ตอนที่ 3 ได้แค่คำขอโทษ 03

แม้กว่าจะผ่านไปแต่ละนาทีนั้นนานจนหงุดหงิด แต่สุดท้ายอิชย์ก็เคลียร์งานสำคัญจนครบทุกแฟ้ม ชายหนุ่มกระชากประตูห้องเปิดออก ก้าวอาดๆ ตรงไปยังลิฟต์โดยไม่พูดจาไม่จา จนนงนุชต้องชะเง้อคอมองตามหลังไปด้วยความสงสัย เพราะเห็นเจ้านายดูรีบร้อนเสียเหลือเกิน

อิชย์ขับรถเร็วกว่าปกติมาก มุ่งหน้าไปยังร้านข้าวมันไก่เจ้าดังของป้าบุหลัน เขาเคยแวะเวียนมานั่งรับประทานอยู่หลายครั้ง แม้จะนานแล้ว แต่ก็ยังคงจำอาคารพาณิชย์สามชั้นนั้นได้แม่น รู้ด้วยว่าวาสิตาอาศัยอยู่ด้วยกันกับป้าที่นั่น นาฬิกาบนข้อมือบอกเวลาจวนจะห้าโมงเย็นแล้ว ในตอนที่รถยนต์คันหรูจอดนิ่งสนิทอยู่ข้างหน้าตึก

อิชย์ย่นคิ้วด้วยความแปลกใจ เมื่อเห็นป้ายเขียนบอกเอาไว้ว่าร้านจะปิดยาวสามวัน แรกทีเดียวคิดว่าคงไม่มีใครอยู่ แต่ในตอนที่กำลังจะสตาร์ตรถขับจากไปด้วยความฉุนเฉียว กลับเห็นผู้หญิงร่างบอบบางคนหนึ่งกำลังหิ้วถุงผลไม้เดินมาทางนี้เสียก่อน

วาสิตานั่นเอง...เธอคงออกไปซื้อของและกำลังจะกลับเข้าบ้าน

อิชย์เปิดประตูลงมาจากรถ เมื่อวาสิตาเห็นเขา เธอก็สะดุ้งโหยงจนเผลอปล่อยถุงผลไม้ร่วงหลุดจากมือ ส้มเขียวหวานที่ซื้อมากลิ้งไปข้างหน้าและหยุดอยู่ตรงแทบเท้าเขา อิชย์ยิ้มมุมปาก จ้องเธอ หรี่ตามองอย่างชั่งใจ ก่อนจะก้มลงหยิบส้มขึ้นมาถือไว้ในมือ สายตามองมันสลับกับมองหน้าเธอ

“ดูไม่เสียใจเลยนี่ที่เสียตัวให้ผม”

นั่นคือคำแรกที่เขาใช้ทักทายพนักงานในบริษัทของตัวเอง

“คุณอิชย์...” วาสิตาเรียกชื่อนั้นเสียงแผ่ว

“เราต้องคุยกัน” เขาเข้าเรื่องแล้วพยักพเยิดไปที่รถ “ขึ้นรถสิ”

“ไม่ค่ะ วาไม่ไปไหนทั้งนั้น วาไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ” หญิงสาวส่ายหน้าแรงๆ

“แต่ผมมี” เขาโยนส้มในมือทิ้งลงบนพื้นอย่างแรงจนมันแตกกระจายเละเทะ “ผมต้องคุยกับคุณให้รู้เรื่อง วาสิตา!”

“ถ้าเป็นเรื่องเมื่อวาน มันเป็นอุบัติเหตุ คุณลืมมันไปเถอะค่ะ...”

“คุณตั้งใจใช่ไหม” อิชย์ไม่ฟังด้วยซ้ำ

“คะ?”

“คุณจงใจเข้าหาผม เพราะเห็นว่าผมเมาใช่ไหม!”

“ไม่ใช่นะคะ คุณอิชย์เป็นคนขอให้วาเข้าไปพบในห้อง เพราะมีเรื่องอยากปรึกษา คุณเป็นคนเริ่ม...”

