บทที่ 24 "อย่ามายุ่งกับเธอ"

หลังจากเหตุการณ์วันนั้น... ภาคินดูจะยิ่งได้ใจ เขาเริ่มเข้ามาวนเวียนใกล้ไอรีนมากขึ้น ราวกับจงใจแสดงตัวต่อหน้าคิรันอย่างท้าทาย ไม่ว่าจะเป็นในที่ประชุม ห้องทำงาน หรือแม้แต่ช่วงพักเบรก เขาก็หาเรื่องเข้ามาคุยกับเธออยู่เสมอ

เย็นวันหนึ่ง ขณะที่ทุกคนเริ่มทยอยกลับบ้าน ภาคินก็เดินเข้ามาหาไอรีนพร้อมรอยยิ้มประจำตัว

“ว่าไงคนเก่ง วันนี้เลิกงานเร็วหรือเปล่า? ไปทานข้าวกับฉันหน่อยสิ ถือว่าเป็นการคุยงานนอกสถานที่”

ไอรีนชะงัก เหลือบมองเขาด้วยสายตาระวัง “เอ่อ...ฉันยังไม่แน่ใจนะคะ ว่าคืนนี้จะว่างหรือเปล่า”

“ไม่เป็นไร ฉันรอได้” ภาคินตอบหน้าตาเฉย “งานที่เราทำด้วยกันยังต้องคุยรายละเอียดอีกเยอะ ฉันจองห้องอาหารไว้แล้วที่โรงแรม Vellare ชั้นบนสุด วิวสวยมาก รับรองว่าคุ้มกับเวลาคุณแน่นอน”

เขายิ้มเจ้าเล่ห์ ราวกับรู้ว่าเธอไม่มีข้ออ้างไหนมาปฏิเสธได้ง่าย ๆ

ธันวาที่เดินผ่านมาเห็นภาพนั้นพอดี เขาชะงักไป ก่อนจะเร่งฝีเท้าเข้ามาทันที

“คุณไอรีนครับ” เขาเรียกเสียงจริงจัง “คุณคิรันบอกให้ผมมารับกลับพร้อมกัน...”

ดวงตาของไอรีนสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนจะเบือนหน้าหลบสายตาทั้งสองคน

“เขาคงไม่สนหรอกค่ะ... ว่าฉันจะกลับกับใคร”

น้ำเสียงเธอเรียบ แต่แฝงความน้อยใจที่ธันวารับรู้ได้ทันที

ภาคินได้ที ยิ้มออกมาอย่างพึงใจ “นั่นไง คุณได้ยินแล้วนี่ไงธันวา ถ้าอย่างนั้น... ไอรีน ไปกันเลยนะ”

หญิงสาวลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ แล้วเดินตามเขาไปอย่างเงียบ ๆ

ธันวาเม้มปากแน่น ไม่รอช้า รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหานายของตนทันที

“บอสครับ... ผมคิดว่าคุณควรรู้ตอนนี้เลย—คุณไอรีนกำลังจะไปทานข้าวกับคุณภาคินครับ ที่โรงแรม Vellare... ใช่ครับ ชั้นบนสุดของตึก”

เสียงประตูห้องประชุมเปิดออกแรงจนพนักงานในบริเวณสะดุ้งเฮือก

คิรันเดินพรวดออกมาจากห้องด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ดวงตาคมจัดจนใครก็ไม่กล้ามองสบ

เขาไม่พูดอะไรสักคำ ขึ้นรถแล้วมุ่งหน้าไปยังโรงแรมหรูอย่างเร็วที่สุด

ไฟในอกเขากำลังปะทุ... ความอดทนที่พยายามรักษามาหลายวัน พังลงเพียงแค่ได้ยินชื่อ ‘ภาคิน’ กับ ‘ไอรีน’ อยู่ในประโยคเดียวกัน

