พันธะรัก วิศวะโหด

เสียงเครื่องบดกาแฟทำงานดังครืดคราด ผสมกับเสียงพนักงานพูดคุยกันเบา ๆ ในร้านกาแฟของบริษัท ‘วัชรานนท์ กรุ๊ป’ ตึกสูงระฟ้ากลางใจเมืองที่เป็นศูนย์กลางธุรกิจระดับประเทศ

ไอรีน วรากร นักศึกษาปีสุดท้าย คณะสถาปัตย์ ทำงานพาร์ทไทม์ในคาเฟ่เพื่อส่งตัวเองเรียน เจ้าของความสูง 165 ซม. หุ่นดี ผิวขาวอมชมพู ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อน ผมยาวตรงสีดำขลับ สาวน้อยกำลังง่วนอยู่กับการชงลาเต้ให้ลูกค้า มือเรียวสั่นเล็กน้อยจากความเหนื่อยล้า เพราะนี่เป็นกะเช้าของเธอที่เริ่มตั้งแต่หกโมงตรง

เธอไม่รู้เลยว่าในวินาทีต่อมา โชคชะตาจะพลิกผันไปอย่างสิ้นเชิง…

บรรยากาศในร้านที่เคยสงบเงียบเปลี่ยนไปทันทีเมื่อ ร่างสูงสง่าในชุดสูทแบรนด์หรู ก้าวเข้ามาในร้าน พร้อมกับออร่าอันเยือกเย็นและทรงพลัง พนักงานหลายคนรีบยืนตัวตรงแทบจะทันที บางคนก้มหน้า บางคนถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างหวาด ๆ

คิรัน วัชรานนท์ วิศวกรหนุ่มหล่อ เจ้าของบริษัทรับเหมาก่อสร้างและอสังหาริมทรัพย์อันดับต้น ๆ ของประเทศ ‘วัชรานนท์ กรุ๊ป’ นักธุรกิจหนุ่มผู้ขึ้นชื่อเรื่องความโหด เถื่อน และไร้ความปรานี เจ้าของความสูง 185 ซม. หุ่นล่ำ กล้ามชัด ผิวขาว คมเข้มเขาไม่ชอบความผิดพลาด ไม่ยอมรับข้อผิดพลาด และที่สำคัญ—เขาเกลียดความยุ่งเหยิง

ไอรีนรู้สึกได้ถึงความกดดันอันหนักอึ้งโดยอัตโนมัติ แม้ไม่เคยพบเจอเขาต่อหน้า แต่ข่าวลือเรื่องความโหดร้ายของเขาเป็นที่กล่าวขานไปทั่วบริษัท

เธอเม้มริมฝีปากเล็กน้อย พยายามตั้งสติแล้วหันไปเตรียมกาแฟตามปกติ แต่ทว่า—

ปั่ก!

“ว้าย!”

เสียงร้องของเธอประสานกับเสียงถ้วยกาแฟที่พลิกคว่ำ เนื้อของเหลวสีน้ำตาลเข้มไหลทะลักออกจากขอบถ้วย…

และตกกระทบเข้ากับเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตาที่ราคาแพงกว่าเงินเดือนเธอทั้งเดือนรวมกัน

เธอรู้สึกถึงเหงื่อเย็นที่ไหลซึมตามไรผม ขณะที่ดวงตาของทุกคนจ้องมองมาที่เธอราวกับโลกทั้งใบกำลังหยุดหมุน

เวลาราวกับหยุดนิ่ง ลมหายใจรอบข้างสะดุดลงชั่วขณะ พนักงานทุกคนอ้าปากค้าง จ้องมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความตื่นตะลึง

เธอ… เผลอทำกาแฟหกใส่เจ้าของบริษัท!

“เธอทำบ้าอะไรลงไป?”

เสียงทุ้มต่ำและเย็นเฉียบดังขึ้นราวกับเสียงฟ้าคำราม ฝ่ามือแกร่งกำแน่นจนเส้นเลือดนูนขึ้นมาบนหลังมือ ดวงตาคมกริบจับจ้องร่างบางตรงหน้าราวกับจะกลืนกินเธอทั้งเป็น ทำให้ไอรีนรู้สึกเหมือนอุณหภูมิในห้องลดลงหลายองศา ริมฝีปากบางเม้มแน่นราวกับกำลังอดกลั้นไม่ให้ระเบิดใส่

“ฉัน—ฉันขอโทษค่ะ!” ไอรีนรีบคว้าผ้าเช็ดโต๊ะมาจะซับ แต่—

“ใครบอกให้แตะตัวฉัน?”

