Chapter 2
เด็กฝรั่งขี้นก
ชีวิตวุ่นๆ ของเด็กชายเจย์เดนก็เริ่มขึ้น เมื่อผมไปโรงเรียนโดยเข้ากลางเทอมของชั้นอนุบาล ด้วยความที่ผมเป็นเด็กผู้ชายตัวเล็ก แก้มยุ้ย ผิวขาว และผมสีน้ำตาลอ่อน มันเลยทำให้ผมดูแปลกตาไปกว่าคนอื่น ใช่แล้วครับผมกลายเป็นเป้าสายตาของคนเกือบทั้งโรงเรียน ทั้งเพื่อนร่วมชั้นเรียน คุณครู รวมถึงพวกรุ่นพี่ที่จะชอบเข้ามาจับแก้มผม ดึงแก้มผมด้วยความเอ็นดู จนแก้มผมจะย้วยหมดแล้วนี่ แต่มันก็มีนะเพื่อนนักเรียนบางคนที่ชอบมาล้อผม มาแกล้งผม ผมละไม่ชอบเลย เนี่ยผมโดนอีกแล้ว
“ว้าย เจ้าเด็กฝรั่งขี้นก เด็กฝรั่งขี้นก”
“ฝรั่งขี้นกคืออะไรเหยอ”
“ฝรั่งขี้นกก็คือเจย์เดนไง ฮ่าฮ่าฮ่า”
ผมโดนเพื่อนๆ ล้อว่าเป็นฝรั่งขี้นก ซึ่งผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่มีคำว่าขี้นกมันต้องเหม็นแน่เลย พวกเขารังเกียจผมหรือ เขาหาว่าผมตัวเหม็นเหมือนขี้ใช่ไหม แค่คิดแค่นี้ หัวใจดวงน้อยของเจย์เดนก็รับไม่ไหวแล้ว น้ำตาแห่งความเสียใจร่วงหยดเผะเผะ
“แง ... ฮือ ฮือ มาว่าเจย์เดนทำไม มาว่าเจย์เดนเป็นฝรั่งขี้นกทำไม ฮือ”
“เจ้าตัวประหลาดหัวทองแบร่”
เพื่อนกลุ่มนี้ยังล้อผมไม่หยุด ทั้งล้อ ทั้งแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ผม มีบางคนว่าผมเป็นตัวประหลาดหัวทองด้วย ผมเสียใจจัง และยิ่งผมร้องไห้ ทุกคนก็ยิ่งได้ใจล้อผมไม่หยุด และแล้วก็มีนางฟ้าคนสวยมาช่วยผมไว้
“น้องเจย์เดนร้องไห้ทำไมครับ ใครแกล้งน้องเจย์เดนบอกพี่แป้งมา”
พี่แป้งคนสวยของผมวิ่งมากอดผม ผมโผเข้ากอดพี่แป้งตอบ พี่แป้งลูบหลังปลอบโยนผมอย่างใจดี ผมรู้สึกอบอุ่นจังเลย
“ฮือ... เจย์เดนตัวเหม็นเหมือนขี้ เจย์เดนเป็นฝรั่งขี้นก ฮือ”
“เจย์เดนทำไมน้องพูดแบบนี้ละคะ” “เพื่อนๆ บอกว่าเจย์เดนเป็นฝรั่งขี้นก เจย์เดนเป็นตัวประหลาดหัวทอง ฮือ ฮือ พี่แป้งน้องเจย์เดนตัวเหม็นหรือเปล่า”“ไม่ครับ น้องเจย์เดนตัวไม่เหม็น ไหน คนไหนว่าน้องเจย์เดนครับ บอกพี่แป้งมาเลยค่ะคนเก่ง”
ผมขยี้ตาแล้วใช้มือกลมปุ๊กลุกชี้ไปยังคนกลุ่มนั้น พี่แป้งมองตามแล้วยืนขึ้นเดินไปหาเด็กเกเรกลุ่มนั้น
“อ้อ.. เด็กนิสัยไม่ดีพวกนี้นี่เอง ว่าไงน้องหูกาง ผอมเป็นขี้ก้างแบบนี้ท่าทางที่บ้านน่าจะอดอยากไม่มีอะไรกินใช่ไหมคะ ทำไมถึงทำตัวไม่น่ารักเลย มาว่าเพื่อนแบบนี้ได้อย่างไรละคะ”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า นายหูกางผอมเป็นขี้ก้างจริงด้วย”
