บทที่ 22

เมื่อส่งหญิงชราและสาวน้อยน่ารักที่หลับในอกเขาแล้ว เขาก็พามินตรามาทานข้าวเย็นที่ตอนนี้น่าจะเป็นข้าวรอบดึกได้แล้ว

“ อาหารไม่อร่อยหรอครับคนสวยของพี่ถึงไม่แตะเลย ” มือหนาเอื้อมไปสัมผัสมือบางที่เขี่ยอาหารไปมาแล้วเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

“ มันน่าเจ็บใจนัก ”

“ หืม มินว่าอะไรนะครับ ”

“ ก็ไอ้พวกบ้าอำนาจ บ้าอิทธิพลรังแกคนแก่กับเด็กได้ ไอ้พวกนี้ ไม่ตายๆ ให้หมดไปสักที เกลียดนักเชียว ชีวิตคนทั้งคน อยากทำอะไรก็ได้งั้นหรอ ไม่ละอายต่อบาปซะเลย ” คำพูดของหญิงสาวทำเอาภวิชกลืนน้ำลายฝืดๆลงคอ สายตาชิงชังที่เธอพูดมันทำให้เขาหายใจแทบติดขัด ถึงแม้เขาจะไม่ได้ทำร้ายคนดีๆ คนที่เขาฆ่าส่วนใหญ่ก็คนเลวๆทั้งนั้น เขาไม่เคยที่จะฆ่าคนโดยไม่มีเหตุผล

“ แต่พี่ว่า บางทีก็ไม่ทุกคนนะครับ บางทีเขาอาจมีเหตุผลให้ต้องทำร้ายหรือฆ่าก็ได้นี่ครับ ”

“ จะเหตุผลอะไรก็ชั่งบ้านเมืองเรามีขื่อมีแปรนะค่ะ ฆ่าคนเล่นๆ สักวันคนพวกนั้นคงไม่ตายดี ”

“ อะ แฮ่ม ”

“ อ้าว พี่วิชเป็นอะไรคะค่อยๆดื่มสิเปื้อนหมดเลย ” มินตรารีบหยิบผ้าเช็ดปากซับเสื้อซับปากของเขา ภวิชเองสำลักกับคำที่เธอพูด ถ้าหากเธอรู้ความจริง ไอ้ประโยคพวกนั้นเธอคงไม่ได้เหมารวมแช่งเขาไปด้วยใช่ไหมหว่า

“ ไม่เอา ไม่พูดเรื่องอื่นแล้วนะครับ ทานข้าวนะพี่หิวมากแล้ว ”

เขาทำเสียงขรึมตักคำข้าวเข้าปากคิ้วขมวดนิ่วคิดไม่ตกจริงๆ ถ้ามินตรารู้ เขาจะทนสายตาเกลียดชังแบบนั้นของเธอได้ไหม

“คะ ” มินตราไม่ได้เอ๊ะใจอะไรเพราะตัวเองก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกันจึงตักคำข้าวเข้าปากเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อยต่างจากภวิชที่ฝืนกลืนข้าวในเวลานี้ให้ลงคอได้สายตาชำเลืองมองสาวตรงหน้า ฝืนยิ้มจางๆให้มินตราที่ส่งยิ้มหวานให้เขาเป็นพักๆ

“ กริ๊งๆ ฟึ๊บ ฮัลโหล ว่าไง ” ความคิดในอดีตจบลงเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมือหนารีบคว้ากดรับสายพูดเสียงเบาแทบกระซิบ กลัวเจ้าหญิงแสนสวยที่กำลังหลับสบายจะรำคาญเพราะเขาเพิ่งปล่อยให้หล่อนได้หลับเมื่อรุ่งสางเอง

“ มาคุยกันที่ไนท์คลับนะวิช ” น้ำเสียงของภวัตต์ที่ส่งมาทำให้ภวิชตอบกลับแบบไม่ต้องคิด นานๆจะได้ยินน้ำเสียงของพี่ชายตัวเองแบบนี้

“ แกทำงานกันยังไงปล่อยให้มันหนีรอดไปได้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า โง่!!!! เลี้ยงเสียข้าวสุก ไปตามวิลเลี่ยมมา! แล้วไสหัวพวกแกออกไปซะ ไอ้พวกไม่มีสมอง! ”

หนุ่มลูกครึ่งตวาดเสียงดังไล่ลูกน้องที่สะบักสะบอมเพราะเขาเล่นงานไปหลายหมัดเขาอุตส่าห์ไว้ใจให้ทำงาน ตามหาตัวคนก่อกวนสร้างความวุ่นวายให้เขาผิดใจกับเพื่อนสนิท โทนี่ คาลอส หรือชื่อไทยที่เขาเรียกว่า 'มาร์ค'.....เขาคือคนที่ถูกตราหน้ามอบบทบาทให้กลายเป็นศัตรูหมายเลขหนึ่งของภวิชไปเสียแล้วด้วยเหตุการณ์บางอย่างที่เกิดขึ้นหลายปีก่อน.......

