1.คู่หมั้นที่รัก (1)

รำอวยพรเปิดงานจบลง...

ปัฐวิกรยกมือขึ้นปรบทำให้คนที่กุมมือเขาอยู่ต้องปล่อยและปรบมือตาม ทว่าดวงหน้าขาวเครื่องสำอางจัดเต็มมองเพียงเขา ไม่ได้มองเวทีแม้สักนิด ตาที่กรีดตกแต่งสวยงามหยาดเยิ้มแทบจะไม่ปกปิดความคิดผู้เป็นเจ้าของ

‘คุณปัฐไปทานข้าวกับพี่สักมื้อนะคะ คุยกันสักน่อย ไม่ได้เจอคุณพี่รุจีนานแล้ว อยากรู้ว่าเป็นยังไง สบายดีไหมน่ะค่ะ’

ก่อนหน้านี้อีกฝ่ายพูดขึ้นเบาๆ และวางมือลงบนหลังมือเขาเหมือนชวนคุย ปัฐวิกรยังไม่ทันพูดอะไรการแสดงก็จบลงพอดี

ชายหนุ่มยิ้มบางให้ ไม่ได้แสดงออกว่าปฏิเสธไมตรี หลังจากที่เขาวางมาลงบนหน้าขาของตนอีกครั้ง อีกฝ่ายก็ตามมาวางทาบทับซ้ำยังลูบหลังมือเขาแผ่วเบา ปัฐวิกรยังใจเย็นแม้ว่าจะถูกรุกหนักจนเกินงามก็ตาม

“ไม่ได้เจอคุณปัฐตั้งแต่เรียนมัธยมล่ะมั้ง ใช่ไหมคะ โตจนพี่จำไม่ได้ มาช่วยงานแบบนี้คุณพี่รุจีก็สบายแล้ว ดีจังนะคะ มีลูกชายหล่อล่ำเชียว แต่ไม่เคยเห็นคุณพี่ควงออกงานเลย”

“ผมไม่ค่อยถนัดงานสัมคมเท่าไรครับ แต่พอดีวันนี้คุณแม่ไม่ว่าง”

เขาร่วมพิธีเปิดมางานแฟร์ใหญ่ระดับประเทศที่จัดโดยสมาคมผู้ค้าอัญมณีไทยและเครื่องประดับที่มีประจำทุกปี โดยปกติแล้วจะเป็นมารดาของตนที่มาแต่เพราะช่วงนี้ท่านติดหลานคนแรกจนแทบไม่อยากปลีกตัวไปไหน ปัฐวิกรจึงมาแทน

ซึ่งงานนี้มีคู่ค้าจากหลายประเทศทั่วโลกมาร่วมด้วย พิธีเปิดจึงมีโชว์นาฏศิลป์ไทยอันเป็นเอกลักษณ์ประจำชาติ เพื่อเผยแพร่ให้ชาวต่างชาติได้ชม รวมถึงคนไทยที่น้อยครั้งจะได้ดูการแสดงนาฏศิลป์อย่างจริงจัง นับว่านำเสนอรูปแบบการเปิดงานได้ดีทีเดียว

แต่ปัฐวิกรไม่ค่อยมีสมาธิกับพิธิเปิดนักเพราะต้องคอยระมัดระวังตัวจากสาวใหญ่รุ่นพี่ที่บังเอิญถูกชะตาและเอ็นดู หลังจากเขาแนะนำตัวว่าเป็นลูกชายของคุณรุจีรัตน์จนเกาะติดไม่ห่างนั่นเอง

“อุ๊ย หล่อๆ แบบนี้ออกงานบ่อยๆ มีหวังทั้งเด็กทั้งสาวแก่แม่ม่ายเดินเข้ามาคุยทั้งงาน”

คนที่พูดเองก็เป็นแม่ม่ายระดับเศรษฐีนีของเมืองไทยที่อายุน้อยกว่ามารดาของเขาไม่เกินสิบปี ทว่าก็ยังแทนตัวเองกับเขาว่า ‘พี่’

ชายหนุ่มทำได้เพียงยิ้มรับไม่รู้จะพูดอย่างไรกับสิ่งที่อีกฝ่ายเอ่ย

ร่างอรชรเดินวนเวียนมองอยู่ที่บูธหนึ่งอย่างสนใจ ทำให้คนที่เห็นจากมุมไกลตรงไปเข้าหา หากเป็นเมื่อก่อนเขาอาจไม่แน่ใจนัก ทว่าพักหลังมานี้ค่อนข้างพบเจออีกฝ่ายบ่อยจนเพียงแค่เห็นรูปร่างด้านหลังก็ค่อนข้างมั่นใจว่าไม่ผิดคน