พวกเพื่อนของเด็กที่เป็นหัวโจกที่ว่าผมพากันหัวเราะ และพูดล้อเลียนตามจนเด็กคนนั้นเอามือปิดหูตัวเองไว้ แล้วตะโกนต่อว่า
“ผมไม่ได้หูกาง พี่มาว่าผมทำไม พวกนายหยุดพูดเลยทุกคน บอกให้หยุดไง”
“อ้าวพี่ก็พูดความจริงไงคะ ก็หูของน้องกางจริงๆ ดูสิหูกางเหมือนดัมโบ้ช้างบินเลย”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า นายเป็นดัมโบ้ช้างบิน ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
พี่แป้งขยี้เข้าไปอีก เพื่อนๆ ของเจ้าเด็กหัวโจกก็หัวเราะขำกันตัวหงิกตัวงอ ส่วนนายหัวโจกพอได้ยินว่าหูตัวเองใหญ่เท่าดัมโบ้ช้างบินเท่านั้นแหละ น้ำตาก็ไหลพรั่งพรูออกมาเหมือนน้ำประปาที่เปิดก๊อกไหลมานองหน้าเลย สำหรับใครไม่รู้จักดัมโบ้ช้างบินลองค้นหาในอากู๋กูเกิ้ลเอานะ แล้วจะรู้ว่าหูของดัมโบ้ใหญ่มากแค่ไหน แล้วถ้าหูเราใหญ่เหมือนดัมโบ้ก็คงจะสะเทือนใจน่าดู
“ฮือ .. ไม่ ผมไม่เป็นดัมโบ้ช้างบินนะ ฮือ”
พี่แป้งเดินเข้าไปกอดเด็กคนนั้นแล้วเริ่มปลอบโยน
“เป็นอย่างไรบ้างครับ พอโดนล้อแล้วเสียใจไหมครับ”
เด็กคนนั้นพยักหน้า
“พี่แป้งขอโทษน้องนะครับ พี่แป้งจะไม่ล้อน้องอีกแล้ว และน้องก็อย่าไปล้อเลียนคนอื่นๆ นะครับ เพราะเพื่อนคนที่เขาโดนเราล้อก็จะเสียใจเหมือนที่น้องเสียใจเหมือนกับที่น้องเสียใจในตอนนี้”
“ครับผมจะไม่ล้อใครแล้ว เดี๋ยวเขาเสียใจ”“เก่งมาก น่ารักที่สุด ดูสิเมื่อกี้นี้เจย์เดนร้องไห้เสียใจมากเลย ทำอย่างไรดีนะ”
เด็กคนนั้นหันหน้ามาทางผม
“เจย์เดนเราขอโทษ เราจะไม่ล้อนายอีกแล้ว”
ผมก็พยักหน้ารับ แต่ผมเริ่มไม่ชอบใจอีกแล้ว ก็พี่แป้งกอดเจ้านี่นานไปแล้ว ผมเดินไปหาพี่แป้ง เอาตัวไปเบียดเจ้าเพื่อนปากเสียคนนั้นแล้วกอดพี่แป้งบ้าง พี่แป้งเป็นของผม คนอื่นห้ามมากอด พี่แป้งยิ้ม แล้วกอดทั้งผมและเด็กนั้นพร้อมกัน
“ทุกคนเข้าใจกันดีแล้ว เพราะฉะนั้นต่อไปเราจะไม่ทำให้เพื่อนเสียใจนะครับ มาจับมือกัน”
พี่แป้งจับมือผมมาจับมือเจ้าหมอนั่นเป็นการสงบศึก เราสองคนก็พยักหน้าพร้อมกัน
“พี่แป้งครับ น้องเจย์เดนหิว น้องเจย์เดนอยากกินหนม”
ผมรีบอ้อนพี่แป้ง ไม่อยากให้พี่แป้งไปกอดและพูดคุยกับเจ้าหมอนั่นนาน
“ไปพี่แป้งพาไปกินขนมนะคะ”
แล้วพี่แป้งก็จูงมือผมไปซื้อขนมกิน เป็นไงครับนางฟ้าของผมเป็นคนดี เป็นคนน่ารักที่สุดเลยใช่ไหมครับ นี่แหละ ทำให้ผมยิ่งรัก ตกหลุมรักพี่แป้งมาตั้งแต่เด็ก รักแบบ รักมาก รักพี่แป้งคนเดียว รักแบบไม่แบ่งใคร และก็หวงพี่แป้งมากด้วย
