ตอนที่9.

ตอนที่9.

“ขอบพระคุณนะคะ คุณแม่มีเมตตากับบีและลูกเสมอ จนบีละอายใจ”

“ไม่เอาน่าน้องบีอย่าร้องไห้สิจ๊ะ น้องบีก็รู้ว่าแม่รักหนูเหมือนลูกแท้ๆ และรักน้องบูมมากกว่าใคร ไม่ต้องห่วงนะเรื่องหย่าแม่จะจัดการให้” คุณดาราลูบศีรษะของบารนีอย่างอาทรมือเหี่ยวย่นเช็ดน้ำตาบนแก้มนวลให้อย่างอ่อนโยน ยิ่งทำให้บารนีน้ำตาไหลเป็นทางด้วยความตื้นตันใจ...

คุณดารามองสามีด้วยสีหน้ายุ่งยากใจ นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ที่นางพยายามบอกให้บุตรชายกลับเมืองไทยเพื่อมาหย่าให้บารนี แต่อัคนีก็ปฏิเสธเสียงแข็งและไม่ยอมรับฟังคำพูดใดๆ จากใคร เขายืนยันเพียงแค่ว่า หากบารนีอยากจะก็ต้องไปหาเขาที่เยอรมันแล้วจะหย่าให้ แต่คนเป็นแม่ก็ย่อมรู้ดีว่าบุตรชายยังไม่หายโกรธบารนีกับพี่ชายหากบารนีไปที่นั่นจริงๆ นางก็เกรงว่าเธอจะได้รับอันตราย...

“หรือว่าเราจะบอกตาเดียวเรื่องน้องบูมดีคะ”

“อย่าเลย ผมว่าเราควรใจเย็นๆ ลองคิดดูก่อนว่าจะทำอย่างไร”

“แต่ น้องว่าเราบอกไปว่าเขามีลูกชายอยู่ที่นี่จะไม่เป็นการดีกว่าเหรอคะ อย่างน้อยๆ ตาเดียวอาจจะยอมกลับมา” คุณดาราพยายามที่จะทำให้บุตรชายกลับมาแม้ว่าอาจจะผิดคำสัญญาที่ให้ไว้กับบารนีว่าไม่ต้องการให้อัคนีรู้ว่าเธอกับเขามีลูกด้วยกัน เพราะไม่ต้องการให้น้องบูมเป็นข้ออ้างในความรับผิดชอบของเขาหรือไม่อยากให้อัคนีคิดว่าเธอเอาลูกมาอ้างเพราะอยากเป็นเมียและอยากได้สมบัติของเขา

“เราปรึกษาเจ้าตัวเขาก่อนดีไหม เผื่อบางทีน้องบีอาจจะตัดสินใจอะไรได้” สามีคู่ยากกล่าวแล้วมองรูปอัคนีที่ถ่ายคู่กับพี่และน้องชาย ชายหนุ่มสามคนที่มีความหล่อเหลาและความเพียงพร้อมทั้งรูปสมบัติทรัพย์สมบัติดูยิ้มร่าเริง แววตาสีน้ำเงินเข้มเปี่ยมด้วยความสุข แต่เขาไม่เห็นภาพแห่งความสุขนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ...

“ถ้าเขาต้องการอย่างนั้นจริงๆ บีจะไปหาเขาเองค่ะ”

“บี.. แม่ว่าเราใจเย็นๆ ก่อนดีมั้ยจ๊ะ” คุณดารากับสามีมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความลำบากใจไม่น้อย

“ไม่ค่ะ บีตัดสินใจแล้ว เราอย่าปล่อยให้มันยืดเยื้อต่อไปเลยนะคะ อีกอย่างบีก็โตพอจะดูแลตัวเองได้แล้ว ตอนนี้บีขอแค่อย่างเดียวให้เขาหย่าให้บี แล้วเราจะได้เป็นอิสระต่อกัน” บารนีพูดอย่างเศร้าสร้อย ร่างบอบบางในชุดทำงานสวยเก๋ที่ตัดเย็บด้วยผ้าไหมอีรี่สีชมพูดูแวววาวและถักทอสลับสีเป็นลายกราฟฟิกดูงามสง่าน่าชื่นชม นางอยากให้ลูกชายของนางมาเห็นบารนีในตอนนี้เหลือเกินเผื่อว่าอัคนีจะเปลี่ยนใจหันมาสนใจหญิงสาวผู้อาภัพคนนี้

“ถ้าอย่างนั้นก็แล้วแต่น้องบีเถอะ แล้วบีจะบอกเขาเรื่องลูกมั้ยล่ะจ๊ะ” คุณอีริคถามขึ้น

“ไม่หรอกค่ะ บีไม่อยากให้เขาคิดว่าบีเอาลูกมาอ้าง อีกอย่างบีไม่อยากให้เขารู้ด้วยค่ะ แม้ว่าน้องบูมจะรู้จักพ่อของเขาแต่หากพ่อลูกไม่ได้รักหรือผูกพันกันมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะให้เขารู้ บีเลี้ยงลูกเองได้ค่ะ และเชื่อว่าคุณปู่คุณย่าเองก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน” บารนีพูดยิ้มๆ และพูดให้ผู้สูงวัยทั้งสองยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู บารนีฉลาดพูดให้คนรอบข้างรักและเอ็นดูและสิ่งที่เธอพูดนั้นไม่ผิดเลยสักนิดเดียว

