All Chapters of พันธะเมียชั่วคืน: Chapter 1 - Chapter 10

เคยใช่ไหม…รู้ว่าผิด รู้ว่าแตกต่างราวฟ้ากับเหว แต่กลับห้ามใจตัวเองไม่ได้ มองข้ามไม่ไหว ต้องคอยแอบมอง แอบยิ้มทุกครั้งที่ได้พูดคุยสบตา ทุกนาทีแสนมีค่า เมื่อมีโอกาสได้ใกล้ชิดกับคนที่ตัวเองชอบและลอบประทับใจหากเห็นเขาทุกข์ ตัวเองก็ทุกข์ หากเห็นเขาสุข ตัวเองก็พลอยสุขตามไปด้วย รักแท้ที่ไม่เคยหวังผลตอบแทนใด ๆ แต่ราวกับโชคชะตาเล่นตลก เพราะในที่สุดจากคนแอบรัก กลับเลื่อนขั้นขึ้นมากลายเป็นเจ้าของเจ้าของ...ที่เขาไม่เคยนึกต้องการเลยแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียวสำหรับเขา เธอก็เป็นแค่พันธะมืดมนที่ดึงรั้งชีวิตเอาไว้เท่านั้น...พิธีวิวาห์กำลังจะถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ในอีกสองวัน ทุกอย่างถูกเตรียมพร้อมเอาไว้หมดแล้ว ไม่ว่าจะเป็นชุดแต่งงานที่สั่งตัดพิเศษจากฝรั่งเศส สถานที่จัดงาน การ์ดแต่งงาน ของชำร่วย รวมถึงออแกไนซ์ชื่อดังที่จ้างให้มาจัดเตรียมงานให้ออกมาสมบูรณ์แบบมากที่สุด คราวนี้ ก็เหลือเพียงแค่รอคอยเวลาเท่านั้นหลังรับประทานมื้อค่ำเสร็จ ว่าที่เจ้าบ่าวและเจ้าสาวก็นั่งคุยกันอย่างสุขสันต์ภายในคฤหาสน์หลังงามของฝ่ายชาย เตรียมการสำหรับวันอันหวานชื่น เลือกสถานที่ฮันนีมูนไป หัวเราะต่อกระซิกกันไป ทำให้ผู้ใหญ่ของทั้ง

อิชย์ทะนุถนอมต้นรักของเขาเป็นอย่างดี หมั่นดูแลรดน้ำจนมันงอกงามบานสะพรั่ง ดังนั้นจึงควรมีเพียงเขาเท่านั้นที่จะได้ครอบครองและชมเชยดอกไม้งามดอกนี้ เพราะเขาเป็นคนที่เริ่มต้นปลูกมันขึ้นมากับมือ ต่างจากจามรที่มินตราเป็นฝ่ายเริ่มต้นความสัมพันธ์ ส่วนเขา...เป็นฝ่ายจบมันอย่างไร้หัวใจ แม้เธอจะเคยรักเขามากแค่ไหน แต่ทุกวันนี้ความรู้สึกพวกนั้น แทบไม่มีหลงเหลืออยู่อีกต่อไปแล้ว“อยากได้อะไรเพิ่มไหมคะ มินจะสั่งให้” มินตราถามอย่างเอาใจ“พอแล้วครับ อิ่มจนแน่นท้องไปหมดแล้ว” เขาปฏิเสธ“อิ่มแบบนี้แล้ว คงกินของหวานต่อไม่ไหวแล้วสินะคะ” สายตาของมินตราทำให้อิชย์รู้ทันทีว่าของหวานที่ว่านั่น ไม่ใช่อะไรที่ไหน แต่หมายถึงผิวเนื้อนุ่มนวล สัมผัสหวานซึ้งไม่รู้ลืมจากตัวของเธอต่างหากแน่นอนว่าเขายิ้มกริ่ม จ้องมอง ‘ของหวาน’ จานโปรดตรงหน้าอย่างไม่เคยนึกเบื่อ “ถ้าเป็นของหวานที่ชื่อมินตรา อิ่มแค่ไหนผมก็ไหว ยอมจุกตายเลยด้วยครับ”“จริงหรือเปล่าคะ ดีแต่พูดไม่ได้นะ”ดวงตาของเธอเป็นประกาย ดูแล้วยั่วยวนท้าทายไม่เบา“งั้นเดี๋ยวเราคงต้องไปพิสูจน์กันดูแล้วละครับ”ไม่พูดเปล่า อิชย์เรียกพนักงานเช็กบิลทันที หลังจากจ่ายค่าอาหารเรียบร้อย

