“เดี๋ยว ๆ ๆ คุณไม่เอาน่า คุณจะโกรธผมอะไรนักหนาทั้ง ๆ ที่ผมยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย”
“ผิดสิ ผิดที่หนึ่งฉันบอกให้คุณกลับบ้านสี่โมงครึ่งทุกวัน แต่คุณดันกลับมาถึงบ้านทุ่มสองทุ่มเพราะไปส่งผู้หญิงคนนั้น”
“ส่วนข้อที่สองคุณไปทำอะไรต่อมิอะไรกับผู้หญิงคนนั้นแล้วยังให้ผู้หญิงคนนั้นเอาน้ำหอมทามาเต็มตัวอีก”
“มันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณพูดซะหน่อย” เขาเอื้อมมือไปจับที่ข้อมือเล็กของตีรณา
“ปล่อยนะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้” เธอพย่าามสะบัดข้อมือของตัวเองให้หลุดแต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระเลย
“ก็ได้ ก็ได้ เอาเป็นว่าวันนี้ผมจะรีบกลับบ้าน ถึงเวลาสี่โมงครึ่งเมื่อไหร่ผมจะออกจากที่ทำงานเลย
ตอนที่ 24 รับปาก “เดี๋ยว ๆ ๆ คุณไม่เอาน่า คุณจะโกรธผมอะไรนักหนาทั้ง ๆ ที่ผมยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย” “ผิดสิ ผิดที่หนึ่งฉันบอกให้คุณกลับบ้านสี่โมงครึ่งทุกวัน แต่คุณดันกลับมาถึงบ้านทุ่มสองทุ่มเพราะไปส่งผู้หญิงคนนั้น”“ส่วนข้อที่สองคุณไปทำอะไรต่อมิอะไรกับผู้หญิงคนนั้นแล้วยังให้ผู้หญิงคนนั้นเอาน้ำหอมทามาเต็มตัวอีก”“มันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณพูดซะหน่อย” เขาเอื้อมมือไปจับที่ข้อมือเล็กของตีรณา “ปล่อยนะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้” เธอพย่าามสะบัดข้อมือของตัวเองให้หลุดแต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระเลย “ก็ได้ ก็ได้ เอาเป็นว่าวันนี้ผมจะรีบกลับบ้าน ถึงเวลาสี่โมงครึ่งเมื่อไหร่ผมจะออกจากที่ทำงานเลย
ตอนที่ 23 ยืนกลางสะพานท่ามกลางลมพายุ “ทำไมคุณนาถึงใส่ชุดแบบนี้ออกมาข้างนอกครับ” เธอแทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองนั้นใส่ชุดอะไรออกมา รู้แค่ว่าอยากออกมาจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด เพราะเธอทรมานจนจะหายใจไม่ออกแต่พอมารู้ตัวอีกทีก็ชักจะเริ่มรู้สึกหนาว ๆ ขึ้นมาแล้ว คนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างมองตีรณาด้วยสายตาที่ลามก จนหญิงสาวรู้สึกกลัวขึ้นมานวพลจึงถอดเสื้อแจ็คเก็ตของเขามาให้คลุมให้กับเธอ “กลับบ้านเถอะครับเดี๋ยวผมไปส่ง” เขาก้มมองเท้าของเธอ“คุณนาใส่รองเท้าของผมดีกว่านะครับ” “ไม่เป็นไรค่ะ นาเดินเท้าเปล่าได้”“ไม่ได้หรอกครับเผื่อเหยียบเศษแก้วอันตราย” หญิงสาวก้มมองเท้าของตัวเอง นวพลรีบถอดรองเท้าแล้วก้มลงใส่รองเท้าให้เธออย่างอ่อนโยน จนตีรณาขยุ้มเสื้อแจ็คเก็ตของเขาแน่น สิ่ง
ตอนที่ 22 สามีเล่นชู้เขาก้าวฉับ ๆ เดินมาจับข้อมือของเธอแล้วกระชากตีรณาเข้ามาใกล้ ๆ จนหญิงสาวหมดความอดทน เธอกำหมัดทุบลงบนหน้าอกของเขาหลายต่อหลายครั้ง จนชายหนุ่มต้องจับมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ “ปล่อยนะ อย่ามาแตะต้องเนื้อตัวฉัน ฉันสะอิดสะเอียนกับกลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงคนนั้น ไม่รู้คุณไปกกกอดมันมาขนาดไหน สกปรก ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้” เธอดิ้นรนสุดชีวิตไม่อยากจะให้เขามาแตะต้องตัวเธอด้วยซ้ำ เธอคงจะยอมรับเรื่องแบบนี้ไม่ได้มันเป็นการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเธอ คนอย่างเธอน่ะเหรอจะยอมให้สามีมีเมียน้อยแล้วยังมาลอยหน้าลอยตาแบบนี้ ทั้ง ๆ ที่คนตัวเล็กนั้นออกแรงดิ้นสุดชีวิตแต่ก็ไม่สามารถทานทนกับพละกำลังอันมหาศาลของเขาได้ ธมกรกอดเธอเอาไว้แน่นอยู่นานหลายนาที จนในที่สุดตีรณานั้นเหนื่อยอ่อนลงเธอยืนแน่นิ่งในอ้อมกอดของเขาพร้อมสะอื้นตัวโยน “ปล่อยมือออกจากตัวฉัน ฉันขยะแขย
