บทที่6 เป็นแฟนกันไหม

บทที่ 6

@มหาวิทยาลัย

คาวีและลูกพีชทั้งคู่เดินจูงมือกันลงมาจากรถยนต์คันหรูโดยมีสายตาล้อเลียนของเหล่าเพื่อนๆและรุ่นน้องในคณะตลอดทาง

"อ้าวเฮียวีคบกับพี่คนสวยแล้วเหรอ" ไผ่รุ่นน้องในคณะเอ่ยแซวพร้อมกับส่งสายตาล้อเลียนมาที่คาวีอย่างเปิดเผย

"ไหนบอกแค่เพื่อนไงเฮีย" ปาร์ครุ่นน้องในคณะอีกคนทักท้วงขึ้นติดตลก

"พวกมึงว่างกันมากใช่ไหม" คาวีหันไปตวัดตามองรุ่นน้องหนุ่มอย่างเอาเรื่อง

"ดาวกับเดือนคบกันก็เหมาะสมกันดีนะเฮีย" โอ๊ตรุ่นน้องอีกคนเอ่ยแซวทำเอาใบหน้าหวานของลูกพีชแดงระเรื่อไปถึงใบหูด้วยความเขินอาย

"สาระแนนะพวกมึง" คาวีส่ายหน้าให้กับรุ่นน้องหนุ่มก่อนจะเดินจูงมือลูกพีชออกไปจากตรงนั้นทันที

"เป็นอะไร" คาวีเอ่ยถามลูกพีชเมื่อเห็นว่าใบหน้าของเธอแดงระเรื่อทั่วทั้งใบหน้าเขาจึงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

"ปะ..เปล่าฉันแค่ร้อนนิดหน่อย" ลูกพีชตอบกลับไปแบบนั้นด้วยไม่อยากให้คาวีจับได้ว่าเธอกำลังเขินอายกับคำพูดหยอกล้อที่รุ่นน้องในคณะเอ่ยแซวเมื่อครู่

"งั้นก็รีบเดินเข้าห้องเรียนเถอะ" คาวีเอ่ยเสียงเรียบพลางเดินจับมือบางไว้แน่นราวกลับกลัวว่าเธอจะหายไป

@สามชั่วโมงต่อมา

@ห้างสรรพสินค้าดัง

ร่างสูงใหญ่ในชุดนักศึกษาผิดระเบียบของคาวีเดินอุกอาจเข้ามาพร้อมกลุ่มเพื่อนชายอีกห้าคนของเขาคาวีเดินนำเพื่อนๆของเขาเข้าไปที่ร้านอาหารจีนหรูใจกลางห้างดังที่มีชายหนุ่มลูกครึ่งจีนนั่งทานอาหารอยู่กับหญิงสาวหน้าตาสะสวยคนหนึ่ง คาวีเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อของชายหนุ่มคนดังกล่าวอย่างแรงก่อนจะลากหนุ่มลูกครึ่งจีนออกมาที่โรงจอดรถของห้างดัง

"มึงเป็นใครวะ!" ชายหนุ่มลูกครึ่งจีนตวาดเสียงดังลั่นอย่างหัวเสียเมื่ออยู่ๆก็มีคนแปลกหน้ามากระชากเขาออกมาในขณะที่เขากำลังเดทกับหญิงสาวที่เพิ่งเจอกันเมื่อคืนอย่างหวานชื่นในร้านอาหารหรู

"มึงกล้าดียังไงถึงมายุ่งกับผู้หญิงของกู" คาวีชี้หน้าต่อว่าอีกฝ่ายด้วยอารมณ์ที่เดือดดาล

"ใครเมียมึง กูไม่รู้จักมึงถอยไปจะดีกว่ากูยังไม่อยากมีเรื่องตอนนี้ว่ะ" ชายหนุ่มลูกครึ่งตอกกลับอย่างไม่เกรงกลัวหากแต่ในความเป็นจริงเขาเสี่ยงที่จะไม่ปะทะกับคาวี เพราะรู้ตัวเองดีว่าคงไม่มีทางสู้ผู้ชายหุ่นล่ำตัวสูงเกือบสองเมตรอย่างคาวีได้

"ผู้หญิงที่มึงจะข่มขืนในห้องน้ำที่ผับเมื่อวานเป็นผู้หญิงของกู" คาวีเค้นเสียงลอดไรฟันก่อนจะใช้เท้าถีบเข้าที่กลางหน้าอกแกร่งของชายหนุ่มลูกครึ่งจีนอย่างแรงจนอีกฝ่ายล้มลงกับพื้นอย่างไม่เป็นท่า

"กูยังไม่ได้ทำอะไรเมียมึง อีกอย่างเมียมึงก็เล่นงานกูแล้ว" ชายหนุ่มลูกครึ่งจีนรีบหยัดกายลุกขึ้นยืนเดินถอยหลังหนีจนแผ่นหลังแกร่งชนเข้ากับกำแพงของโรงจอดรถ

ผัวะ! ผัวะ! คาวีกระแทกหมัดหนักๆเข้าที่ใบหน้าของชายหนุ่มลูกครึ่งจีนอย่างไม่ยั้งแรงเขาต่อยซ้ำๆจนใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มลูกครึ่งจีนบวมช้ำเลือดทะลักออกมาโพรงปากและดวงตาจนแทบจะไม่เหลือเค้าโครงเดิม

"กระทืบมันแล้วเอาไปให้เฮียโรฮานชำแหละอวัยวะมันไปขายตลาดมืด" คาวีออกคำสั่งกับเพื่อนๆเสียงเข้มก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้นในทันที

@คอนโดหรูของลูกพีช

23 : 00 น.