และยังมีอีกหนึ่งเหตุการณ์หนึ่งที่ผมอยากเล่าให้ฟัง วันนั้นเป็นวันแข่งกีฬาสีของเด็กอนุบาล ผมได้เป็นนักกีฬาของห้องด้วยนะครับ ทายสิว่าผมลงแข่งอะไร ติ๊กตอก ติ๊กตอก ผมลงแข่งวิ่งครับ ใช่แล้วผมเป็นนักวิ่ง ถึงผมจะตัวเล็ก แต่ผมก็ขยันซอยนะครับ ผมซอยเก่งมาก ซอยเก่งมาตั้งแต่เด็กเลย ฮ่า ฮ่า
Chapter 27ลืมให้หมดเพื่อเตรียมเริ่มชีวิตใหม่ [END]สักพักพี่แป้งก็ใช้สองมือทำการปลุกลูกชายผมที่กึ่งหลับกึ่งตื่นให้ตื่นมามองโลก ซึ่งเจ้าลูกชายผมก็ใจง่ายโดยเล้าโลมด้วยมือนุ่มๆ ไม่นานก็ลืมตาแข็งตัวตื่นขึ้นชมโลกทันที พี่แป้งนั่งบนเตียงอยู่ตรงหว่างขาของผม สองมือน้อยสาวแท่งเอ็นที่ตั้งขึ้น สายตาหวานเชื่อมก็ส่งมาหาผม ผมมองภาพสีหน้าที่เซ็กซี่ขยี้ใจ กับมือน้อยสาวแท่งเอ็นของผม ทำให้ผมอดใจไม่ไหวเอื้อมมือไปจับขยำนมที่เด้งไปมาตรงหน้า ปลายนิ้วก็จงใจเขี่ยเล่นที่หัวนม ซึ่งตอนนี้ก็แข็งขันสู้กับนิ้วมือผมขึ้นมาทันทีแล้วพี่แป้งก็ทำในสิ่งที่ผมไม่คิดว่าพี่ปากจะทำ ผมเคยเห็นแต่ในหนังเอวีที่ผมแอบดูอยู่บ่อย พี่แป้งก้มตัวลงแล้วใช้มือจับสองเต้าของตัวเองประกบท่อนของผมไว้แล้วขยับตัวขึ้น แม่เจ้า.. ผมโคตรเสียวเลย“ดีไหมเจย์เดน”เสียงหวานทักถามผม“ดีครับพี่แป้ง ดีมากเลย”ผมเองก็ขยับเอวเด้งขึ้นลงให้ท่อนเอ็นของผมถูและเสียดสีกับหน้าอกอันนุ่มนิ่มของพี่แป้ง แล้วก็ครางออกมาในลำคอ พอพี่แป้งได้ยินเสียงครางผมเท่านั้นแหละ พี่แป้งก็เปลี่ยนท่ามาใช้ลิ้นเลียส่วนปลายของผมที่ตอนนี้มีน้ำเยิ้มปริ่ม พอปลายลิ้นอุ่นแตะที่ส่วนปลายของผม ผม
Chapter 26สั่งลาตอนนี้เวลาของผมก็ถูกนับถอยหลังลงเรื่อยๆ ผมเหลือเวลาเพียงสัปดาห์กว่าที่ได้อยู่ จะได้เห็นหน้าพี่แป้ง ผมแทบไม่ไปไหนเลย นี่ถ้าไม่เกรงใจน้าปิ่นแม่พี่แป้ง ผมคงขอนอนค้างกับพี่แป้งไปแล้ว วันนี้ผมไปเข้าไปหาพี่แป้งช้ากว่าปกติ เพราะผมมีนัดไปรับของที่สั่งทำไว้ ใช่แล้วครับผมไปสั่งทำของแทนใจสำหรับเราสองคน แล้วจะเอาไปให้พี่แป้ง ผมเดินเข้ามาในบ้านพี่แป้งก็เห็นพี่แป้งนั่งเล่นชมสวนดอกไม้เล็กๆ ข้างบ้าน ผมย่องเข้าไปสวมกอดจากทางด้านหลัง แล้วหอมแก้มพี่แป้งไปหนึ่งฟอด “อุ๊ย..เจย์เดน อย่ามาทำประเจิดประเจ้อแบบนี้สิ เดี๋ยวแม่กับน้าเดือนหรือแด๊ดเจย์เดนมาเห็นเข้านะ” “ทำไมต้องกลัวใครมาเห็นด้วยละ เขาก็รู้หมดแล้วว่าผมรักพี่แป้งแค่ไหน” ผมยังคงกอดพี่แป้งแล้วเอาคางเกยไว้ที่ไหล่พี่แป้ง ดวงตาเหม่อลอยไปข้าง ไม่อยากคิดถึงวันที่จะไม่ได้กอดร่างนุ่มนิ่มนี้เลย “พี่แป้ง พี่แป้งเรียนที่อเมริกากับผมไหม เดี๋ยวผมไปขอคุณย่าให้ เราไปอยู่ด้วยกันที่โน่นเลย ... เนอะเป็นความคิดที่ดี ทำไมผมถึงคิดไม่ได้นะ นะ นะ ไปเรียนกับผมนะ” “ไม่ได้หรอกเจย์เดน แล้วแ
