เธอเป็นของเขาตั้งแต่เกิดมาเลยด้วยซ้ำ ทุกอย่างที่เป็นของเธอก็คือของฉัน ร่างกาย จิตใจ เป็นของฉันทั้งหมด!… ร่างบางก้าวเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานของคนตัวโตที่จ้องมองเธอตั้งแต่เดินเข้ามาในห้องนี้ “คือฉัน ฉัน...” จะพูดออกได้ยังไง เล่นมองซะขนาดนี้ “ว่าไง” คนตัวโตยื่นใบหน้าหล่อร้ายเข้าไปใกล้พลางเอียงคอถามอย่างมีนัย ทำให้คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมามองเขาปลายจมูกแทบติดกัน “ค..คุณถอยออกไปก่อนได้ไหมคะ ฉันหายใจไม่ออก” “ไม่ คุยกันแบบนี้แหละ” “คือฉันมาเอาของที่ลืมไว้บนรถคุณค่ะ” “ฉันยกให้เธอแล้ว แต่เธอลืมเองนะ แล้วจะมาขอคืนแบบนี้มันไม่ง่ายไปเหรอ” พุ่งเข้ามาคว้าเอวคอดร่างแบบบางไว้ในอ้อมกอดมือหนาจัดการรวบมือเล็กสองข้างขึ้นไว้เหนือศีรษะ “นี่คุณ ปล่อยฉันนะ อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ” “เธอไม่รักษาของเองนะ” ทำเป็นหวงตัวเข้าไป กอดคนนั้นบ้างไปกับคนนี้บ้าง อย่าคิดว่าเขาไม่เห็น “ขอโทษค่ะ คุณคืนให้ฉันเถอะนะคะ” เธอจะเก็บไว้อย่างดีเลย และไม่มากวนใจเขาอีก “ได้ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”
View Moreแนะนำตัวละคร
เซนต์ วาโลว ดีลล์ (29 ปี)
8 ปีที่ท่านพ่อวางมือทุกอย่างให้เขาจัดการแทน ตระกูลดีลล์ครอบคลุมอำนาจธุรกิจการส่งออกน้ำมันและปิโตรเลียมทางตอนเหนือของทวีปยุโรป เจ้าของมหาวิทยาลัยดีลล์ที่เน้นศึกษาด้านปิโตรเลียม รวมทั้งธุรกิจด้านมืดอีกหลายอย่างที่ร่วมทำกับเพื่อนของเขา
เจ้าของดวงตาคมดุจเหยี่ยวที่ใครได้สบตาต่างอยากเป็นเหยื่อให้เขาขย่ำและสยบลงข้างกาย
———————————————
ลันตา วัฒนกุล / ลันตา มาโดร่า เซเกนต์ (24 ปี)
วิศวกรสาว ใบหน้าสวยหวาน สดใส เชื้อสายไทย สัญชาติอิตาลี เธอเติบโตจากสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้าบ้านสุขใจ จ.ภูเก็ต ประเทศไทย
เธอตั้งใจไปเรียนต่อที่อิตาลีเพื่อหาความจริงเกี่ยวกับครอบครัวจริงๆ ของเธอตามจดหมายที่เธอได้รับมาในวันเกิด
ตอนที่ 1
บ้านสุขใจ จ.ภูเก็ต ประเทศไทย
"ลันจะไปจริงๆ เหรอลูก"
