Chapter 41

เฮเดน:

ผมรู้สึกจริงๆ ในขณะนั้นมีครอบครัวเป็นของตัวเอง ครอบครัวที่รอคอยและคิดถึง ครอบครัวที่ต้องปกป้องและเลี้ยงดู ความรู้สึกของการมีบางสิ่งที่ยึดไว้ทำให้ใจผมอบอุ่น

“ผมก็อยากกอดเหมือนกันครับพ่อ” อีเดนรีบปีนขึ้นไปบนตักของผมพร้อมกับอ้าแขนกว้างรอให้ผมกอดและกอดเขา ขนตาน่ารักของเขาปัดป้อง เขาแทบรอไม่ไหวที่จะกระโดดเข้ามาในอ้อมแขนของผม มันเหมือนกับว่าเขาคิดถึงผมมากจนยืนกรานแบบนั้น

“ทำไมวันนี้ยังตื่นอยู่” ผมถาม "ไปนอนได้แล้วลูก"

“ผมรอพ่อกลับบ้าน ผมคิดถึงพ่อมาก” เขาพูดด้วยความภาคภูมิใจ ตาของเขาบอกว่าเขากำลังรอให้ผมกลับบ้านจริงๆ

“รอพ่อกลับมาทำไม เหนื่อยก็นอน พ่อต้องกลับบ้านแน่ๆ ตื่นมาเจอแม่ทันที”

“เปล่าครับ ผมอยากรอพ่อกลับมาก่อนที่ผมจะหลับ”

เขาดื้อรั้นจริงๆ ผมอุ้มลูกชายของฉันไว้ในอ้อมแขนข้างเดียว อารมณ์ดี ฉันลืมดื่มกาแฟ

“ทำไมคุณไม่ไปนอน ตอนดึกๆนี้ คุณก็รอผมด้วยหรือเปล่า” ผมถามเอเลน่าด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

“คุณไม่ได้กลับมา ฉันนอนไม่หลับ ฉันนอนไม่หลับโดยไม่มีคุณอยู่ข้างๆ”

โอ้เธอเข้ามาใกล้ดผมมากตอนนี้?

เอเลน่ากระชับแขนและกอดผมให้แน่นยิ่งขึ้น ฉันรู้สึกถึงความอบอุ่นที่มาจากร่างกายของเธอ มันบรรเทาความเหน็ด