บทที่ 31 "อย่ามาเสแสร้ง"

คิรันยังคงไม่ปล่อยไอรีนไป หลังจากคืนโหดร้ายคืนนั้น

เขาบังคับให้เธอย้ายกลับมาอยู่ที่คอนโดฯ โดยไม่มีทางเลือก

คำพูดมีน้อย แต่สายตาเย็นชาและการกระทำที่กดดันนั้นชัดเจนเกินพอ

แม้ไม่มีโซ่ตรวนพันธนาการ แต่ไอรีนก็รู้ดี... เธอกำลังถูกกักขัง

ในห้องกว้างใหญ่ที่ควรจะรู้สึกปลอดโปร่ง บัดนี้กลับเหมือนกรงเหล็กหนาวเย็น ที่มีเพียงลมหายใจแผ่วเบาของเขาไล่ต้อนเธอจนแทบขยับหนีไม่ได้

สภาพความสัมพันธ์ในตอนนี้ คือการอยู่ด้วยกันอย่างเย็นชาและระวังภัย

เขาไม่เคยเอ่ยคำว่ารักอีกเลย แต่ก็ไม่ยอมปล่อยเธอไป

ไอรีนสัมผัสได้ถึงความลึกซึ้งในใจเขา ทว่ากำแพงหวาดระแวงที่เขาสร้างขึ้นก็หนาแน่นจนเธอเอื้อมไม่ถึง

ทุกครั้งที่สบตาเธอ คิรันเหมือนกำลังต่อสู้กับตัวเอง... แต่ก็เลือกที่จะกักขังเธอเอาไว้แทนที่จะเชื่อใจ

ไอรีนกัดฟันอดทนในความทุกข์ที่ไม่มีทางหนีไปได้

ได้แต่เว้นระยะห่างจากเขา เงียบ... และนิ่งให้มากที่สุด

ไม่เรียกร้อง ไม่อ้อนวอน และไม่แสดงความอ่อนแอ

แต่คิรันเองก็ไม่ได้โง่

เขารู้... ว่ากำลังทำร้ายคนที่เขาหวงแหนที่สุดด้วยมือของตัวเอง

"ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป... เธอต้องเกลียดฉันแน่..."

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นในค่ำคืนหนึ่ง เมื่อเขาปรึกษาธันวา คนสนิทเพียงหนึ่งเดียว

ธันวาเลือกถ้อยคำอย่างระมัดระวัง เมื่อเห็นเจ้านายผู้เงียบขรึมกำลังเผชิญความลังเล

"คุณคิรัน... บางครั้ง การปล่อยวางเรื่องในอดีตอาจทำให้ชีวิตง่ายขึ้นนะครับ"

ชายหนุ่มเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยต่ออย่างนอบน้อม

"ผมเชื่อว่า... ไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนจะเป็นเหมือนคนในอดีตของคุณ"

"..."

"คุณไอรีน... เธอไม่ใช่คนแบบนั้นนะครับ"

คำพูดที่เรียบง่ายนั้น ทะลุทะลวงเข้ามาในใจคิรันอย่างไม่ทันตั้งตัว

เขานิ่งเงียบอยู่พักใหญ่ ไม่มีคำตอบใด ๆ หลุดจากปาก

แต่ในแววตาคมลึกนั้น กำลังซ่อนความสับสนเอาไว้อย่างชัดเจน

คำเตือนนั้นเหมือนกระแทกใจคิรันอย่างแรง

เขาเงียบไปนาน ก่อนจะตัดสินใจว่าจะ... พยายามทำดีกับไอรีน

แม้ในใจจะยังกระอักกระอ่วนกับความกลัวก็ตาม

ช่วงเวลาหลังจากนั้น คิรันเริ่มพยายามเล็กๆ

เขาลดความดุดันลง แม้จะยังพูดน้อย แต่การกระทำเริ่มมีความนุ่มนวลขึ้น

ไอรีนรับรู้ได้... แต่เธอก็ยังคงเว้นระยะห่าง ไม่เปิดใจง่ายๆอีก

"ขอบคุณค่ะ"

"..."

