ตอนที่ 3.1 เด็กดื้อ

“ลันดารู้ว่าตัวเองผิด ลันดาขอโทษ จะ... จะไม่ทำแบบนี้อีก”

เสียงสบถออกมาของเวหา ทำให้ฟ้าลันดาสะดุ้งจนแทบร้องไห้ออกมา

ให้มันได้อย่างนี้สิเวหาไม่รู้ว่าฟ้าลันดาจะรายงานตัววันนี้ เขาจึงให้คนของเขาที่คอยเฝ้าฟ้าลันดาพักทั้งหมด กว่าอเล็กซ์จะย้อนกลับมากรุงเทพ ก็จับต้นชนปลายเกือบไม่ถูก ตอนนั้นเขารู้สึกเป็นห่วงเธอมาก

เมื่อหญิงสาวไม่อยู่ในสายตาเขา กลัวไปหมดกลัวเธอได้รับอันตราย

“เก่งขึ้นเยอะเลยนะ กล้าที่จะทำอะไรเองโดยที่ไม่ต้องปรึกษาฉัน แจ้งให้ฉันทราบ”

ชายหนุ่มลุกขึ้นจากที่นั่งของตัวเอง ก่อนที่จะโถมตัวไปใกล้ร่างเล็ก ฟ้าลันดาตกใจแทบกรีดร้องออกมา

แต่เวหากลับยกท่อนแขนทั้งสองข้างยันพนักโซฟาไว้ โดยที่ไม่ให้ตัวเองทับเธอไปทั้งร่าง

แต่กลับกักขังเธอให้อยู่ภายใต้การควบคุมของเขาแทน

“ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ” ฟ้าลันดาตัวสั่นแทบจะร้องไห้ออกมา เพราะตั้งแต่ย้ายเขามาอยู่ที่อนาคินทร์ เธอไม่เคยทำให้เธอเห็นเขาในมุมนี้มาก่อน

ในเมื่ออยากปีกกล้าขาแข็ง เขาก็จะปล่อยเธอไปลองใช้ชีวิตตามที่ใจเธอต้องการ

“กล้าที่จะตัดสินใจอะไรเอง คงอยากโตเป็นผู้ใหญ่แล้วสินะ” เวหารู้สึกเจ็บที่หัวใจตัวเอง เมื่อรู้ว่าเขาคงไม่สำคัญมากพอ ที่ฟ้าลันดาจะคิดถึง และมาปรึกษาเรื่องสำคัญในชีวิตกับเขา

อีกไม่นาน พอเธอไปเจอเด็กหนุ่มวัยเดียวกันเธอคงจะลืมเขาไปเลยด้วยซ้ำ มือหนาเผลอยกมือขึ้นลูบแก้มเล็กอย่างแผ่วเบา อารมณ์น้อยใจรู้สึกว่าตัวเองไม่เป็นที่ต้องการมันดูน่าสมเพชแบบนี้นี่เอง ขนาดวาคินยังรู้เรื่องก่อนเขาอีกด้วยซ้ำ

“มันไม่ใช่อย่างที่คุณเวหาเข้าใจนะคะ... ค.. คุณเวหาอย่าเข้าใจผิดลันดาแค่...” ฟ้าลันดารู้สึกอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก แถมยิ่งมาเจอสายตาดุกร้าวที่อ่านไม่ออกคู่นั้นอีก หญิงสาวจึงแทบน้ำตาล่วงเผาะ

เธอรู้สึกว่าเรื่องราวกำลังบานปลาย แขนเรียวเล็กรีบยกขึ้นกอดลำตัวเขาอย่างไม่คาดคิด ทุกครั้งที่เวหาโกรธฟ้าลันดาจะอ้อนเขาแบบนี้ตลอดและมันจะได้ผลทุกครั้ง

กลิ่นกายหอมอ่อนๆ ทำให้เวหาทนความยั่วยวนโดยไม่ตั้งใจของเด็กสาวไม่ไหว เขาแกะมือเธอออก ก่อนที่จะจะกดไหล่เล็กนิ่ง แล้วจ้องยัยนัยน์ตาสวยแล้วพูดขึ้น

“บางทีอาจเป็นฉัน... ที่คิดไปเองคนเดียวว่าฉันสำคัญกับเธอเองก็เป็นได้” น้ำเสียงแหบพร่าดังขึ้น มือหนาจึงค่อย ๆ แกะร่างเล็กออกก่อนที่จะผลักร่างเล็กออกอย่างไม่ไยดี

เขาลืมคิดไปว่าแรงของผู้ชายที่ร่างกายแตกต่างกันมาก แรงผลักจึงทำให้ร่างเล็กเซถลาแทบตกจากโซฟา แต่เวหากลับมองไม่เห็น ฟ้าลันดากลับตกใจกับการกระทำของเขาจนเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่

เขาไม่เคยผลักเธอแรงขนาดนี้ตั้งแต่จำความได้ ร่างเล็กซวนเซรีบลุกขึ้น โผเข้ากอดด้านหลังเขาสุดแรงพร้อมร้องไห้ออกมา

