ตอนที่ 3 ได้แค่คำขอโทษ 02

“นอนไม่หลับเลยไม่สบายค่ะ วาสัญญาว่าช่วงนี้จะพักผ่อนให้มาก เลิกกลับบ้านมืดค่ำทำงานล่วงเวลาแล้วค่ะ วาจะไม่ทุ่มเทกับอะไรจนเกินตัวอีกแล้วค่ะป้า” เสียงหวานฟังดูเศร้าสร้อยนัก แต่คนเป็นป้าที่สาละวนอยู่หน้าเตา ไม่ทันได้สังเกต

“งั้นก็ดีแล้วลูก นี่ถ้าคุณอิชย์เขารู้ว่าพนักงานตัวน้อยๆ ทำงานล่วงเวลาจนป่วย เขาคงไม่สบายใจ”

ป้าบุหลันไม่ได้ล่วงรู้เลยว่าเมื่อเอ่ยถึงชื่อนั้น วาสิตาก็แทบหมดความอยากอาหารขึ้นมาทันที อดไม่ได้ที่จะนึกถึงตอนที่อยู่กับเขาบนโซฟาตัวนั้น แล้วรู้สึกผิดบาปต่อมินตราอย่างที่สุด

เมื่อราดหน้าร้อนๆ ถูกวางลงตรงหน้า ป้าบุหลันก็ยิ้มหวานแล้วลูบศีรษะวาสิตาอย่างรักใคร่ ทำให้คนที่แทบไม่อยากจับช้อนจำต้องยิ้มตอบ แล้วเริ่มรับประทานอย่างเสียมิได้

รสมือของป้าอร่อยล้ำเสมอ ไม่ว่าเมนูไหนก็ทำให้เธอเจริญอาหารไม่เปลี่ยน แต่ดูเหมือนว่าวันนี้จะต่างออกไป วาสิตาตักราดหน้าใส่ปากโดยไม่อาจรับรู้รสชาติของมันได้เลย

มีเพียงกลิ่นและรสชาติของความขมขื่นเท่านั้น...

“ป้าคะ” วาสิตาเรียกไว้ ก่อนที่ป้าบุหลันจะเดินออกไปจากครัว

“ว่าไงลูก”

“ถ้าวาอยากลาออก แล้วหางานทำใหม่ ป้าจะว่าอะไรไหมคะ”

“อ้าว ทำไมล่ะ ป้าก็เห็นวามีความสุขกับงานเดิมมากไม่ใช่เหรอ” หญิงวัยหกห้าปีดูแปลกใจ รีบเดินเข้ามายืนอยู่ข้างๆ คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้โต๊ะอาหาร แล้ววางมือลงบนไหล่

“ใช่ค่ะ แต่มันถึงจุดอิ่มตัวแล้ว วาอยากลองทำอะไรใหม่ๆ ดูบ้าง” หญิงสาวอ้อมแอ้มตอบไม่เต็มเสียงนัก

“มีปัญหาอะไรหรือเปล่าวา วาบอกป้าได้นะลูก”

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ วาแค่รู้สึกเบื่อๆ เท่านั้นเอง งานที่ทำไม่ได้ตรงกับสิ่งที่เรียนมาเท่าไรด้วย แต่ถ้าป้าไม่อยากให้วาลาออก...”

“ไม่ใช่แบบนั้นหรอก ป้าเคารพการตัดสินใจของหนูเสมอนะ งานน่ะ วาทำ ไม่ใช่ป้าทำ ถ้าวาอยากเปลี่ยนงานก็ตามใจเลย ป้าพร้อมสนับสนุนวาอยู่แล้วลูก”

ป้าบุหลันรีบอธิบาย ยิ้มหวานส่งให้หลานสาวคลายใจ

ไม่ว่าวาสิตาจะเลือกชีวิตของตัวเองแบบไหน ในฐานะป้าที่เลี้ยงดูมา บุหลันมีหน้าที่คอยสนับสนุนและช่วยประคับประคองในยามที่เธอต้องการเท่านั้น ไม่เคยคิดจะทำตัวเป็นเจ้าชีวิต คอยสั่งให้ทำตามใจเลย ด้วยเหตุนี้เองวาสิตาถึงได้รักผู้เป็นป้ามากเหลือเกิน

“ขอบคุณนะคะ วาโชคดีจังที่มีป้าเสมอ” เธอซึ้งใจจนน้ำตาคลอ

“ไม่ใช่แค่มีป้าเสมอนะ แต่วาจะมีป้าไปตลอดจนกว่าเราจะตายจากกันเลย” คำพูดของบุหลันทำเอาน้ำตาที่คลออยู่แล้วไหลรินรดแก้มลงมาทันที

