ตอนที่ 1 พังพินาศ 02

หลายเดือนก่อน...

แม้รู้ดีว่าตัวเองเป็นเพียงแอดมินดูแลเพจของบริษัทออกแบบและตกแต่งภายใน แต่ วาสิตา วรีวงศ์ กลับไม่เคยเลิกมองผู้บริหารหนุ่มหล่อวัยสามสิบห้าปีคนนี้ได้เลย ในตลอดระยะเวลาสองปีเต็ม

เธอสังเกตเห็นว่าสองสามวันที่ผ่านมา ชายหนุ่มดูเงียบขรึมหนักกว่าที่เคย อีกทั้งคู่หมั้นคนสวยของเขาก็ไม่ได้เข้ามาหาที่บริษัทแทบทุกวันเหมือนเดิม ทำให้วาสิตาเกิดความกังวล อดห่วงไม่ได้ว่าเขาจะมีปัญหาอะไรกวนใจหรือไม่ และทางเดียวที่จะรู้ได้ก็คือการแย้มถามผ่านนงนุช ผู้เป็นเลขานุการหน้าห้องเท่านั้น

“กาแฟกับขนมค่ะพี่นุช”

วาสิตานำสินบนมาวางลงบนโต๊ะ รอยยิ้มเอียงอายของสาวหวานเรียบร้อย พูดน้อยไม่ค่อยทันคน ทำเอานงนุชถึงกับคลี่ยิ้มรู้ทัน

“สงสัยว่าทำไมคุณอิชย์ถึงอารมณ์ไม่ค่อยดีใช่ไหม?”

“เอ่อ…”

วาสิตานิ่งไปเมื่ออีกฝ่ายรู้ทัน ซึ่งไม่ได้น่าแปลกใจนัก เพราะพนักงานหญิงเกือบทั้งหมด แทบไม่มีใครเลยที่จะไม่สนใจหนุ่มหล่อมากเสน่ห์อย่างอิชย์

“พี่แอบได้ยินตอนเขาคุยโทรศัพท์”

นงนุชเล่า ชะงักเล็กน้อยแล้วมองซ้ายแลขวาดูว่าทางโล่งดีหรือไม่ เมื่อพบว่าไม่มีใครอื่นอยู่ในกรอบสายตา เธอจึงเอ่ยต่อไปอีก

“ช่วงนี้คุณมินตราเธอไม่ค่อยมีเวลาให้น่ะ ชวนไปไหนก็อ้างแต่ไม่ว่างท่าเดียว คุณอิชย์เธอเลยหัวเสียหนัก บ่นด้วยนะว่าอีกไม่นานก็จะแต่งงานกันแล้วด้วย แต่ทำตัวห่างเหินแบบนี้มันไม่เข้าท่าเลย”

สายสืบหน้าห้องรายงานถี่ยิบ จนคนรอฟังนั้นหายสงสัยในทันที วาสิตาเกือบถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อรู้ว่าเขาไม่ได้มีปัญหาใหญ่โตกวนใจอย่างที่กังวล

“คุณมินอาจจะงานยุ่งจริงๆ ก็ได้ค่ะ” วาสิตาพึมพำ

“ถ้าแค่งานยุ่ง คุณอิชย์คงแยกแยะได้แหละวา แต่พี่กลัวว่าจะเป็นเพราะเหตุผลอื่นน่ะสิ”

นงนุชกระซิบกระซาบ ก่อนจะเม้มปากแน่นและนั่งหลังตรงโดยอัตโนมัติ ทันทีที่ประตูห้องทำงานของชายหนุ่มเปิดออก เขาก้าวออกมายืนหน้าห้อง มองหน้าวาสิตาที่จำได้ดีว่าเป็นพนักงานคนหนึ่งชั่วอึดใจ ก่อนจะเลื่อนสายตาจ้องมองใบหน้าของเลขานุการคนคุ้นเคยด้วย

วาสิตาเผลอกลั้นหายใจ ยืนเกร็งไปทั้งตัว เพราะพักหลังมานี้เธอแทบไม่ได้อยู่ใกล้ อิชย์ นิธินรางกูร ในระยะประชิดอย่างนี้เลย ดวงตากลมโตหวานซึ้ง ช้อนมองคนตัวสูงใหญ่ด้วยความชื่นชม

อิชย์เป็นคนยิ้มน้อย ประหยัดคำพูด ค่อนข้างนึ่งขรึม แต่ยกเว้นสำหรับมินตราผู้เป็นเจ้าของหัวใจ เขาจะยิ้มแย้ม คอยทอดสายตามองคู่หมั้นคนสวยด้วยความรักชัดเจนเสมอ

