ตอนที่ 2.2 ความบังเอิญ​

“อย่าหยุดค่ะพี่คิน เอาอีกๆ โปรดเริ่มอยากเห็นตอนอยู่กับพี่เวหาแล้วสิ ว่าจะพูดยังไง” ก็บอกแล้วไงว่าวาคินนั่นรักเพื่อนของเธอเหมือนไข่ในหิน ถ้าไม่บอกว่าเป็นน้องสาวบุญธรรมคือไม่มีใครเชื่อ

แต่พออยู่กับเวหาให้อารมณ์ แบบคนขี้หวงของผู้ชายคนหนึ่งที่มีต่อผู้หญิงของเขา ทั้งสายตาแวตาและการแสดงออกถึงจะดูนิ่ง ๆ แต่รู้ว่าพร้อมที่จะดูแลผู้หญิงของตัวเองให้ดีที่สุด

“ลันดารู้ว่าพี่คินรักลันดาเหมือนน้องสาวจริงๆ และไม่เคยคิดว่าพี่คินเป็นคนอื่น” มันคือความจริง ที่ผ่านมาเธอถึงพยายามทำตัวเป็นเด็กดีมาตลอด ทว่าอยู่ดีๆ โทรศัพท์ มือถือของวาคินก็ดังขึ้น

“พี่เข้าใจเรา... แต่เวหามันไม่เหมือนพี่ เตรียมคำอธิบายไว้ดีๆ”

“บอกฟ้าลันดารับโทรศัพท์ฉัน ด้วย” วาคินกดรับโทรศัพท์ ของคนเป็นพี่ชายอย่างหวาดๆ

“ตอนนี้คุณเวหาอยู่ที่บ้านใช่ไหมคะ” ใบหน้าเล็กมองหน้าวาคินเหมือนจะร้องไห้ มือเล็กกำมือตัวเองแน่น

“คุณเวหาอารมณ์ดี ไหมคะ” พอเห็นวาคินส่ายหน้า ก็เริ่มหน้าซีด นั่งไม่ติดจนวาวินมองอดสงสารไม่ได้

“ครั้งนี้เราทำผิด พี่คงช่วยอะไรเราไม่ได้”

“พี่วาคินไม่ช่วย แต่ถ้าพี่คินอยู่ด้วยก็ยังดีกว่าลันดาอยู่กับคุณเวหาสองคน ถ้าคุณเวหาโกรธลันดามาก แล้วจับลันดากลืน ลงท้องจะทำยังไงอ่ะ” เมื่อทั้งสองคนเดินลงจากรถที่ณิราขับมาส่ง ร่างเล็กเดินตามหลังวาคินเข้าบ้านด้วยใจตุ่ม ๆ ต่อม ๆ พร้อมกระชับจับสายกระเป๋าสะพายด้านข้างแน่นอย่างตื่นเต้น

“พี่คินอย่าหนีขึ้นห้องไปก่อนนะ”

เวหาที่นั่งอยู่ที่ห้องรับแขกได้ยินเสียงยัยตัวเล็กมาก่อนตัว เรื่องที่เกิดขึ้นรอบตัวเขาตอนนี้ทำให้ชายหนุ่มเกิดความเครียด กว่าทุกครั้ง แต่ก็ยังควบคุมได้ โดยเฉพาะเรื่องที่เกิดเหตุฆาตกรรม ที่พูลวิลล่า แล้วยังตามจับตัวคนร้ายยังไม่ได้ และกำลังจะเป็นข่าวในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า เวหารู้สึกเคร่งเครียดกับเรื่องนี้เป็นพิเศษ

เวหารู้สึกเสียใจที่ฟ้าลันดาไม่เห็นความสำคัญของเขาด้วยก็อีกส่วน เธอไม่เคยดื้อรั้นขนาดนี้มาก่อนด้วย เวหาจึงอยากรู้ว่าเด็กสาวจะแก้สถานการณ์ ตรงหน้าอย่างไร

แต่ชายหนุ่มก็รู้สึกเป็นห่วงเด็กเธอด้วย เวหาไม่อยากให้สื่อเพ่งเล็ง มาที่ฟ้าลันดา เธอไม่ควรที่จะมาอยู่ในสื่อด้วยเรื่องแบบนี้

“เอ่อ... พี่มึงมานั่งอะไรอยู่ตรงนี้... พะพอดีว่า... กูจะกลับไปนอนที่ร้าน” เวหาไม่ได้มองหน้าคนเป็นน้องชายเลย

สายตาของเขามองสำรวจตรวจตราฟ้าลันดาด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ที่ตอนนี้เธอกำลังยืนก้มหน้ายืนอยู่ตรงเขา ฟ้าลันดายืนนิ่งไม่กล้าขยับตัวคิดว่าเขากำลังโกรธเรื่องเธอไปรายงานตัววันนี้ ซึ่งตัวเธอเองก็รู้ตัวว่าตัวเองผิด

“ถ้ามึงกล้าก้าวขาออกจากบ้าน กูรับรองว่า... ร้านสักกับคลับของมึงจะเหลือแค่ชื่อแน่นอน” เวหาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วมองใบหน้าฟ้าลันดานิ่งก่อนที่จะเดินขึ้นไปที่ห้องทำงาน ฟ้าลันดารู้ตัวโดยทันทีว่าเธอต้องตามเขาขึ้นไป