ครูอารีถามหญิงสาวรูปร่างสมส่วนดูสุขภาพดีเพราะเธอขยันดูแลตัวเองและออกกำลังกายเป็นประจำใส่กางเกงยีนขายาวกับเสื้อยืดสีขาวออกแนวผู้หญิงลุยๆ ตามแบบฉบับที่เธอชอบเพราะทำอะไรจะได้ถนัดๆ ไม่ต้องคอยระมัดระวังอะไรให้ยุ่งยากตามงานที่ทำ
"ค่ะแม่ ลันตัดสินใจแล้วค่ะ"
เธอตอบครูอารีผู้ที่เธอนับถือเป็นแม่และได้เลี้ยงดูเธอให้เติบโตมาตั้งแต่เธอจำความได้ เธอเป็นหนี้บุญคุณชีวิตครูอารีมากมายนัก ลันตาได้ทุนไปเรียนต่อที่อิตาลีตามที่เธอเคยยื่นเรื่องขอไว้กับที่ทำงาน
"ลันจะกลับมาหาแม่บ่อยๆ เท่าที่มาหาได้เลย แม่ไม่ต้องเป็นห่วงลันนะคะ รักแม่ที่สุด จุ๊บบ"
เธอบอกร่างอ้วนท้วมน่ากอดของผู้ที่เลี้ยงเธอมาและจุ๊บแก้มไปหนึ่งที
"เมื่อลันตัดสินใจดีแล้ว แม่ก็ไม่ว่าอะไร ดูแลตัวเองดีๆ รีบกลับมาหาแม่ แม่จะรอหนูอยู่ที่นี่นะ"
ครูอารีพูดพร่ำบอกพยายามไม่ให้เสียงสั่นเพราะร้องไห้พร้อมกอดลันตาไว้แน่น ราวกับว่าเธอจะหายไปแล้วไม่กลับมาหาตนอีก สองร่างผละออกจากกัน หญิงสาวเดินมาที่รถพร้อมกับกระเป๋าลากใบใหญ่สองใบแล้วขับรถออกไปทันที เธอตัดสินใจแล้วและเธอจะไม่เสียใจภายหลังเด็ดขาด ไม่ว่าความจริงจะโหดร้ายหรือน่ากลัวแค่ไหนก็ตาม
ร่างอ้วนท้วมมองตามรถลันตาไกลออกไปจนสุดสายตานึกภาวนาในใจขอให้ลูกพบเจอสิ่งที่ต้องการและกลับมาหาเธอเร็วๆ
2 เดือนที่แล้ว
วันเกิดครบรอบ 24 ปีของลันตาเธออาศัยอยู่ที่บ้านสุขใจ บ้านหลังนี้เต็มไปด้วยน้องๆ อีกหลายคนที่โตมาด้วยกันเราอยู่ด้วยกันอย่างอบอุ่นเพื่อเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายให้กันและกันที่ทุกคนที่อยู่ที่นี่ต่างก็รู้ดี ลันตาเป็นพี่คนโตเธอทำงานหาเงินส่งตัวเองเรียนให้จบได้ทำงานดีๆ ช่วยแม่ดูแลน้องๆ ที่บ้านสุขใจแห่งนี้เธอก็มีความสุขแล้วและเธอก็ทำได้ดีเลยทีเดียว
พรึ้บบบ~~ ไฟทั้งบ้านดับลง
"Happy birthday นะคะพี่ลัน"
เสียงน้องๆ กำลังเดินเข้ามาหาเธอที่กำลังจัดขนมใส่กล่องเพื่อนำไปส่งที่โรงแรมใกล้บ้านตามที่เคยทำทุกวันโดยมีคนหนึ่งเป็นตัวแทนถือเค้กมาให้คือครูอารี
"ขอบคุณนะคะแม่ ขอบใจนะจ๊ะน้องๆ ของพี่ลันน่ารักที่สุดเลย" เธอพูดด้วยรอยยิ้มสดใสกับคนที่เดินมาหา