วาสิตาหัวเราะน้อยๆ แก้เก้อที่ทำตัวงอแงเหมือนเด็ก มองป้าบุหลันที่ยื่นมือมาเช็ดน้ำตาออกจากแก้มให้ด้วยความรัก ถึงชีวิตจะย่ำแย่แค่ไหน แต่ตราบใดที่ยังมีป้าอยู่ตรงนี้ เธอจะไม่ยอมอ่อนแอเด็ดขาด

วาสิตาวางช้อน แล้วโผเข้าสู่อ้อมกอดของป้าทันที...

“วารักป้านะคะ ถ้าวาทำอะไรไม่ดีลงไป วาขอโทษค่ะ”

เสียงหวานสะอื้นสั่นเครืออยู่กับอก

“ไม่มีหรอกลูก ตั้งแต่ป้าเลี้ยงวามา วาไม่เคยทำให้ป้าผิดหวังเลย แต่ถึงมี ป้าก็ไม่โกรธ เพราะป้ารู้ดีว่าหลานสาวของป้าจะทำอะไร ย่อมคิดดีก่อนแล้ว”

หญิงสูงวัยเอ่ยแล้วก้มลงจูบเบาๆ กลางศีรษะ

“ไม่เอาน่า ไม่งอแงนะลูกนะ เวลาไม่สบายมันก็ห่อเหี่ยวแบบนี้แหละ หยุดร้องไห้แล้วกินต่อเถอะ กินแล้วจะได้ขึ้นไปนอนพักต่ออีกหน่อย คนเก่งของป้า”

ยิ่งได้ยินการปลอบประโลมเสียงนุ่มนั้น วาสิตายิ่งร้องไห้หนักขึ้น

มันคงดีกว่านี้ หากเธอกล้าพอที่จะเล่าความจริงให้ป้าบุหลันฟัง ความทุกข์ตรมขมขื่นในอกคงลดลงไปมาก ถ้ารู้ว่าป้ายอมให้อภัยกับความไม่เจียมตัวของเธอเอง ที่ผ่านมาเธอสามารถพูดคุยปรึกษาป้าได้ทุกเรื่อง แต่กับเรื่องนี้ วาสิตาไม่กล้าแม้แต่จะคิดด้วยซ้ำ

เพราะเรื่องบางเรื่องก็ควรเป็นความลับตลอดไป...

อิชย์กระวนกระวายตลอดทั้งวัน ไม่มีสมาธิในการทำงานเลย เขาใช้เวลาค่อนข้างนานในการทำความสะอาดโซฟาที่เปื้อนคราบเลือด จากนั้นก็กลับไปอาบน้ำแต่งตัวที่คอนโดมิเนียม แล้วกลับเข้ามาทำงานเหมือนอย่างทุกวัน

เช้านี้นงนุชเงียบขรึมกว่าที่เคย ไม่ทักทายยิ้มแย้มเหมือนทุกวัน มันทำให้เขาอดระแวงไม่ได้ว่าเลขานุการหน้าห้องอาจรู้อะไรเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นหรือเปล่า แต่พอทบทวนดูใหม่ก็มั่นใจว่าคงไม่ใช่ น่าจะเป็นเพราะเมื่อคืนพนักงานหลายคน รวมทั้งนงนุช ออกไปดื่มสังสรรค์เลี้ยงส่งพนักงานคนหนึ่งที่จะลาออกมากกว่า ทำให้เช้านี้ไม่สดใสเหมือนเคย

แปลก...แล้วทำไมเมื่อวานนี้วาสิตาถึงยังอยู่ที่บริษัทจนเย็นย่ำ ไม่กลับไปเตรียมตัว หรือมันจะเป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆ ว่าเธอจงใจให้เรื่องเลยเถิดเกิดขึ้น!

อิชย์แทบทนรอให้ถึงเวลาเลิกงานไม่ไหว แรกทีเดียวคิดว่าหากวาสิตามาทำงานตามปกติ เขาจะเรียกมาคุยกันให้รู้เรื่อง แต่พอรู้ว่าเธอหนีหน้าลาป่วย เขาก็ตั้งใจจะตามไปพบถึงที่บ้านเลย ดูสิ...วาสิตาจะให้คำตอบกับเขาอย่างไร แล้วเธอจะคิดเรียกร้องอะไรหรือไม่ที่เลือกเสียตัวให้กับเขา