“นี่คุณจะบอกว่าผมเริ่มกอดจูบลูบคลำคุณจนมันเลยเถิดสินะ หึ! ถึงจะเมา แต่ถ้าคุณขัดขืน ผมไม่ทำแน่ คนอย่างผมไม่มีวันบังคับฝืนใจใคร” อิชย์ก้าวเข้ามาหา สองมือบีบไหล่เล็กไว้แน่นจนเจ็บแล้วเอ่ยต่อ

“จริงสินะ คุณคงไม่คิดขัดขืนอยู่แล้ว ในเมื่อสายตาที่คุณมองผม มันเต็มไปด้วยความใคร่ขนาดนั้น คุณอยากได้ผมจนตัวสั่นมานานแล้วนี่ แต่รู้อะไรไหม มันไม่ได้มีความหมายอะไรสำหรับผมเลย”

“วาพูดเหรอคะว่ามันมีความหมาย ไม่ค่ะ...มันก็แค่อุบัติเหตุ”

วาสิตาเจ็บเจียนตายกับคำพูดของอีกฝ่าย แต่ก็ยังพยายามตอบโต้ออกไป เรื่องอะไรจะยอมให้เขาคิดว่าตัวเองสำคัญนัก แม้ว่ามันจะจริงก็ตาม อิชย์เหยียดยิ้มหยัน มองลึกลงในดวงตาคู่สวยที่กำลังไหวระริก

“ถ้าผมเมาแล้วพยายามแตะต้องคุณ คุณก็ควรหยุดผม” เขาว่า ท่าทางดูหัวเสียไม่น้อย

“เหรอคะ? วาตัวแค่นี้ คิดว่าวาจะหยุดคุณได้เหรอคะ”

“หยุดได้สิ แต่คุณแค่ไม่ทำ เพราะคุณรู้สึกกับผมมากเกินกว่าจะยอมหยุดผม” เขาปรามาสเจ็บแสบ

“คุณจะพูดยังไง วาคงเถียงไม่ได้หรอกค่ะ เพราะว่าคุณสรุปทุกอย่างเองหมดแล้ว เอาเป็นว่าเมื่อวานนี้คุณเมาค่ะ คุณอิชย์ คุณไม่มีสติมันก็เลยเกิดขึ้น ความจริงคุณทำเป็นลืมไปเลยก็ได้ ไม่จำเป็นต้องลำบากมาหาวาเลย เพราะวาไม่ได้คิดจะเรียกร้องอะไรอยู่แล้ว วาจะไม่บอกใครด้วย สำหรับวา เรื่องเมื่อวานก็เป็นเหมือนแค่ความฝันเท่านั้น ตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ มันก็เหลือแค่ความว่างเปล่า”

“แน่ใจเหรอว่าคุณไม่ได้ต้องการอะไรจากผม?” อิชย์ถามอย่างชั่งใจ หรี่ตามองเธอเพื่อดูท่าที

“ไม่ค่ะ ไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น” วาสิตาขืนตัวออกห่าง และเขาก็ยอมปล่อยมือออกจากไหล่ของเธอแต่โดยดี

“คุณจะบอกว่าคุณเต็มใจให้ผม...”

“เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว พูดถึงไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น คุณอิชย์กลับไปเถอะค่ะ ลืมมันไปซะ ระหว่างวากับคุณก็เป็นแค่เจ้านายกับพนักงานในบริษัทเท่านั้น ไม่สิ...ระหว่างวากับคุณจะเป็นแค่คนเคยรู้จักกันเท่านั้นค่ะ เพราะวาตัดสินใจแล้วว่าจะลาออก คุณอิชย์จะได้ไม่ต้องลำบากใจหรืออึดอัดใจที่ต้องเจอหน้าวาอีก”

“ถ้าคุณคิดแบบนั้นจริง ผมจะให้เงินคุณก้อนนึง...”

