บทที่ 32 "แค่ของเล่น"

น้ำเสียงหวานหยดนั้นเจือด้วยนัยยะชัดเจน

คิรันขบกรามแน่น เส้นเลือดตรงขมับเต้นตุบๆ ความอดทนที่มีอยู่น้อยนิดเหมือนกำลังจะขาดผึงในไม่กี่วินาที

โรงแรม...กับภาคิน...

สองคำนี้วนเวียนอยู่ในหัวเขาไม่หยุด สุมเชื้อเพลิงลงในไฟแห่งความระแวงที่กำลังคุโชนอย่างบ้าคลั่ง

"ไอรีน..." เขาคำรามออกมาเสียงต่ำในลำคอ ราวสัตว์ป่าที่ถูกกระตุ้นจนขาดสติ

ธันวาที่ยืนอยู่ไม่ห่าง หน้าซีดลงทันที รีบโค้งตัวขอตัวออกไปอย่างรู้ว่าไม่ควรอยู่ในที่นั้นต่อแม้แต่วินาทีเดียว

แววตาคมปลาบของคิรันวาบขึ้นด้วยโทสะ ราวกับมีระเบิดลูกใหญ่ระเบิดกลางอก

ประตูห้องเพิ่งปิดลงไม่นาน ไอรีนก็เดินเข้ามาด้วยสีหน้ากังวล

"คุณเรียกฉันเหรอคะ..." น้ำเสียงเธอเบาราวกับกลัว

"เอ่อ...ฉันแค่บอกสิ่งที่เห็นนะคะ" มายด์ทำท่าทางเหมือนหวังดี ก่อนจะชำเลืองไปทางไอรีนด้วยสายตาเยาะเย้ย แล้วรีบขอตัวออกจากห้อง ทิ้งรอยยิ้มเหยียดไว้อย่างไม่ปิดบัง

คิรันลุกขึ้นจากเก้าอี้ช้า ๆ ดวงตาสีดำคมกริบตวัดมองมาอย่างเย็นชาเยือกแข็ง

"เมื่อคืนเธอไปไหนมา" เสียงเขานิ่งแต่แฝงแรงกดดันมหาศาล

"ฉัน...ไปนอนที่ห้องพลอยค่ะ" ไอรีนตอบตรงไปตรงมา แม้จะรู้สึกถึงความผิดปกติในอากาศ

"โกหก! มีคนเห็นเธอเข้าโรงแรมกับไอ้ภาคิน" เขาตวาดกลับทันควัน ดวงตาแดงก่ำด้วยโทสะ

"ฉันไม่ได้โกหก!" ไอรีนเถียงเสียงสั่น "ฉันไม่ได้ไปกับคุณภาคิน!"

คิรันหัวเราะเยาะในลำคอ ดวงตาเต็มไปด้วยความดูถูกอย่างไม่ปิดบัง

"อย่ามาเสแสร้งเลย ไอรีน" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เธอไปกับมันเพราะเรื่องเงินเมื่อวานใช่มั้ย…..เพราะเธอก็อยู่กับฉันเพราะเงินเหมือนกัน"

เหมือนถูกตบหน้าฉาดใหญ่ ไอรีนตัวสั่นเครือ ดวงตาเบิกกว้างด้วยความเจ็บปวด น้ำตาเอ่อคลอทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้นจากปากของคนที่เธอรักสุดหัวใจ

"ถ้าคิดแบบนั้น...ก็ปล่อยฉันไปเถอะ..." เสียงเธอแผ่วเบา แต่กลับดังชัดเจนก้องอยู่ในห้องที่เงียบงัน

ไอรีนหันหลังให้เขา กลั้นเสียงสะอื้นไว้สุดกำลัง ก่อนจะก้าวออกไปอย่างเชื่องช้า ทิ้งไว้เพียงความเจ็บปวดที่ไม่มีวันลบเลือนได้

คิรันยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น นัยน์ตาเข้มข้นสั่นไหวเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็หลับตาลงแน่น กำหมัดข้างลำตัวแน่นจนสั่นไปทั้งแขน

เจ็บ...