เสียงของเขาต่ำลงกว่าปกติ ดวงตาที่เคยเย็นชาตอนนี้กลับดูดุร้ายจนน่าขนลุก

“คิดว่าแค่ขอโทษแล้วเรื่องจะจบเหรอ?”

ไอรีนตัวแข็งทื่อ หัวใจเต้นรัวอย่างหวาดหวั่น พนักงานในร้านไม่มีใครกล้าพูดอะไร ทุกคนกลัวว่าพายุลูกใหญ่จะพัดเข้ามาอย่างไม่มีการเตือนล่วงหน้า

คิรันสูดหายใจเข้าอย่างอดกลั้น ก่อนจะหันไปสั่งเสียงเย็นชากับผู้จัดการร้าน

“ไล่เธอออก”

“อะไรนะคะ?!” ไอรีนเงยหน้ามองเขาตาโต “ฉันแค่ทำพลาดไปแค่นี้เอง…”

“แค่นี้?” คิรันกระตุกยิ้มเย้ยหยัน “เธอทำเสื้อฉันเละ แล้วยังคิดจะมาพูดว่า ‘แค่นี้’ งั้นเหรอ?”

เขาก้าวเข้ามาใกล้จนไอรีนเผลอถอยหลังไปหนึ่งก้าว ก่อนที่แผ่นหลังจะติดกับเคาน์เตอร์อย่างช่วยไม่ได้

“ถ้าฉันทำเธอเละบ้าง เธอจะยังพูดว่า ‘แค่นี้’ ได้อยู่ไหม?” น้ำเสียงเรียบของเขาเต็มไปด้วยแรงกดดัน

ไอรีนเบิกตากว้าง รู้สึกถึงอันตรายจากชายตรงหน้าเต็ม ๆ

“จะให้ฉันทำอะไรก็ได้… ได้โปรด อย่าไล่ฉันออกเลยค่ะ” เธอเม้มปากแน่น

“อะไรก็ได้?” คิรันหรี่ตามองหญิงสาวตรงหน้า รอยยิ้มเย็น ๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปาก

“เธอคิดว่าเธอมีค่าพอให้ฉันยกโทษให้อย่างนั้นเหรอ?”

ไอรีนจ้องเขากลับ ดวงตาเธอฉายแววไม่ยอมแพ้ “อย่ามาดูถูกันนะ”

“ฉันไม่เคยดูผิด”

"งั้นเหรอ? ถ้าคิดว่าตัวเองมีค่าขนาดนั้น ก็ชดใช้มาสองแสน ฉันต้องการเงินค่าเสื้อตัวนี้"

ไอรีนอ้าปากค้าง "แต่ว่า... ฉันไม่มีเงินมากขนาดนั้น"

คิรันเลิกคิ้วมองเธออย่างเหนือกว่า "ก็ไม่แปลกใจ ดูจากสภาพเธอแล้วไม่น่าจะมีปัญญาจ่ายหรอก"

คำพูดนั้นทำให้ไอรีนกำหมัดแน่น เธอไม่ชอบให้ใครมาดูถูก "ถ้าคุณให้เวลาฉัน ฉันจะหามาคืนให้แน่!"

“เวลาเหรอ ต้องการเท่าไหร่หล่ะ ปี หรือ สามปี”

“ภายในสามเดือน ฉันจะหาเงินมาคืนคุณ”

“แล้วถ้าเธอหนีไปหล่ะ ฉันจะไปหาเธอได้ที่ไหน”

คิรันยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ดวงตาคมไตร่ตรองอยู่ชั่วครู่ก่อนถามเสียงเรียบ

"เธอเรียนจบอะไร?"

ไอรีนชะงักไปก่อนตอบเสียงแข็ง "ฉันกำลังเรียนปีสุดท้าย คณะสถาปัตย์ฯ"

คำตอบของเธอทำให้คิรันนิ่งไปชั่วขณะ ดวงตาคมกริบมองเธอราวกับกำลังประเมินอะไรบางอย่าง ก่อนที่เขาจะเหยียดยิ้มบาง ๆ แต่ไม่ใช่รอยยิ้มอ่อนโยน… มันคือรอยยิ้มของนักล่า

“งั้นก็ทำงานกับฉัน… เพื่อชดใช้”

ไอรีนขมวดคิ้ว “ทำงาน? เป็นพนักงานร้านกาแฟต่อไปหรือคะ?”