อิชย์เป็นคนที่มีผิวขาวจัด ใบหน้าเรียวยาวรับกับโหนกแก้มและแนวกรามได้รูป คิ้วเข้มสีดำสนิทพาดเฉียงอยู่เหนือดวงตาคมปลาบดุดัน ซึ่งมีแผงขนตาสีเข้มและหนายาวล้อมรอบ จมูกโด่งเป็นสันดูไปกันได้ดีกับเรียวปากหยักลึกสีชมพูจาง เวลาที่เขาขยับพูดจะมองเห็นฟันสีขาวเรียงตัวเป็นระเบียบ ยามเมื่อเขายิ้ม เธอจะพบรอยกดลึกตรงข้างแก้ม มองเท่าไรก็ไม่ชิน เห็นเท่าไรก็ไม่เบื่อ

อิชย์เป็นผู้ชายที่มีแรงดึงดูดทางเพศสูงมาก แต่เขาแทบไม่เคยชายตามองใครเลย รักและมั่นคงต่อผู้หญิงที่น่าอิจฉาอย่างมินตราเพียงคนเดียว ทั้งคู่คบกันมานานถึงสามปีแล้ว เพิ่งหมั้นกันไปเมื่อปีก่อน และมีกำหนดการแต่งงานในช่วงสิ้นปีนี้ ข่าวนี้ทำให้วาสิตายินดีกับเขาทั้งน้ำตา ได้แต่มองตัวเองผ่านกระจกเงาทุกวันด้วยความสมเพช

สมเพชเพราะหลงรักคนที่เธอไม่มีวันเอื้อมถึง...

“วา...วาจ๊ะ วาสิตา!” เสียงของนงนุชทำให้วาสิตาสะดุ้งโหยง

“คะ พี่นุช”

หญิงสาวรีบละสายตาจากเจ้านาย หันไปมองเจ้าของเสียงทันที

“คุณอิชย์ถามวาน่ะ วาไม่ได้ยินเหรอ”

นงนุชถาม อิชย์เองก็มองคนตัวเล็กด้วยความแปลกใจเช่นกัน

“เอ่อ คุณอิชย์ถามวาว่าอะไรเหรอคะ”

“ผมถามว่าคุณป้าบุหลันสบายดีไหม ไม่ได้เจอท่านนานเลย”

ชายหนุ่มเอ่ยอีกรอบ สีหน้าไม่ได้บ่งบอกถึงความรำคาญใจใดๆ ออกจะขบขันด้วยซ้ำ ที่เห็นวาสิตาเอาแต่จ้องหน้าเขาเลื่อนลอยจนดู เสียมารยาท แต่เพราะชินชากับผู้หญิงประเภทนี้แล้ว อิชย์จึงไม่ได้ใส่ใจ

“อ๋อ ป้าบุหลันสบายดีค่ะ คุณอิชย์ ร้านข้าวมันไก่ที่เปิดอยู่ตอนนี้ก็ขายดีมากเลยค่ะ” วาสิตารีบตอบ

ป้าบุหลันของเธอเคยทำงานเป็นพนักงานทำความสะอาดที่นี่ ด้วยนิสัยที่ยิ้มแย้มเป็นมิตร พูดจาไพเราะ ผู้บริหารกับพนักงานส่วนใหญ่จึงรักและให้ความนับถือเสมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง

แต่หลังจากฝากฝังให้หลานสาวคนเดียวอย่างวาสิตาเข้ามาทำงานที่นี่ได้ไม่นาน บุหลันก็ลาออกไปเปิดร้านอาหาร ตามความฝันที่อยากแสดงฝีมือของตัวเองให้เป็นที่เลื่องลือ

“ผมชอบข้าวมันไก่ฝีมือคุณป้ามาก พรุ่งนี้ฝากจัดการให้หน่อยนะ เอามาให้พอสำหรับมื้อเที่ยงของพนักงานทุกคนเลย”

อิชย์เองก็เป็นหนึ่งในคนที่ชอบฝีมือการทำข้าวมันไก่ของบุหลันมาก เรียกได้ว่ารับประทานทุกเที่ยงก็ไม่เคยนึกเบื่อ วาสิตายิ้มหวานพร้อมพยักหน้ารับ พรุ่งนี้เธอจะตื่นแต่เช้ามืด แล้วช่วยผู้เป็นป้าจัดเตรียมข้าวของเองกับมือเลย

“ได้ค่ะ คุณป้าคงดีใจมากแน่ๆ”

ไม่ใช่แค่ป้าบุหลันหรอก เธอเองก็ด้วยที่รู้สึกแบบนั้น...