แขนกำยำขยับเข้าไปโอบไหล่บางกะทันหัน ทำให้หญิงสาวที่เพิ่งรับรู้ว่ามีคนประชิดตัวถึงกับสะดุ้งตกใจ ข้อศอกเล็กกระแทกเข้าใส่ข้างเอวกลับไป หากก็ถูกโอบกระชับจนแทบขยับแขนไม่ได้ ดวงหน้าเล็กหันมองคนข้างตัวแล้วก็พบว่าอีกฝ่ายสูงกว่าตนมากจนต้องเงยหน้าขึ้น

“ไงครับที่รัก”

เจ้าของใบหน้าขาวเข้มหล่อเลาเอ่ยเจือยิ้มบาง

“เลือกได้หรือยัง ว่าอยากได้ชิ้นไหน”

คนถูกถามตาโต สีหน้าเหวอด้วยความงุนงง

“คุณปัฐ”

เสียงหวานพึมพำราวกับเตือนตัวเองว่าคนที่เห็นคืออีกฝ่ายจริงๆ

“คนรู้จักเหรอคะ”

เสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้เธอต้องหันมอง เป็นเวลาเดียวกับที่ชายหนุ่มโอบร่างของเธอให้หันกลับไปเผชิญหน้ากับคนถาม

“คู่หมั้นน่ะครับ”

“คู่หมั้น?”

คนถามย้ำคือสาวใหญ่วัยประมาณใกล้ห้าสิบ แต่งหน้าสวยจัดจ้าน ทว่าไม่ใช่แค่สาวใหญ่หรอก คนที่ถูกบอกว่าเป็นคู่หมั้นเองก็ตกใจ แต่เพราะแรงกระชับตรงหัวไหล่จากมือใหญ่เธอจึงได้แต่ยืนนิ่งงัน

แววตาสีหน้าบนใบหน้าที่ถูกตกแต่งอย่างสวยงามคาดไม่ถึงและ

บ่งบอกถึงความเสียดายชัดเจน นั่นทำให้หญิงสาวพอจะเดาได้ว่าเวลานี้กำลังเกิดอะไรขึ้นกับตนเอง

“ครับ นี่น้องสอง คู่หมั้นผม”

ชายหนุ่มข้างตัวเธอพูดด้วยเสียงทุ้มน่าฟัง แต่มันให้ความรู้สึกใจแป้วแปลกๆ สำหรับเธอ

“สอง นี่คุณพี่ชฎาพร เพื่อนคุณแม่น่ะครับ”

คำว่า ‘เพื่อนคุณแม่’ ทำเอาสาวใหญ่กระตุกยิ้มแห้ง ขณะที่มาธาวีพยายามยิ้มอย่างอ่อนหวานและยกมือไหว้ฝ่ายที่อายุมากกว่า

“สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีจ้ะ แหม...คุณปัฐมีคู่หมั้นคู่หมายมาด้วยไม่เห็นบอกกันบ้าง พี่คิดว่ามาคนเดียวก็เลยชวนไปทานข้าว”

“เกรงใจคุณพี่น่ะครับ”

ปัฐวิกรตอบอย่างรักษามารยาท หากคนฟังก็รู้สึกเหมือนหน้าตนเองกำลังปริ ที่ดันไม่ดูตาม้าตาเรือไปอ่อยผู้ชายรุ่นหลานเข้า ลืมคิดว่าหนุ่มเพอร์เฟกต์อย่างเขาหรือจะโสด ด้วยความหล่อ สมาร์ต ภูมิฐาน ทำเอาใจอ่อนยวบทันทีที่เจอ

“อย่างนั้นพี่ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ ฝากบอกพี่รุจีด้วยนะคะ ว่าพี่คิดถึง”

“ครับ”

สาวใหญ่หันหลังเดินหลบไปอีกทางก่อนจะหายไปในกลุ่มคน

เจ้าของร่างอรชรที่ยืนเงียบมาครู่หนึ่งแล้วรีบสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนกำยำ พร้อมจ้องหน้าเขาด้วยสายตาขุ่นเคือง

“คู่หมั้นอะไรของคุณเนี่ย”

“ก็อัปเกรดจากแฟนไง”

ชายหนุ่มตอบพร้อมยักไหล่ สีหน้าเรียบเฉยไม่เห็นว่าสำคัญ ทว่าคำพูดนั้นกัดเธออย่างชัดเจน

=====