เสียงส้นรองเท้าหนังราคาแพงกระทบพื้นหินอ่อนของล็อบบี้โรงแรมอย่างหนักแน่น

คิรันเดินตรงไปยังทางเข้าห้องอาหารบนดาดฟ้า ดวงตาเย็นเฉียบกวาดมองไปรอบ ๆ

และในที่สุด... เขาก็เห็น

ไอรีนกำลังจะเดินตามภาคินเข้าไปในห้องอาหาร

ชายคนนั้นเอื้อมมือไปจับประตู... แต่ก่อนที่ประตูจะเปิด เสียงทุ้มต่ำก็แทรกเข้ามาอย่างเยือกเย็นแต่เฉียบขาด

“หยุด—”

ภาคินชะงักหันกลับมา ก่อนจะพบว่าเจ้าของเสียงคือคิรัน... ที่ยืนอยู่ไม่ไกล

“อย่ามายุ่งกับเธอ”

คำพูดนั้นเย็นเยียบ แต่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์ที่ปะทุแทบระเบิด

ก่อนที่ใครจะทันตั้งตัว หมัดหนักของคิรันก็พุ่งเข้าใส่ใบหน้าภาคินอย่างจัง!

พลั่ก!!

เสียงกระแทกดังสนั่น ร่างภาคินเซถอยหลังไปชนประตูห้องอาหาร แขกหลายคนเริ่มมองด้วยความตกใจ

“คุณคิรัน!! หยุดก่อนค่ะ!” ไอรีนร้องอย่างตกใจ แต่ยังไม่ทันเข้าไปห้าม

คิรันก็คว้าแขนเธอไว้แน่น กระชากเธอออกมาอย่างรวดเร็ว!

"คุณทำร้ายเขานะ! ปล่อย!"

“ขึ้นรถ” เขาสั่งเสียงเข้ม ไม่ฟังคำโต้แย้ง

“ฉันจะไปกินข้าวกับเขา—!”

“ฉันบอกให้ขึ้นรถ!”

เสียงของเขาดังลั่น จนเธอชะงักไป

ดวงตาของคิรันแดงก่ำด้วยแรงหึงและความกลัวที่ไม่มีใครมองเห็น

เขาไม่อาจปล่อยให้เธอเดินเข้าไปในที่นั้นได้ ไม่ใช่แค่เพราะภาคิน...

แต่เพราะเขา ทนเห็นเธออยู่กับใครไม่ได้อีกแล้ว

รถคันหรูแล่นฉิวไปตามถนนด้วยความเร็วเกินกว่าที่กฎหมายอนุญาต เสียงเครื่องยนต์คำรามสะท้อนความเดือดดาลของคนขับอย่างชัดเจนภายใต้ความเงียบงันที่อึดอัดระหว่างคนสองคน

ไอรีนนั่งตัวแข็งอยู่เบาะข้างคนขับ ไม่กล้าขยับ ไม่กล้าพูดแม้แต่คำเดียว ความร้อนผ่าวที่ลามมาจากฝ่ามือของเขาตอนที่กระชากเธอขึ้นรถยังคงอวลอยู่ ความเงียบของเขาไม่ได้น่าอึดอัดเท่าดวงตาคมดุที่เธอเห็นก่อนจะขึ้นรถ—แววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ ความหึงหวง... และความเป็นเจ้าของ

เขาไม่เคยมองเธอด้วยแววตาแบบนั้นมาก่อน

เธอพยายามเบือนหน้ามองนอกหน้าต่าง แต่ทุกวินาทีที่ผ่านไปกลับเหมือนถูกกดทับด้วยแรงอารมณ์ที่ล้นปรี่ของเขา 

คิรันในวันนี้... ไม่เหมือนคนที่เธอเคยรู้จัก 

และนั่นแหละ—ที่ทำให้เธอเริ่มกลัว

ทันทีที่รถจอดหน้าคอนโดฯ ชายหนุ่มเปิดประตูลงจากรถแทบจะในทันที ก่อนจะเดินอ้อมมาเปิดประตูฝั่งของเธอด้วยแรงที่ทำให้ไอรีนสะดุ้ง