แต่ก็โกรธจนควบคุมตัวเองไม่ได้

เสียงประตูห้องทำงานดังแผ่วเบา ไอรีนเดินออกมาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ ร่างบางตรงดิ่งไปยังฝ่ายบุคคลด้วยก้าวย่างแน่วแน่ทุกฝีก้าวที่ย่ำไปบนพื้นหินเย็นเฉียบ ลมหายใจสะท้อนความเจ็บลึกในอกจนแทบระเบิดออกมาเป็นเสียงสะอื้น หากแต่เธอยังคงยืดตัวตรง กัดฟันแน่น ไม่ยอมแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็นแม้แต่น้อย

หัวหน้าฝ่ายบุคคลเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มเอกสาร ก่อนจะเบิกตากว้างเล็กน้อยเมื่อเห็นไอรีนยื่นคำขาดด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น

"ขอแบบฟอร์มลาออกค่ะ"

อีกฝ่ายอึกอัก ลังเลชัดเจน ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลอย่างเกรงใจ

"คือ...คุณไอรีน มีอะไรเข้าใจผิดหรือเปล่าคะ? ถ้ามีปัญหาอะไร เราสามารถ—"

"ขอแบบฟอร์มค่ะ" ไอรีนย้ำเสียงหนักแน่น ดวงตาสั่นไหวเล็กน้อย แต่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นเจ็บปวด

ไม่มีที่ให้เธออีกต่อไปแล้ว... ที่นี่ไม่ต่างอะไรกับคุกที่เขาสร้างไว้ขังเธอ

หัวหน้าฝ่ายบุคคลมองสบตาไอรีนอยู่อึดใจ ก่อนจะยอมยื่นเอกสารมาให้ตามที่ขอ

มือบางเอื้อมคว้าเอกสารอย่างไม่ลังเล ก่อนหันหลังเดินจากมาโดยไม่เอื้อนเอ่ยถ้อยคำใดอีกแม้แต่คำเดียว

ทั่วทั้งบริษัทเหมือนจะหยุดหายใจตามเธอไปด้วย

ธันวา ซึ่งบังเอิญผ่านมาเห็นเหตุการณ์พอดี รีบกดโทรศัพท์ด้วยมือสั่น รีบกดเบอร์คนที่เขารู้ว่าต้องการรู้เรื่องนี้ที่สุด

"คุณคิรันครับ!" เขาเอ่ยทันทีที่ปลายสายรับ "คุณไอรีน...เธอไปขอเอกสารลาออกจากฝ่ายบุคคลแล้วครับ!"

ปลายสายเงียบงันในชั่วพริบตา... ก่อนจะตามมาด้วยเสียงฝีเท้าเร่งร้อนที่ไม่เคยได้ยินจากเขามาก่อน

ประตูห้องทำงานบนชั้นสูงสุดเปิดผางออกด้วยแรงกระแทก ร่างสูงในชุดสูทเนี้ยบก้าวออกมาด้วยท่วงท่าเย็นยะเยือก แต่นัยน์ตาคมกริบกลับลุกโชนด้วยโทสะอันน่าสะพรึง

คิรันไม่เอ่ยวาจาใดแม้แต่คำเดียว ใบหน้าเย็นชานั้นตรึงแน่น แต่แววตากลับเปล่งประกายเกรี้ยวกราดจนคนรอบข้างพากันหลบตาด้วยความหวาดหวั่น

เขาเห็นร่างบางกำลังมุ่งหน้ากลับไปยังโต๊ะทำงานด้วยซองเอกสารในมือ

โดยไม่รีรอ ร่างสูงเดินยาวเข้าไปหา ดึงแขนเธอไว้ด้วยมือใหญ่ที่ร้อนระอุด้วยความโกรธ

"ปล่อย!" ไอรีนสะบัดแขนขืนตัวเต็มแรง แต่น้ำหนักตัวที่ต่างกันทำให้เธอแทบไม่ได้ขยับไปไหนเลย

คิรันไม่พูดอะไรทั้งนั้น

เขาเพียงก้มมองเธอด้วยสายตาเย็นเยียบ ราวกับกำลังตัดสินความผิดอย่างไร้เยื่อใย ก่อนจะออกแรงลากเธอไปตามทางเดิน ท่ามกลางสายตาตื่นตะลึงของพนักงานทั้งบริษัท

"คุณคิรัน! ปล่อยนะ!" ไอรีนตะโกนลั่น ดิ้นรนสุดแรง แต่เขาก็ไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย

มือของเขาที่จับข้อมือเธอแน่นหนาร้อนจัดจนแทบแผดเผาผิวหนัง เธอรู้สึกเหมือนกำลังถูกลากเข้าไปในหลุมดำที่ไร้ทางหนี

เขาไม่แคร์แม้แต่ว่าจะมีสายตานับสิบคู่มองตาม ไม่แคร์แม้แต่ว่าเธอจะอับอายเพียงใดในวินาทีนั้น

สำหรับคิรัน... มีเพียงอย่างเดียวที่เขาต้องทำ — ไม่ปล่อยให้เธอหนีไป

ประตูห้องทำงานใหญ่ถูกผลักเปิดอย่างแรงจนกระแทกผนังเสียงดัง ไอรีนถูกผลักเข้าไปด้านใน ร่างบางเซถลาแทบล้ม แต่ก็ยังฝืนยืนหยัดด้วยแรงศักดิ์ศรีสุดท้ายที่เหลืออยู่

คิรันปิดประตูตามหลังเสียงดังปัง หยัดร่างสูงใหญ่ขวางทางไม่ให้อีกฝ่ายหนีออกไปไหนได้อีก

ไอรีนหอบหายใจหนัก ๆ ทั้งเจ็บใจ ทั้งเจ็บกาย ดวงตาแดงก่ำด้วยความกรุ่นโกรธและความผิดหวังอย่างที่สุด“สำหรับคุณ..." เธอกระซิบเสียงสั่น "ฉันเป็นอะไร..?"

คิรันยืนนิ่งราวกับรูปสลัก ดวงตาดำลึกฉายแววบางอย่างที่อ่านไม่ออก แต่รังสีรอบตัวเขานั้น กดทับจนบรรยากาศในห้องแคบลงอย่างน่าอึดอัด

เขาไม่พูดสักคำ

และนั่น... ยิ่งตอกย้ำทุกอย่างในใจไอรีนจนพังทลาย

สายตาคมกริบไม่แสดงความอ่อนโยนแม้เศษเสี้ยว มีเพียงความแข็งกร้าวเยียบเย็นที่กดทับบรรยากาศในห้องจนแทบหายใจไม่ออก

เสียงทุ้มต่ำและเย็นยะเยือกดังก้องในห้องที่ปิดสนิท

"ไม่ต้องเสียเวลา..."

เขาเอ่ยช้า ๆ ชัดถ้อยชัดคำ "เธอเป็นแค่พนักงานสัญญา ไม่ใช่พนักงานประจำ"

ไอรีนเบิกตากว้าง จ้องเขาอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง ขณะที่คิรันก้าวเข้ามาใกล้ทีละก้าวด้วยท่วงท่าเยือกเย็น

"สัญญานั่น..." น้ำเสียงของเขาราบเรียบแต่เฉียบคม "จะหมดหรือจะต่อ... ฉันเป็นคนตัดสินใจเอง ไม่ใช่เธอ"

มือใหญ่คว้าซองเอกสารลาออกจากมือบางอย่างง่ายดาย ก่อนที่เอกสารเหล่านั้นจะถูกฉีกทิ้งเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยต่อหน้าต่อตาเธอ

เสียงฉีกกระดาษกรอบแกรบ ดังเหมือนฉีกหัวใจไอรีนไปพร้อมกัน

ขาเรียวสั่นระริกจนแทบทรุดลงตรงนั้น แต่เธอกัดฟันแน่น ดึงตัวเองให้ยืนหยัดด้วยเศษเสี้ยวศักดิ์ศรีสุดท้ายที่เหลืออยู่

เธอเม้มริมฝีปากแน่น กลั้นก้อนสะอื้นที่แล่นขึ้นมาจุกคอ ขณะที่คิรันยังไม่ละสายตาจากใบหน้าเธอแม้แต่วินาทีเดียว

"ถ้าเธออยากได้เงินมากนัก..." เสียงเย็นชาของเขาดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับมือที่ล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อสูทอย่างใจเย็น ก่อนจะหยิบเช็คเงินสดจำนวนมหาศาลออกมา แล้วโยนลงตรงหน้าเธออย่างไร้เยื่อใย