ทุกครั้งที่เขาช่วยเหลืออะไร ไอรีนก็แค่กล่าวขอบคุณเรียบๆ แล้วถอยห่าง

เหมือนกำแพงบางๆ ที่เธอสร้างขึ้น... กลายเป็นกำแพงหนากลับมาทิ่มแทงเขาแทน

คิรันได้แต่มองตามแผ่นหลังบอบบางที่แข็งกระด้างนั้น

ใจเจ็บ... แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

จนกระทั่งวันหนึ่ง

เสียงโทรศัพท์มือถือของไอรีนดังขึ้นในช่วงกลางวัน

เธอรับสายหน้าเคร่ง ก่อนเสียงสั่นๆ จะเล็ดลอดออกมาจากลำคอ

"แม่... ว่าไงคะ?"

ปลายสายบอกข่าวร้าย — น้องชายป่วยหนัก ต้องการผ่าตัดด่วน ต้องใช้เงินหลักแสน

ไม่อย่างนั้นอาจจะเสียชีวิตได้...

ไอรีนหน้าซีดเผือด ตัวสั่นเครือด้วยความกลัวและกังวล

เงินก้อนใหญ่ขนาดนั้น เธอไม่มีทางหาได้ทันเวลา...

"ทำยังไงดี..."

เธอคร่ำครวญเบาๆ ขณะที่ไปปรึกษาธันวา ด้วยน้ำเสียงอับจนหนทาง

"ลองเรียนปรึกษาคุณคิรันดูไหมครับ" ธันวาเสนอ

"ไม่ค่ะ... ฉันไม่อยากให้เขาคิดว่าฉัน..."

"ผมคิดว่าคุณไอรีนควรให้โอกาสคุณคิรันได้ช่วยเหลือนะครับ"

ไอรีนเม้มปากแน่น ใจเต็มไปด้วยความลังเล

เธอไม่อยากให้เขามองเธอเป็นผู้หญิงหน้าเงิน

แต่เธอก็ไม่มีทางเลือก... น้องชายคือครอบครัว คือชีวิตของเธอ

ทว่าโชคร้าย

บทสนทนาระหว่างเธอกับธันวานั้น ภาคินบังเอิญเดินผ่านมาได้ยินพอดี

เขาหยุดยืน ยิ้มเย็นเฉียบ ก่อนจะเดินจากไปด้วยแววตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์

เย็นวันนั้น

ขณะที่คิรันนั่งอยู่ในห้องทำงานส่วนตัว ภาคินก็เดินเข้ามา พร้อมรอยยิ้มบางเบาแต่พิษร้าย

"รู้ไหมครับ ว่าเธออยู่กับคุณเพราะอะไร"

"...พูดมา" คิรันปรายตามองต่ำ

"เงินครับ" ภาคินตอบเรียบๆ "อย่าเพิ่งเชื่อผมก็ได้ ลองคอยดูด้วยตาตัวเอง..."

พูดจบ ภาคินก็โค้งตัวออกจากห้อง ปล่อยเมล็ดพันธุ์พิษลงในใจคิรันอย่างแนบเนียน

ไม่ทันไร

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

ก๊อก ก๊อก ก๊อก...

“เข้ามา” ไอรีนเปิดประตูเข้ามายืนตรงหน้าคิรันด้วยหน้าแดงก่ำ ดวงตาคลอด้วยน้ำใสๆ ที่พยายามกดกลั้น

"มีอะไร" เขาถามเสียงเรียบ

ไอรีนก้มหน้านิดหนึ่ง สูดลมหายใจลึก ก่อนเอ่ยเสียงเบาแต่หนักแน่น

"ฉันมีเรื่องจะขอร้องคุณ... น้องชายฉันป่วยหนัก ต้องผ่าตัดด่วน ฉัน... ฉันอยากขอยืมเงินคุณได้ไหมคะ..."