เขาคงปล่อยเธอไปใช้ชีวิตของตัวเองดูสักครั้ง ลูกแมวที่เริ่มหัดเดินก้าวหนีออกจากบ้านครั้งแบบเธอ จะไปยืนตากลมตากฝนจนตัวเปียกพองขนที่ไหนได้

“คุณเวหาคะ... ลันดาไม่เอาแบบนี้” ฟ้าลันดากอดรัดร่างหนาแน่นเธอกลัวเสียคุณเวหาของเธอไป เธอคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา ในตอนนี้ฟ้าลันดาแทบยอมทุกอย่าง

“เธอกลัวว่าฉันจะไม่ให้เธอเรียนใช่ไหมฟ้าลันดา ถ้าฉันไม่ให้เธอเรียน คิดว่าแอบไปรายงานตัวแล้วฉันรู้ทีหลัง มันจะเปลี่ยนใจฉันได้หรือไง คิดทบทวนการกระทำตัวเองให้ดี” เวหาสงสารร่างเล็กที่กอดเอวเขาอยู่ แต่ก็อยากสอนการใช้ชีวิตให้เธอด้วย ไม่ใช่เอะอะก็หนีปัญหาแบบนี้ความจริงเธอเป็นเด็กฉลาด แต่ด้วยความถูกตามใจมากจนเกินไป จึงทำให้เธอยังเป็นเด็กและแก้ปัญหาด้วยวิธีแบบนี้

เวหาตั้งคำถามกลับให้คิด ที่เธอกังวลว่าจะอธิบายให้เขาฟังอย่่างไร แต่พอเจอคำถามนี้เข้าไปทำให้ฟ้าลันดาหัวใจกระตุกวูบจนเจ็บ เออ... ใช่ ถ้าเวหาไม่เห็นด้วยเธอจะทำอย่างไร ถึงเธอจะแอบไปรายงานตัวแล้วก็ตามที เขาพูดเพียงสั้น ๆ แต่มันวนเวียนในหัวเธอไม่หยุด

“ลันดาไม่เคยคิดว่าคุณเวหาไม่สำคัญนะคะ ครั้งนี้ลันดาผิดจริง ๆ ค่ะ แต่ลันดาชอบคณะนี้จริง ๆ”

เวหาเพียงแค่มองใบหน้าเล็กนิ่ง

“ลันดากลัวว่า... คุณเวหากับพี่คินจะจากลันดาไปเหมือน... คุณยายกับคุณพ่อคุณแม่” น้ำตาไหลอาบแก้มขาวอย่างน่าสงสาร หัวใจของเวหาเหมือนดดนบีบเค้น ทั้งที่เขาและวาคินดูแลเธอมาอย่างดี แต่ในส่วนลึกของหัวใจเธอยังหวาดกลัวการถูกทอดทิ้งที่ต้องให้อยู่คนเดียว

“เราโตแล้ว จะทำอะไรด้วยอารมณ์แบบนี้ไม่ได้” เวหามองใบหน้าเล็กนิ่ง

เขาแค่อยากให้เธอไว้ใจเปิดรับเขาเข้าไปในพื้นที่ของเธอแล้วเล่าปัญหาและสิ่งที่กังวลให้เขาฟังทุกอย่าง และอยากให้เธอเชื่อใจและไว้ใจเขามากกว่าทุกคนที่อยู่รอบตัวเธอ อยากเป็นคนสำคัญที่เธอนึกถึงเพียงคนแรก

ความทรงจำในวัยเด็กของฟ้าลันดาตอนนั้นอายุเธอประมาณ 3-4 ขวบ พ่อและแม่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุ ทางรถยนต์ แต่มีเธอเพียงคนเดียวที่รอดมาได้ราวปาฏิหาริย์

ในวันนั้นมีรถคันใหญ่วิ่งสวนเลนมา แต่กลับกินเลนมาฝั่งที่พ่อเธอขับอยู่จนต้องหักหลบ ด้วยความเร็วแถมถนนลื่นจากฝนที่ตกหนักเมื่อคืน ทำให้รถพุ่งชนรั้วกั้นทางด่วนตกลงข้างล่าง และพ่อเธอเสียชีวิตทันทีในที่เกิดเหตุ ส่วนแม่กอดปกป้องเธอไว้แน่นก่อนจะมาเสียที่โรงพยาบาล แม่ของเธอเอาตัวเองบังรับแรงกระแทก แทน ฟ้าลันดาไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมากนอกจากอาการตื่นตกใจ

จากนั้นไม่นาน ยายกรรณิกาญาติเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ก็มาจากไปด้วยโรคที่ไม่มีทางรักษาให้หายได้ หลังจากเธอกับยายย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านอนาคินทร์ ได้เพียง 5 ปี

&&&&&_

เอาตอนใหม่มาฝากขอให้มีความสุขในการอ่านนะคะ