ตอนที่ 3 ได้แค่คำขอโทษ

อิชย์ครางเบาๆ แล้วยกมือขึ้นคลึงขมับ เมื่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงเช้ามืด กระบอกตารวดร้าวราวกับถูกทุบ ศีรษะปวดหนึบลามไปจนถึงท้ายทอย มันทำให้เขานิ่วหน้า ริมฝีปากบิดเบี้ยวเหยเกในตอนที่ใช้ข้อศอกยันตัวเองลุกขึ้นจากเตียงนอนขนาดสามฟุต ต้องกะพริบตาถี่ๆ อยู่อึดใจหนึ่ง กว่าสมองจะบอกให้รู้ว่าที่นี่คือห้องพักผ่อนส่วนตัวภายในห้องทำงานนั่นเอง

เจ้าของมือหนายกขึ้นสางผม ตั้งสติต้อนรับผลจากการดื่มหนักเกินตัวขณะลุกขึ้นจากเตียง เดินโซซัดโซเซไปรินน้ำดื่มดับกระหายคลายอาการคอแห้งผาก จากนั้นก็ผลุบหายเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าแปรงฟัน จนรู้สึกดีขึ้นกว่าเดิม ใบหน้าหล่อเหลาที่ยามนี้ซีดเผือดและมีหยาดน้ำแพรวพราวเกาะอยู่ จ้องมองตัวเองผ่านกระจกตรงหน้า

เขาจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมาหลับไปตอนไหน แล้วเข้ามานอนอยู่บนเตียงได้อย่างไร รู้แค่ว่าไม่สบายใจเลยที่มินตราทำตัวคล้ายปกปิดบางอย่างเอาไว้...

อิชย์ถอนหายใจ นึกอยากได้กาแฟดำเข้มๆ สักแก้วจึงเดินกลับออกไปในโซนห้องทำงาน เช้ามืดอย่างนี้ย่อมยังไม่มีใครมาที่บริษัท และเขาไม่ได้มีปัญหาอะไรเลยกับการที่ต้องชงกาแฟดื่มเอง ชายหนุ่มกำลังจะเดินออกไปจากห้อง แต่เมื่อสายตามองผ่านไปยังโซฟาตัวยาว เขาก็ชะงักฝีเท้าลงเสียก่อน

ภาพที่ตัวเองกำลังตักตวงความสุขและฟอนเฟ้นร่างงามวกวนกลับเข้ามาในหัว อิชย์หน้าซีด ผงะถอยหลังไปชนกับประตูห้อง มือของเขากำแน่น ตอนตื่นขึ้นมาไม่มีเรื่องนี้ในหัวเลย แต่เมื่อมองไปยังโซฟาตัวนั้น ภาพที่เขาทำบางอย่างกับใครสักคนก็ปรากฏขึ้นมาอย่างชัดเจน...

วาสิตา!

ชายหนุ่มไม่แน่ใจว่ามันคือเรื่องจริงหรือแค่เพียงความฝัน จึงรีบร้อนปลดถอดกางเกงออกดูทันที พบคราบสีขาวขุ่นปะปนไปกับเลือดที่แห้งกรังยังคงเปรอะเปื้อนอยู่

นั่นเป็นคำตอบที่แน่ชัดแล้วว่าสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่ใช่แค่การคิดไปเองอย่างแน่นอน ยิ่งมองเห็นรอยเลือดที่ยังคงฉาบทาอยู่บนโซฟา เขาก็ยิ่งอ้าปากหอบหายใจแรงด้วยความตื่นตกใจ

นี่เขาพลาดพลั้งนอกกายมินตราอย่างนั้นหรือ!?...

“ซวยแล้วไง โธ่เอ๊ย!” เขาอุทานลั่น ยังคงจำไม่ได้ว่าอะไรดลใจให้ทำเรื่องแบบนั้น “วาสิตา...” เขาพึมพำชื่อพนักงานสาวที่ทุกคนในบริษัทต่างก็รู้ดีว่าเธอคิดอย่างไรกับเขา

อิชย์ไม่รู้ว่าเป็นแค่เพราะความเมาหรือเปล่าที่ทำให้ขาดการยับยั้งชั่งใจ จนเผลอไผลหลับนอนกับเธอ แต่วาสิตาจะต้องรู้ดีกว่าเขาแน่ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เธออาจวางยาเขา หรือยั่วยวนหลอกล่ออาศัยตอนที่เขาเมาเพื่อให้ทำเลยเถิด คงหวังสบาย จะได้เลื่อนขั้นขึ้นมาเป็นอย่างอื่น