"สุขสันต์วันเกิดนะลูก อธิษฐานก่อนแล้วค่อยเป่าเค้กนะ"
ร่างอ้วนท้วมของครูอารีบอกหญิงสาว ลันตาหลับตาอธิษฐานแล้วเป่าเค้ก ไฟทั้งบ้านถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง
"ลันรักแม่นะคะ พี่ลันรักน้องทุกคนเลยรู้ไหมคะ เพราะฉะนั้นทุกคนต้องเป็นเด็กดีเชื่อฟังครูนะคะ"
ลันตาบอกน้องๆ และตัดแบ่งเค้กให้น้องๆ เท่าๆ กัน
"ครับ/ค่ะพี่ลัน"
น้องๆ บอกเธอแล้วกินขนมเค้กกันอย่างเอร็ดอร่อย ลันตาเดินออกมานั่งเล่นที่หน้าบ้าน เธอไม่รู้สึกขาดอะไรเลยแต่เหมือนลึกๆ แล้วเธอกำลังรออะไรสักอย่าง ไม่รู้สิ...เธอกำลังรออะไรอยู่นะ
"นั่งคิดอะไรอยู่เหรอลูก"
ครูอารีเดินมานั่งลงข้างๆ พร้อมกับกล่องของขวัญเอ่ยถามลูกสาวที่กำลังนั่งเหม่ออยู่
"เปล่าค่ะแม่ แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยค่ะ"
เธอตอบไปอย่างนั้นเพราะไม่อยากบอกให้แม่เป็นห่วง ครูอารียื่นกล่องของขวัญให้ลันตา
"อะไรเหรอคะ" เธอถามอย่างสงสัย
"ของขวัญวันเกิดลูกจ๊ะ"
ลันตาเปิดกล่องออกมาพบว่าเป็นจดหมายหนึ่งฉบับกับสร้อยคอจี้พระจันทร์เต็มดวงหนึ่งเส้นเธอเปิดอ่านข้อความในจดหมายอย่างช้าๆ และตั้งใจ
ตอนที่ 68 (End)หญิงสาวชุดเดรสสีขาวนั่งลงใกล้แผ่นปูนที่ถูกสลักชื่อพ่อและแม่ที่ให้กำเนิด มือบางปัดเศษใบไม้สองสามใบที่ปลิวร่วงหล่นลงมาออกเบาๆ ก่อนจะวางช่อดอกกุหลาบสีขาวใกล้กับชื่อนั้น"พ่อกับแม่เป็นยังไงบ้างคะ สบายดีไหม...ลันสบายดีค่ะ ไม่ต้องห่วงหนูแล้วนะ""ลันแต่งงานกับคุณเซนต์และมีลูกด้วยกันชื่อเจ้าดีล หลานยังเด็กเลยยังไม่พามาเยี่ยม ได้โปรดอวยพรให้พวกเราด้วยนะคะ""ผมขอโทษสำหรับทุกอย่างที่เกิดขึ้น คิดไม่ถึงใช่ไหมครับว่าคนเจ้าคิดเจ้าแค้นอย่างผมกลับตกหลุมพรางตัวเอง รักลูกสาวของคุณจนหมดหัวใจ""ผมเองก็คิดไม่ถึงเช่นกัน ทุกสิ่งทุกอย่างที่ได้ทวงคืนจากพวกคุณ ตอนนี้ผมได้มอบให้กับหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ กลับคืนไปมากกว่าหลายเท่านัก"สามีหนุ่มนั่งคุกเข่าลงข้างหญิงสาวระหว่างนั้นแขนกำยำรวบกอดเธอไว้ตลอดเวลา แน่นอนว่าทุกอย่างที่เป็นของเขามันก็ตกเป็นของเธอคนนี้ สิทธิทุกอย่างในตัวเขาในตระกูลของเขาด้วยเช่นกัน"อยากให้มั่นใจว่าผมจะดูแลลูกสาวของคุณ รักลูกสาวของคุณไปตลอดชีวิต ได้โปรดไว้ใจคนนิสัยเสียอย่างผมสักครั้ง"หญิงสาวกระชับมือแน่นขึ้นเมื่อเห็นดวงตาคมสั่นวูบไหว รู้สึกผิดที่เคยทำเธอเสียใจมาตลอด แต่นับจาก