เสียงไหวๆ นั้นแทงเข้าไปในหัวใจเขา

คิรันชะงัก หัวใจเต้นโครมคราม

ทุกอย่างมันตรงกับสิ่งที่ภาคินเพิ่งพูด... ราวกับการจัดฉาก

ดวงตาคมเข้มนั้นฉายแววลังเลวูบหนึ่ง ราวกับกำลังต่อสู้ระหว่างความเชื่อใจที่ริบหรี่ กับความระแวงที่คอยกัดกินหัวใจ... ทว่าในที่สุด ความเย็นชาก็ชนะ

เขานิ่งไป ดวงตานิ่งเย็นจนไอรีนใจหายวาบ

ไม่มีคำพูด ไม่มีการตอบสนอง

มีเพียงความเงียบเย็นยะเยือกที่ปกคลุมห้องทั้งห้อง

ไอรีนใจหาย

เธอรู้... ว่าเขาไม่เชื่อใจเธอ

กัดฟันแน่น เธอสูดลมหายใจลึกแล้วโค้งตัว

"ขอโทษค่ะ... ฉันไม่ควรขอ..."

แล้วเธอก็หมุนตัวเดินออกจากห้องไป ทั้งน้ำตาที่คลอเต็มดวงตา แต่ไม่หลั่งไหลออกมา

คิรันยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ปล่อยให้เธอเดินจากไป...

ทั้งที่หัวใจแทบจะพังทลายลงตรงหน้า

ภายใต้ความนิ่งสงบของหญิงสาวนั้น กลับเต็มไปด้วยบาดแผลในใจที่บาดลึกจนแทบหายใจไม่ออก

"คุณธันวา...ฉันขอกลับบ้านก่อนนะคะ" ไอรีนเดินมาหยุดอยู่หน้าโต๊ะของเลขาหนุ่ม เอ่ยเสียงเบาจนแทบเป็นกระซิบ

ธันวาขมวดคิ้วขึ้นด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ

"ครับ ดูแลตัวเองด้วยนะครับคุณไอรีน"

หญิงสาวส่งยิ้มจาง ๆ ที่ไม่อาจซ่อนความเศร้าได้เลย แล้วรีบจ้ำออกจากบริษัทไปทันที ราวกับกลัวว่าถ้าอยู่ต่อ น้ำตาที่กลั้นไว้จะไหลออกมาไม่หยุด

เธอเดินฝ่าฝูงชนด้วยหัวใจที่แตกสลาย โลกทั้งใบพร่าเลือนในม่านน้ำตา ทั้งเสียงหัวเราะและแสงไฟรอบตัว ล้วนกลายเป็นเพียงเงาสะท้อนเย็นชาที่ไม่อาจเข้าถึงได้

คืนนั้น ไอรีนเลือกที่จะไม่กลับคอนโดฯ เธอมุ่งหน้าไปยังห้องของพลอย เพื่อนสนิทที่เป็นเหมือนที่พักพิงสุดท้ายของหัวใจ

"ร้องออกมาเถอะ ไอรีน" พลอยกอดเพื่อนแน่น ในขณะที่ไอรีนสะอื้นจนตัวโยน

"ทำไมเขาต้องมองฉันแบบนั้นด้วย...ทำไมเขาต้องดูถูกฉันขนาดนั้น..." ไอรีนพูดทั้งน้ำตา มือกำผ้าห่มจนแน่น

ภาพสายตาของคิรันที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง เหยียดหยาม และตัดพ้อในเวลาเดียวกัน ยังตามหลอกหลอนอยู่ไม่ห่าง ทำราวกับว่าเธอเป็นผู้หญิงหน้าเงินต่ำต้อยคนหนึ่ง...ทั้งที่เธอไม่เคยคิดเอาเปรียบเขาเลยแม้แต่วินาทีเดียว

"นายมันเลว คิรัน..." ไอรีนสะอื้นพลางกอดหมอนแน่น เจ็บจนไม่รู้จะเจ็บยังไงอีกแล้ว

ขณะเดียวกัน...

