตอบอะไรทันที

แต่เพียงเสี้ยววินาที ดวงตาคมก็กลับมามีแววแข็งกร้าวขึ้นอีกครั้ง

“ใช่ ฉันไม่ไว้ใจเขา” เสียงเขาเย็นลงเล็กน้อย “เขาไม่ใช่คนที่เธอควรเข้าใกล้”

คิรันเม้มริมฝีปากแน่น ราวกับไม่อยากพูดถึงอดีตที่เขาเลือกจะฝังกลบ

ก่อนที่ไอรีนจะพูดอะไรต่อ เขากลับก้าวเข้ามาใกล้ ละสายตาจากประตูลิฟต์แล้วมองเธออย่างจริงจัง

“เธออาจไม่รู้... แต่ฉันไม่อยากให้ใครเข้ามาใกล้เธอ ไม่ใช่แค่เพราะไม่ไว้ใจเขา แต่เพราะ...”

เขาชะงักไปเล็กน้อย เหมือนกำลังตัดสินใจระหว่างการยอมเปิดหัวใจ กับการรักษาระยะห่างอย่างเคย

สุดท้าย เขายื่นมือไปแตะแขนเธอเบา ๆ เสียงทุ้มต่ำแผ่วลง

“เพราะฉันไม่อยากเสียเธอไป... แม้แต่ในสายตาของคนอื่น”

ไอรีนนิ่งไป ดวงตาสั่นไหว หัวใจเต้นกระหน่ำกับคำพูดตรง ๆ แบบที่เขาไม่เคยพูดมาก่อน

ความเงียบปกคลุมระหว่างพวกเขาอยู่ชั่วครู่ ราวกับเวลาหยุดเดิน

“ถ้าเธอจะหนีจากฉัน ก็หนีตอนนี้เลย” เขากระซิบด้วยน้ำเสียงต่ำพร่า “แต่ถ้ายังอยู่ ก็อย่าผลักฉันออกไปอีก...”

ไอรีนเบือนหน้าหนี ริมฝีปากสั่นเล็กน้อยกับแรงบีบจากมือเขา หัวใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่ได้

แต่พวกเขาทั้งคู่ไม่รู้เลยว่า ที่ปลายอีกด้านของทางเดิน มายด์กำลังยืนมองอยู่ด้วยสีหน้าเจ็บแค้นสุดขีด

...และข้างเธอ ภาคินยืนมองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้มเหยียดมุมปาก

“ผู้หญิงแบบนี้เหรอ... ที่นายหลงนักหนา คิรัน?”

“คุณภาคินคะ เรื่องตัวอย่างเอกสารพรุ่งนี้ ดิฉันจะรวบรวมให้ครบตามที่แจ้งนะคะ”

เสียงหวานนุ่มของไอรีนดังขึ้นอย่างมืออาชีพ แม้ใบหน้าจะมีรอยยิ้มจาง ๆ ติดอยู่ แต่แววตาเธอยังคงระมัดระวังเสมอเมื่อต้องอยู่ใกล้เขา—ภาคิน

ชายหนุ่มมาดดีในชุดสูทสีเทาเข้ม ยืนพิงโต๊ะทำงานอย่างสบาย ๆ รอยยิ้มเจ้าเสน่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้า เขายื่นหน้าเข้ามาเล็กน้อยจนระยะห่างนั้นดูใกล้เกินไป

“คุณนี่น่ารักจริง ๆ นะไอรีน ทั้งขยัน ทั้งฉลาด แถมยังรู้ใจอีกต่างหาก”

ไอรีนขยับตัวถอยห่างนิดหน่อย แต่ยังรักษามารยาทมืออาชีพไว้เต็มเปี่ยม

“ขอบคุณค่ะ ฉันแค่ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดเท่านั้น”

และเป็นจังหวะเดียวกับที่เสียงรองเท้าหนังหนัก ๆ ดังขึ้นบนพื้นไม้...

คิรัน เดินเข้ามาพร้อมสายตาคมเข้มที่จับจ้องมาทางเธอไม่วางตา

เขาเห็นทุกอย่าง

ดวงตาคมสั่นวูบเล็กน้อย ความรู้สึกที่ไม่ควรมีเริ่มไหลย้อนเข้ามาในอก ใจเขาเต้นแรงเหมือนระเบิดเวลา ความหึงที่ซ่อนอยู่ใต้สีหน้าเย็นชา กำลังปะทุขึ้นมาโดยไร้การควบคุม

เห็นเธอกำลังยิ้มให้กับภาคิน...

