ตอนที่ 4 แค่อยาก

“ค่ะ…” น้ำตาลมองค้อนชายหนุ่มอย่างคนที่ทำอะไรไม่ได้ เธอทำได้เพียงเดินกลับเข้าไปนั่งรอในรถตามที่มิวนิคได้บอกเอาไว้

“มัวแต่ทำอะไรกันอยู่คะ? ถึงได้มาชนรถของคนอื่นเขาแบบนี้” มายูที่กำลังฉุนก็พูดขึ้นเมื่อเธอได้เดินไปดูท้ายรถ ประโยคความคิดในหัวสั่งการให้เธอถามเขาออกไปอย่างคนที่ไม่เกรงกลัวอะไรเลย

“ฉันจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง เธอไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ แล้วนี่..อยู่มหาลัยเดียวกันกับฉันเลยนี่” มิวนิคมองหน้าของเธอคนนี้ยอมรับว่าสวยมองไปมองหน้าก็ได้เห็นเข้ากับเข็มกลัดนักศึกษาที่เหมือนกันกับเขาก็แสดงว่าเธอคนนี้ก็น่าจะอยู่มหาลัยเดียวกันกับเขาสินะ

แต่แม่งพูดตรงมาก พูดตรงจนเกินไป เขาทำได้เพียงบอกแค่ว่าจะรับผิดชอบกับทุกอย่างที่เกิดขึ้นเพราะเขาทำอย่างที่เธอพูดนั่นแหละ

“อันนั้นมันก็หน้าที่ของคนที่ผิดต้องจ่ายอยู่แล้ว แต่ทีหลังรบกวนอย่าทำอะไรกันบนรถนะคะ เสียเวลาคนอื่นเขา รู้ไว้ด้วย” มายูเธอดูหัวเสียเป็นอย่างมากจึงได้พูดออกไปตามความคิดของเธออีกครั้งแบบที่ไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น

“นี่เธอ...” มิวนิคยืนนิ่งอย่างไม่เชื่อว่าผู้หญิงคนนี้จะพูดเรื่องแบบนั้นออกมาได้อย่างชัดเจนขนาดนี้

“ทำไมคะ?” เธอเชิดใบหน้าสวยขึ้นพร้อมทั้งเอ่ยถาม

 ประกันของทางทั้งคู่มาพอดีทำให้พวกเขารีบแยกตัวออกจากกัน พวกเขาให้ประกันเคลียร์กันเอาเอง มายูเลือกที่จะเข้าไปนั่งรอในรถของเธอ ส่วนมิวนิคก็ยืนคุยอยู่กับทางพนักงานประกัน

“เรียบร้อยแล้วนะครับ” ประกันทางฝั่งมายูได้เดินเข้ามายืนหยุดตรงหน้าเธอที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์มือถือเพื่อฆ่าเวลาไปพลางๆ

“ขอบคุณมากนะคะ มีอะไรก็ให้ทางเขาเคลียร์กับทางคุณเลยนะคะ ฉันขอตัวก่อนค่ะ” มายูยิ้มขึ้นพร้อมกับหันไปบอกกับทางพนักงานประกันด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแม้ว่าในใจจะหงุดหงิดมากสักแค่ไหนก็ตาม

“เสียเวลาชะมัด อยากมากทำไมไม่แวะหาโรงแรมเอากันซะเลย พูดแล้วของขึ้นเลย ทุเรศอ่า รถลูกรักของฉัน!” ใบหน้าสวยหวานพูดบ่นกับตัวเองอีกครั้งเมื่อมองไปทางมิวนิคที่กำลังยืนคุยอยู่กับทางพนักงานประกันของเธอ

มายูไม่รอช้ารีบสตาร์ทรถและขับออกมาจากตรงนั้นทันทีถ้าขืนยังอยู่มีหวังได้ลงไปด่าสองผัวนั่นอีกแน่ๆ

