พี่ชายแสนร้ายหวงรัก

ฟ้าลันดาตื่นขึ้นมาด้วยอาการท้องร้องเพราะความหิว ถึงตอนนี้เธอจะปวดหัวและเมื่อยขบไปหมดทั้งตัวเลยก็ตามที อาการจุกเสียดแสบที่ช่องทางรักก็ตามเวลาที่ขยับตัวนั้นบ่งบอกได้ว่า เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมันคือความจริงไม่ใช่ความฝัน

"เจ็บ...คนบ้ากาม...หิวก็หิวอื้อ" เมื่อคืนเธอโดนสูบพลังงานไปร่วงหน้าราวสิบปี ร่างเล็กลุกขึ้นจากเตียงพอขาแตะพื้นขาทั้งสองข้างของเธอสั่นแทบทรุดลงกับพื้น

ถ้าเธอไม่ได้เรียนบัลเล่ต์ตั้งแต่เด็ก กับเล่นพิลาทิส​ทำให้รูปร่างยืดหยุ่น​ลำตัวอ่อน​อยํ่ก่อนแล้วเป็นประจำกับณิรา มีหวังเธอคงได้ไปนอนให้น้ำเกลือ​ที่โรงพยาบาลแล้วตอนนี้

ฟ้าลันดาเดินลากสังขารเดินหาอะไรรองท้อง ถึงจะเขินอายแต่ความหิวมันทรมานมากกว่า และคงไม่โชคร้ายเจอเขาตอนนี้หรอกมั้ง ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงวันเวหาต้องออกไปออฟฟิศแล้ว ในเวลานี้เธอก็ยังไม่พร้อมที่จะเจอหน้าเขา ไม่รู้เอาเรี่ยวแรง​มาจากไหน นอนไม่ถึงสองชั่วโมงแล้วตื่นไปทำงาน

มนุษย์​เหล็กแบบเขาคงไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย​หรอก ขนาดเธอพักผ่อน 8 ชั่วโมงเป็นอย่างต่ำยังอยู่ในสภาพนี้

"หวงหรอว่ะอีกห้องยัง...ลันดามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?" วาคินได้ยินเสียงเดินมา ด้วยสัญชาตญาณเขาจึงหันไปมองนึกว่าพี่ชายแอบชุกผู้หญิงไว้ แต่สภาพน้องสาวตรงหน้าไม่ต้องเดาก็รู้ว่าอะไรต่อมิอะไรต่อ ผมยาวยุ่งเหยิงฟู ริมฝีปากบวมเจ๋อ​ รอยแดงอยู่ข้างลำคอใบหน้าอิดโรยซีดเซียว​ ที่มากกว่านั้นฟ้าลันดาโนบรา

"หลับตา" น้ำเสียงคมดุแข็งกร้าวของเวหา​ดังขึ้น วาคินที่มองใบหน้าน้องสาวอยู่รีบหลับตาทันที นี่มันเรื่องอะไรเวหามัน วาคินหลับตาทันที ฟ้าลันดาก็ตกใจไปด้วย หญิงสาวก็หลับตาทันทีอย่างเชื่อฟังเหมือนกัน

"ลันดา...หิวค่ะ" ฟ้าลันดาเปร่งเสียงหวานแหบแห้งเหมือนเสียงเป็ดออกมาตอบเขา เอ่ยตอบกระตุกกระตักอย่างตกใจ

"ลงมาทำไม ฉันกำลังจะเอายากับข้าวต้มขึ้นไปให้" เวหาเดินอ้อมไปอุ้มร่างเล็กขึ้นอุ้ม

วาคินลืมตาขึ้นก่อนจะอ้าปากเว่อ ทั้งน้ำเสียงที่อ่อนโยนนั้น ท่าทางเร่งรีบเดินสวนกับเขาขึ้นไปอีก นี่มันล่อลวงน้องสาวเขากลืนลงท้องแล้วใช่ไหม ไม่ใช่กลืนครั้งเดียวด้วย คงตะกระน่าดูเลย

เวหาไม่สนใจว่าคินตรงดิ่งเข้าไปก้มลงอุ้มร่างเล็ก แล้วหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องนอนหน้าตาเฉย

"พี่คิน...อยู่ด้วยนะคะ...ลันดาจะเดินเอง" ฟ้าลันดายกแขนเรียวกอดลำคอหนาแล้วซบหน้าลงที่อกกว้าง เปร่งเสียงแหบแห้งออกมาอย่างน่าส่งสาร สภาพแบบนี้หรอจะเดินเอง เวหาขมวดคิ้วแน่นแลัวเม้มปากเป็นเส้นตรงอย่างไม่ชอบใจ

"ดูสภาพของตัวเองก่อน ใครบอกให้โนบราเดินไปรอบแบบนี้ " น้ำเสียงเรียบนิ่งเตือนสติหญิงสาว ฟ้าลันดาจึงก้มหน้าน้อยๆอย่างเขินอาย เธอลืมไปได้ยังไงกัน "เสียงก็แหบเหมือนแม่เป็ดขนาดนี้ ไม่อายคนอื่นหรือไง"