ตอนที่ 671 เดือนกว่าผ่านไป….ชีวิตหลังแต่งของเซนต์และลันตาไม่ได้แตกต่างจากตอนก่อนแต่งมากนัก จะมีก็คงจะเป็นความรัก ความหวานชื่น ความคลั่งไคล้ของทั้งสองคนที่ต่างมอบให้กันเพิ่มมากขึ้นทุกวันช่วงเย็นหญิงสาวพาเจ้าดีลลูกชายตัวเล็กออกมารับอากาศบริสุทธิ์สดชื่นที่สวนดอกไม้หลังบ้าน ดอกไม้นานาชนิดสลับกันบานสะพรั่งตลอดทั้งปีเมื่อถึงฤดูกาลของตัวเองสายลมยามเย็นพัดพลิ้วไหว ชุดเดรสสีชมพูอ่อนตัวบางปลิวตามลมเรือนร่างสัดส่วนโค้งเว้าเข้ารูปชัดเจน สามีหนุ่มที่เดินตามลูกเมียมาหยุดทอดมองภาพตรงหน้าอย่างหลงใหลก่อนจะใช้โทรศัพท์มือถือกดถ่ายภาพบันทึกไว้ชีวิตเขาเปลี่ยนไปโดยชิ้นเชิงแตกต่างจากเมื่อก่อนจนเขาไม่อยากจะเชื่อกับตัวเอง เขามีครอบครัวมีเมียมีลูกที่เขารักและรักเขามากที่สุดชายหนุ่มเดินมาช้อนด้านหลังของร่างเล็ก สอดแขนกำยำไปกอดเอวคอดไว้ซุกใบหน้าหล่อเหลาลงซอกคอหอมกรุ่น ลูกชายยิ้มดีใจเมื่อเห็นพ่อตัวเอง"..มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ..." เสียงหวานเอ่ยถาม เอี้ยวตัวมองขึ้นไปหาสามีหนุ่มจุ๊บบ! จ๊วบบ!ริมฝีปากหยักประทับจูบลงบนปากเล็กอย่างโหยหา ลิ้นสากสอดเข้าไปกวาดรอบโพลงปากเล็ก หญิงสาวจูบตอบอย่างหนักหน่วงไม่มีใครยอมใคร
ตอนที่ 66หลังจากคุยงานกันเสร็จ ลันตาโทรหาสามีแต่ก็ไม่รับสายและกลัวว่าแอลลี่กับอามิเกลจะเสียเวลาเผื่อมีธุระอย่างอื่นต่อจึงบอกให้พวกเธอกลับกันไปก่อน"แอลไปเยี่ยมหลานได้ไหมลัน" แอลลี่เสนอขึ้นเพราะไม่อยากปล่อยเพื่อนไว้คนเดียวเหมือนกัน"มิเกลไปด้วยกันนะคะ ไปดูสวนที่ออกแบบให้ลันด้วย""สวนดอกไม้ที่ลันถ่ายรูปส่งให้แอลใช่ไหม งั้นไปกันเถอะ"อามิเกลไม่ทันได้เอ่ยอะไรก็โดนสองสาวลากไปด้วยเสียแล้วลันตาทิ้งข้อความบอกสามีหนุ่มว่าเธอและเพื่อนๆ กลับบ้านกันก่อน"เจ้าดีลหลานน้าแอล คิดถึงจังเลยครับ"ทันทีที่ถึงคฤหาสน์พี่ชายก็วิ่งเข้าหาหลานรักเลย"แอลขออุ้มนะคะ" ลันตาส่งยิ้มให้ แอลลี่รับหลายชายตัวน้อยขึ้นมาอุ้มบนไหล่"เดี๋ยวป้าไปเตรียมอาหารว่างให้นะคะ" ป้ามิลลาบอกก่อนจะเดินออกไป ให้เจ้านายได้คุยกัน"น่ารักมากๆ เลยค่ะ" มิเกลเอามองเด็กชายด้วยความเอ็นดู"ขอบคุณค่ะ มิเกลลองอุ้มไหม" อามิเกลพยักหน้าแทนคำตอบ ลันตาสอนวิธีอุ้มเจ้าตัวเล็กนิดเดียวเธอก็อุ้มได้อย่างถูกต้องแล้ว"ตอนแรกแอลก็สั่นเหมือนกัน คิคิ"สามสาวนั่งคุยเล่นอยู่สักพักใหญ่ เสียงโทรศัพท์มือถือของลันตาก็ดังขึ้น ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนสามีเธอนั่นแหละ"ค่ะ""พี
ตอนที่ 654 เดือนผ่านไป……ร่างสูงใหญ่ใส่แค่กางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียวเปลือยร่างกำยำส่วนบนเดินออกจากห้องแต่งตัว ขมวดคิ้วหนาสงสัยเมื่อเห็นหญิงสาวยังนั่งคุยแชทกับใครสักคนตั้งแต่ก่อนเขาจะไปอาบน้ำเสียอีก วันนี้เจ้าดีลหลับเร็วกว่าทุกวันตอนนี้ก็มีป้ามิลลาคอยดูแลอยู่ตลอด เขาก็อยากใช้เวลาอยู่กับแม่สองต่อสองด้วยเซนต์นั่งลงข้างคนตัวเล็กเธอแค่หันมายิ้มให้ก่อนจะกลับไปสนใจคนในโทรศัพท์มือถือต่อมือบางพิมพ์ยุกยิกไม่หยุด ยิ้มบ้าง ขมวดคิ้วบ้าง ใบหน้าหล่อเหลาชะเง้อไปมองก็พบว่าไม่มีชื่อปรากฏ เมียเขาแอบคุยกับใครกัน"เอามานี่""..อ้ะ!...เซนต์คะ ลันยังคุยธุระไม่เสร็จ" อยู่ๆ เขาก็แย่งมือถือจากเธอไป"คุยกับใครอยู่ตั้งนาน" ชายหนุ่มเลื่อนข้อความอ่าน"เอาคืนมาก่อนค่ะ อีกฝ่ายรออยู่" ลันตาจะคว้าโทรศัพท์มือถือของตัวเองคืนแต่ไม่ทันคนตัวโตโยกย้ายไปที่อื่นก่อน"อย่าให้ถามซ้ำหลายรอบนะลันตา"แขนแกร่งตวัดรัดคนตัวเล็กขึ้นมานั่งคร่อมตัก ยกมือถือขึ้นเพื่อถามอีกครั้งว่าเธอคุยกับใครอยู่กันแน่"คุยกับคนจัดสถานที่งานแต่งงานของเราไงคะ""แล้วทำไมพี่ไม่รู้จัก ไม่มีชื่อด้วย แล้วแอลละ"เขาให้สิทธิ์เธอเต็มที่ในการจัดงาน แต่ก็ไม่อยากให้เ
