หน้าตัวเมีย 1

ขนมหวานเดินลงมาจากบันไดเพื่อออกไปเรียนอย่างเช่นทุกวัน แต่ที่แปลกไม่เหมือนทุกวัน คือเห็นอชิระนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นยังไม่ออกไปทำงาน ขนมหวานไม่ได้สนใจคนที่นั่งสไลด์หน้าจอโทรศัพท์แต่อย่างใด ไม่รู้ว่าเธอจะพูดอะไรกับเขาดี ภาพของเธอกับผู้หญิงคนนั้นก็ฉายชัดเข้ามาตอกย้ำให้เธอรู้สึกแย่

รู้สึกแย่แล้วอย่างไร เธอทำอะไรได้อย่างนั้นเหรอ เธอกับเขามันคือเส้นขนานที่ยังไงก็บรรจบกันไม่ได้ อยู่คนละซีกโลกที่ไม่มีวันวนกลับมาหากัน อยู่ด้วยกันวันนี้ แต่สักวันก็ต้องจากกันอยู่ดี เขาก็ต้องมีครอบครัว มีภรรยา มีคนรัก ส่วนเธอก็คงต้องไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ พร้อมกับแผลในใจที่ต้องรักษาให้หาย

“นั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ ไม่เห็น” คนถูกกระตุ้นอารมณ์ผ่อนลมหายใจออกมา ขาที่กำลังจะก้าวพ้นประตูบ้านชะงักไป

ส่วนคนที่ถูกเมินก็ลุกเดินเข้ามาหาอย่างหงุดหงิด ไอ้เราก็นั่งรอตั้งนาน แทนที่เห็นจะทักทาย แต่นี่อะไรกลับเดินหนีไม่สนใจ มันใช้ได้ที่ไหนกัน

“ฉันถาม”

“เห็นค่ะ” ยิ่งได้ยินคำตอบก็ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นจากเดิม

“เห็นแต่เดินหนี”

“แล้วต้องให้ขนมทำอะไรล่ะ คลานเข่าเข้าไปกราบหรือไง”

“ยอกย้อนทำไม ฉันพูดดีๆ ด้วยนะขนม” ขนมหวานผ่อนลมหายใจออกมาอย่างเหนื่