บทที่ 3 ถูกจับได้เสียแล้ว (4/4)

           ‘ย้ายมาอยู่ด้วยกันเช่นนี้ ไม่แปลกใจเลยที่พี่ใหญ่จะหลงใหลจนยอมลงมือทำร้ายผู้อื่นเพื่อความรักเช่นนั้น’ นางคงต้องรีบมองหาบุรุษมาเบี่ยงเบนความสนใจของพี่ใหญ่แล้ว

           

            ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้ครึ่งเค่อ บุรุษสองคนที่นั่งรถม้ากลับจวนฟ่านเพื่อเข้าร่วมพิธีปักปิ่นของคุณหนูฟ่านในวันพรุ่งนี้นั่งสนทนากันถึงเรื่องที่สหายสูงศักดิ์จะขอไปอาศัยที่จวนฟ่านเป็นการชั่วคราว

            “ตำหนักอ๋องน่ะหรือทรุดโทรมเพราะไร้คนดูแล” โกหกหรือไม่ นั่นตำหนักชินอ๋องเชียวนะ พวกขันทีนางกำนัลก็ยังมีอยู่ไม่ใช่หรือจะไร้คนดูแลได้อย่างไร

            “ใช่ เพราะเหตุนี้ข้าจึงสั่งปรับปรุงเมื่อวันก่อน ในระหว่างนี้ข้าจึงอยากจะขอไปอยู่ที่จวนของเจ้า”

            “เหตุใดต้องเป็นจวนของข้า เจ้าน่ะมีท่านลุงเป็นฮ่องเต้ มีท่านย่าเป็นไทเฮาลืมแล้วหรือ เหตุใดไม่เข้าไปอยู่ในวังหลวงเป็นการชั่วคราว”

            “ในวังหลวงหูตามากมาย ยากจะแยกแยะได้ว่าใครเป็นมิตรหรือศัตรู อีกอย่างการไปอยู่ร่วมจวนกับเจ้า ย่อมสะดวกในการปรึกษาหารือกัน ทั้งยังไม่เป็นที่น่าสงสัยว่าเหตุใด ข้าหรือเจ้าไปมาหาสู่กันบ่อยครั้งเกินไป”

            วาจาของสหายทำให้คุณชายฟ่านไม่อาจโต้เถียงได้ เพราะที่อีกฝ่ายกล่าวมาก็ไม่ผิด สิ่งที่พวกเขากำลังทำต้องใช้ความระมัดระวังไม่ให้ถูกสงสัยได้

            “เช่นนั้นก็ตกลงตามนี้ แต่ข้าต้องบอกเจ้าไว้ก่อน ว่าในจวนของข้ามีน้องสาวที่กำลังจะปักปิ่นอยู่ด้วย เจ้าอย่าได้คิดสวมอาภรณ์บางเบาเดินไปมาในจวนเช่นที่เคยทำเข้าใจหรือไม่”

            “เข้าใจแล้วขอรับคุณชายฟ่าน” คังซืออี้ตอบรับ

            และสุดท้ายก็เป็นไปตามที่พวกเขาต้องการ ชินอ๋องซื่อจื่อได้ใช้ข้ออ้างในการซ่อมแซมปรับปรุงตำหนัก แล้วย้ายเข้าไปอยู่ในจวนฟ่านจนได้

           

            เช้าวันต่อมาคุณชายใหญ่ฟ่านก็มีสีหน้ายุ่งเหยิงแฝงความกลัดกลุ้มใจไม่น้อย จนผู้เป็นสหายที่มาตามถึงเรือนสังเกตเห็นเข้า

            “เป็นอันใดไป เหตุใดจึงทำสีหน้าเช่นนั้น”

            “ปิ่นที่ข้าตั้งใจจะมอบให้ซีซีหายไป ทั้งที่ยามค่ำคืนข้ายังนำมันออกมาดู”

            “แล้วเจ้าลองหาทั่วหรือยัง อาจจะตกตามซอกกำแพง”

            “ข้าหาแทบจะพลิกจวนแล้ว ไม่รู้ว่าหายไปหรือมีโจรกระจอกหน้าไหนเข้ามาขโมย”

            “หากเข้ามาขโมยของในเรือนของเจ้าสำนักคุ้มภัยได้ ข้าว่าโจรผู้นั้นคงไม่กระจอกแล้ว มิเช่นนั้นเจ้าคงจับตัวได้แล้ว”

            “ปิ่นที่เตรียมให้ซีซีก็หายไปแล้ว ข้าจะนำปิ่นจากที่ใดมามอบให้นางแทน” เพราะเคยรับปากน้องสาวไว้ว่าเมื่อถึงพิธีปักปิ่นเขาจะเตรียมปิ่นที่งดงามจนคนที่เคยดูแคลนว่านางขี้ริ้วขี้เหร่ต้องริษยานาง

            “ข้ามีปิ่นที่ซื้อมาจากต่างเมือง หากไม่รังเกียจข้าจะยกให้เจ้า”

            “ปิ่นของเจ้า? จะดีหรือ”

            “ย่อมดี แต่หากเจ้าไม่อยากได้ปิ่นที่ข้าซื้อมา ข้ามีปิ่นอีกอันให้เจ้านำไปมอบให้ซีอิ๋งได้”

            “ปิ่นอีกอันหรือ?”

