Novels by รลิณา

อีกมุมหนึ่งตอนนี้เวหานั่งอยู่คนเดียวบนชั้น 2 โซนวีไอพี เมื่อทุกคนไปจนหมด เหลือเขานั่งอยู่คนเดียวพร้อมแก้วไวน์ที่แหว่งไปมาในมือเวหานั่งในมุมที่มองเห็นวิวข้างล่างอย่างชัดเจน เวหามองร่างเล็กอยู่ในชุดราตรีสีดำที่เน้นทรวดทรงอวบอิ่มในส่วนที่ผู้หญิงควรจะมี ยิ่งตอนที่เธอโน้มตัวก้มลง หน้าอกขาวอวบอิ่มนั้นแทบทะลักออกมาภาพตรงหน้ายิ่งทำให้เวหารู้สึกไม่ชอบใจ ชุดที่ร่างเล็กในเลือกใส่มันในวันนี้ มือหนาบีบแก้วไวท์ในมือแน่นจนมันเกือบแตกชุดนี้มันแค่เศษผ้าถึงจะถูก ด้านหลังก็แหวกลงจนเกือบถึงก้นเล็กกลมคลึงนั้น เดือนเดียวเปลี่ยนไปมากจนเขาตกใจ ทั้งการแต่งตัว รูปร่าง หน้าตา เหมือนโตเป็นสาวสะพรั่งขึ้นเต็มตัว พอแต่งตัวแบบนี้ยิ่งดึงดูดสายตาของเพศผู้ในคืนนี้เสียเหลือเกินแต่ตอนนี้เวหาเริ่มที่จะนั่งไม่ติด เมื่อมีผู้ชายมาตกหลุมพรางเสน่ห์ของเธอให้เข้าแล้ว ผู้ชายคนนั้นมันมองยัยเด็กดื้อตาเป็นมัน เหมือนจะอยากจับเธอกลืนกินเสียตรงนั้น ภาพตรงหน้ายิ่งทำให้เวหาเกิดอารมณ์หึงหวงขึ้นมา จนเขาอยากลงไปจับทั้งคู่แยกจากกันเสียตอนนี้ แล้วอุ้มยัยตัวเล็กกลับไปอยู่ในพื้นที่ของเขา“เสน่ห์แรงไม่เบาเลยนะ ฟ้าลันดา”“เจอกันอีกที น้องลัน

และแล้วเรื่องที่เหนือความคาดหมายก็เกิดขึ้น เมื่อมีคนพยายามจะเข้าหาฟ้าลันดาและทำร้ายเธอ ดีที่ณิราดึงแขนเพื่อนหลบได้ทัน รถที่จะชนเลยแค่เฉียดไป ขณะนั้นอเล็กซ์อยู่ในที่เกิดเหตุเพราะเป็นวันพักของการ์ดที่ดูแลฟ้าลันดา“แล้วตามเจอหรือยังว่าคนที่จะทำร้ายฟ้าลันดาเป็นคนของใคร”“เหมืิอนจะเป็นป้ายทะเบียนเถื่อนครับ” อเล็กซ์ก้มหน้าตอบกลับคนเป็นเจ้านาย“แต่เรื่องเกิดเรื่องขึ้นไล่เลี่ยกันกับคดีคุณพิสุทธิ์ พร้อมทั้งที่พูลวิลล่าถูกก่อกวน ผมว่าคนบงการต้องเป็นคนเดียวกัน”คนร้ายดูจงจงเหมือนคนร้ายเจาะจงเล่นงานคนใกล้ตัวเขา หรือมันอาจแค่หว่านแหหาปลา แต่ถ้ามันรู้ว่าฟ้าลันดาสำคัญกับเขามากแค่ไหน เวหากลัวว่ามันจะไม่วางมือแค่นั้น ครั้งถัดไปมันอาจรุนแรงขึ้นกว่าเดิม เขาจึงอยากให้เธออยู่ห่างจากเขาชั่วคราวแต่ทว่าเวหากลับหารู้ไม่ว่ายิ่งเขาอยู่ห่างกับฟ้าลันดา ตัวเขาเองต่างหากที่ทนไม่ได้ แล้วสุดท้ายเป็นตัวเขาเองที่ดึงเธอกลับมาให้อยู่ในสายตาเหมือนเดิมตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้นวาคินก็กลับบ้านเกือบทุกวัน ไม่กล้าปล่อยให้ฟ้าลันดานอนคนเดียว ส่วนณิราก็มานอนด้วยเกือบทุกวันเช่นกัน“โปรดมันสวยจริงหรอ ลันดารู้สึกเหมือนตัวเองไม่ได้ใส

