ตอนที่ 6 ห้องดับจิต

ตอนที่ 6

ห้องดับจิต

“ครับผมจะรีบไป” ธมกรกดตัดสายทั้งที่เขายังตั้งรับไม่ติดไม่คิดว่าข่าวร้ายจะมาถึงเร็วขนาดนี้ เขายังไม่ทันที่จะได้ร่ำลาสิกานต์ด้วยซ้ำ ทำไมนะ ทำไมโลกถึงใจร้ายกับเขาขนาดนี้ พรากผู้หญิงที่เขารักที่สุดไปตลอดชีวิต ไม่น่าเชื่อเลยว่าเขาไม่มีแม้แต่เวลาที่จะได้ร่ำลากับเธอเพราะคำมั่นสัญญาของผู้ใหญ่ที่ทำให้เขาต้องมาติดแหงกอยู่ตรงนี้ แล้วตอนนี้เขาก็ยังไม่เห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นด้วยซ้ำคนที่จะต้องจดทะเบียนสมรสกับเขา เธอยังให้เขามานั่งรอเกือบชั่วโมง

“เดี๋ยวค่ะ คุณธมกร” ไลลาร้องห้ามเสียงหลงไม่ใช่เธอไม่ตกใจในท่าทางของชายหนุ่มที่บัดนี้ดวงตาของเขาแดงก่ำ น้ำใส ๆ ไหลอาบแก้มของผู้ชายอกสามศอก เธอรู้ว่าสายโทรศัพท์นั้นคงจะเป็นข่าวที่ไม่ค่อยดีกับเขาแน่นอน แต่ด้วยทางนฤบดินทร์กำชับมาหนักหนากับเธอตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่ายังไงวันนี้ตีรณาและธมกรจะต้องจดทะเบียนสมรสกันให้เรียบร้อย เธอจำเป็นที่จะต้องทำหน้าที่เลขาให้ดีที่สุด

“ผมมีธุระด่วนน่ะ ผมต้องไปก่อน”

“เดี๋ยวค่ะ เดี๋ยว ๆ ๆ คือว่า เอ่อ ไหน ๆ เจ้าหน้าที่ก็มาแล้ว แล้วก็เดี๋ยวคุณนาก็กำลังจะออกมาแล้วค่ะ นี่ก็ถึงเวลาก็เก้าโมงเช้าแล้วคุณนาคงจะออกมาอีกไม่ช้าแล้วค่ะ คุณช่วยรอก่อนได้ไหมคะ” ไลลาถือวิสาสะรีบวิ่งมาดึงแขนของเขาเอาไว้แต่แล้วเขาก็หันหน้ามามองเธอด้วยท่าทางไม่พอใจ ดวงตาของชายหนุ่มแดงก่ำและมีหยาดน้ำตาเกาะอยู่ที่ขนตาของเขาจนเธอรู้สึกสงสารจับใจ

“คือว่าผู้ใหญ่กำชับมาค่ะว่ายังไงพวกคุณสองคนก็จะต้องจดทะเบียนสมรสกันในวันนี้ เอ่อ..” ไลลารู้สึกเกรงใจเป็นอย่างมากที่เธอจะต้องเข้าไปยุ่งย่ามกับชีวิตของหนุ่มสาวคู่นี้ แต่จะทำอะไรได้ในเมื่อหน้าที่ก็คือหน้าที่ เขาขยับแขนออกจากการเกาะกุมของเธอ จนไลลาต้องรีบขยับตัวออกห่างเขาเช่นกัน

“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจแต่ว่า...”

“ครับ ผมจะจดทะเบียนสมรส” เขาเดินตรงไปยังเจ้าหน้าที่แล้วนั่งลงที่โซฟาด้วยท่าทางร้อนรนใจ

“ไหนล่ะครับ ผมจะจดเลยเพราะผมมีธุระด่วนครับ” เจ้าหน้าที่รู้อยู่แล้วว่าคงจะไม่ใช่เรื่องดีสำหรับชายหนุ่มเป็นแน่ด้วยใบหน้าของเขาดูเหมือนกับว่าโลกจะแตกยังไงอย่างนั้น

“เราจะไม่รอฝ่ายหญิงก่อนเหรอครับ”