คาวีเปิดประตูเข้ามาภายในห้องพักของลูกพีชแต่ก็พบกับความมืดไร้ซึ่งแสงไฟจากหลอดไฟราคาแพงเขาเดินเข้าไปเปิดประตูห้องนอนของคนที่ขึ้นชื่อว่าเพื่อนสนิทอย่างเบามือ ร่างบางของคนที่แอบชอบนอนขดตัวอยู่ในห้วงนิทราใต้ผ้าห่มผืนหนาในชุดนอนลายลูกไม้สีดำตัวบาง คาวีเดินเข้าไปหยิบผ้าเช็คตัวของเจ้าของห้องแล้วเดินตรงเข้าไปอาบน้ำภายในห้องน้ำของลูกพีช

ไม่นานนักคาวีก็เดินออกมาจากห้องน้ำโดยที่ร่างกายกำยำเปลือยเปล่ามีหยดน้ำติดตามลำตัวหนาประปรายเขาเดินตรงเข้ามาหาร่างบางที่ยังอยู่ในห้วงนิทราก่อนจะค่อยๆเปิดผ้าห่มผืนหนาออกจากร่างบางจากนั้นจึงล้มตัวลงนอนข้างๆกายของเธอจมูกโด่งซุกเข้าหาซอกคอระหงท่อนแขนแกร่งกอดรัดร่างบางเอาไว้จากด้านหลังแน่นตลอดทั้งคืน

เช้าวันต่อมา

"อื้อ~" ลูกพีชส่งเสียงครางเบาๆในลำคอในช่วงเช้าของวันเธอรู้สึกอึดอัดราวกับมีอะไรบางอย่างมากดทับตัวของเธอเอาไว้เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบกับร่างหนาของคาวีที่นอนเปลือยกายกอดรัดเธอเอาไว้แน่น

"มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย" ร่างบางเอ่ยเสียงแหบพร่าพลางบิดขี้เกียจไปด้วย

"จะรีบลุกไปไหนวันนี้ไม่มีเรียน" คาวีเอ่ยเสียงแหบพร่าพลางคว้าเอวคอดกิ่วเข้าหาลำตัวหนาของตัวเองเมื่อเห็นว่าร่างบางกำลังจะก้าวขาลงจากเตียงนอน

"อ๊ะ..ตื่นแล้วเหรอ แกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมฉันไม่เห็นตอนที่แกมา" ลูกพีชสะดุ้งตกใจเล็กน้อยก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆกายของคาวีพลางแนบใบหน้าหวานซบลงตรงอกแกร่งของคาวี

"เห็นมึงหลับแล้วเลยไม่อยากปลุก" คาวีเอ่ยก่อนจะซุกใบหน้าหล่อเหลาซุกไซ้เข้าหาซอกคอระหงลูกพีชที่ได้ฟังอย่างนั้นจึงพยักหน้าอย่างเข้าใจ

"ย้ายมาอยู่ด้วยกันไหม" คาวีเอ่ยขึ้นพลางกดจูบลงที่หน้าผากมนอย่างแผ่วเบาลูกพีชเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขาทำแบบนี้เขาไม่เคยอ่อนโยนกับใครเลยนอกจากลูกพีชคนเดียวที่เป็นข้อยกเว้น

"แกจะบ้าเหรอ เราเป็นแค่เพื่อนกันนะฉันจะย้ายไปอยู่กับแกได้ยังไงกัน"

"ต้องเป็นแฟนก่อนใช่ไหมถึงจะยอมย้ายมาอยู่กับกู" คาวีเอ่ยถามพลางดันใบหน้าหวานที่ซุกอยู่ในแผงอกแกร่งของเขาออกมือหนาจับปลายคางมนให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากัน

"แก ชอบฉันเหรอ" ลูกพีชชั่งใจอยู่นานกว่าที่จะยอมเอ่ยถามคำถามนั้นออกมา

"ถ้าบอกว่าชอบจะยอมเป็นแฟนกูไหมล่ะ" คาวีตอบกลับทีเล่นทีจริง

"แกเล่นอะไรเนี่ยฉันไม่ตลกด้วยหรอกนะ" เมื่อได้ฟังที่คาวีเอ่ยทีเล่นทีจริงลูกพีชจึงทำหน้ากระเง้ากระงอดในทันทีด้วยคิดว่าเขาคงอยากจะกลั่นแกล้งเธอเขาคงไม่ได้ชอบเธอจริงๆ

"หึ กูจริงจังนะพีชเป็นแฟนกันไหม กูไม่เคยขอใครเป็นแฟนมึงเป็นคนแรกที่กูขอเป็นแฟน" คาวีหัวเราะในลำคอหนาเบาๆนึกเอ็นดูกับท่าทางกระเง้ากระงอดของเธอก่อนจะหันหน้ามาสบตากับร่างบางด้วยแววตาที่จริงจัง

"แก พูดจริงเหรอ" ลูกพีชเอ่ยถามเพื่อความมั่นใจ หากคาวีเพียงแค่พูดเล่นแล้วเธอตอบตกลงไปแล้วเธอคงจะรู้สึกอายไม่น้อย

"เห็นกูเหมือนพวกชอบพูดเล่นรึไง"

"ก็แกชอบแกล้งฉัน"

"เออ กูชอบมึงชอบมาตั้งนานแล้วที่กูแกล้งมึงเพราะกูชอบมึงกูแค่อยากอยู่ใกล้มึงเข้าใจยัง?"

"ชิ โทษทีฉันไม่ได้ชอบแก" ลูกพีชอมยิ้มกับถ้อยคำห้วนๆของคาวีก่อนจะตอบปฏิเสธเขาด้วยอย่างจะแกล้งเขากลับบ้าง