"ลุก" น้ำเสียงเย็นจัดแต่แฝงความกร้าวลึก

"คิรัน...ฉันจะกลับหอเพื่อน" ไอรีนพยายามขืนตัวไว้ มือเล็กพยายามยื้อกับแรงแข็งกร้าวของเขา

"ไม่" เขาตอบแค่คำเดียว แล้วกระชากแขนเธอให้ลุกจากเบาะโดยไม่เปิดโอกาสให้เธออธิบายอะไรทั้งนั้น

“คุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้!” เธอตะโกนใส่หลังเขา ขณะถูกลากเข้าไปในคอนโดฯ อย่างไร้ความปรานี

เสียงรองเท้ากระทบพื้นห้องกึกก้องเมื่อเขาเปิดประตูห้องพักแล้วผลักเธอเข้าไป ไอรีนหอบหายใจเร็วด้วยความโกรธและความตกใจ ขณะที่ประตูห้องปิดลงพร้อมเสียง ‘ปัง!’ หนักแน่น

คิรันหันกลับมามองเธอ ดวงตาคมเข้มฉายแววคุกรุ่นอย่างไม่ปิดบัง

“ฉันบอกแล้วใช่ไหม… ว่าอย่า ยุ่งกับเขา!” เสียงทุ้มต่ำกดลึกออกมาจากลำคอเต็มไปด้วยโทสะ

“แล้วคุณล่ะ... คุณมีสิทธิ์อะไรที่จะมาสั่งฉันแบบนั้น!” ไอรีนตวัดเสียงใส่ กลั้นน้ำตาแห่งความน้อยใจ เธอเหนื่อยกับการเป็นฝ่ายที่ต้องอดทนอยู่ฝ่ายเดียว

สิ้นคำถาม คิรันก้าวเข้าหาเธอเพียงไม่ก้าวเดียวก็ถึง ก่อนที่มือหนาจะจับต้นแขนเธอแน่นแล้วดึงเข้าหาตัวจนระยะหายใจแทบจะเหลือศูนย์

“สิทธิ์เหรอ…” เขาพูดเบา แต่น้ำเสียงกลับเหมือนสายฟ้าแลบ

ดวงตาเธอกำลังจะหลบ แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไรเพิ่มเติม จู่ ๆ ริมฝีปากร้อนของเขาก็บดจูบลงมาแรงและดุดัน ปิดทุกคำพูดที่เธอกำลังจะเปล่ง

ไม่ใช่จูบที่อ่อนโยน...

ไม่ใช่จูบของคนที่ถามหาความรู้สึก

แต่มันคือจูบของเจ้าของ ที่ประกาศความเป็น ‘เขา’ อย่างไม่มีข้อแม้

เธอดิ้นเล็กน้อย แต่ยิ่งดิ้น เขาก็ยิ่งรัดแน่น ริมฝีปากของเขากวาดต้อนทุกแรงต่อต้านของเธออย่างไม่ปรานี

เมื่อเขาผละออกเพียงนิด เธอก็แทบหายใจไม่ทัน

"เพราะเธอเป็นของฉัน" คิรันพูดชัดถ้อยชัดคำ ใกล้ใบหูเธอจนรู้สึกถึงลมหายใจร้อนผ่าว

เขาไม่รู้ว่าคำพูดนั้นออกมาจากปากเขาได้อย่างไร 

มันไม่ใช่คำสั่ง... แต่มันคือความจริง—ที่เขาเองก็เพิ่งยอมรับ 

เขาไม่อาจปล่อยเธอไปได้อีกแล้ว 

แม้จะรู้ว่าเธออาจเกลียดเขาในวินาทีนี้... เขาก็ไม่สน

ไอรีนตัวแข็งทื่อ ดวงตาสั่นไหว ทั้งตกใจ ทั้งหวั่นไหว ทั้งสับสน

แต่ก่อนที่เธอจะได้ตั้งสติ มือหนาก็พาเธอถอยหลังช้า ๆ จนแผ่นหลังชนประตูห้องนอน