“ผมเต็มใจจดทะเบียนสมรสครับ ยังไงเราก็ต้องจดทะเบียนสมรสกันอยู่แล้ว ไหนครับเอกสารอะไรบ้างที่ผมจะต้องเซ็น” เมื่อได้ยินว่าธมกรต้องการที่จะจดทะเบียนสมรสกับตีรณา ไลลาก็รีบเดินไปหยิบปากกาบนโต๊ะของตีรณาทันทีแล้วมายื่นให้กับธมกรด้วยท่าทางรีบร้อน เพราะรู้ว่าชายหนุ่มนั้นคงจะร้อนใจเป็นอย่างมากในเวลานี้ เขารับปากกาจากไลลาไปด้วยใบหน้าที่เหมือนคนอมทุกข์และแล้วชายหนุ่มก็รีบจรดปากกาลงในทะเบียนสมรส หยดน้ำตาล่วงเผาะลงบนกระดาษที่เขาลงมือตวัดลายเส้นอย่างขมขื่น

“เรียบร้อยแล้วใช่ไหมครับ” เขายื่นปากกาคืนให้กับไลลา

“เรียบร้อยแล้วครับ ถ้าฝ่ายหญิงลงลายมือชื่อก็ถือเป็นอันว่าเสร็จสมบูรณ์”

“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก็แล้วกันนะครับ”

“แล้วส่วนใบทะเบียนสมรสล่ะครับ” เจ้าหน้าที่ถามขึ้นอีกครั้งเพราะจะต้องเก็บทะเบียนสมรสไว้คนละใบ

“ฝากฝ่ายหญิงไว้ก็แล้วกันครับ” เขาตอบไปเพียงสั้น ๆ พลางลุกขึ้นยืนหมุนตัวเดินตรงไปยังประตูทันทีด้วยอาการที่แทบจะหายใจไม่ออก

“ทางโรงพยาบาลขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ คนไข้ได้จากไปอย่างสงบแล้วค่ะ” คำพูดของผู้หญิงที่เขาแน่ใจว่าคงจะเป็นเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลที่โทรมาบอกเขาว่าสิกานต์ได้จากไปแล้ว แต่ใจของเขากลับเจ็บปวดและรวดร้าวเป็นอย่างยิ่ง ทางโรงพยาบาลคงจะโทรมาผิดเบอร์ คงไม่ใช่สิกานต์ผู้หญิงที่เขารักเป็นแน่ เขาพย่าามพร่ำโกหกตัวเองอยู่อย่างนั้นเพราะใจของเขามันไม่สามารถรับความจริงที่ว่าเธอนั้นได้จากเขาไปแล้ว ทำไมเธอถึงอยากจากเขาไปในเวลานี้ ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้กับเธอ ทำไมโลกถึงต้องพรากเธอไปจากเขาด้วยทั้ง ๆ ที่เขาพย่าามทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะให้เธอกับเขาได้อยู่ด้วยกัน จะได้มีชีวิตที่มีความสุขด้วยกันอย่างน้อยเขาก็ขอ ขอสัก 4 ปี ขอให้เขาได้เต็มที่กับรักครั้งนี้ มันเกือบจะถึงปลายอุโมงค์แล้ว เขาและเธอเกือบจะได้เห็นแสงสว่างแต่สุดท้ายมันก็กลับมืดมิดเหมือนเขากำลังจมดิ่งไปในมหาสมุทรที่ลึกจนไม่สามารถเห็นแสงตะวันได้อีกด้วยซ้ำ

“แฟนของผมอยู่ไหนเหรอครับ”

“ตอนนี้เราย้ายเธอไปไว้ที่ห้องดับจิตแล้วนะคะ ถ้าอย่างนั้นเชิญคุณตามมาทางนี้ค่ะ” คำพูดที่คอยตอกย้ำว่าเธอนั้นจากเขาไปแล้ว จากเขาไปจริง ๆ จากเขาไปโดยไม่มีวันกลับ ทุกการย่างก้าวของเขาแทบจะหมดแรงที่จะพยุงร่างกายที่หนักอึ้งไปให้ถึงห้องดับจิต แต่แล้วป้ายห้อยที่เท้าก็บ่งบอกว่านั่นคือสิกานต์ เขายังคงไม่เชื่อว่าเธอจากเขาไปแล้วจริง ๆ

ชายหนุ่มเดินเข้าไปยืนประชิดกับร่างเล็กที่มีผ้าขาวปกคลุม เขาพย่าามสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อที่จะมองให้ชัดว่านี้ใช่สิกานต์หรือเปล่า ใช้ผู้หญิงที่เขารักหรือเปล่า

“ขอผมดูหน้าเธอหน่อยครับ” คำขอที่แสนจะแผ่วเบาแต่เจ้าหน้าที่ห้องดับจิตรู้ว่าเขาอยากจะแน่ใจว่าใช่ญาติของเขาหรือเปล่า เมื่อเจ้าหน้าที่จับปลายผ้าขาวและเปิดผ้าให้เขาดู ณ วินาทีนั้นเหมือนกับโลกทั้งใบถล่มลงต่อหน้าเขา ใช่ ใช่เธอจริง ๆ ผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจ

“กานต์ ทำไมคุณถึงทิ้งผมไป ทำไม” หยาดน้ำใส ๆ ไหลอาบแก้มเป็นสายไม่คิดเลยว่าผู้หญิงที่เขารักที่สุดกำลังจะทิ้งเขาไปเพราะอะไร เพราะอะไรกัน

“ทำไมละกานต์ ผมกำลังทำอยู่นี่ไง ทำให้เราสองคนได้อยู่ด้วยกัน ทำไมคุณถึงไม่ให้โอกาสผมบ้าง ทำไมคุณถึงทิ้งผมไปได้” เขาเดินเข้าไปโอบกอดร่างกายที่บัดนี้สัมผัสได้ถึงความเย็นเฉียบบนผิวหนังของเธอ ร่างกายที่เคยมีไออุ่นอยู่ในอ้อมกอดของเขา

“กานต์ ผมขอโทษ ผมขอโทษ กลับมาหาผมได้ไหม” เขาร้องไห้จนตัวสั่นเทาไม่นึกเลยว่าเขาจะเจ็บปวดขนาดนี้กับการที่ต้องเสียคนที่รักที่สุดไปในเวลาที่ไม่ทันตั้งตัว

“ไหนล่ะ คนที่จะจดทะเบียนสมรสกับฉันน่ะไลลา”

“เอ่อ ๆ คือว่าคุณธมกรเพิ่งออกไปเมื่อกี้นะคะ เห็นบอกว่ามีธุระด่วนแล้วคุณธมกรลงชื่อในทะเบียนสมรสแล้วนะคะ”

“อ๋อ! งั้นเหรอ” เธอหันไปยกมือสวัสดีเจ้าหน้าที่ที่นั่งรอเธออยู่

“ขอโทษด้วยนะคะ พอดีว่าดิฉันติดประชุมขอบคุณด้วยนะคะที่มาในวันนี้ว่าแต่ไหนคะใบทะเบียนสมรส” เธอหันไปถามเจ้าหน้าที่ เจ้าหน้าที่รีบเปิดเอกสารและยื่นให้เธอทันที หญิงสาวลงลายมือชื่อโดยที่ไม่อ่านอะไรเลยด้วยซ้ำ

“เสร็จแล้วใช่ไหมคะ”

“ครับ เสร็จแล้วครับ” เจ้าหน้าที่ตอบออกมาด้วยท่าทางตะกุกตะกักสองคนนี้ยังไงกันนะไม่เห็นหน้าค่าตากันแต่ต่างฝ่ายต่างพร้อมใจกันจดทะเบียนสมรสโดยที่ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าใครคือสามีและภรรยาของตัวเอง

“ถ้าอย่างนั้นไลลาช่วยดูแลเจ้าหน้าที่ด้วยนะ เดี๋ยวฉันต้องกลับไปประชุมต่ออีก” ว่าแล้วตีรณาก็ยกมือขอบคุณเจ้าหน้าที่อีกครั้ง ร่างระหงก็เดินเปิดประตูออกไปทันที

“ขอบคุณมากนะคะ มีเอกสารอะไรบ้างคะที่จะให้ไลลาเก็บไว้ พอดีว่าเจ้านายมีประชุมด่วนค่ะ” ไลลาทำหน้าที่ของตัวเองได้เป็นอย่างดีเธอรับเอกสารต่าง ๆ จากเจ้าพนักงานมาแล้วผายมือเดินไปส่งเจ้าพนักงานถึงลิฟต์

หญิงสาวตัวเล็กก็เดินหันหลังตรงเข้าไปยังห้องทำงานของเจ้านายสาว เธอเดินไปเปิดรหัสตู้เซฟแล้ววางเอกสารทะเบียนสมรสของทั้งคู่ไว้ในตู้เซฟและปิดตู้ลงทันที

“ฮัลโหล เจ้ากรตกลงได้จดทะเบียนสมรสกับหนูนาหรือยัง” สายเรียกเข้าของผู้เป็นบิดาทำให้ธมกรหลุดจากภวังค์ ตอนนี้เขานั่งอยู่หน้าโลงศพของผู้หญิงอันเป็นที่รักจนบ่ายคล้อย

“ครับ จดแล้วครับ” เขาตอบเสียงสั่นเครือและเลือกที่จะตัดสายจบการสนทนากับผู้เป็นบิดาแต่เพียงเท่านั้น