“ไม่เอานะ ลันดาไม่เอาด้วยหรอก” ฟ้าลันดาถอยหนีจากชุดชั้นในที่แสนวาบวิวนั้น เพียงคิดภาพที่เธอใส่แล้ว ขนที่ตัวเธอก็พร้อมกันลุกเกลียวขึ้นมา“เลิกใส่ชุดชั้นในสปอร์ตบราพวกนั้น แล้วเปลี่ยนมาใส่ดันทรงให้อกสวย หรือไม่ก็ปีกนก กางเกงในสีเนื้อ ดำ เพื่อเสริมสร้างบุคลิกภาพให้เกิดความมั่นใจในตัวเอง ไม่ใช่ลายกาตูนน่ารักพวกนั้น” ณิราพูดร่ายยาวไม่หยุดนึกว่าเพื่อนตัวเอง ยังยืนฟังเธอบ่น แต่ความจริงแล้ว ตอนนี้ฟ้าลันดารีบชิ่งหนีไปนั่งที่ม้านั่งรอที่หน้าร้านแล้วตอนนี้ฟ้าโปรด หรือณิรา สาวน้อยลูกครึ่งไทย-ฝรั่งเศส แต่มีเสี้ยวจีนจากตาที่เป็นคนจีน ณิราเป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่วัยเด็กของฟ้าลันดา ณิราจะดูโตเป็นสาวเต็มตัวมากกว่าฟ้าลันดา ด้วยมีบิดาที่เป็นชาวต่างชาติ ยิ่งตอนที่ขึ้นมัธยมปลายณิรายังไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศส จึงได้ใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ด้วยความลงตัวของ 3 เชื้อชาติในตัว ณิราจึงเรียกสายตาให้คนมองตามเพราะความสวย น่ารัก และยังได้เค้าโครงใบหน้าที่คล้ายคลึงบิดามาอีกทุกอย่างในตัวณิราจึงคือความลงตัวถึงทั้งคู่จะแยกกันไปเรียนตอนขึ้นมัธยมปลาย ณิราย้ายไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ พอจบมัธยมปลายหญิงสาวก็กลับมาต่อที่ไทย ส่วนฟ้าลั

อนาคินทร์พูลวิลล่าพึ่งเปิดให้บริการอย่างสมบูรณ์เมื่อตอนต้นปี นักท่องเที่ยวทั้งในและต่างประเทศ ต่างพากันยกเลิกที่พักที่มีการจองล่วงหน้าเกือบครึ่งปีกันเกือบหมด ทั้งที่ก่อนหน้านี้ถูกจองล่วงหน้าคึ่งปี“เจ้านายครับ เรื่องคุณพิสุทธิ์เหมือนมีเงื่อนงำ”พิสุทธิ์คือเจ้าของที่ดินที่ติดกับอนาคินทร์ เขาเดือดร้อนเรื่องเงินเลยมีการเอาที่ดินแปลงนั้นมาจำนองกับเขา แต่หลังจากได้เงินกลับไปเขาดันถูกพบเป็นศพถึงแม้เวหาจะอยากได้ที่ดินแปลงนั้น แต่ถ้าเจ้าของเขายังไม่พร้อมที่จะขาย ชายหนุ่มก็ไม่คิดที่จะตอแย“เรื่องคุณแคลวิล ตอนนี้ทางดีเอสไอกำลังสืบสวนพยานหลักฐาน แต่ก็ไม่พบข้อน่าสงสัยจากคู่ค้าทางธุรกิจของคุณแคลวิลครับ ทางดีเอสไอให้ข้อมูลว่า คุณแคลวิลไม่ได้มีศัตรูที่ไหนครับ การตายของคุณมิเชล อาจเกิดจากคู่แข่งที่ขัดผลประโยชน์ของอนาคินทร์ครับ” เวหาก็ยังนิ่งเงียบฟังอเล็กซ์รายงานในเรื่องคดีของแคลวิลต่อไปทั้งที่ก่อนหน้า หลังจากกลับจากกรุงเทพ ชายหนุ่มนั่งพิงพนักโซฟาหลับตานิ่งคล้ายคนนอนหลับ แต่ความเป็นจริงเขากำลังเรียบเรียงปัญหาที่จู่โจมมเข้ามาตอนนี้ตอนนี้อนาคินทร์กำลังจะถูกโจมตีเพิ่มขึ้น จากข่าวการตายของลูกชายและภรรย

