로그인공유
16. เธอก็แค่อยากเป็นชินจัง 2
최신 업데이트:
2025-09-02 12:00:30พิริยายืนตะลึงมองตรงไปที่หน้าร้านอย่างทำตัวไม่ถูก “ขอโทษนะคะพี่ พอดีหนูถามพี่ร้านข้าง ๆ เขาบอกว่าขายได้ หนูเลยมาตั้งขายค่ะ” แล้วก็เอ่ยปากขอโทษอย่างจริงใจ
“ใครบอกกัน ฉันแค่บอกว่ายังไม่เห็นเจ้าของที่เท่านั้น” เจ้าของร้านขายขนมปฏิเสธออกมาเสียงแข็ง “เธอเป็นใคร ถึงมาหาเรื่องให้ฉันทะเลาะกับนังแววแบบนี้”
“อ้อ สรุปว่ามาแย่งที่ขายของฉันแบบหน้าด้าน ๆ เรอะ” แวว แม่ค้าเจ้าของที่ชี้หน้าตำหนิปิ่นแก้วเสียงดัง
“หนูขอโทษจริง ๆ พี่ หนูเข้าใจผิดไปเองตั้งแต่แรกว่าที่ตรงนี้ว่างวันนี้ เดี๋ยวหนูจะรีบเก็บของให้นะคะ” พิริยาพูดเสียงสั่น นี่เป็นประสบการณ์ครั้งแรกที่เจอตั้งแต่เกิดมาได้สองชาติ
“อ้อ..เอาเงินที่หล่อนขายได้ทั้งหมดมาให้ฉันด้วย เป็นค่าเช่าที่ทำให้ฉันเสียเวลายืนรอหล่อนเป็นหลายนาที”
“มันเกินไปรึเปล่าพี่ หนูผิด หนูยอมรับ หนูก็ขอโทษไปแล้วตั้งหลายรอบ ถ้าจะให้จ่ายค่าเช่า ก็ได้ หนูยอมจ่ายค่าเสียเวลาให้พี่แค่ 50 บาท แต่ถ้าจะต้องให้เงินทั้งหมดที่ขายได้นั้นเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน”
“งั้นเตรียมเจอกับตำรวจได้เลย ฉันจะไปแจ้งความว่าหล่อนแย่งขายที่ประจำของฉัน แล้วยังคิดจะเบี้ยวค่าเช่าอีก”
“เอาเลยสิ ไปฟ้องเลย มาดูกันว่าตำรวจจะว่ายังไง ฉันจะรอแจ้งความกลับด้วยฐานขู่กรรโชก....” พิริยาเริ่มหงุดหงิด
ซ่า....
ไม่ทันพูดจบประโยค หญิงสาวกลับโดนน้ำถังใหญ่สาดเข้ามาจนเปียกปอนไปทั้งร่าง รวมถึงเสื้อผ้าที่ยังไม่ทันเก็บลงกล่องด้วย
“นี่แน่ะ! ไม่ยอมให้เงินเมียฉันใช่ไหม” ผู้ชายร่างท้วมที่ตอนนี้ในมือยังคงถือถังน้ำเปล่าอยู่ เอ่ยปากมองด้วยความสะใจ
“พี่แหวง ดีมาก สุดที่รักของแวว”
พิริยาตอนนี้อารมณ์ผสมปนเปกันไปหมด ทั้งโกรธ ทั้งตกใจ หวาดกลัวผสมกับความอับอาย เธอได้แต่ยืนนิ่งทำตาแดงมองเสื้อผ้าที่หล่นกระจัดกระจายบนพื้น และไม่รู้จะปลีกตัวออกจากสถานการณ์นี้อย่างไรดี
บางทีเธอก็แค่อยากมีชีวิตแบบชินจังก็เท่านั้น พิริยาน้ำตาคลอเบ้า
“พี่สุข เรียกตำรวจ” เสียงหญิงสูงอายุวัยประมาณหกสิบปีเอ่ยทำลายความเงียบ พร้อมกับเดินตรงไปที่พิริยายืนอยู่และก้มตัวลงช่วยเก็บเสื้อผ้าที่ตกพื้นให้