Chapter 25แจ้งข่าวคนรัก“สวัสดีครับน้าปิ่น สวัสดีครับพี่แป้ง” ผมยกมือไหว้น้าปิ่นแล้ว แล้วส่งยิ้มหวานไปให้แฟนผม “มาได้เวลาพอดีเลย มาช่วยพี่หยอดหน้าตะโก้หน่อย” “ยายแป้งน้องมาถึงก็ใช้เลยนะ” “แหมแม่ก็ เจย์เดนกินเก่งจะตาย ก็ต้องมาช่วยกันทำสิคะ มาเร็วเจย์เดน” ผมเดินเข้าไปหาพี่แป้ง ช่วยพี่แป้งตักหน้ากะทิที่กวนไว้หยอดลงกระทงที่หยอดเผือกกวนไว้แล้ว ผมทำของผมไปเรื่อยๆ ไม่พูดไม่จา ผิดวิสัยของผมจนพี่แป้งเริ่มสงสัยว่าผมเป็นอะไร พี่แป้งเอามือมาแตะที่หน้าผากผม “เจย์เดนเป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า” “ผมรักพี่แป้งนะ” ผมพูดเสียงแผ่วเบาให้ได้ยินกันแค่สองคน พี่แป้งเอียงคอยิ้มหวาน พยักหน้าเล็กน้อย “ยังไงเนี่ย ไปแอบทำความผิดอะไรไว้หรือเปล่า ถึงมาอ้อนแบบนี้” “พี่แป้งสัญญากับผมได้ไหม ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พี่แป้งห้ามทิ้งผมนะ ห้ามมีคนอื่นด้วย” พี่แป้งมองหน้าผมด้วยความสงสัย แล้วก็วางมือกับขนมที่ตอนนี้เสร็จเรียบร้อยแล้ว จูงมือผมมานั่งโซฟากลางบ้าน “ไหน เกิดอะไรขึ้น มีอะไรจะเล
Chapter 24เรื่องเศร้าของผม“อะไรนะ ลูกกับหนูแป้งเป็นแฟนกัน ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” “ก็สักพักแล้วครับ แต่ผมก็รักพี่แป้งแบบที่ไม่ใช่พี่สาวกับน้องชายมาโดยตลอดนะครับ” พ่อกับแม่ผมมองหน้ากันเชิงหารือ แล้วก็เป็นพ่อที่พูดขึ้นมาว่า “พอลูกไปที่โน่น แด๊ดเชื่อว่าลูกจะคนใหม่ๆ ที่ทำให้ใจลูกสั่นได้ไม่แพ้น้องแป้งเลย” “ทำไมแด๊ดกับแม่ไม่เข้าใจผมล่ะครับ คือ ผมรักพี่แป้ง ผมอยากแต่งงานกับพี่แป้ง แล้วทำไมผมจะต้องไปเจอคนใหม่ที่อเมริกาด้วยล่ะ” ผมตะโกนออกมาด้วยความหงุดหงิด นี่ทุกคนมองเห็นความรักของผมเป็นอะไร นี่แค่จะไปอยู่ที่ใหม่แล้วผมจะมีใหม่ได้ง่ายขนาดนั้นหรือ มันไม่ง่ายขนาดนั้นนะ ผมรักของผมมาตั้งกี่ปี่ จะให้ผมมาลืมได้อย่างไร “เจย์เดนใจเย็นก่อนลูก พ่อกับแม่ไม่ได้มีเจตนาจะดูถูกความสัมพันธ์ของลูกกับหนูแป้งนะ ถ้าลูกสองคนรักกัน แม่เชื่อว่าหนูแป้งก็ต้องเข้าใจและเขาต้องยินดีที่จะเห็นลูกมีอนาคตที่ดี ลูกไม่อยากสร้างอนาคตที่ดีกับคนรักหรือ” แม่ผมเริ่มเอาน้ำเย็นเข้าลูบ แล้วมันก็ได้ผล เพราะผมคิดตาม ถึงผมจะเอาแต่ใจบ้างแต่สุดท้ายผมก็ต้องท