มันจึงเป็นปมความเจ็บปวดที่ฝังในใจว่า ถ้าเธอเป็นหมอเธอคงจะช่วยเหลือพวกเขาไว้ได้ ที่ผ่านมาเธอสูญเสียคนในสายเลือดที่เธอรักไปจนหมด ตอนนี้ฟ้าลันดามีเวหากับวาคินเพียงสองคนที่หญิงสาวคิดว่าพวกเขาคือคนในครอบครัวเธอฟ้าลันดาไม่อยากที่จะเสียใครไปอีกแล้ว ยิ่งเป็นพี่ชายคนโต ฟ้าลันดาคงจะทนความเจ็บปวดไม่ไหวแน่นอน“ไม่เอาแบบนี้ ลันดาอยากให้คุณเวหาอยู่ใกล้ๆ ลันดาเหมือนเดิม”ในความรู้สึก คนตรงหน้ากำลังจะถอยห่างจากเธอ ฟ้าลันดาจึงรู้สึกหวาดกลัวที่จะไม่มีเขาอยู่ใกล้ๆ เหมือนเดิมวาคินกำลังจะก้าวขาออกจากบ้านไปแต่เจอสายตาของพี่ชายส่งมา บอกเป็นนัย ๆ ว่าถ้าเขากล้าก้าวขาออกจากบ้านตอนนี้โดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาต รับรองว่าสิ่งที่ตามมานั้น…เพียงแค่คิดถึงตรงนี้วาคินก็ อบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ตอนนี้เขาจึงยืนอยู่หน้าห้องทำงานไม่กล้าเข้าไป“เข้ามา... จะแอบฟังอีกนานไหม” คนเป็นน้องชายนั้นสะดุ้ง จนแทบอุทานเสียงดังออกไป เมื่อได้ยินน้ำเสียงพี่ชายเหมือนพูดกับตัวเอง ทว่าวาคินยังคงไม่ขยับตัว“ถ้ามึงยังไม่เข้ามานะวาคินร้านสักทั้งหมดของมึง ภายในวันพรุ่งนี้จะ...” วาคินพรวดพราดเปิดประตูเข้ามาอย่างเร็วเท่าที่เขาจะทำได้ เขารู

“ลันดารู้ว่าตัวเองผิด ลันดาขอโทษ จะ... จะไม่ทำแบบนี้อีก”เสียงสบถออกมาของเวหา ทำให้ฟ้าลันดาสะดุ้งจนแทบร้องไห้ออกมาให้มันได้อย่างนี้สิเวหาไม่รู้ว่าฟ้าลันดาจะรายงานตัววันนี้ เขาจึงให้คนของเขาที่คอยเฝ้าฟ้าลันดาพักทั้งหมด กว่าอเล็กซ์จะย้อนกลับมากรุงเทพ ก็จับต้นชนปลายเกือบไม่ถูก ตอนนั้นเขารู้สึกเป็นห่วงเธอมากเมื่อหญิงสาวไม่อยู่ในสายตาเขา กลัวไปหมดกลัวเธอได้รับอันตราย“เก่งขึ้นเยอะเลยนะ กล้าที่จะทำอะไรเองโดยที่ไม่ต้องปรึกษาฉัน แจ้งให้ฉันทราบ”ชายหนุ่มลุกขึ้นจากที่นั่งของตัวเอง ก่อนที่จะโถมตัวไปใกล้ร่างเล็ก ฟ้าลันดาตกใจแทบกรีดร้องออกมาแต่เวหากลับยกท่อนแขนทั้งสองข้างยันพนักโซฟาไว้ โดยที่ไม่ให้ตัวเองทับเธอไปทั้งร่างแต่กลับกักขังเธอให้อยู่ภายใต้การควบคุมของเขาแทน“ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ” ฟ้าลันดาตัวสั่นแทบจะร้องไห้ออกมา เพราะตั้งแต่ย้ายเขามาอยู่ที่อนาคินทร์ เธอไม่เคยทำให้เธอเห็นเขาในมุมนี้มาก่อนในเมื่ออยากปีกกล้าขาแข็ง เขาก็จะปล่อยเธอไปลองใช้ชีวิตตามที่ใจเธอต้องการ“กล้าที่จะตัดสินใจอะไรเอง คงอยากโตเป็นผู้ใหญ่แล้วสินะ” เวหารู้สึกเจ็บที่หัวใจตัวเอง เมื่อรู้ว่าเขาคงไม่สำคัญมากพอ ที่ฟ้าลันดาจะคิดถ