อิชย์จ้องลึกลงในดวงตากลมโต เหมือนกำลังค้นหาบางอย่าง สายตาคู่นั้นราวกับกำลังแผดเผาเนื้อตัวของวาสิตาให้มอดไหม้เป็นจุณ ทำให้ไม่อาจทนมองสบประสานต่อไปได้อีก

วาสิตาค้อมศีรษะน้อยๆ แล้วรีบเดินหนีไปจากที่ตรงนั้นทันที

“เด็กนั่นมาทำอะไรแถวนี้”

อิชย์ถามนงนุช ทั้งที่สายตายังคงมองตามวาสิตาไป

“อ๋อ น้องวาแค่แวะเอากาแฟกับขนมมาฝากนุชน่ะค่ะ”

นงนุชตอบฉะฉานไม่ให้ดูมีพิรุธเรื่องที่แอบพูดเรื่องเจ้านาย

“สนิทกันเหรอ?”

“ค่ะ น้องเขาน่ารัก เป็นมิตรด้วย ใครๆ ก็ชอบค่ะ”

“อืม เธอก็คงได้นิสัยพวกนั้นมาจากคุณป้าบุหลันละมั้ง ดีแล้ว เห็นพนักงานในบริษัทรักใคร่กลมเกลียวกัน ผมก็สบายใจ แรกๆ จำได้ว่ามีหลายคนไม่ค่อยพอใจวาสิตา เพราะคิดว่าผมยอมรับเธอเข้าทำงานเพราะคุณป้าบุหลัน แต่นี่ก็ผ่านมาสองปีแล้ว ฝีมือการทำงานของเธอคงพิสูจน์ทุกอย่างเรียบร้อย”

อิชย์ยิ้มน้อยมากจนมุมปากแทบไม่ได้ยกโค้งขึ้นเลย เขาสอดมือลงไปในกระเป๋ากางเกง เมื่อโทรศัพท์มือถือดังขึ้นและสั่นครูดอยู่ในนั้น

“ครับ ที่รัก”

เมื่อทักทายด้วยประโยคนี้ นงนุชก็หูผึ่งทันที

“จริงเหรอครับมิน งั้นดีเลย นี่ก็ใกล้เที่ยงพอดี เดี๋ยวผมจะไปรับมินที่บริษัทเองนะ เราไม่ได้ทานข้าวเที่ยงด้วยกันมาเกือบครึ่งเดือนแล้ว วันนี้ผมจะทานให้พุงกางเลย เพราะอยู่กับมิน อะไรก็อร่อยทั้งนั้น”

อิชย์ป้อนคำหวานเอาใจ ดวงหน้าเคร่งขรึมในตอนแรก เริ่มมีรอยยิ้มแต่งแต้มขึ้นบนใบหน้าเสียที เมื่อเขากดวางสายไป เขาก็หันมาสบตากับนงนุช

“วันนี้ผมจะออกไปทานมื้อเที่ยงข้างนอก ไม่กลับเข้ามาแล้วนะครับ ถ้ามีงานด่วนอะไร ไว้ว่ากันวันพรุ่งนี้”

“ได้ค่ะ ทานกลางวันให้อร่อยนะคะ” นงนุงตอบยิ้มๆ

“ขอบคุณครับ”

ชายหนุ่มยิ้มตอบ เป็นครั้งแรกในรอบหลายวันที่เขายิ้มได้แบบนี้ วาสิตาที่แอบมองอยู่ไกลๆ พลอยยิ้มตามไปด้วยเช่นกัน...

มินตรา เหมสกุล ขยับเข้าไปกอดและจูบแก้มคู่หมั้นหนุ่มหล่ออย่างเอาใจ พักหลังยอมรับว่าไม่ค่อยมีเวลาให้กับเขานัก เพราะต้องการตั้งใจทำงานก่อนที่จะต้องแบ่งเวลาไปทำหน้าที่ภรรยาด้วยในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า

วันนี้เธอเคลียร์งานแล้ว ตั้งใจว่าจะออกไปรับประทานมื้อเที่ยงด้วยกัน จากนั้นก็ไปใช้เวลาอยู่ที่คอนโดมิเนียมหรูในกลางเมืองของเขาตามลำพัง แล้วช่วงค่ำค่อยไปดินเนอร์ ฟังเพลงและจิบเครื่องดื่มเบาๆ กันที่ไนต์คลับประจำที่มักควงกันไปอยู่บ่อยๆ