เหมือนวาคินจะรู้ตัวว่าวันนี้เขาไม่ควรที่จะต่อล้อต่อเถียง กับพี่ชายของตัวเอง ท่าทางของมันที่พร้อมที่จะจัดการเขาแน่ถ้าไม่เชื่อฟัง ทั้งที่มันได้เป็นพี่เพราะเกิดก่อนแค่ 2 นาทีเท่านั้นเอง

“ขู่เก่ง” เมื่อพี่ชายเดินห่างไปแล้ววาคินก็บ่นพึมพำพูดออกมาอย่างอึดอัดใจ

“ค...คุณเวหา” ฟ้าลันดาอุทานออกมาเมื่อใบหน้าเล็กชนหลังเขาเต็มแรงหน้าแทบคะมำขนเจ็บจมูกไปหมด ทุกอย่างในหัวที่เตรียมคำพูดมาก่อนหน้าเธอลืมไปจนหมด

ฟ้าลันดาก้าวเท้าตามเวหาแทบไม่ทัน เขาขายาวเกือบครึ่งตัวเธอแล้ว ด้วยความสูง 189 เซนติเมตร เทียบกับขาของตัวเองแล้วนั้น.. รู้ว่าโกรธแต่ระบายอารมณ์ ออกมาด้วยวิธีนี้หรืออย่างไร

เวหานั่งลงบนโซฟา แล้วมองใบหน้าเล็กดัวยใบหน้าเรียบนิ่งไม่แสดงความรู้สึก ทำให้ฟ้าลันดาไม่รู้ว่าคนตรงหน้าคิดอะไรอยู่

ดวงตาคมดุที่จ้องเธอไม่เลิก เล่นเอาฟ้าลันดาเกร็งจนน้ำตาจะไหล มือเล็กกำมือตัวเองแน่นกลัวเผลอกรีด ร้องออกมา แล้วทำให้เวหาหงุดหงิดมากขึ้นกว่าเดิม

สายตาเขาเหลือบตามองลงที่โซฟาด้านข้าง เป็นการบอกว่าให้เธอนั่งลงตรงนั้น

“ลัน... ดาไปรายงานตัวมาค่ะ” ร่างเล็กเดินด้วยขาสั่นเทาอ่อนแรง ทรุดตัวนั่งลงใกล้ๆ สายตาที่คนตัวโตบอกเมื่อสักครู่ ก่อนที่ร่างเล็กจะขยับเข้าไปใกล้ร่างสูง ที่ตอนนี้แพร่รังสี ความน่าเกรงขาม ปกคลุมไปทั่วห้อง

ฟ้าลันดาแทบไม่กล้าหายใจแรง เวลาเวหาโกรธที่เธอดื้อตอนเป็นเด็ก เธอจะเข้าไปโอบกอดเขาเพื่อเป็นการขอโทษ แต่ในตอนนี้เธอแทบจะไม่กล้าหายใจแรงด้วยซ้ำ

“โดยที่... ลันดาไม่ได้บอกคุณเวหากับพี่วาคิน ตอนเช้าลันดาคิดว่าจะไปกับณิราสองคน บังเอิญว่าพี่วาคินอยู่ด้านล่างพอดี... เลยตามลันดาไปด้วย” พอถึงช่วงท้ายเสียงเล็กก็ค่อยๆ เบาลง

“คณะอะไร สาขาอะไร”

“คณเภสัชศาสตร์ ค่ะ ที่มหาวิทยาลัยxxx หลักสูตร 5 ปีค่ะ” ฟ้าลันดาเงยหน้าพูดกับคนตัวโดยไม่กล้าสบสายตา

“เงยหน้าขึ้น สบตาฉัน” สิ่งที่เขาโกรธมากตอนนี้คือ ความดื้อแพ่งครั้งแรกของเด็กสาวตรงหน้า ทำให้เขารีบตรงดิ่งมาจากพูลวิลล่าที่อยู่ภาคใต้ เพื่อมาดูว่าเธอจะแก้สถานการณ์ ที่เกิดขึ้นยังไง

ร่างเล็กตรงหน้าถูกเขาและวาคินสปอยล์มาตั้งแต่เด็กจนเคยตัว เวลาทำอะไรจึงดื้อรั้นเอาแต่ใจ เขาโมโหแทบบ้าเมื่ออเล็กซ์ รายงานว่าไม่รู้ว่าฟ้าลันดาไปไหน คนของเวหาก็ลาพักร้อนพร้อมกัน กว่าอเล็กซ์ จะกลับถึงกรุงเทพฟ้าลันดาก็ออกจากบ้านไปแล้ว

 &​&&&&&

ไม่ต้องตกใจชื่อเรื่องใหม่นะคะ เขาเปลี่ยเอง จากเล่ห์ร้ายหวงรักเป็น พี่ชายแสนร้ายหวงรัก รู้สึกว่าชื่อใหม่เข้ากับพล็อตเรื่องที่สุดแล้วค่ะ เขาขอโทษด้วยนะคะที่แจ้งเตือนหลายครั้งขอให้มีความสุขในการอ่านนะคะ  ตอนนี้เขารีบรีไรท์ต้นฉบับให้เสร็จจะได้เอาอีบุ๊กมาลง อาจจะอัพไม่ตรงเวลาอาจจะเป็นเช้าหรือเย็นแต่เขาจะเอามาให้อ่านทุกวันนะคะ