ตอนที่ 21วาสนานี้ตา“ขอบคุณมากนะคะที่คุณกรมาส่งตา” ธมกรพยุงร่างกลมกลึงตรงไปยังลิฟต์ของคอนโดที่อยู่ไม่ไกลจากบริษัทนัก หญิงสาวรีบซบเข้าที่อกของแกร่งและกอดเอวเขาไว้แน่นจนธมกรรู้สึกตกใจ “ถึงห้องของสิตาแล้วค่ะ” เธอเปิดเข้าไปในห้องและหันหน้ามาส่งยิ้มให้ชายหนุ่ม “ขอบคุณมากนะคะ ว่าแต่คุณกรเข้ามาดื่มน้ำก่อนดีไหมคะ” “ไม่เป็นไรครับ ผมจะรีบกลับบ้าน” “เข้ามาสักหน่อยเถอะค่ะ ถือว่าเป็นการขอบคุณที่มาส่งตา ถ้าไม่ได้คุณกรตาคงจะแย่กว่านี้” เธอถือวิสาสะดึงแขนของธมกรให้เข้ามาในห้องแล้วรีบปิดประตูทันทีธมกรเดินเข้ามาในห้องเขาเห็นรูปถ่ายของสิตาที่ถ่า
ตอนที่ 20 เลือกวันตาย “ทุกคำที่ผมพูดออกมามันคือความจริง” สิ้นคำพูดของเขาขาของเธอแทบทรุดจนธมกรรีบพยุงเธอไปนั่งที่โซฟาแล้วเดินไปเอาน้ำมาให้เธอดื่ม หญิงสาวรับแก้วน้ำมาทั้ง ๆ ที่มือสั่นอยู่แต่แล้วเขาก็ประคองให้เธอจิบน้ำสักหน่อยเผื่อจะได้ดีขึ้น “คุณไม่สบายหรือเปล่า” “ไม่สบายบ้าอะไรล่ะ ฉันก็ตกใจเรื่องที่คุณพูดน่ะสิ” หญิงสาวพูดออกมาตรง ๆ ด้วยท่าทางหัวเสีย ถ้าเธอรู้ว่าเขามีคนรักอยู่แล้วเธอก็จะไม่จดทะเบียนสมรสกับเขา แต่นี่อะไรเขาไม่ยอมเอื้อนเอ่ยบอกอะไรเธอสักนิด แม้แต่หน้าเขาเธอก็แทบจะไม่เห็นถึงว่าวันนั้น ถึงว่าล่ะวันนั้นเขาถึงรีบออกไป เธอควรที่จะถามสักหน่อยว่าเขารีบออกไปไหน แต่นี่อะไรกันนะทำให้เธอไม่สนใจสิ่งต่าง ๆ รอบตัว “แล้วผมขอไปอาบน้ำก็แล้วกันนะ” เขายืนขึ้นเต็มความสูงได้เดินเข้าไปในห้องเงียบ ๆ หลังจากนั้นคนทั้งสองก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลย “มันหมายความว่ายังไงนะ เธอเสียในวันที่เราจดทะเบียนสมรสกันงั้นเหรอ หรือว่าการจดทะเบียนสมรสของเธอกับเขาจะเป็นต้นเหตุให้เธอเสียชีวิตนะ” ยิ่งคิดยิ่งทำใ
ตอนที่ 19 ผมมีผู้หญิงที่รักอยู่แล้ว “แล้วนายมาที่นี่ทำไมเหรอ” “ก็ผมได้ยินว่าพี่มารับตำแหน่งที่นี่ ผมก็เลยจะมาแสดงความยินดีซะหน่อย แต่ไม่นึกเลยว่าผมจะมาเจอเหตุการณ์แบบนี้” เขาชำเลืองสายตาไปทางสิตาที่กำลังส่งยิ้มอ่อนหวานให้เขาอยู่เช่นกัน นวพลส่งยิ้มไปตามมารยาทแต่เขาเห็นเต็มตาว่าพี่สะใภ้ของเขายังไม่ได้แตะเนื้อต้องตัวเธอเลยด้วยซ้ำแต่หญิงสาวกลับเล่นละครล้มลงไปกับพื้นแต่ด้วยตรงที่พี่ชายของเขายืนอยู่คงจะไม่ทันเกมของผู้หญิงหน้าซื่อตาใสคนนี้เป็นแน่ “แล้วนี่ใครเหรอครับ” “พนักงานที่บริษัทพี่น่ะ พอดีงานมีปัญหานิดหน่อยก็เลยคุยกันเรื่องงาน” “อ๋อ! เป็นแบบนี้นี่เองถึงว่าทำให้เกิดการเข้าใจผิด” เขาเน้นเสียงหนักกับคำว่าเกิดการเข้าใจผิด ทำให้สิตาส่งยิ้มน้อย ๆ ให้เขาแล้วรีบเดินออกไปจากทำงาน เพราะลูกพี่ลูกน้องของธมกรแท้ ๆ ที่ทำให้เธอเสียแผนไปเสียได้ นวพลมองตามผู้หญิงรูปร่างกลมกลึงที่เดินห่างออกไปด้วยท่าทางไม่พอใจ ใบหน้าบึ้งตึงของลูกพี่ลูกน้องยืนจ้องเขาอยู่ไม่ไกล เขา