-มิวนิค-

ครืด~

เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูของเขาดังขึ้นในตอนนี้ชายหนุ่มได้เคลียร์จบกับทางประกันเป็นที่เรียบร้อยแล้วและเขากำลังนั่งอยู่ภายในรถ เขากดรับสายผู้เป็นแม่ทันที

(ฮัลโหลลูกว่างหรือเปล่าเข้ามาหาแม่ที่บ้านที)

“ครับแม่ ให้เข้าไปหาตอนนี้เลยเหรอครับ” เขาถามย้ำกับแม่อีกครั้งว่ามันสำคัญถึงขนาดที่ต้องเข้าไปในวันนี้เลยหรือ

(ใช่จ้ะ ว่าแต่เรามีอะไรหรือเปล่าน้ำเสียงดูเหนื่อยๆยังไงก็ไม่รู้)

“ไม่มีอะไรหรอกครับ คือรถผมเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยแต่ถ้าเสร็จแล้ว ผมจะเข้าไปหานะครับ”

(แล้วเราเป็นอะไรมากหรือเปล่า เจ็บตรงไหนมั้ยลูก)

“ผมไม่เป็นอะไรครับเอาไว้เจอกันที่บ้านนะครับ”

(แม่จะรอนะ)

“ครับแม่”

มิวนิคกดวางสายผู้เป็นแม่และหันไปมองน้ำตาล หญิงสาวข้างกายที่กำลังมองจ้องเขาอยู่

“มีอะไรเหรอคะ?” เสียงหวานเอ่ยถามขึ้นหลังจากที่เขาได้วางสายแม่ของเขาไปแล้ว

“วันนี้ฉันคงไปห้องเธอไม่ได้แล้ว” เขาบอกเธอด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆพอมาเจอเรื่องแบบนี้เข้าทำให้เขาไม่มีอารมณ์ที่อยากจะทำเรื่องอย่างว่าต่อแล้ว มิวนิคจึงเลือกที่จะปฏิเสธเธอไปเสียดีกว่าและไหนแม่ของเขาจะเรียกให้เข้าไปพบที่บ้านในตอนนี้อีก

“ทำไมคะ!!” น้ำตาลเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ดูจะหงุดหงิดพร้อมกับขมวดคิ้วแน่น

“นี่เธอไม่ได้ยินที่ฉันคุยโทรศัพท์หรือไง แม่ฉันโทรมาท่านบอกว่ามีธุระด่วนให้รีบเข้าบ้าน” มิวนิคเค้นเสียงตอบกลับไปยังสาวสวยข้างกายด้วยความดุดันพูดเสร็จก็เบือนหน้าหนีหันไปทางอื่น

“น้ำตาลไปด้วยได้มั้ยคะ?”

“เธอจะเข้าไปทำไม รู้จักแม่ฉันหรือไง” ชายหนุ่มขมวดคิ้วหันกลับมาถามเธอกลับทันทีอย่างคนที่รู้ทันว่ายัยนี่กำลังคิดอะไรอยู่ ดูแล้วคงอยากที่จะไปแสดงตัวกับแม่ของเขาสินะ

“ไม่รู้จักหรอกค่ะ แต่เผื่อว่าในอนาคตพวกเราแบบว่า” น้ำตาลเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงออดอ้อนพร้อมกับส่ายหน้าเล็กน้อย เธอพูดไปแบบนั้นเผื่อว่าเขาอาจจะใจดี พาเธอเข้าไปพบแม่ของเขาก็คงจะดีอยู่ไม่น้อย

“ฉันแค่อยากเอาเธอเฉยๆ! เอาแล้วจบ! เอาแล้วแยกน่ะ! เธอไม่เข้าใจเหรอ?” เขาพ่นลมหายใจออกมาแล้วตอบกลับเธอด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เริ่มไม่ชอบใจไปกับสิ่งที่เธอคิดที่จะจับเขา