            “ปิ่นของมารดาข้าอย่างไรเล่า อยากได้หรือไม่ ข้ายินดียกให้น้องสาวเจ้า”

            “จะบ้าหรือ ปิ่นของมารดามิใช่ต้องเก็บเอาไว้มอบให้สตรีที่เจ้าพึงใจหรือ จะนำมามอบให้น้องสาวข้าได้อย่างไร แล้วปิ่นที่เจ้าซื้อมา มิใช่จะนำไปมอบให้สตรีในดวงใจหรือ”

            “ข้ามีที่ใดกันเล่าสตรีในดวงใจ ข้าซื้อมาเพียงเพราะเห็นว่างดงามดี พลันก็นึกถึงซีอิ๋งน้องสาวเจ้า ในสายตาข้า นางเป็นเด็กน้อยที่น่าเอ็นดูยิ่งนัก เลยตั้งใจจะซื้อติดไม้ติดมือมาฝากนาง พอเห็นนางจะปักปิ่นจึงไม่กล้าที่จะมอบให้เพราะกลัวว่าจะไม่เหมาะสม”

            “เช่นนั้นขายมันต่อให้ข้าเถิด”

            “ข้าไม่ขาย แต่ข้าจะมอบให้ เจ้าเป็นสหายคนสำคัญของข้า น้องของเจ้าก็เป็นคนสำคัญของข้าเช่นกัน” เพราะรอยยิ้มที่ไม่มีสิ่งใดแอบแฝงทำให้ฟ่านไห่ถิงรับปิ่นอันนั้นมาโดยไม่ได้คิดอันใด

            “เช่นนั้นขอบคุณเจ้า”

            “เจ้ารีบผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ให้เรียบร้อย ข้าจะกลับไปหยิบปิ่นที่เรือนก่อน ประเดี๋ยวจะกลับมา”

            “ได้ ๆ ต้องรบกวนเจ้าแล้ว” ฟ่านไห่ถิงรู้สึกโล่งอกไม่น้อยที่ได้ปิ่นมาให้น้องสาว

            แต่ผ่านไปเพียงชั่วจิบชาเมื่อเห็นปิ่นในกล่องที่สหายมอบให้ เขาก็อยากเปลี่ยนใจขึ้นมาทันที เพราะปิ่นของสหาย แม้จะดูเรียบง่ายแต่ทว่าล้ำค่าด้วยไข่มุกสีเลือดที่หาได้ยากยิ่ง

            “ซืออี้ ปิ่นนี้ไม่ล้ำค่าเกินกว่าจะมอบให้ซีซีหรือ”

            “ไม่หรอก ข้าว่าปิ่นนี่มองไปมองมาก็น่าจะเหมาะกับซีอิ๋งไม่น้อย”

            “ขอบคุณเจ้ามากที่ช่วยเหลือข้า” ฟ่านไห่ถิงซาบซึ้งจึงตั้งใจจะเข้าไปกอดขอบคุณสหายเช่นที่เคยเย้าแหย่เล่นอยู่บ่อยครั้ง

            “ไม่ต้องเข้ามากอดข้า ประเดี๋ยวใครมาเห็นเข้าก็คิดว่าข้ากับเจ้าเป็นต้วนซิ่วจริง ๆ หรอก” ชินอ๋องซื่อจื่อกล่าวก่อนจะใช้พัดดันอกสหายเอาไว้ เพราะอีกฝ่ายชอบเล่นเช่นนี้เจ้ากรมยุติธรรมกับฟ่านฮูหยินจึงไม่ใคร่อยากต้อนรับเขาในตอนแรก

            “หากเป็นเช่นนั้นก็ดีไม่ใช่หรือ เรื่องทุกอย่างจะได้ง่ายขึ้น”

            “เจ้าจะกลายเป็นต้วนซิ่วจริง ๆ ข้าก็ไม่ขัดแต่อย่าดึงข้าไปเป็นด้วยก็พอ ข้ายังนึกอยากเชยชมแม่นางน้อยสักคนอยู่”

            “ช่างน่าสงสารแม่นางน้อยผู้นั้นเสียจริง”

            “ไม่รีบนำปิ่นไปมอบให้ซีอิ๋งแล้วหรือ”

            “เช่นนั้นรีบไปกันเถิดประเดี๋ยวจะไม่ทันเอา” กล่าวจบคนเป็นพี่ชายก็รีบสาวเท้าก้าวเดินออกไปโดยไม่คิดรอสหาย

            “...” มุมปากของบุรุษสูงศักดิ์ยกยิ้มแฝงนัยบางอย่างก่อนจะเดินตามสหายไป