ธนัชชามองมือตัวเองอาการตกใจเมื่อสักครู่เริ่มจะดีขึ้น​ นี่เธอเป็นลมไปเพราะแพ้ท้องหรอกหรือ นี่ลูกของเธอมาอยู่ในท้องเธอแล้วใช่ไหม​ ธนัชชาก้มมองหน้าท้องแบนราบของตัวเอง​ ก่อนจะมองหน้าท้องของอาริตา “ใคร... ท้อง แทนงง” ธนินท์เห็นใบหน้าลูกสาวซีดเซียวตกใจ เขายิ่งเจ็บปวดหัวใจ คิดว่าลูกสาวไม่อยากเก็บเด็กไว้ ธนัชชายังเรียนไม่จบคงยังไม่พร้อม “ไม่เป็นไรนะ ถ้าแทนตัดสินใจยังไง พ่อก็ตามใจหนูทุกอย่าง เอาออกก่อน..” ธนินท์กำลังจะพูดแต่กลับได้ยิน “ตัดสินใจอะไรครับ นั้นลูกของผม” เรื่องแรกยังไม่หายตกใจ แค่คราวนี้ร่างเล็กคือตกใจมากกว่าเดิม เจ้าสมุทรมรอยู่ที่นี่ได้ยังไง ไหนว่าเขาไปคุยงานที่ญี่ปุ่น แต่ประโยคสุดท้ายลูกเขากับใคร เขาพูดกับเธอหรอ “ขอเวลาส่วนตัว ผมขอคุยกับแม่ของลูกสองคน เรามีเรื่องต้องคุยกัน “ เจ้าสมุทรรีบตรงดิ่ง​มาที่โรงพยายาบาลภายใน 30 นาที เขาตื่นเต้นจนดีแลนด์​ก็นั่งไม่ติดไปด้วยเช่นกัน ธนินท์จำเป็นต้องถอยออกมาด้วยความไม่เต็มใจ รวมทั้งธาวินท์ด้วย เจ้าสมุทรนั่งลงบนเตียง ก่อนที่แขนหนาจะยกร่างเล็กมานั่งบนตัก พร้อมด้วย

เจ้าสมุทรจรดปลายปากกาเซ็นชื่อทำสัญญาให้มันจบภายในไม่กี่วินาที​ ยิ่งเจ้าสมุทรจ้องใบหน้าเขาไม่วางตา​ เหงื่อไคล​จึงหลั่งไหลออกมาเต็มหลัง​ ทั้งที่แอร์เย็นเฉียบ​มือหนายื่นสัญญาให้คู่ค้า​ ที่แทบจะร้องไห้กว่าจะนัดเจ้าสมุทรได้นั้นยากเย็นแสนเข็ญ แถมได้สัญญาระยะยาว 5 ปียิ่งดีใจขอบคุณไม่หยุด “มึงควรบอกกูว่า แทนแพ้ท้อง ก่อนที่มึง จะร่ายยาวเรื่องเธอเป็นลม” เจ้าสมุทรหยุดเดิน​ แล้วยกขาเตะหน้าแข้งของดีแลนด์อย่างแรงด้วยความโมโห “โอ้ย! เจ้านายครับผมเจ็บนะ” ดีแลนด์ร้องใคร่ควรไม่หยุด แต่ต้องรีบเดินก่อนที่เจ้าสมุทรจะย้อนกลับมา เตะหน้าแข้งเขาอีกครั้ง ธนัชชาหลับไปเกือบชั่วโมง ก่อนที่ปลายฟ้าจะมาปลุกร่างเล็กขึ้นมาแต่งหน้าทำผม เพื่อจะได้เตรียมตัวเข้าฉาก นักแสดงร่วมถ่ายเร็จแล้วเรียบร้อย เหลือตัวหลักนั้นคือธนัชชา ธนัชชาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองมึนศรีษะ จนต้องใช้แขนเรียวพยุงตัวเองไว้ พอได้กลิ่นน้ำหอมในฉาก ร่างเล็กเริ่มหายใจไม่ออกหน้ามืดตาลาย จนแขนขาอ่อนแรงก้าวขาไม่ออก แขนขาหมดแรงก้าวเดิน ร่างบางทรุดฮวบเป็นลมลงไปที่พื้น แต่บังเอิญช่างกล้องที่เดินตามหลังร่างเล