ใบหน้าเย็นชาของเขาไม่ไหวติงแม้เศษเสี้ยว ราวกับสิ่งที่ทำอยู่เป็นแค่ธุรกรรมไร้ค่า ไม่มีความหมายใดเลย

"ฉันให้ได้" เขาพูด ดวงตาคมกริบจ้องมองเธอไม่กะพริบ "จะได้ไม่ต้องดิ้นรนไปหาใครอีก"

ไอรีนตัวสั่นเทิ้มด้วยความเจ็บปวดที่ไหลทะลักออกมาจากใจอย่างห้ามไม่อยู่

"แต่เธอยังต้องอยู่ใช้หนี้ต่อไป..." คิรันยังคงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและเด็ดขาด

"จนกว่าสัญญานั่นจะหมด หรือ... ฉันจะบอกว่าให้จบ เข้าใจมั้ย"

ห้องทั้งห้องเงียบงันจนได้ยินเสียงหัวใจแตกสลายในอกของใครบางคน

ไอรีนมองเช็คเงินบนพื้น ก่อนค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นสบตาเขา ดวงตาคู่นั้นแดงก่ำ ทว่าเปี่ยมไปด้วยความเจ็บปวดและความผิดหวังที่ไม่อาจกลั้นได้อีกต่อไป

"ที่ผ่านมาสำหรับคุณ..." เธอเอ่ยเสียงสั่น "ฉันคงเป็นแค่ของเล่น... หรือตุ๊กตาของคุณเท่านั้นใช่ไหม..."

น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงข้างแก้มโดยที่เจ้าตัวไม่ได้ตั้งใจ ราวกับกำแพงศักดิ์ศรีที่พยายามสร้างไว้อย่างดีพังครืนลงตรงหน้าเขา

คิรันยังคงนิ่งเงียบ ยืนมองเธอด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ทว่ามือสองข้างที่กำแน่นจนเส้นเลือดปูดนูนกลับเผยความรู้สึกที่เขาไม่อาจพูดออกมาได้

ไอรีนก้มลงเก็บเช็คขึ้นมาจากพื้น

มือบางสั่นระริก แต่เธอก็กำมันไว้แน่นราวกับกำความเจ็บปวดทั้งหมดของตัวเองไว้ในมือเดียว

"ขอบคุณสำหรับเงินนี้..." เธอพูดช้า ๆ ชัดถ้อยชัดคำ แม้น้ำเสียงจะสั่นพร่า "ถือว่าฉันยืมแล้วกัน"

สายตาคู่นั้นสั่นไหว... แต่แฝงด้วยความเด็ดเดี่ยวที่บาดลึกยิ่งกว่าคำพูดใด

"คุณสามารถใส่เข้าไปในสัญญาได้" ไอรีนพูดต่อทั้งที่เสียงแทบหลุดหายไป

"เพราะสำหรับคุณ... เราอยู่กันด้วยเงื่อนไขของสัญญาเท่านั้น"

ถ้อยคำเหล่านั้นเฉือนเข้าไปในอกคิรันลึกยิ่งกว่าคำด่าใด ๆ

แต่เขายังคงเย็นชาอย่างคนไร้หัวใจ... หรืออย่างน้อย เขาพยายามทำตัวให้เป็นเช่นนั้น

ไอรีนสูดลมหายใจลึก ฝืนความปวดร้าวทั้งหมดไว้ในอก ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปอย่างช้า ๆ

ทุกย่างก้าวของเธอเหมือนมีเข็มนับพันเล่มทิ่มแทงอยู่ใต้ฝ่าเท้า

แต่เธอก็ยังคงเชิดหน้าขึ้นสูง รักษาศักดิ์ศรีสุดท้ายของตัวเองไว้จนถึงที่สุด

คิรันยืนนิ่ง มองแผ่นหลังบอบบางนั้นเดินจากไปโดยไม่หันกลับมาอีก

หัวใจที่คิดว่าชาชินมาตลอดกลับเจ็บปวดรุนแรงราวกับมีมีดนับพันเล่มกรีดซ้ำแล้วซ้ำเล่า

แต่เขาก็ทำได้แค่ยืนอยู่ตรงนั้น... ปล่อยให้เธอเดินออกไป ทั้งที่หัวใจแทบขาดเป็นเสี่ยง ๆ