“มิวนิคไม่รู้เลยเหรอคะว่าน้ำตาลรู้สึกยังไง” เธอจ้องมองไปในนัยน์ตาชายหนุ่มหวังอยากจะให้เขาหันมาสนใจในตัวเธอบ้างไม่ใช่เพียงสนใจแค่ร่างกายของเธอแค่เพียงเท่านั้น

“ไม่รู้และไม่จำเป็นต้องรู้ด้วย ฉันแค่ต้องการมีเซ็กส์กับเธอ ไม่ได้รักได้ชอบเธอสักหน่อย เข้าใจเอาไว้ด้วยนะ ถ้าเธอรับไม่ได้ งั้นพวกเราแยกกันตรงนี้เลยจะดีกว่า เธอว่ามั้ย?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่เต็มไปด้วยความดุดัน

“มิวนิคใจร้ายมากเลยรู้ตัวบ้างมั้ยคะ?” เธอหันไปมองเขาอย่างทำอะไรไม่ถูกแล้วแสร้งตัดพ้อหาว่าเขาใจร้าย

“ไม่ต้องมาบอก อะนี่เงิน ฉันคงไปส่งเธอที่ห้องไม่ได้เลย โทษทีนะฉันต้องไปก่อน” คำพูดแสนเย็นชาออกมาจากปากของชายหนุ่มอีกครั้งพร้อมกับยื่นแบงค์พันยัดใส่มือเธออย่างลวกๆ

ร่างเล็กพยักหน้ารับนิ่งๆแล้วเลือกที่จะเปิดประตูแล้วออกมาจากรถของเขา เมื่อเห็นว่าเธอลงไปจากรถเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้วมิวนิคจึงได้ขับรถออกไปทันที

“คอยดูนะสักวันฉันจะทำให้นายชอบฉันให้ได้เลย!”

บ้านกิจขจรเลิศชัย

“แม่มีอะไรเหรอครับถึงได้เรียกผมเข้ามาที่บ้านแบบนี้” มิวนิคเดินเข้าหยุดยืนอยู่ตรงหน้าแม่ของเขาแล้วเลือกหย่อนก้นลงที่โซฟาด้านข้างกับโซฟาของผู้เป็นแม่

“แม่มีเรื่องอยากบอกลูก ว่าแต่เป็นอะไรหรือเปล่าที่บอกว่ารถเกิดอุบัติเหตุน่ะ” แม่ของเขาเอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงในตัวของลูกชายคนเล็ก

“ผมไม่เป็นไรครับ รถไปชนท้ายเขานิดหน่อย แม่มีเรื่องอะไรครับ” มิวนิคยิ้มกว้างให้กับผู้เป็นแม่ อุบัติเหตุในครั้งนี้ไม่ได้ทำให้เขาเป็นแผลแม้แต่นิดเดียวแค่เพียงตกใจก็เท่านั้น

“ลูกมีแฟนหรือยัง?” แม่ถามย้ำลูกชายให้แน่ใจอีกครั้งถึงเรื่องแฟน ถ้าสมมุติว่าลูกชายของเธอมีแฟนอยู่แล้วเธอจะได้หาทางอื่น เธอไม่ต้องการให้ลูกต้องมีปัญหากับหญิงสาวคนรัก

“ผมยังไม่คิดที่จะชอบใครครับ!” มิวนิคเน้นน้ำเสียงหนักแน่นบอกกับผู้เป็นแม่และเมื่อบอกออกไปแบบนั้นก็ทำให้แม่ของเขายิ้มกว้างออกมาได้ในทันทีอย่างน้อยมันก็ทำให้สบายใจได้ว่าลูกชายของเธอยังไม่คิดที่จะชอบหรือรักผู้หญิงคนไหน

“งั้นก็ดี คือแบบนี้นะ คุณปู่ของลูกท่านได้ทำสัญญาเอาไว้กับทางเพื่อนของท่านว่าถ้าหากเพื่อนของท่านมีหลานสาวจะให้หลานของท่านหมั้นกับทางเราซึ่งนั่นก็คือลูก”