ตอนที่8.

ตอนที่8.

ชลิตาเลือกที่จะพูดอย่างที่ใจคิด เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมบารนีต้องทนทุกข์ทรมานกับความสัมพันธ์ที่ปราศจากความรัก ผูกตัวเองติดกับทะเบียนสมรสที่ใครอีกคนไม่ได้ใยดี บารนีเป็นคนสวยสง่าและน่ารักเธอเองเป็นผู้หญิงด้วยกันยังชื่นชมและหลงรักความน่ารักของบารนีโดยเฉพาะ อธิชาติ เพื่อนรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยซึ่งหลงรักบารนีมาตั้งแต่สมัยเรียนก็คอยแวะเวียนมาสานไมตรีด้วยดีมาเสมอด้วยความอดทนและพยายามจะเอาชนะใจบารนี แต่ผ่านมาแล้วสี่ปี บารนียังคงรักษาสถานะความเป็นเพื่อนและพี่ชายไว้อย่างเหนียวแน่นจนเธอเองก็อดสงสารอธิชาติไม่ได้

“แต่...”

“ไม่มีแต่จ้ะ หากอยู่แบบนี้ตัวก็ต้องทนทุกข์ทรมานต่อไปเรื่อยๆ ไม่มีจบสิ้นแล้วผู้ชายใจร้ายคนนั้นก็ไม่เคยสนใจหรอกว่าตัวจะอยู่อย่างไร ทำอะไร มีภาระอะไรบ้าง... บี ตัวต้องเลือกที่จะทำเพื่อตัวเองบ้าง...”

“นี่เธอมาเสี้ยมสอนอะไรน้องสาวฉันอีกล่ะ พอกลับมาก็เอาแต่เรื่องไม่ดีใส่หัวคนอื่นเลยนะ”

เสียงนุ่มทุ้มน่าฟังของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงสง่าดูมีเสน่ห์ของ อัครวัฒน์ เดินมายืนอยู่ตรงหน้าของทั้งสองสาว ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าหล่อเหลาออกทางค่อนข้างหวานด้วยดวงตายาวใหญ่ที่มีแววอ่อนเชื่อมหรือที่เรียกว่า ตาหวาน นั้นรับกับคิ้วดกดำเรียวยาวเป็นระเบียบ จมูกโด่งสวยเหมือนจมูกของหญิงสาวมากกว่าจมูกของชายหนุ่มและริมฝีปากบางเฉียบสีแดงเรื่อจนผู้หญิงต้องอาย คุณโดมแห่งดีแลนด์อินเตอร์เนชั่นแนลแอร์ไลน์ เป็นชายหนุ่มที่ทั้งหนุ่มทั้งสาวต่างหลงใหลคลั่งไคล้กว่าดาราดังบางคนเลยทีเดียวและเขาก็มักมีข่าวกับสาวๆ เสมอ จะว่าไปสามหนุ่มแห่งบ้านดีแลนด์คงจะมีเพียงอัคราเท่านั้นกระมังที่ไม่เคยมีข่าวคาวๆ กับผู้หญิงเพราะชอบหมกตัวอยู่แต่กับไร่และโรงทอผ้าเท่านั้น...

“นี่คุณโดม มาทางไหนก็กลับไปทางนั้นเลยนะ คนเขากำลังคุยกันเรื่องของสาวๆ หนุ่มไม่แท้ไม่เกี่ยว”

“อ้าวพูดแบบนี้มาพิสูจน์กันมั้ยจ๊ะหนูเล็กแต่... ไม่เล็ก...”

อัครวัฒน์ยังยียวนต่อปากต่อคำกับชลิตา และคำพูดเป็นนัยของเขาก็ทำให้ ชลิตาหน้าแดงจัดด้วยความโกรธและกำลังจะอ้าปากโต้เถียงกันหากบารนีไม่หยุดไว้เสียก่อน

“เอาล่ะค่ะ อย่าทะเลาะกันเป็นเด็กๆ สิคะ พี่โดมล่ะก็ชอบยั่วประสาทหนูเล็กจริงเชียว”

“พี่แวะมาบอกข่าวดีจ้ะ คุณลุงวิลสันก็ตกลงที่จะใช้ผ้าของเราในการเดินแบบซีซั่นหน้าและจะใช้ลายที่บีออกแบบด้วย ดีใจด้วยนะจ๊ะ”

“จริงหรือคะพี่โดม ไชโยๆ ดีใจด้วยนะบีที่คุณลุงเลือกผลงานของบี” ชลิตาร้องอย่างยินดีแล้วลุกขึ้นกระโดดเหมือนเด็กๆ ด้วยความดีใจราวกับว่าตัวเองเป็นเจ้าของผลงานและเผลอเรียกอัครวัฒน์ด้วยสรรพนามเหมือนกันกับบารนีเรียกเขาว่า พี่โดม

“แหม.. ทำอย่างกับตัวเองเป็นเจ้าของผลงาน”

“ทำไมล่ะ ผลงานเพื่อนของหนูเล็กก็เหมือนผลงานของหนูเล็กนั่นล่ะ เนอะบีเนอะ”