หรือไม่ก็ตั้งใจจะข่มขู่เรียกร้องเงินทองทีหลัง ไม่อย่างนั้นวาสิตาคงไม่ลงทุนเอาความบริสุทธิ์เข้าแลก ยอมเสียเลือดพลีกายเพื่อเขาถึงขนาดนี้หรอก

“เห็นหน้าตาใสซื่อ ไม่คิดเลยว่าจะร้ายขนาดนี้” อิชย์พึมพำอย่างขุ่นเคือง จากที่เคยนึกเอ็นดู เห็นวาสิตาขยันขันแข็ง ทุ่มเทเพื่องานและอัธยาศัยดีมาก เขากลับไม่พอใจเธอขึ้นมาทันที

หากหวังจะทำลายชีวิตเขาด้วยการข่มขู่ให้รับผิดชอบ เขาไม่มีวันยอมเด็ดขาด แต่ถ้าเธอต้องการเงิน เขาอาจจะยอมจ่ายเพื่อจบปัญหา แต่ก่อนอื่น เขาจะต้องคุยกับเธอให้รู้เรื่องเสียก่อน

ความผิดพลาดที่เกิดขึ้น จะรู้ถึงหูของมินตราไม่ได้เด็ดขาด!

เช้านี้วาสิตาไม่ได้ตื่นแต่เช้ามืด แล้วลงมาช่วยป้าบุหลันเตรียมเปิดร้านเหมือนอย่างทุกวัน เนื่องจากตัวร้อนผ่าวด้วยพิษไข้และปวดเมื่อยตามเนื้อตัวมาก เธอนอนซมอยู่บนเตียงจนกระทั่งสายโด่ง รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนที่ฝ่ามือเย็นเฉียบของป้าบุหลันทาบลงบนหน้าผาก พร้อมทอดถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย

“เป็นยังไงบ้างลูก ทำไมถึงเป็นไข้ได้นะ ปกติวาแข็งแรงจะตาย”

“วา...วาดีขึ้นแล้วค่ะป้า แต่หิวจังเลย”

หญิงสาวพูดยิ้มๆ ไม่อยากให้ผู้เป็นป้าต้องกังวล

“งั้นไปอาบน้ำนะ ป้าจะทำราดหน้าไว้ให้ กินร้อนๆ จะได้ดีขึ้น”

“ค่ะป้า” เมื่อวาสิตารับคำแล้ว ป้าบุหลันก็ลูบศีรษะหลานสาวเบาๆ แล้วเดินกลับออกจากห้องไป

วาสิตานิ่วหน้าในยามที่ขยับลุกขึ้น เจ็บแปลบแสบระบมตรงกลางกายจนต้องนั่งลงเพื่อตั้งสติใหม่ ภาพเมื่อวานที่เกิดขึ้นในห้องทำงานของเจ้านาย ผุดขึ้นมาตอกย้ำอีกครั้งว่าร่างกายของเธอไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ความบริสุทธิ์ที่เฝ้าหวงแหนมาตลอดยี่สิบสี่ปี สูญสิ้นหมดไปแล้วด้วยน้ำมือของอิชย์

ผู้ชายที่เธอเฝ้ารักและเฝ้าบูชาเขามาตลอดสองปี...

วาสิตาเม้มปากแน่น ในตอนที่พาตัวเองก้าวลงจากเตียงนอน เหลือบตามองแผงยาคุมฉุกเฉินที่ทิ้งเอาไว้ในถังขยะข้างเตียง ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นมันจะไม่ถูกต้อง แต่อย่างน้อยเธอก็เบาใจไปได้เปลาะหนึ่งที่ไม่ได้ปล่อยปละละเลยตัวเอง การใช้ยาคุมกำเนิดแบบฉุกเฉินมักให้ผลดี และน้อยคนนักที่จะพลาดท้องขึ้นมาได้

วาสิตาได้แต่ภาวนา ขอให้เธอไม่ใช่กลุ่มคนส่วนน้อยพวกนั้น...

การได้อาบน้ำอุ่นๆ ช่วยให้ร่างกายรู้สึกดีขึ้นมาก หญิงสาวจึงยืนพิงผนังอยู่ใต้ฝักบัวนานกว่าทุกวัน เมื่อกลับออกมาเช็ดผมและแต่งตัวด้วยชุดเรียบง่ายอย่างเสื้อแขนกุดสีครีมละมุนตากับกางเกงยีนขาสั้นแล้ว เธอถึงได้เดินลงไปชั้นล่าง แย้มยิ้มน้อยๆ เมื่อพบว่าวันนี้มีลูกค้าเต็มร้านตั้งแต่ช่วงสาย

“เห็นป้าบอกว่าไม่สบาย ดีขึ้นหรือยังจ๊ะ น้องวา”