อิชย์ครางเบาๆ แล้วยกมือขึ้นคลึงขมับ เมื่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงเช้ามืด กระบอกตารวดร้าวราวกับถูกทุบ ศีรษะปวดหนึบลามไปจนถึงท้ายทอย มันทำให้เขานิ่วหน้า ริมฝีปากบิดเบี้ยวเหยเกในตอนที่ใช้ข้อศอกยันตัวเองลุกขึ้นจากเตียงนอนขนาดสามฟุต ต้องกะพริบตาถี่ๆ อยู่อึดใจหนึ่ง กว่าสมองจะบอกให้รู้ว่าที่นี่คือห้องพักผ่อนส่วนตัวภายในห้องทำงานนั่นเองเจ้าของมือหนายกขึ้นสางผม ตั้งสติต้อนรับผลจากการดื่มหนักเกินตัวขณะลุกขึ้นจากเตียง เดินโซซัดโซเซไปรินน้ำดื่มดับกระหายคลายอาการคอแห้งผาก จากนั้นก็ผลุบหายเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าแปรงฟัน จนรู้สึกดีขึ้นกว่าเดิม ใบหน้าหล่อเหลาที่ยามนี้ซีดเผือดและมีหยาดน้ำแพรวพราวเกาะอยู่ จ้องมองตัวเองผ่านกระจกตรงหน้าเขาจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมาหลับไปตอนไหน แล้วเข้ามานอนอยู่บนเตียงได้อย่างไร รู้แค่ว่าไม่สบายใจเลยที่มินตราทำตัวคล้ายปกปิดบางอย่างเอาไว้...อิชย์ถอนหายใจ นึกอยากได้กาแฟดำเข้มๆ สักแก้วจึงเดินกลับออกไปในโซนห้องทำงาน เช้ามืดอย่างนี้ย่อมยังไม่มีใครมาที่บริษัท และเขาไม่ได้มีปัญหาอะไรเลยกับการที่ต้องชงกาแฟดื่มเอง ชายหนุ่มกำลังจะเดินออกไปจากห้อง แต่เมื่อสายตามองผ

แม้กว่าจะผ่านไปแต่ละนาทีนั้นนานจนหงุดหงิด แต่สุดท้ายอิชย์ก็เคลียร์งานสำคัญจนครบทุกแฟ้ม ชายหนุ่มกระชากประตูห้องเปิดออก ก้าวอาดๆ ตรงไปยังลิฟต์โดยไม่พูดจาไม่จา จนนงนุชต้องชะเง้อคอมองตามหลังไปด้วยความสงสัย เพราะเห็นเจ้านายดูรีบร้อนเสียเหลือเกินอิชย์ขับรถเร็วกว่าปกติมาก มุ่งหน้าไปยังร้านข้าวมันไก่เจ้าดังของป้าบุหลัน เขาเคยแวะเวียนมานั่งรับประทานอยู่หลายครั้ง แม้จะนานแล้ว แต่ก็ยังคงจำอาคารพาณิชย์สามชั้นนั้นได้แม่น รู้ด้วยว่าวาสิตาอาศัยอยู่ด้วยกันกับป้าที่นั่น นาฬิกาบนข้อมือบอกเวลาจวนจะห้าโมงเย็นแล้ว ในตอนที่รถยนต์คันหรูจอดนิ่งสนิทอยู่ข้างหน้าตึกอิชย์ย่นคิ้วด้วยความแปลกใจ เมื่อเห็นป้ายเขียนบอกเอาไว้ว่าร้านจะปิดยาวสามวัน แรกทีเดียวคิดว่าคงไม่มีใครอยู่ แต่ในตอนที่กำลังจะสตาร์ตรถขับจากไปด้วยความฉุนเฉียว กลับเห็นผู้หญิงร่างบอบบางคนหนึ่งกำลังหิ้วถุงผลไม้เดินมาทางนี้เสียก่อนวาสิตานั่นเอง...เธอคงออกไปซื้อของและกำลังจะกลับเข้าบ้านอิชย์เปิดประตูลงมาจากรถ เมื่อวาสิตาเห็นเขา เธอก็สะดุ้งโหยงจนเผลอปล่อยถุงผลไม้ร่วงหลุดจากมือ ส้มเขียวหวานที่ซื้อมากลิ้งไปข้างหน้าและหยุดอยู่ตรงแทบเท้าเขา อิชย์ยิ้มมุมปาก

“เมื่อกี้...ปูว่ายังไงนะ” เสียงที่สั่นพร่าดังจากขึ้นจากเตียงผู้ป่วยเมื่อทั้งเปรมิกาและบุหลันมองไปก็พบว่าวาสิตาได้สติแล้ว ตอนนี้กำลังเอนกายกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง ใบหน้าขาวเผือดไร้สีเลือดเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกสุดขีด หลังจากได้ยินความจริงว่ากำลังมีอีกชีวิตถือกำเนิดขึ้นในกายเลือดเนื้อเชื้อไขของผู้ชายที่ไม่มีวันเหลียวมองเธอ...“พักก่อนเถอะวา อย่าเพิ่งคิดอะไรตอนนี้เลยนะ”เปรมิกาเดินเข้าไปหา ยื่นมือไปแตะแขนเบาๆ“วาท้องเหรอปู วาท้องจริงๆ เหรอ” วาสิตาดึงมือเพื่อนสาวไปบีบไว้แน่น เงยหน้าขึ้นถามซ้ำๆ เหมือนไม่อยากเชื่อว่ามันคือความจริงดวงตากลมโตยามนี้ฉายแววหวาดหวั่นและสับสนปะปนกันไป นั่นทำให้เปรมิกาพอเดาได้ทันทีว่ามันจะต้องเป็นการตั้งครรภ์ที่ไม่ได้คาดหวังอย่างแน่นอน“ใช่ วาท้อง ร่างกายวาไม่แข็งแรงเลยต้องแอดมิตดูอาการน่ะ”“ไม่จริง เป็นไปไม่ได้...” คนที่นั่งอยู่บนเตียงส่ายหน้าแรงๆ“วา...” เปรมิกาจะปลอบใจ แต่คนบนเตียงละล่ำละลักพูดต่อ“วาจะท้องได้ยังไง ในเมื่อวาใช้ยาคุมฉุกเฉินแล้ว กินหลังจากตอนที่เกิดเรื่องแค่ไม่กี่ชั่วโมงเองนะ คุณหมอ...คุณหมอน่าจะตรวจผิด วาไม่มีทางท้องหรอก วา...”อากัปกิริยา