“จ้า ขอบใจมากนะหนูเล็ก”

“เอาละ ดึกแล้วเรากลับกันเถอะ คุณพ่อคุณแม่แล้วก็พี่เด่นรออยู่” อัครวัฒน์บอกแล้วเดินออกไปก่อนบารนีจึงหันมาลาเพื่อนรัก ชลิตาเดินมาส่งบารนีที่รถด้วยใบหน้ายิ้มแย้มโดยมีคุณวิลสันและภรรยายืนส่งแขกอยู่หน้าบ้านหลังงาม

บารนีเดินเข้าห้องนอนของตนด้วยความดีใจและภาคภูมิใจที่ผลงานการออกแบบลายผ้าและออกแบบชุดผ้าไหมได้รับการยอมรับจากนักธุรกิจสิ่งทอหลายๆ คน ทั้งที่เธอเป็นนักออกแบบหน้าใหม่ ในตอนแรกบารนีคิดว่าที่พวกเขาซื้อเพราะเธอเป็นดีแลนด์และเป็นหนึ่งในหุ้นส่วนของดีแลนด์ซิลด์ แต่เมื่อผลงานของเธอออกสู่ตลาดและได้รับความสนใจ แบบเสื้อผ้าของเธอก็ยังเป็นที่นิยมทำให้บารนีมั่นใจในตัวเองมากขึ้นว่าเธอเองก็มีดีพอที่จะกล้าทำอะไรบางอย่าง...

หญิงสาวเปิดประตูห้องนอนที่เชื่อมติดกันมายังห้องของน้องบูมซึ่งกำลังฝึกนอนคนเดียวแต่ไม่ค่อยจะสำเร็จเพราะเด็กชายมักจะตื่นกลางดึกและเข้ามานอนกับเธอเสมอ บารนีเดินมาหยุดที่เตียงกว้างมองใบหน้าที่หลับพริ้มของน้องบูมด้วยความรักก่อนจะหอมแก้มยุ้ยนั้นเบาๆ

“แม่รักลูกนะครับ และอีกไม่นานเราก็จะมีกันและกัน มีแค่เราสองคน...” มือบางลูบเรือนผมดกหยักศกของลูกรักก่อนจะเดินกลับห้องและแง้มประตูไว้เพื่อให้น้องบูมเดินกลับมาหาตนที่ห้อง

“ฉันจะต้องเลือกแล้วสินะ พี่บูรณ์ พี่อย่าโกรธบีนะคะ บีไม่อยากทรมานอยู่แบบนี้อีกต่อไปแล้ว”

หญิงสาวพูดกับตัวเองแล้วนึกถึงพี่ชายซึ่งตอนนี้อยู่ที่เชียงใหม่ ดูแลกิจการรีสอร์ตและไร่ชากับภัทราอย่างมีความสุข แล้วเธอล่ะ...

คุณดารามองหน้าสวยหวานแต่แสนเศร้าของสะใภ้ที่รักอย่างพยายามเก็บกักความเจ็บปวดไว้ในอกไม่แพ้กัน คงถึงเวลาแล้วสินะที่นางจะต้องปล่อยให้บารนีเป็นอิสระ แม้จะรักและเอ็นดูบารนีตั้งแต่แรกเห็น สาวน้อยที่เอาแต่ร้องไห้จนตาบวมและไม่พูดไม่จากับใครในคืนอันเลวร้ายที่บุตรชายของนางเป็นผู้สร้างมลทินให้กับชีวิตอันบริสุทธิ์ของเธอ

ตั้งแต่แรกพบหน้าบารนี นางก็รู้สึกถูกชะตาและคิดหมายมั่นว่าสักวันอัคนีคงมองเห็นสิ่งที่นางเห็น ความน่ารักอ่อนโยนและเจียมเนื้อเจียมตัวของบารนีทำให้นางยิ่งรักสะใภ้ในนามคนนี้ และความสามารถและฉลาดเฉลียวในหน้าที่การงานก็ยิ่งทำให้นางไม่อยากให้บารนีพ้นไปจากบ้านดีแลนด์ แต่เมื่อถึงตอนนี้ นางควรเลิกเห็นแก่ตัวใช่ไหม...

“บีคิดว่ามันถึงเวลาแล้วค่ะ เพราะคงไม่มีประโยชน์อะไรที่บีจะต้องทนอยู่ในฐานะภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายที่กอดทะเบียนสมรสอยู่อย่างนี้ อีกอย่างน้องบูมก็โตขึ้นทุกวัน ทุกครั้งที่น้องบูมถามว่าเมื่อไหร่คุณพ่อจะกลับมาอยู่กับเรา บีก็เจ็บปวดทุกครั้ง บีก็ไม่อยากจะโกหกลูกอีกแล้วค่ะ”

“แม่เข้าใจจ้ะ เอาเป็นว่าแม่จะติดต่อตาเดียวอีกทีว่าให้มาจัดการเรื่องหย่าให้เรียบร้อย”