“ว่าไงไงไอ้เสือ” สายตาคมดุมองนิ่งสำรวจตรวจตรา มองดูเด็กสาวที่เดินมากับหลานชายคนโตของเขา การแต่งตัวเหมือนเด็กกะโปโลนั้น เรียกสายตาเรียบนิ่ง ที่เย็นเฉียบให้จ้องมอง เอริคมองดูแฟนของหลายชายของเขา ที่ถ้าไม่รู้มาก่อนแฟนของหลานชายอายุ 23 ปี เอริคคงคิดว่ายังไม่พ้นวัยเด็กด้วยซ้ำ เด็กคนนี้หรอจะเอาหลานชายที่แสนดื้อรั้นและเอาแต่ใจอย่างเจ้าสมุทรอยู่หมัด คริสโตเฟอร์ก็ยืนอยู่กับคนเป็นพ่อตัวเอง เขาทำตัวเหมือนผู้ชมคนที่หนึ่ง “คุณเอริค ให้เกียรติ​มารอรับแขกขนาดนี้เลย” เจ้าสมุทรเดินไปกอดเอริค ด้วยความคิดถึง ปู่ของเขาอายุ 65 ปี แต่เพราะดูแลตัวเองอย่างดี จึงทำให้ดูไม่แก่มาก เอริคจ้องมองใบหน้าเล็กของธนัชชา จนร่างเล็กยืนเก้ๆกังๆไม่รู้จะยืนตรงไหน “ปู่เลิกแกล้งเมียผมได้แล้ว เห็นไหมเธอจะร้องไห้แล้ว” เจ้าสมุทรดึงแขนเล็กมาใกล้เอริค ก่อนที่ปู่ของเขาจะยืนจ้องหน้านิ่งขรึม จนธนัชชารู้สึกประหม่าไม่กล้าสบตามอง “อายุเท่าไหร่แล้ว หวังว่าแอสตันมัน ไม่ได้บังคับขืนใจหนูใช่ไหม” ความอ่อนโยนของผู้หญิงตรงหน้า คงเรียกอาการอยากปกป้องของหลานชายเขาพุ่งขึ้

เจ้าสมุทรพาธนัชชามาเยี่ยมนิชาดาที่โรงพยาบาล ตอนนี้ร่างเล็กนั่งคุยกับมารดาไม่หยุด ทั้งที่ก่อนหน้ากว่าเขาจะปลุกเธอให้ลุกขึ้นมาล้างหน้า ออกมาหามารดาของเธอ นั้นยากเย็นแสนเข็ญ​​ ตอนนี้ที่แคลิฟอร์เนีย​กำลังจะเข้าฤดูหนาว เจ้าสมุทรกลัวที่สุดว่าร่างเล็กจะไม่สบาย การผ่าตัดเล็กเอาแท่งยาคุมกำเนิดที่ใต้แขนออกให้เธอนั้น มีร่าได้จัดการนัดอาจารย์​หมอไว้แล้วเรียบร้อย “หนูผอมไปหรือเปล่าลูกน้องแทน ก่อนที่แม่จะมาอเมริกา ทำไมเราอ้วนกว่านี้” นิชาดาลูบตามตัวของลูกสาว ที่ตอนนี้ร่างเล็กกำลังนั่งปลอกผลไม้ให้เธออยู่ “ก็หนูอยากทำงาน แต่คุณเจ้าห้ามเยอะไปหมด” เจ้าสมุทรเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินคนตัวเล็กพูดถึงเขา ดวงตากลมโตคู่นั้นแอบชำเลือง​มอง​ดูเขา แต่ดันสบตาเข้ากับสายตาคมดุของเขาเข้าพอดี นิชาดาเผลอหลุดหัวเราะออกมาจนเผลอไอตามมา “คุณแม่อย่าออกแรงเยอะ เดี๋ยวก็โดนลุงหมอดุอีกนะคะ” มือเล็กวางองุ่นไว้บนจานให้มารดาอย่างรักและเป็นห่วง​ ถึงเธอจะเคยโกรธ​ และไม่เข้าใจนิชาดาว่าทำไมถึงไม่กลับมาหาเธอเลยตอนเด็กๆ​ แต่พอเอาเข้าจริงแล้วนะ​