ฟ้าลันดาหายจากอาการเขินอาย เปลี่ยนเป็นอารมณ์กรุ่นโกรธขุ่นเคืองร่างสูงแทน เขาปากร้ายอย่่างนี้ตั้งแต่ตอนไหน

"เป็นความผิดใครค่ะ... คุณเวหาไม่ใช่หรอที่เป็นคนทำ" เสียงแหบแห้งพูดโตตอบเขา พร้อมทั้งขึงตาเขียวปั๊ด​ให้เขาด้วย ท่าทางแบบนี้คงจะหายจากอาการตัวรุ่มๆเหมือนจะเป็นไข้แล้ว เมื่อเวหาวางร่างเล็กลงบนเตียงแล้วเรียบร้อย

"ก็ใช่ไง ฉันถึงรู้ว่าคงลุกไม่ไหว" อาการยอมรับอย่างซึ่งหน้าของเวหา ทำให้หญิงสาวมีอาการหน้าร้อนเหมือนโดนน้ำร้อนลวก ใบหน้าเล็กแดงกล่ำอย่างเขินอาย เวหาตีหน้าตายตอบแถมยังตีมึนมองหน้าเธอ พร้อมทั้งส่งสายตาที่สื่อความหมายมาให้อีกด้วย

"มัน..ใช่..เรื่องที่ต้องพูดออกมาไหมล่ะ" ร่างเล็กล้มตัวลงซุกใบหน้ากับหมอน เธออยากหลบสายตาร้อนแรงคู่นั้น ที่จ้องแต่จะเขมือบเธอลงท้องอีกครั้ง

เวหายืนมองฟ้าลันดาชุกหน้าลงหมอนใบโตด้วยอารมณ์หลากหลาย ดีใจที่ได้เธอมาครอบครอง ก่อนที่เผลอยิ้มออกมาด้วยกลิ่นอายพิศวาสที่ยังหลงเหลืออยู่ ก่อนที่ชายหนุ่มจะยื่นมือไปดึงให้ใบหน้าเล็กให้เธอหันหน้ามาคุยกันให้รู้เรื่อง สมองน้อยๆไปชอบจิตนาการแต่เรื่องไม่ดี

"หายใจออกหรือไง" มือหนาถูกมือเล็กปัดออก พร้อมเสียงแหบแห้งประท้วง

"ว่าลันดาเป็นแม่เป็ดไม่ใช่หรอ จะมาแตะทำไม" อารมณ์​ขุ่นเคือง​ ที่ถูกคนตรงหน้าทรมาน​ทั้งคืน ร่างทั้งร่างเหมือนโดนรถสิบล้อบดทับ ปวดไปทั้งตัว คนอะไรมักมากในกาม ถ้ารู้ว่าเขาเป็นคนอย่างนี้เธอไม่เข้าใกล้เด็กขาด

"ฉันว่าตอนไหน" ชายหนุ่มทำน้ำเสียงตีมึนเหมือนตัวเองไม่ได้พูดอย่างหน้าตาเฉย ฟ้าลันดาตอนแรกไม่อยากมองหน้าเขา แต่คันไม่คันมือคนหน้าไม่อาย นี่คือตัวจริงของเขาใช่ไหม

"อย่าทำเป็นจำไม่ได้นะ คนนิสัยไม่ดี" ใบหน้าเล็กเงยหน้าขึ้นมาจากหมอน ปากเล็กเบ้ปากคว่ำแล้วพร้อมจ้องมองใบหน้าเขาเขม็งเตรียมจะมีเรื่องทันที น้ำเสียงแหบแห้งจึงพูดออกมาด้วยความฉุนเฉียว พอผ่านไปสักพักเธอถึงรู้ตัวว่าไม่ควรพูดกับเขาน้ำเสียงแบบนี้

หลังจากรู้ว่าเขารู้สึกยังไงกับตัวเอง ฟ้าลันดาก็กล้าที่จะแสดงออกทางอารมณ์ความรู้สึกมากขึ้นกว่าเดิมเวลาอยู่กับเขาจนเวหาสัมผัวได้ แต่ก่อนทำตัวกล้าๆกลัวๆเวลาเจอเขาตลอดเวลา แต่ตัวเขาก็มีความสุขที่ได้แกล้งให้เธอโกรธ บรรยากาศรอบตัวดูมีชีวิตชีวามากขึ้นกว่าเดิม ไม่ได้รู้สึกตึงเครียดกับงานทุกเวลาเหมือนเดิม

"ลันดาขอโทษค่ะ" เวหาเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งด้วยความสงสัย เมื่อกี้ยังโกรธเขาอยู่เลยผ่านไปสักพัก ก็ทำหน้าละห้อยน่าสงสารอีกแล้ว

