บทที่ 2 คาดคั้น

ทั้งสองหยอกล้อกันตามประสาคู่รักอยู่พักใหญ่ เมื่ออาหารมาเสิร์ฟอลินดาก็ทานมันอย่างเอร็ดอร่อย ผิดกับโยษิตาที่เอาแต่นั่งมองอาหารที่แฟนสาวตักใส่ในจานให้

เธอทานมันไม่ลงจริง ๆ เพราะมีเรื่องรบกวนจิตใจอยู่ ซึ่งท่าทางของเธอทำให้คนรักอย่างอลินดาอดสงสัยไม่ได้ รับรู้ได้ถึงความผิดปกติจากแฟนสาวจึงถามไถ่ไปด้วยความเป็นห่วง

“ทำไมเธอไม่กินล่ะ ไม่หิวเหรอหรือมีอะไรรึเปล่าบอกเค้าได้นะ” 

 “อ๋อ เปล่า ๆ แค่เห็นเธอกินแล้วมีความสุขน่ะ เลยลืมกินของตัวเองเลย” โยษิตาเลือกพูดโกหกเพราะไม่อยากทำให้คนรักเครียดไปด้วย ทว่าสีหน้าและแววตาของเธอกลับสวนทางกับคำพูด

 อลินดาไม่เชื่อคำพูดของแฟนสาวสักนิด เซ็นส์ของเธอมันบอกว่าแฟนสาวไม่ปกติดูจากสีหน้าหม่น ๆ ถึงแม้จะมีรอยยิ้มบาง ๆ เคลือบบนใบหน้าก็ตาม ไหนจะแววตาที่ฉายด้วยความเศร้านั่นอีก 

“ตอนนี้เธอมีความสุขจริงเหรอ แต่ทำไมเค้าสัมผัสความสุขจากเธอไม่ได้เลย เธอมีอะไรปิดบังเค้าอยู่รึเปล่า หรือมีเรื่องอะไรไม่สบายใจ”

 “เค้า..” โยษิตาถึงกับอึกอักเมื่อถูกสายตาคนรักจ้องอย่างคาดคั้นให้โกหกก็คงทำไม่ได้เพราะดูท่าแล้วคนรักคงจะไม่เชื่อ

เธออุตส่าห์พยายามข่มความรู้สึกมากมายที่เกิดขึ้นในใจแล้วเชียว แต่สุดท้ายก็เผลอแสดงมันออกมาจนถูกจับได้

 ความจริงที่เธอนัดสาวคนรักมาวันนี้เพราะต้องการปรึกษาเรื่องบางอย่าง และอยากจะได้กำลังใจ ทว่าพอเอาเข้าจริงเมื่อได้มาอยู่ตรงหน้าสาวคนรักเธอกลับไม่มีความกล้ามากพอที่จะพูดมันออกไป

 อีกเหตุผลคือกลัวว่าสาวคนรักจะพลอยเครียดและเป็นกังวลไม่ต่างกันกับที่เธอกำลังเป็นอยู่ในเวลานี้ เธอรู้ว่าการเอาความทุกข์ไปกองไว้กับคนอื่นไม่ใช่เรื่องดี นั่นจึงเป็นสาเหตุที่เลือกจะแบกรับความรู้สึกเลวร้ายเหล่านั้นเอาไว้คนเดียว

 “เธอเป็นอะไร” 

 ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนที่โยษิตาเผลอนั่งจมอยู่กับความคิดตัวเองกระทั่งน้ำเสียงเข้ม ๆ ของสาวคนรักดังทบโสตประสาททำให้เธอสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ

 “บอกมามีอะไร” อลินดาถามย้ำแฟนสาวอีกครั้งด้วยน้ำเสียงดุดัน เริ่มสัมผัสได้แล้วว่าคนรักของเธอผิดแปลกไปจากเดิมอย่างเห็นได้ชัด 

ปกติแล้วโยษิตาเป็นคนสดใสร่าเริง และเมื่อไรก็ตามที่เธอเจอเรื่องไม่ดีมา ก็มักจะมาปรึกษาหารือกับเธออยู่เสมอๆ ไม่เคยต้องเก็บซ่อนเอาไว้จนกระทั่งออกทางสีหน้าและท่าทางแบบนี้เลย มันยิ่งทำให้เธอเป็นห่วงมากขึ้นไปอีกจนเผลออารมณ์เสียที่แฟนสาวอึกอัก นิ่งเงียบไม่ยอมบอกสักที

 เมื่อรู้สึกว่าตัวเองเผลอทำนิสัยไม่ดีใส่แฟนสาวไปก็พยายามพ่นลมหายใจออกมายาว ๆ เพื่อระงับอารมณ์ให้เย็นลง ก่อนจะยื่นมือไปกอบกุมมือของแฟนสาวไว้แน่นส่งผ่านความรักความห่วงใยให้แฟนสาวได้รับรู้พร้อมกับเอื้อนเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงนุ่มนาลที่สุด 

“หยกเค้าคบกับเธอมากี่ปี แค่เธอไม่โอเคทำไมเค้าจะไม่รู้ บอกเค้ามาเถอะนะเธอมีอะไรไม่สบายใจ” 

 “...” 

โยษิตาไม่ได้ตอบอะไรเพียงมองสายตาสาวคนรักด้วยความซาบซึ้งสุดหัวใจ ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีอลินดาก็ยังรักยังห่วงใย และไม่เคยปล่อยปะละเลยความรู้สึกของเธอเลยสักครั้งเพราะแบบนี้ไงเธอถึงรักอลินดามาก มากจนไม่รู้ว่าหากวันหนึ่งไม่มีอลินดาอยู่เธอจะมีชีวิตต่อไปยังไง

 “โอเค ในเมื่อเธออยากรู้เค้าก็จะบอก” เธอหลับตาพรูลมหายใจออกมาเบา ๆ เรียกความกล้าให้ตัวเอง ก่อนจะปรือตาขึ้นเอ่ยกับสาวคนรัก จากนั้นก็เริ่มเล่าถึงเรื่องราวที่ทำให้เธอต้องทุกข์ใจ