“เปล่า…” ดวงตาคมกริบฉายประกายลึกลับ “มาเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของฉัน”

น้ำเสียงของเขาราบเรียบ แต่แฝงไปด้วยอำนาจที่ปฏิเสธไม่ได้

"ฉันไม่เข้าใจ..." เธอส่ายหน้าเล็กน้อย "ทำไมต้องเป็นฉัน? ฉันไม่เคยมีประสบการณ์ด้านนี้มาก่อนด้วยซ้ำ"

คิรันเอนตัวลงเล็กน้อย ดวงตาคมกริบมองเธอราวกับเสือที่กำลังจะตะครุบเหยื่อ

"ฉันไม่ได้ต้องการคนที่มีประสบการณ์" เขาตอบช้า ๆ "ฉันต้องการคนที่ไม่มีทางเลือกมากพอจะปฏิเสธ"

หัวใจของไอรีนกระตุกวูบ เธอรู้สึกเหมือนตัวเองถูกต้อนจนมุม

"แล้วถ้าฉันปฏิเสธล่ะ?" เธอถามเสียงแข็ง พยายามไม่แสดงความหวาดหวั่นออกมา

คิรันแค่นหัวเราะในลำคอ ดวงตาของเขาเย็นเยียบ "เธอจะใช้หนี้ยังไง?"

"...ฉันจะหาทางเอง"

"ยังไง? ทำงานร้านกาแฟ? หรือจะไปเป็นเด็กเสิร์ฟอีกสักกี่ที่?" เขาโน้มตัวเข้าใกล้จนไอรีนต้องถอยหลังเล็กน้อย "เงินสองแสนไม่ใช่เงินที่เธอจะหาได้ง่าย ๆ ภายในสามเดือนหรอก"

ไอรีนกำหมัดแน่น กรามเธอขบเข้าหากันแน่นด้วยความโมโห

"ทำไมคุณต้องบังคับฉันขนาดนี้?"

"ฉันไม่ได้บังคับ" ริมฝีปากหยักเหยียดขึ้นเป็นรอยยิ้มเย็นชา "ฉันแค่ให้ทางเลือก"

"แต่ถ้าฉันตกลง มันจะหมายถึงอะไร? ฉันต้องทำอะไรบ้าง?" เธอถามเสียงเครียด

คิรันจ้องมองเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะยกมือขึ้นมาปลดกระดุมแขนเสื้อช้า ๆ ท่าทางของเขาดูผ่อนคลาย แต่กลับส่งแรงกดดันมหาศาลเข้าหาเธอ

"งานของเธอคือทำทุกอย่างที่ฉันสั่ง โดยไม่มีข้อโต้แย้ง"

คำพูดนั้นทำให้ไอรีนรู้สึกเหมือนถูกผลักให้ถอยหลังไปอีก

"ทุกอย่าง?" เธอทวนคำเสียงเบา ดวงตาเต็มไปด้วยความระแวง

"กลัวหรือไง?" เขาเลิกคิ้ว "ถ้าเธอคิดว่าฉันจะทำอะไรเธอ... เธอก็คิดเข้าข้างตัวเองเกินไปแล้ว"

เลือดขึ้นหน้าทันที "ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น!"

คิรันหัวเราะเบา ๆ กับปฏิกิริยาของเธอ "ก็ดี" เขาพูด "เพราะฉันไม่มีเวลามาเสียกับคนที่ไม่รู้จักแยกเรื่องงานออกจากเรื่องส่วนตัว"

ไอรีนกำหมัดแน่น ดวงตาสั่นไหวด้วยความขัดแย้งภายใน เธอไม่มีเงินจะจ่ายหนี้ ไม่มีทางเลือกอื่น และชายตรงหน้ากำลังคุมเกมอย่างสมบูรณ์

"...ฉันต้องทำงานกับคุณนานแค่ไหน?"

"จนกว่าฉันจะพอใจ"

คำตอบนั้นทำให้เธอรู้สึกเหมือนโลกกำลังหมุนช้าลง...

แต่สุดท้ายแล้ว เธอมีทางเลือกอื่นอีกหรือ?

ไอรีนสูดลมหายใจลึก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา "ตกลง"

รอยยิ้มพอใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคิรัน

"ดี... ยินดีต้อนรับสู่ขุมนรกของฉัน ไอรีน วรากร"