Chapter 23จุดเปลี่ยน“ผมจะขยับแล้วนะ” พี่แป้งพยักหน้า ผมขยับเร็วขึ้นและแรงขึ้นเสียงกระทบกันของร่างเราสองคนดังลั่นผมไม่สามารถจะทำเบาได้ ถึงแม้จะกลัวว่าน้าปิ่นจะตื่นมาได้ยินก็ตาม “น้องเจย์เดนขา...ขอแรงอีกนิดพี่แป้งเสร็จแล้ว” “ตอนนี้ไม่เป็นน้องแล้ว ตอนนี้เป็นผัว เมียจ๋าอยากได้อะไรบอกผัวอีกทีสิคะ” “ผัวขา เมียจะเสร็จ ขอแรงๆ หน่อย อ่าห์...” “เมียผมนี่น่ารักจริงๆ” แค่ได้ยินแค่นี้ผมก็หึกเหิม แทงไม่ยั้ง กลีบเนื้อที่ปลิ้นเข้าออกตามแรงส่งของผมมันโคตรสวยเลย ร่างบางสั่นสะท้าน เสียงครวญครางแห่งความสุขของเราสองคนสอดรับกับเสียงร่างกายที่กระทบกัน เป็นเสียงที่ไพเราะเพราะพริ้งมาก ไม่นานพี่แป้งก็แตกเสร็จนำไปก่อน แล้วผมก็รัวกดเน้นย้ำไปอีกพักก็เสร็จตามพี่แป้งไป แต่ในเมื่อถุงยางที่ผมเตรียมมันยังเหลืออีกตั้งสองชิ้น ผมก็ไม่ยอมให้เสียโอกาสนานๆ จะได้มีเอาพี่แป้งสักที ผมเลยจัดเสริมแบบไม่ต้องพักไปให้อีกสองยก จนพี่แป้งสั่นเทิ้มหมดแรง แล้วเราก็หลับไปด้วยกันยันเช้าเลยดีนะที่ตอนเช้าน้าปิ่นไปเดินออกกำลังกายตอนเช้า ผมเลยอาศัยช่วงเวลาน
Chapter 22แมวขโมยผมดีใจเป็นลิงโลดรีบจัดการทำความสะอาดเจ้าลูกชายของผมแล้วจัดให้เข้าที่เข้าทาง ผมย่องออกจากบ้านเบาๆ ผ่านห้องนอนพ่อกับแม่มีเสียงกำลังกิจกรรมเข้าจังหวะกัน ดีเลย พวกเขาจะได้ไม่สนใจผม ผมเดินลัดเลาะเข้ามาในเขตบ้านพี่แป้ง แล้วก็มายืนอยู่หน้าประตูบ้าน เอื้อมมือไปหยิบกุญแจในกระถางต้นไม้แล้วไขอย่างเบามือ นี่ผมกำลังจะเข้าไปทำเรื่องอย่างว่ากับลูกสาวเจ้าของบ้านในขณะที่คุณแม่ก็ยังอยู่ในบ้านนี่อะนะ จะกล้าเกินไปไหมเจย์เดน ผมจะโดนน้าปิ่นเข้าไม้หน้าสามมาตีหัวผมไหมนะ คงไม่โดนหรอก เพราะที่บ้านพี่แป้งไม่มีไม้หน้าสามผมสำรวจมาแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า แต่อาจจะโดนสากกระเบือหรือไม้ตีพริกมาแพ่นกบาลอันนี้มีความเป็นไปได้สูงหน่อย ผมค่อยๆ หมุนลูกบิดแล้วดันเข้าไปอย่างเบามือแล้วค่อยปิดประตู จากนั้นก็ค่อยๆ ย่องผ่านหน้าห้องนอนน้าปิ่นแล้วเดินขึ้นบันไดอย่างแผ่วเบาไปหยุดยืนที่หน้าห้องพี่แป้ง ก่อนที่จะบิดลูกบิดแล้วเบี่ยงตัวเข้าไป พอเข้าไปถึงผมก็แทบจะกระโจนเข้าใส่พี่แป้งราวกับหมาป่าที่เจอเหยื่อที่ถูกใจ ผมเข้าไปจูบพี่แป้งเราสองคนแลกจูบกันอย่างหวานฉ่ำเสียงน้ำลายดังเฉอะแฉะ สายตาเราทั้งคู่ประสานกัน ด้วยความ