“จ้ะแม่เชื่อว่าน้องบีทำได้ ก็ดีเหมือนกัน แต่อย่างไรก็ให้เราเลี้ยงฉลองวันเกิดให้น้องบูมก่อนนะ” คุณดารากล่าวยิ้มๆ พอคลายความทุกข์ใจไปได้บ้าง น้องบูมจะครบสามขวบในสองเดือนข้างหน้าและเด็กชายก็มักจะสงสัยว่าทำไมคุณพ่อที่คุณแม่เอารูปให้ตนดูนั้นไปทำงานแสนไกลไม่กลับมาเสียที แม้จะเพิ่งสามขวบแต่เด็กชายก็ช่างซักช่างสงสัยจนทุกคนเองก็เริ่มคิดหาคำตอบใหม่ๆ มาตอบเด็กชายที่มักถามถึงคุณพ่อ

“คุณแม่ค้าบ ดูค้าบ ดูน้องบูม” เสียงเด็กชายดังขึ้นทันทีที่นึกถึง ทำให้คนทั้งสามที่คุยกันเครียดๆ หันไปมองเด็กชายในชุดเจ้าแมงมุมด้วยความเอ็นดู 

“โอ้โห ชุดไอ้แมงมุมลายใครซื้อให้เอ่ย...” คุณอีริคอุ้มหลานชายมาหอมแก้มซ้ายขวาและขบแก้มยุ้ยนั้นเบาๆ อย่างมันเขี้ยวจนน้องบูมหัวเราะลั่นด้วยความชอบใจ

“หนูเล็กเองค่ะ สวัสดีค่ะ คุณลุงคุณป้า...” ชลิตาเอ่ยขึ้นพร้อมกับร่างงามเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มกว้างสดใส หญิงสาวไหว้ผู้สูงวัยทั้งสองอย่างนอบน้อม น่าเอ็นดูน่าเอามาเป็นสะใภ้เล็กเสียจริงๆ คุณดาราอดคิดไม่ได้...

“อ้าวหนูเล็กมาถึงนานแล้วสิเนี่ยถึงได้เจอเจ้าตัวแสบ” บารนีถามเพื่อนรัก

“ก็มาสักพักแล้วค่ะ ถามป้ามาลีบอกว่าบีคุยกับคุณลุงคุณป้าอยู่เลยไม่อยากกวน”

“วันนี้จะไปเที่ยวไหนกันล่ะสาวๆ” คุณดาราถาม

“อ๋อ วันนี้หนูเล็กจะให้บีไปชวนเลือกสีผ้าม่านค่ะเลยว่าจะไปห้างดีแลนด์แกรนด์กันค่ะ ห้างหรูเขาลดราคาสินค้าเยอะแยะ หนูเล็กชอบของถูกค่ะ” ชลิตากล่าวยิ้มๆ เมื่อพูดถึงห้างสรรพสินค้าหรูของคุณอีริคซึ่งตอนนี้ท่านบริหารงานอยู่ แม้ว่าคุณอีริคจะอายุหกสิบห้าปีแล้วแต่ท่านก็ดูแข็งแรงร่างสูงใหญ่อย่างคนยุโรปก็ยังดูสง่าภูมิฐานน่าเคารพยำเกรง แต่ข่าวแว่วว่าอีกไม่นานท่านจะวางมือแล้วให้ลูกชายทั้งสามเข้ามาบริหารเต็มตัว

“จ้ะ ชอปปิงเยอะๆ เลยนะจ๊ะ อย่าได้เกรงใจ” คุณอีริคยิ้มให้อย่างอารมณ์ดี...

อธิชาติผู้เฝ้ามองดอกไม้แสนธรรมดาที่กลายเป็นดอกฟ้าด้วยความรักและแอบคาดหวังว่าเธอจะสามารถหย่าขาดจากสามีที่เหมือนไม่เคยมีตัวตนได้เสียที และเขาจะได้ไม่ต้องขึ้นชื่อว่าเป็นชู้ทางใจกับเมียชาวบ้าน

“น้องบีคิดดีแล้วเหรอจ๊ะที่จะไปคนเดียวให้พี่ไปเป็นเพื่อนมั้ย”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ บีดูแลตัวเองได้ พี่อาร์ตน่ะชอบคิดว่าบีอ่อนแอเป็นเด็กๆ เหมือนหนูเล็กเลย” บารนีว่ายิ้มๆ พลางคนกาแฟเย็นตรงหน้า หลบสายตาที่สื่อความหมายชัดเจนของอธิชาติ

“ก็หนูเล็กน่ะมองบีไม่ผิดหรอก ตัวอย่าพูดดีหน่อยเลย ให้เราไปเป็นเพื่อนเถอะนะ” ชลิตาเขย่ามือบางของเพื่อนรักเบาๆ

“ไม่จ้ะหนูเล็ก ปัญหาของบี บีจัดการเองได้ ขอบใจนะที่หนูเล็กเป็นเพื่อนที่ดีมาเสมอ...” บารนียิ้มบางๆ ให้เพื่อนรัก กุมมือของชลิตาแล้วตบเบาๆ เพื่อให้เพื่อนรักวางใจ