คิรันกลับมาที่คอนโดฯ ในเวลาค่ำ เขาเดินตรงไปที่ห้องของไอรีนทันที แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไป ก็พบเพียงความว่างเปล่า

ไม่มีเธอ...ไม่มีแม้แต่เงาของเธอ...ใจของเขาเต้นรัวผิดจังหวะ

เขาขมวดคิ้วเข้าหากันแน่นด้วยความไม่พอใจ

ในอกของเขา ทั้งความโกรธ ทั้งความหวาดกลัว ถูกตีวนจนปั่นป่วนยุ่งเหยิง เหมือนพายุที่กำลังซัดสาดทำลายทุกสติที่เคยมี

คิรันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเธอทันที

ครั้งแรก...ไม่รับสาย

ครั้งที่สอง...ยังเงียบ

ครั้งที่สาม...ปลายสายยังคงว่างเปล่า

ใบหน้าคมสันที่ปกติเย็นชาเริ่มบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ คิรันกำโทรศัพท์แน่นจนเส้นเลือดปูดนูนที่หลังมือ

"ไอรีน...กล้าดีนี่"

เช้าวันถัดมา

คิรันมาถึงบริษัทเร็วกว่าปกติ เขาเรียกธันวาเข้ามาพบทันทีที่นั่งลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่หลังโต๊ะทำงาน

"รู้มั้ยว่าเมื่อคืนเธอไปไหน" เสียงต่ำเย็นยะเยือกดังขึ้น

ธันวาก้าวเข้ามาด้วยสีหน้าเกรงใจ

"คุณไอรีน...น่าจะไปพักที่อื่นครับ เธอดูไม่ดีเลยเมื่อวาน ผมว่าคุณใจเย็นก่อนนะครับ"

คิรันเหยียดริมฝีปากเป็นเส้นตรง แววตาเข้มลึกฉายแววอารมณ์ร้อนที่ถูกกดไว้แทบไม่อยู่

"ถ้าเธอมา เรียกเข้ามาพบฉันทันที" เขาสั่งเสียงกร้าว

"ครับ" ธันวารับคำอย่างรวดเร็ว หวั่นใจไม่น้อยกับท่าทีของเจ้านาย

ทว่าจังหวะนั้นเอง...มายด์ที่แอบฟังอยู่ไม่ไกลก็รีบถือโอกาสเข้ามา ท่าทางเรียบร้อยแต่แฝงความร้ายกาจไว้ใต้รอยยิ้ม

รอยยิ้มที่สวยงามแต่เย็นยะเยือก เหมือนดอกไม้พิษที่พร้อมจะฉกกัดเหยื่อที่อ่อนแอที่สุดในเวลาที่เหมาะสม

"พี่คิรันคะ..." เหมือนลมร้ายแทรกเข้ามาในห้อง เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างมีจริต ก่อนจะเอียงคอทำเป็นลังเล

"...เมื่อคืน...ฉันเห็นคุณไอรีนอยู่กับพี่ภาคินนะคะ ในโรงแรม..."

ราวกับมีเปลวไฟสีดำลุกวาบในดวงตา

มือใหญ่ที่กำโทรศัพท์อยู่กระชับแน่นขึ้นจนดังกรอบแกรบ ขณะที่เสียงมายด์ยังคงเอื้อนเอ่ยถ้อยคำอาบยาพิษอย่างจงใจ

"ดูสนิทกันมากเลยค่ะ...ฉันไม่แน่ใจหรอกนะคะว่าพี่ภาคินเข้าไปช่วยเธอยังไงบ้างในห้อง..."