พนักงานเสิร์ฟที่ชื่อพี่สุดาเดินเข้ามาถาม

“ดีขึ้นแล้วจ้ะพี่สุดา ปวดเนื้อปวดตัวนิดหน่อยน่ะจ้ะ”

วาสิตาตอบเสียงใส เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

“ดีแล้ว วันนี้ลางานทั้งที พักผ่อนเยอะๆ นะน้องวา เห็นป้าแกไปเตรียมราดหน้าไว้รอในครัวโน่นแน่ะ น่าจะใกล้เสร็จแล้ว ไปกินเถอะจ้ะ แล้วจะได้กินยา”

คนที่คุ้นเคยกันมานานแรมปีเอ่ยบอกด้วยความหวังดี วาสิตายิ้มแล้วพยักหน้า ก่อนจะเดินเข้าไปในครัวทางด้านหลังเพื่อเตรียมรับประทานมื้อแรกในตอนเกือบสิบโมงเช้า

ป้าบุหลันได้รับตึกพาณิชย์สามชั้นย่านดังแห่งนี้ มาจากสามีที่เสียชีวิตไปด้วยโรคมะเร็งเมื่อหลายปีก่อน ลุงพรศักดิ์เป็นคนดี มีเมตตา รักและเอ็นดูวาสิตาเหมือนลูกแท้ๆ คนหนึ่ง ป้าบุหลันเองก็เช่นกัน ท่านไม่เคยปริปากบ่นสักคำที่ต้องเลี้ยงดูเธอแทนมารดาที่จากไป

วาสิตาไม่รู้ว่าใครคือพ่อของเธอ รู้แค่ว่ามีแม่คนเดียวเท่านั้นที่อุ้มท้องและคลอดเธอออกมา หลังเธอลืมตาดูโลกได้แค่ไม่นาน ท่านก็เสียชีวิตไปด้วยอาการหัวใจล้มเหลวเฉียบพลัน ทำให้ป้าบุหลันต้องรับเลี้ยงดู ทั้งที่ตัวเองก็มีลูกชายอยู่แล้วอีกคน

ตอนนั้นป้าบุหลันเองก็ลำบาก ครอบครัวหาเช้ากินค่ำ แต่ยังต้องเลี้ยงทั้งลูกของตัวเองและลูกของน้องสาว ทว่าก็อดทนสู้มาจนกระทั่งส่งเสียทั้ง ‘ชยุตม์’ และวาสิตาจนเรียนจบ

ชยุตม์อายุมากกว่าวาสิตาสิบปี ตอนนี้เป็นเจ้าของรีสอร์ตและสวนผลไม้อยู่ที่จันทบุรี ไม่ค่อยมีเวลามาเยี่ยมเยียนมารดาที่กรุงเทพฯ นัก เพราะภรรยาของเขากำลังตั้งท้องลูกคนแรกอยู่ แล้วก็ยังอยู่ในช่วงเปิดตัวธุรกิจใหม่อย่างโรงงานแปรรูปผลไม้อีกด้วย ทำให้ไม่มีเวลาปลีกตัวไปไหนได้อำเภอตามใจ

ส่วนใหญ่จะเป็นป้าบุหลันเสียเองที่เป็นฝ่ายไปเยี่ยมลูกชาย แต่ถึงอย่างนั้นชยุตม์ก็ไม่เคยทอดทิ้ง โทรศัพท์มาถามไถ่ความเป็นอยู่ของมารดาเกือบทุกวัน ส่งเงินทองมาให้ใช้ไม่เคยขาด แม้ป้าบุหลันจะปฏิเสธว่าตัวเองยังหาได้ก็ตาม ดังนั้นเงินทุกบาทของลูกชาย ป้าจึงเก็บใส่ธนาคารเอาไว้เป็นทุนในยามแก่เฒ่าแทน

“เย็นนี้ป้าว่าจะไปหาพี่ชินเขาหน่อย เห็นว่าหนูมะปรางแพ้ท้องหนักเชียว ป้าคงต้องอยู่ดูแลสักสองสามวัน วาจะลางานไปกับป้าไหมลูก” ป้าบุหลันเปิดฉากพูดคุย เมื่อเห็นหลานสาวเดินเข้ามาในครัว แล้วทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้

“วาขออยู่บ้านดีกว่า ป้าไปเถอะค่ะ ฝากบอกพี่ชินกับพี่มะปรางด้วยนะคะว่าวาคิดถึง”

“แล้วถ้าเกิดป่วยไข้หนักขึ้นมา ใครจะดูแลวาล่ะ ป้าห่วง”

“วาไม่ได้ป่วยเป็นอะไรมากหรอกค่ะ วาแค่...”

หญิงสาวเงียบลง ก่อนจะยิ้มแล้วพูดต่อ