เห็นภาคินกำลังยื่นหน้าเข้าใกล้เธอเกินความจำเป็น...

ไฟในอกลุกพรึ่บขึ้นมาทันที

“ไอรีน!”

เสียงเรียกนั้นดังจนทั้งห้องเงียบกริบ คิรันก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะ คว้าข้อมือเธอ ดึงเธอออกมาอย่างไม่มีการอธิบายใด ๆ

แรงกระชากนั้นรุนแรงจนเธอเซ แต่เขาไม่สนใจ ใบหน้าเย็นชานั้นเต็มไปด้วยความเดือดดาล

“คุณคิรัน! ทำบ้าอะไรน่ะคะ ปล่อยก่อนสิ—”

“เงียบซะ...” เขาตะคอกเบา ๆ แต่เสียงนั้นดุดันพอจะทำให้เธอชะงัก

เธอพยายามสะบัดข้อมือออก แต่เขากลับกระชับแรงกว่าเดิม ร่างเธอเซเกือบล้ม มือที่จับแน่นราวกับตรวน เธอรู้สึกทั้งโกรธ ทั้งเจ็บ... แต่ที่เจ็บยิ่งกว่ากลับเป็นหัวใจของตัวเอง

เขาหยุดเดินเมื่อพาเธอพ้นสายตาของคนอื่นแล้ว ทันใดนั้นดวงตาคมเข้มก็จับจ้องไปยังข้อมือของเธอ... รอยแดงที่ถูกจับแน่น ปรากฏชัดบนผิวขาว

คิรันนิ่งงันไปชั่วขณะ สีหน้าเขาแข็งค้างราวกับเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองทำแรงไป

“ฉัน...”

เสียงของเขาอ่อนลง เขาคลายมือลงอย่างช้า ๆ

“ฉันไม่ชอบที่เธออยู่ใกล้เขา” เขากลั้นใจพูดออกมาในที่สุด “อย่าอยู่กับภาคินตามลำพังอีก”

“แต่เราอยู่ในโครงการเดียวกัน ฉันจะหลบเขาไปได้ยังไงคะ?” เธอสวนทันที ดวงตาสั่นไหว ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะเจ็บ... กับสิ่งที่เขาทำ

“ฉันไม่ไว้ใจเขา...”

“แค่เขา... หรือฉันด้วย?”

คิรันเม้มปากแน่น ไม่ตอบ เขาหลุบตาลงก่อนจะถอยหลังหนึ่งก้าว

“แค่เขา”

คำตอบนั้นสั้นแต่จริงจัง แล้วเขาก็หันหลังหมายจะเดินหนีจากเธอไป เพราะอารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูงยังไม่สงบดีนัก

และนั่นเอง...

“พี่คิรัน...”

เสียงหญิงสาวอีกคนดังขึ้นเรียกเขาไว้—มายด์

หญิงสาวในชุดรัดรูปหรูหรา กำลังเดินตรงเข้ามาหาเขา ดวงตาเปี่ยมความหวัง

ไอรีนชะงัก หัวใจเหมือนโดนกระชากออกไป เธอมองภาพตรงหน้าอย่างชัดเจน...

เขากำลังจะเดินไปหาเธอคนนั้น

เธอหันกลับ กัดริมฝีปากแน่น พยายามสะกดกลั้นบางอย่างไว้ไม่ให้ไหลออกมา

“ฉันมันก็แค่ผู้ช่วยของเขา... จะไปหวงอะไรได้”

เธอคิดในใจทั้งที่ใจมันเจ็บแทบบ้า แต่สีหน้ากลับเรียบสนิท ไม่มีน้ำตาสักหยด

แต่เธอไม่รู้เลย...

ว่าคิรันไม่ได้เดินไปหา “มายด์” ด้วยความตั้งใจเลยแม้แต่น้อย...

‘ฉันต้องออกไปจากตรงนี้... ก่อนที่ความบ้าคลั่งในใจจะกลืนเธอทั้งตัว’

เขาแค่ต้องหนีไปสงบใจ

ก่อนที่ความหึงหวงจะเปลี่ยนเขาให้กลายเป็นปีศาจอีกครั้ง...