เมื่อได้ยินว่าอีกฝ่ายจะเป็นฝ่ายยอมจบเรื่องนี้ เขาจึงเสนออย่างใจดี ไม่ได้คิดจะรั้งเธอไว้ด้วยซ้ำ เพราะมันจริงอย่างที่วาสิตาพูด หากต้องเห็นหน้าเธอต่อไป เขาคงอึดอัดและไม่สบายใจอย่างมาก ยิ่งเวลาที่มินตรามาหาที่บริษัท เขาคงยิ่งกระวนกระวายใจจนนั่งไม่ติดเก้าอี้แน่

“ค่าอะไรคะ ค่าตัวหรือค่าลาออกไปให้พ้นหน้า”

ทั้งที่ไม่มีสิทธิ์ แต่วาสิตากลับอดไม่ได้ที่จะประชดประชัน

“ผมแค่อยากทำอะไรสักอย่างให้แน่ใจว่าคุณจะไม่สร้างปัญหาให้ชีวิตของผม” เขาตอบตามตรง ตรงเสียจนหัวใจคนฟังเจ็บแปลบขึ้นมาอีกระลอก

“ไม่ต้องทำอะไรเลยค่ะ จากนี้ไปวาจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับชีวิตของคุณอิชย์อีก วาสัญญาว่าจะไม่ทำให้คุณอิชย์ต้องมีปัญหากับคุณมินตราเด็ดขาด อย่างที่วาบอกนั่นแหละค่ะ...มันเป็นอุบัติเหตุที่ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้น หรือคุณคิดว่าวาอยากให้มันเกิดขึ้น นั่นก็แล้วแต่คุณเลยค่ะ วาไม่แคร์ เพราะวารู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร”

“เอาเถอะ แค่คุณรับปากว่าเรื่องเมื่อวานจะไม่รู้ถึงหูของคู่หมั้นผม แค่นั้นก็พอแล้ว” ชายหนุ่มมองสบตา

ลึกๆ ในใจก็อดสงสารอยู่เหมือนกันที่เธอต้องมาสังเวยพรหมจรรย์ให้กับเขาโดยไม่ได้อะไรตอบแทนเลย แต่นั่นก็ช่วยไม่ได้จริงๆ เธอเป็นฝ่ายเต็มใจให้มันเกิดขึ้น ทั้งที่รู้ว่าเขาเองก็มีเจ้าของอยู่แล้ว ฉะนั้นทางออกนี้จึงดีที่สุด เหมาะสมที่สุดด้วย

“เดี๋ยว” อิชย์เรียกไว้เมื่อวาสิตากำลังจะหันหลังเดินไปยังประตู

“มีอะไรคะ” หญิงสาวหันมาถาม ทำให้เขามองเห็นคราบน้ำตาบนแก้มนวลผ่อง

“ผมขอโทษ ที่ผมให้คุณได้ก็คงมีแค่นี้จริงๆ ...แค่คำขอโทษ”

“ขอบคุณค่ะ” วาสิตายิ้มเศร้า ทอดมองคนตรงหน้าอย่างอาลัย

“ลาก่อนนะวาสิตา หวังว่าเราคงไม่ต้องเจอกันอีก”

สิ้นคำนั้น เจ้าของร่างแกร่งกำยำก็เดินกลับไปที่รถ เปิดประตูออกแล้วแทรกตัวเข้าไปนั่งหลังพวงมาลัยทันที เขาไม่ปรายตามองเธอด้วยซ้ำในตอนที่ขับรถจากไป วาสิตาแค่นยิ้ม หัวเราะทั้งน้ำตาเมื่อรู้ถึงจุดประสงค์ในการมาของเขา

อิชย์แค่ต้องการแน่ใจว่าเธอจะไม่สร้างปัญหาให้ก็เท่านั้น...

“อย่าห่วงเลยค่ะคุณอิชย์ วารักและหวังดีกับคุณเสมอ ว่าจะไม่มีวันทำลายคุณแน่” หญิงสาวพึมพำกับตัวเอง ใช้หลังมือปาดน้ำตาออกจากแก้มอย่างคนแพ้

ไม่มีโอกาสได้เริ่มต้นด้วยซ้ำ แต่กลับต้องกลายเป็นคนพ่ายแพ้ที่พ่วงด้วยความรู้สึกอับอายอดสู ดวงตาที่เคยทอดมองเธอด้วยความเอ็นดู ตอนนี้เต็มไปด้วยความว่างเปล่าจนน่าใจหาย

ดีแล้ว อย่างน้อยมันก็ทำให้เธอตัดใจได้เร็วขึ้น...