"เป็นอะไร" อารมณ์แปรปรวนจนเขาตามแทบไม่ทัน เมื่อกี้ยังงอนเขาจนแทบไม่อยากมองหน้า

"ลันดาทำตัวงี้เง้าไม่น่ารักหรือเปล่า คุณเวหาทำงานแทบไม่มีเวลาพักผ่อน นอนไม่ถึง 5 ชั่วโมงด้วยซ้ำต่อวัน ยังมาเสียเวลากับเด็กไม่รู้จักโตเหมือนลันดาอีก" ร่างเล็กโผเข้ากอดร่างของเวหา พร้อมทั้งเอาใบหน้าซบลงที่อกกว้างอย่างออดอ้อนอ้อน ใบหน้าเล็กซุกไซ้ซอกคอเขากลัวว่าเวหาจะไม่รักเธอแล้ว

"ฉันไม่ได้โกรธเรื่องเมื่อครู่ แต่อะไรทำให้คิดว่าฉันกำลังคบหากับมาริริน" เวหานิ่งเงียบรอเด็กสาวตอบคำถาม แต่เหมือนเธอจะกำลังตกอยู่ในภวังค์​ความคิดของตัวเองเสียแล้วกำ

"กำลังคิดอะไรอยู่" เมื่อได้น้ำเสียงอ่อนโยนปนห่วงใยของคนที่เเธอกำลังโอบกอดอยู่ ฟ้าลันดาจึงตื่นจากภวังค์ความติดของตัวเอง ก่อนที่จะส่ายหน้าปฎิเสธ พร้อมทั้งถูใบหน้าร้อนผ่าวสูดดมกลิ่นกายเขาอย่างอุ่นใจและรู้สึกปลอดภัยทุกครั้งเมื่อเธอได้สูดกลิ่นกายของเวหา กับหน้าอกขอ

"ก็ตอนนั้น..ลันดาเห็นพี่ริรินอยู่ในห้องของคุณเวหา ทั้งที่คุณเวหาเป็นคนหวงพื้นที่ส่วนตัวด้วยแล้ว... " เสียงเล็กแหบแห้งจนเวหานึกสงสาร แต่เรื่องการคิดไปเองของเด็กสาวนี่เขาควรแก้ยังไงดี

"ก็เลยคิดเองว่ามาริรินเป็นผู้หญิงของฉันที่พามาหลบซ่อนไว้ที่นี่ แต่เธอลืมไปหรือเปล่าถ้าฉันชอบแค่ความสวยจริงๆมีลูกหลานมหาเศรษฐี ที่เพียบพร้อมทั้งการศึกษา รูปร่างหน้าตา มาเสนอตัวให้ฉันถึงที่ฉันยังเลือกปฏิเสธเลย เพราะว่าอะไรรู้ไหม...ก็ฉันมีเธออยู่แล้วนี่ไงแค่รอให้โตสักหน่อยก็ใช้งานได้แล้ว" มือหนาบีบจมูกเล็กเบาอย่างหมั่นเคี้ยว ฟ้าลันดายิ้มแก้มปริรู้สึกว่าหัวใจพองโตจิตใจล่องลอบเหมือนตัวเองฝืนไป ทั้งที่ก่อนหน้านอนน้องให้เสียใจมาหลายคืนทั้งเรื่องไปรายงานตัวด้วย แต่คิดตามประโยค​สุดท้ายของเขาอีกครั้ง นี่เขาเป็นเธอเป็นแม่วัวไว้ทำพันธ์​ุ

"ก็...พี่ริรินทั้งสวยทั้งทำงานเก่ง แถมยังดูดีทุกระเบียบนิ้ว...แล้วคุณเวหายังหายตัวไปเลย ลันก็คิดว่าเธอคงเป็นแฟนของคุณเวหา... แต่เอ๊ะนี่คุณเวหาเห็นว่าลันดาเป็นแม่วัวเอาไว้ทำพันธ์​ุเหรอคะ" เวหาหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ เมื่อเห็นร่างเล็กดิ้น พร้อมใช้ทั้งแขนขาเตะต่อยเขาเพราะให้หลุดจากอ้อมกอดเขา

"เลี้ยงให้ดีๆสักหน่อยอีกสัก 3-4 ปีก็มีลูกได้แล้ว" ฟ้าลันดาดิ้นจนเหนื่อยหายใจหอบถี่ก็ไม่หลุดจากปลอกแขนที่รัดเธอแน่นเหมือนปลอกเหล็กนี้ เขาพูดจริงอีกสักตอนเธอฝึกงานปีสุดท้าย ถ้ามีเด็กตัวเล็กๆสักสองคนฝาแฝดที่หน้าเหมือนเขาก็ได้ แต่ถ้าเป็นเด็กผู้หญิงก็อยากจะให้เหมือนแม่ คงจะน่ารักช่างพูดเหมือนตอนฟ้าลันดาเป็นเด็กแน่

 

&&&&&&

เอาตอนแรกมาฝากแล้วนะคะ ฝากเอ็นดูยัยหนูลันดาด้วยนะคะ ต้นฉบับจะเสร็จพรุ่งนี้นะคะที่ส่งร้านพิสูจน์​อักษร ถ้ามาแล้วเขาจะลงให้ใหม่นะคะ