ก่อนที่ร่างเล็กจะผุดลุกขึ้นแล้วดิ้นออกจากอ้อมกอดเขา ก็ว่าอยู่ทำไมทุกครั้งที่มองหน้าเจ้าสมุทร เธอถึงรู้สึกคุ้นเคยเหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน ตั้งแต่เจอดวงตาคู่นี้ครั้งแรกแล้ว ถ้างั้นเธอจะกล้าขอความช่วยเหลือจากเขาหรือไง “จำได้ แล้วใช่ไหม” เจ้าสมุทรเผลอยิ้มออกมา​ ก่อนที่จะจ้องดวงตาคู่สวยคู่นี้นิ่ง ร่างเล็กโผล่เข้ากอดเขาเต็มแรง แขนเรียวเล็กกอดคอเขาแน่น “ทำไมคุณไม่บอกหนู.. หนูคิดว่า... คิดว่าคุณตายไปแล้ว คุณรู้ไหมหนูกลับไปพร้อมกลับยายแล้วเอาขนมกลับมาให้คุณ แล้วเจอเลือดเต็มไปหมด…คิดว่าคุณตายแล้ว.. อื้ออ” คืออะไรนี่เธอร้องไห้เลยหรอ เจ้าสมุทรจึงดึงร่างเล็กมากอดแล้วเพิ่มแรงรัดร่างเล็กแน่นกว่าเดิม พร้อมทั้งโยกตัวไปมาเหมือนเด็กน้อย เพื่อให้เธอหายเศร้าใจ “แต่ฉันกลับมาหาเราอีกครั้ง คนแถวนั้นบอกว่าเราย้ายบ้านไปแล้ว ตอนนั้นมาดามแพรพิชชาถึงขนาด​ จะรับเรามาเป็นลูกสาวบุญธรรมด้วยซ้ำ เกือบแล้ว... เกือบได้เป็นน้องสาวก่อนเป็นเมีย” ธนัชชาเผลอยกมือตีแขนเขาแรงด้วยความมันเขี้ยว อารมณ์อย่างนี้ยังมาเล่นอีก ตอนนั้นยายเธอเสียพอดี น้านิอรจึงรับเธอไปดูแลต่

“ถ้า.. งั้นหนู..” ธนัชชาไม่กล้าพูดออกมาว่า เธอไม่คุมกำเนิดแล้วก็ได้ ถ้าเขามาช่วงนี้และหลังเรียนจบ 1 ปี ที่เธอเคยวางแผนว่าจะพักก่อนที่จะต่อปริญญาโท​ ถ้าเขามาก็ดี ​​​​​​ “ไม่ต้องเครียด​ เรามานอนพักกัน​ไม่ต้องพับแล้วผ้า​ อีกห้องมีแต่เสื้อผ้าเรา​ฉันเตรียมไว้จนหมดแล้ว” เจ้าสมุทรได้แจ้งมีร่าโทรไปนัดอาจารย์​หมอ เรื่องการผ่าตัดเอายาคุมที่ฝังอยู่ต้นแขนเล็กออก เขาเคยจะพาเธอไปเอาออกตั้งแต่รู้ความจริง​ แต่แพลนที่วางไว้คงต้องพับเก็บ​ เมื่อร่างเล็กยังไม่พร้อมเจ้าสมุทรก็ไม่อยากบีบบังคับเธอ “ถ้าอย่างนั้นเราไปโรงพยาบาลกัน” เจ้าสมุทรก็ยังคงนิ่งเขาเข้าใจ ในสิ่งที่เธอบอก​​ ผ่านไปเกือบสามนาที ที่เจ้าสมุทรพยายามรักษาสีหน้าให้นิ่ง เพราะความตื่นเต้นมากเกินไป จึงดีดตัวลุกขึ้นนั่ง แล้วมองใบหน้าเล็ก​ ก่อนที่จะก้มลงจูบ​ที่เปลือกตาเธออย่างแผ่วเบา​ แล้วลามมาที่ปลายจมูกเล็กอย่างรักใคร่​ “ไม่เจ็บหรอกฉันสัญญา​ มีร่านัดอาจารย์​หมอให้แล้ว” ธนัชชาจ้องหน้าคนตัวโตนิ่ง ก่อนที่จะทำปากยื่นออกมา ทุกอย่างดูเตรียมพร้อม​ นี่เขารู้อยู่แล้วใช่ไหมว่