ตอนที่ 64"ย้ายมาอยู่ที่นี่กันซะทั้งหมดเลยดีมัhยละ"ถ้าอีกฝ่ายต้องการแบบนั้นเขาก็ย่อมทำได้เสมอ แค่เอ่ยปากพูดมาเท่านั้น ยังไงครูอารีก็เป็นคนใจกว้างใจดีและเป็นญาติฝ่ายหญิงสาวที่ลูกชายเขาจะแต่งงานด้วย ก็ถือว่าเป็นครอบครัว"โอ้ ไม่เป็นไรค่ะคุณท่าน แค่ทุนการศึกษาที่ส่งให้ทุกเดือนก็มากพอแล้วละคะ"ครูอารีรีบปฏิเสธด้วยความเกรงใจที่มีอยู่ แค่คิดว่าเธอเป็นครอบครัวก็นับว่ามากพอแล้วสำหรับตระกูลใหญ่เช่นนี้"ว่ากันไป ถ้าเปลี่ยนใจก็บอกหนูลันได้เลยนะ เดี๋ยวเจ้าเซนต์มันจัดการให้เมียมันได้"เสียงแหบเอ่ยบอกหันไปทางชายหนุ่ม เซนต์พยักหน้ารับตามคำพูดของท่านพ่อ เพราะเขาทำได้ทุกอย่างหากเป็นความต้องการของเมียรัก"ขอบคุณอีกครั้งเจ้าค่ะ""คนกันเอง ว่าแต่จะเดินทางกันแล้วหรือ วันนี้ฉันมาเสียเที่ยวสินะ""ขอโทษที่ไม่ได้แจ้งท่านพ่อก่อนนะครับ" ลูกชายคนเดียวของเขาเอ่ยขึ้น เพราะตอนนี้ใกล้จะออกเดินทางกันแล้ว"เดินทางปลอดภัยแล้วกันนะ ฉันก็จะกลับก่อน" ร่างสูงของท่านเครสเซนเดินค้ำไม้เท้ากลับออกไป"เดินทางปลอดนะคะคุณชายน้อยของป้า" ป้ามิลลาหันมาเอ่ยบอกเด็กชายตัวน้อยก่อนจะบอกทุกคนเดินทางปลอดภัยด้วยความเป็นห่วงตามประสาคนแก่หญ
ตอนที่ 63หญิงสาวสะลึมสะลือตื่นขึ้น กะพริบตาถี่ๆ เพื่อปรับโฟกัสคนที่พาเธอมานอนที่ห้องก็คงไม่พ้นสามี ก่อนจะดูนาฬิกาก็พบว่าเย็นแล้ว ลันตาเดินตรงไปยังห้องของลูกน้อยเพราะรู้ว่าชายหนุ่มต้องอยู่ในนั้นกับลูกเป็นแน่ แล้วก็เป็นอย่างที่เธอคิดไว้ร่างสูงใหญ่ของเซนต์ช้อนอุ้มเด็กชายตัวเล็กยืนมองออกไปนอกหน้าต่างเป็นวิวสวนดอกไม้ที่เขาทำไว้ให้เธอนั่นเอง เมื่อเขาอยู่กับลูกก็ดูอ่อนโยนใจดีผิดจากปกติไปมาก ร่างเล็กเดินเข้าไปสวมกอดเอวสอบจากทางด้านหลังแก้มเนียนแนบชิดแผ่นหลังกว้าง"กลับมาแล้วทำไมไม่ปลุกลันคะ แอบมาจู๋จี๋กับลูกแค่สองคนได้ยังไงกัน""พี่ไม่เคยคิดแบบนั้นนะที่รัก แค่อยากให้เธอได้พักผ่อนบ้างเท่านั้นเอง"เสียงทุ้มเอ่ยบอกหญิงสาว อยากให้เธอได้นอนไม่เต็มอิ่ม ต้องดูแลลูกทั้งวันถึงแม้จะมีป้ามิลลาและครูอารีคอยช่วยดูแลก็ตามและยังต้องแบ่งเวลาให้เขาอีก"ลันโอเค คุณสบายใจได้แล้วนะคะ" ลันตาส่งยิ้มตาหยีเขย่งปลายเท้าแหงนหน้าไปจุ๊บแก้มสากแผ่วเบา เพียงแค่นี้ก็ทำให้ชายหนุ่มหน้าแดงจนหยุดยิ้มไม่ได้"พ่อโดนแม่ยั่วอะดีแลน ดูสิ" เด็กน้อยถูกผ้าผืนเล็กสีหวานพันรอบตัว กะพริบตาแป๋วใส่พ่อและแม่ ก่อนที่จะคลี่ยิ้มหวานออกมา"แพ
Comments