ทุกอย่างดูจะร้ายแรงยิ่งขึ้นกว่าเดิมทั้งที่เขาไม่ได้อยากให้เป็น. ไอ้ไมเคิ้ล.. ไอ้เวรเอ้ยทรยศได้เจ็บแสบมากเอาเพื่อนมาขัดขาฉันเลยหรอสมควรตายแล้ว เขานึกถึงเหตุการณ์เมื่อไม่นานมานี้ที่เกิดขึ้นในห้องทำงานเมื่อมีพัสดุส่งตรงมาให้เขาถูกห่อด้วยกระดาษมันเลื่อมสีทองผูกโบว์...แต่หากเปิดออกมาแล้วมันไม่ได้สวยงามดั้งเช่นที่เขาเห็นภายนอก....มันคือนิ้วมือ...ซึ่งลายสักนั่นเองที่เขารู้ทันทีว่ามันคือเหตุผลที่เขาต้องเป็นคนดู....ลูกน้องที่คิดทรยศเขาคนที่เขากำลังตามตัวไม่คิดเลยว่ามันจะไปสร้างระเบิดลูกใหญ่ให้เขาถึงประเทศไทย มันจะอยู่ได้ยังไงหล่ะ ในเมื่อคาลอส.....นามสกุลใหญ่โตในด้านอำนาจและอิทธิพลในรัฐแห่งราชอาณาจักรที่มีค่าเงินสูงริบลิ่วหมายหัวตามล่าหามันทุกอณาเขต

“ ก็อกๆ ” เสียงเคาะประตูสองสามครั้งตามมารยาทตามด้วยร่างสูงใหญ่ของ

ลูกน้องคนสนิทที่ชิดเชื้อกับเขามาตั้งแต่เยาว์วัย

“ เจ้านายมีอะไรให้ผมรับใช้ครับ ”

“ ตอนนี้ที่เมืองไทยเป็นยังไงบ้าง ”

“ มาดามและท่านคาลอส ต้องการพบคุณโทนี่พอดีเลยครับผมเพิ่งทราบเรื่องจากมิเชลที่ตามดูแลท่านทั้งสองเมื่อสักครู่นี้เอง ” คาลอสคือนามสกุลที่ส่วนใหญ่จะเรียกผู้ดูแลตระกูลเป็นรุ่นสู่รุ่น ซึ่งโทนี่ก็คือคาลอสรุ่นต่อไปนั่นเอง

“ งั้นหรอ อืม แล้วเรื่องอื่นหล่ะ ” โทนี่หมุนเก้าอี้มามองหน้าลูกน้องวางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะแล้วเอนกายพิงเก้าอี้เพื่อให้สบายผ่อนคลายความอ่อนล้าลงบ้าง

“ ส่วนคุณภวิชผมทราบข่าวว่าเขาต้องไปทำงานที่เชียงใหม่รู้สึกที่โรงแรมดูเหมือนจะมีปัญหาที่ต้องแก้ไขครับ ”

“ ช่วงนี้คงวุ่นน่าดู ” เขาเคาะปากกา แล้วพูดต่อ

“ อืม แล้วไงต่อ รายงานมาให้หมด ”

“ ก่อนหน้านี้คุณภัสสรถูกรอบทำร้าย ส่วนคนร้ายหลบหนีไปได้ครับ ”

“ ห๊ะ น้องวาวหน่ะหรอถูกทำร้าย เธอเป็นอะไรมากรึเปล่า ”

ภัสสรเปรียบเสมือนน้องสาวที่เขารักและเอ็นดูไม่ต่างจากภวิชเลยเขา

ทั้งหวงทั้งห่วง เพราะตัวเองเป็นลูกโทน...พอได้เห็นท่าทางออดอ้อนของน้องสาวเพื่อนเวลาเล่นกับพี่ชายแล้วเขาก็รู้สึกเอ็นดูอยากมีน้องสาวกับเขาบ้าง

“ ไม่ได้รับอันตรายใดๆครับมีคนช่วยเธอได้ทัน ”

“ เป็นไปได้ยังไง ไอ้วิชหวงน้องสาวยิ่งกว่าอะไรดี....มันยอมให้น้องโดนทำร้ายได้ยังไง..? ”

“ ตอนนี้คุณวัตต์กลับเมืองไทยแล้วนะครับ และดูท่าว่ามีผู้หญิงแปลกหน้าเข้ามาผูกพันธ์กับคุณภวิชด้วยนะครับ ”

“ หึไม่เห็นจะแปลกคู่หมั้นของมันก็ต้องพัวพันธ์ผูกพันธ์กับมันสิ ”

“ แต่ที่ผมเห็นในภาพ เธอไม่ใช่คู่หมั้นของคุณภวิชนะครับผมรู้สึกคุ้นๆหน้าของเธอแต่นึกไม่ออก ”

“ พอเลยๆ นายช่วยจองไฟล์เที่ยวบินให้ฉันที ฉันจะไปเมืองไทย ขอเป็นเร็วที่สุด...”

“ ครับคุณโทนี่ ”

“ เออ ถ้าไปเมืองไทยนายช่วยเปลี่ยนชื่อที่เรียกฉันด้วยนะ ฉันชื่อมาร์ค ”

“ ครับ ”

“ อีกอย่าง เรื่องที่แม่เลี้ยงให้สืบ นายช่วยไปจัดการซะแล้วรายงานฉัน

ด้วยนะทุกเรื่องในครอบครัวฉัน ฉันต้องรู้เข้าใจไหม! ”

“ รับทราบขอรับเจ้านาย ” เขาลากเสียงยาวล้อเจ้านายหนุ่ม เขายิ้มมุมปากที่นานๆได้เห็นสักที ผมสีน้ำตาลเข้มในตาสีเขียวมรกตนั่นดูมีเสน่ห์ไม่น้อย