บทที่ 5

“สายแหลกกลับมาแล้วเหรอยะ” คำแซวนี้ทำเอาฉันมองบนใส่ยัยเพื่อนตัวแสบ ที่รู้ใจฉันไปเสียทุกอย่าง...ชิส์

“อื้อ…งั้นไปแหลกบุฟเฟ่ต์นะ อยากกินอ่ะ” 

“ไปสิ” อัปสรตามใจฉัน เราจึงไปกินบุฟเฟ่ต์ซีฟู้ดด้วยกันเสียเลย พอได้กิน พอได้มานั่งคิด มีเพื่อนให้แนวทาง ฉันก็คลายความกังวลไปได้มาก อะไรมันจะเกิดก็คงต้องปล่อยให้เกิด ฉันจะทำทุกวันให้มันดีที่สุด จะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจทีหลัง 

พอกินข้าวอิ่ม ฉันกับอัปสรก็แวะไปที่บริษัทของพี่นิกกับพี่ตรัย ฉันว่างงานก็ว่าได้ ส่วนอัปสรนั้นกำลังเข้าไปช่วยงานที่บริษัท แต่พอไปถึงหน้าห้องทำงานของพี่นิก ภาพที่เห็นผ่านกระจกก็ทำเอาฉันควันออกหู อารมณ์หึงหวงเล่นงานจนหูอื้อตาลายเบาๆ ก่อนจะสะกิดถามคนข้างๆ 

“แก…นั่นใคร”

“แฟนเก่าพี่นิก” คำตอบของอัปสรทำให้ฉันถึงบางอ้อ ฉันรู้ว่าก่อนหน้านี้พี่นิกเคยคบหากับผู้หญิงคนหนึ่ง คบกันมาตั้งแต่สมัยเรียน แต่เมื่อสี่ปีก่อน เขาสองคนเลิกรากันไป พี่นิกเฮิร์ทหนักมากทีเดียว 

ฉันรู้เรื่องนี้เพราะอัปสรเคยเล่าให้ฟัง และเพราะคิดว่ามันคืออดีตที่จบไปแล้ว พอคบกับพี่นิกก็เลยไม่ได้เซ้าซี้ให้มันดูเยอะกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง แม้แต่ขอดูรูปฉันก็ยังไม่เคยทำ 

“อ้อ…คนนี้นะเหรอ”

“อื้อ…คนนี้นี่แหละ ที่ทิ้งพี่ชายฉันไป ชื่อพี่แก้ว” 

“แล้วนางมาทำอะไรที่นี่” ขณะพูดฉันก็มองไปยังอดีตแฟนของพี่นิก ยิ่งเห็นเธอคลอเคลียใกล้ๆ เขาด้วยแล้วก็ตงิดๆ 

“ถ้าตอบแบบนางเอก นางก็คงผ่านมาแถวๆ นี้เลยแวะมาทักทายตามประสาเพื่อนเก่า เพื่อนแก่มั้ง”

“แต่เซ้นส์ฉันมันบอกว่านางไม่ใช่แค่ผ่านมาแถวๆ นี้แน่ๆ”

“คิดเหมือนกัน เพราะถ้าตอบแบบนางร้าย นางก็มาอ่อยดีๆ นี่เอง ดูจากชุดสุดโป๊กับท่าทางยั่วๆ นั่นก็พอจะดูออก นี่ลากได้นางคงลากพี่นิกไปปล้ำแล้วมั้งน่ะ” 

“หึ...” ฉันทำเสียงหึในลำคอ มองไปยังทั้งคู่ไม่วางตา ฉันไม่ใช่คนขี้หึง แต่ถ้าได้หึงขึ้นมาก็หึงโหดเป็นเหมือนกัน 

“แกอย่าหึสิ ลุยเลยไหม”

“ไม่ต้องหรอก ฉันจะเชื่อว่านางแค่ผ่านมา”

“นั่น...วิญญาณแม่พระเข้าสิงแล้วไหมล่ะแก” คำพูดของอัปสรทำเอาฉันขำ ใครมันจะเป็นแม่พระเมื่อเห็นแฟนเก่าถ่อมาหาแฟนตัวเองแบบนี้ได้กัน แค่ยังไม่ถึงเวลาวีนก็เท่านั้น 

“จริงๆ เพราะผู้ชายคงไม่ชอบผู้หญิงขี้หึงแบบไร้เหตุผลหรอก รอดูว่านางจะทำอะไร ถ้ามากไปกว่านี้ ฉันจะแหวกอกนางเอง” แม้พี่แก้วจะอายุมากกว่าฉันหลายปี แต่ฉันก็ไม่ค่อยอยากเรียกว่าพี่สักเท่าไหร่ เวลาคุยกันกับอัปสรแทนว่านางก็คงไม่แปลก 

“สายโหดอย่างแท้จริง นี่ชักจะสงสารพี่นิกแล้วสิ”

“สงสารทำไมยะ ไม่ได้ทำอะไรผิด ใครจะไปทำอะไรได้” คำท้ายๆ ฉันทิ้งหางเสียง บ่งบอกถึงความไม่ปกติเล็กน้อย ส่วนอัปสรก็ยิ้มแห้งๆ ให้

“จ้ะ…ว่าที่พี่สะใภ้”

“ชิส์…แกนี่” 

“เราเข้าไปหาพี่นิกกัน ยัยพี่แก้วนั่นจะได้รู้ว่าตอนนี้พี่ชายฉันไม่ได้โสดอีกต่อไป” เอ่ยจบสรก็ลากฉันเข้าไปในห้องทำงานของพี่นิกทันที 

“เดี๋ยวๆ สร อย่าเพิ่ง”

“พี่นิก เลิกงานยังคะเนี่ย” ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป สรก็เอ่ยทักทายพี่ชายตัวเองก่อน ส่วนฉันก็ยืนอยู่ ข้างๆ นั่นแหละ แอบชำเลืองมองหน้าอดีตคนรักของพี่นิกบ้าง อืมม์…ก็สวยดี ก่อนที่จะมองไปยังพี่นิก ที่หันมาส่งยิ้มให้ฉัน ซึ่งแขกของพี่นิกก็เห็นว่าเรายิ้มให้กัน 

“ใกล้แล้วจ้ะ” เจ้าของห้องเอ่ยตอบ 

“ดีเลย สรกับดาหิ๊ว...หิว เลิกงานแล้วเราไปหาอะไรกินกันนะคะ”

“แต่ฉันอิ่มยันคอหอยแล้วนะแก ขืนกินอีกนี่มีอ้วกแน่ๆ” ฉันดึงแขนยัยสรไว้แล้วกระซิบกระซาบบอกข้างๆ หู 

“เออน่ะ...แก เงียบไว้” พอปรามฉันเสร็จ สรก็หันไปทักทายอดีตแฟนเก่าพี่ชาย ที่สรทำเป็นมองไม่เห็นตั้งแต่เข้ามาในห้อง