ทั้งหมดคือสิ่งที่มินตราวางแผนไว้อย่างเป็นขั้นตอน แน่นอนว่าอิชย์ไม่คิดขัดใจ การได้ใช้เวลากับผู้หญิงที่เขารักคือสุดยอดความปรารถนาอยู่แล้ว ชายหนุ่มเอาอกเอาใจ พูดหวานขานไพเราะกันตามประสาคู่รัก เธอว่าอะไรดี เขาก็ว่าตามนั้น เธอต้องการสิ่งใด เขาก็ไม่เคยขัดข้อง เพราะเขารักมินตรามากเหลือเกิน

เธอคือรักแรก และจะเป็นรักเดียวของเขาเสมอ...

มื้อเที่ยงที่เลือกรับประทานกันในภัตตาคารอาหารจีนคงอร่อยล้ำเลิศกว่านี้มาก ถ้าไม่ใช่เพราะสายตาของมินตรา บังเอิญเหลือบมองไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งเข้าเสียก่อน เขาเคยเป็นคนรักเก่าของเธอ เลิกรากันไปเพราะเขามีผู้หญิงอื่น ซึ่งนั่นถือเป็นเรื่องดีในชีวิตที่ทำให้เธอตาสว่าง จนได้มาเจอกับคนที่ดีและรักจริงอย่างอิชย์ในวันนี้

จามร วงศ์สวัสดิ์ ขยิบตาให้อดีตคนรักอย่างจงใจก่อกวน ก่อนเบนสายตามองไปยังร่างสูงใหญ่ของผู้ชายที่กำลังยิ้มแย้ม แล้วตักอาหารใส่จานให้เธออย่างเอาใจใส่

เขาเบ้ปาก ยิ้มหยันโดยที่อิชย์มองไม่เห็น นั่นทำให้มินตราแทบทนไม่ได้ นึกอยากเลิกรับประทานกลางคัน แล้วกลับออกไปจากที่นี่ทันทีทว่าก็ไม่อยากทำให้อิชย์แปลกใจ เพราะเขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าครั้งหนึ่งเธอเคยคบหาอยู่กับลูกชายผู้มีอิทธิพลอย่างจามร แล้วเธอก็ไม่อยากบอกเขาด้วย

เพราะอดีตมันก็เป็นได้อดีต ไม่ควรนำมาใส่ใจอีก...

“เป็นอะไรไปครับ อาหารไม่อร่อยเหรอมิน” อิชย์ถาม

“เปล่าค่ะ อาหารอร่อยมาก ยิ่งทานกับคุณ อะไรก็อร่อยไปหมด”

“นี่มันคำพูดของผมนี่” เขาหัวเราะเบาๆ

“ขอยืมใช้หน่อยค่ะ เดี๋ยวเราก็กลายเป็นคนคนเดียวกันแล้วนี่นา”

“พูดจาน่ารักอีกแล้วนะครับ”

อิชย์ดึงมือบางที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา ไล้ปลายนิ้วไปบนหลังมือขาวผ่องเบาๆ ก่อนจะยกมันขึ้นจรดแนบกับริมฝีปาก สายตาจ้องมองมินตราอย่างสื่อความหมาย ทำให้จามรที่ลอบมองอยู่ใกล้ๆ กระตุกยิ้มเหี้ยม แล้วส่ายหน้าน้อยๆ เหมือนอิดหนาระอาใจเสียเหลือเกินกับความรักหวานชื่นของคนที่อยู่ในกรอบสายตา

“ก็มินรักคุณนี่คะ” มินตราสารภาพเสียงหวาน

“ผมก็รักคุณนะครับมิน อยากให้ถึงวันแต่งงานของเราเร็วๆ เหลือเกิน” สายตาที่ใช้มองผู้หญิงสวยเฉี่ยวตรงหน้า บ่งบอกถึงความรักอันท่วมท้นที่มินตราสัมผัสได้เสมอ

ในชีวิตนี้เธอผ่านเรื่องวุ่นวายมามาก พบเจอคนเห็นแก่ตัวอย่างจามรมาจนเอียน แต่หลังจากผู้ใหญ่ทั้งสองครอบครัวได้แนะนำให้รู้จักกัน ได้ลองเปิดใจคบหากัน ทุกอย่างก็พัฒนาขึ้นมาเป็นความรักที่สุดจะเอื้อนเอ่ยได้ในระยะเวลาเพียงสามปี

ความสัมพันธ์ของเขาและเธอกำลังเบ่งบานได้ที่เลยทีเดียว...