“คนเขาขอโทษแล้ว ยอมจ่ายค่าเช่าส่วนหนึ่งก็แล้ว ยังไม่ยอมความอีก ให้ตำรวจมาดูก็แล้วกัน วันนี้นอกจากไม่ได้ขายแล้ว น่าจะโดนข้อหาทำร้ายร่างกายกับขู่กรรโชกไปอีกหลายกระทง”
“ป้าลี อย่ายุ่งเรื่องนี้ ฉันไม่อยากทำร้ายคนแก่” ฝ่ายสามีที่ชื่อแหวงเอ่ยปากขู่เสียงดัง
“ก็ลองมาทำร้ายดูสิ” ป้า ‘ลี’ เอ่ยท้าอย่างไม่กลัวเกรง
แหวงและแววมีหรือจะกล้า พวกเขารู้จักป้ามาลีและลุงสุขเจ้าของร้านขายน้ำเต้าหู้และปาท่องโก๋หน้าโรงภาพยนตร์เป็นอย่างดีว่าเป็นขาใหญ่แค่ไหน เพราะเปิดร้านขายที่หน้าโรงภาพยนตร์มาหลายสิบปี จึงเป็นที่รู้จักและเคารพนับถือของผู้มีอิทธิพลแถบนี้เป็นอันมาก อีกทั้งลูกชายของป้ามาลีและลุงสุขยังเป็นสารวัตรใหญ่ประจำสถานีตำรวจที่ตั้งอยู่ใกล้ ๆ ด้วย
“ตำรวจกำลังมาแล้ว” ลุงสุขเดินเข้ามาพูดด้วยใบหน้าเรียบเฉย ในขณะที่แหวงและแววเริ่มอยู่ไม่สุข เพราะรู้ตัวว่าทำเกินกว่าเหตุไปมาก
“ล..หล่อนรีบเก็บของแล้วกัน ที่เหลือถือว่าแล้วกันไป คราวหน้าอย่าทำอีก ค่าเช่าวันนี้ฉันไม่คิดจากหล่อนแล้ว” แววพูดอย่างปากกล้าขาสั่น “ไป พี่แหวง ไปขนของเข้ามาเตรียมเปิดร้าน”
“เดี๋ยว!” พิริยารีบเรียกคู่กรณีให้หยุดและเดินไปหาทั้งที่ดวงตายังคงแดงก่ำ เธอควักเงินจำนวนห้าสิบบาทยื่นให้ “ฉันสัญญาไว้แล้วจะจ่ายค่าเสียเวลาให้ 50 บาท ฉันไม่ใช่คนผิดคำพูด” หญิงสาวยัดเงินห้าสิบบาทใส่กระเป๋าเสื้อของแววแล้วหันไปเก็บเสื้อผ้าของตัวเองต่อ ขณะที่มาลีลอบมองมาอย่างชื่นชม
“ไปนั่งที่ร้านของป้ากัน ตาสุข มาช่วยเด็กเข็นรถหน่อย”
-----
“กลัวมากไหมลูก” มาลีเอ่ยปากถามด้วยความเอ็นดูพร้อมกับส่งน้ำเต้าหู้ให้
พิริยาพยักหน้าน้อย ๆ น้ำตาพานจะหยดออกมาเสียเดี๋ยวนั้น “แก้วขอบคุณลุงกับป้ามากนะคะที่ช่วย ไม่อย่างนั้นตอนนี้ก็คงยังไม่หมดเรื่อง”
“แล้วเราเป็นใครมาจากไหน แล้วจู่ ๆ คิดยังไงถึงมานั่งขายของแบบนั้น”
พิริยาได้เล่าเรื่องของตัวเองให้คู่สามีภรรยาฟังอย่างไม่ปิดบัง “...แก้วกำลังคิดจะหางานทำค่ะ ว่าจะลองทำไปเรื่อย ๆ ก่อน ดูว่าอาชีพไหนเหมาะกับเรา เผอิญมีพี่ที่รู้จักนำเสื้อผ้าจากโรงงานมาให้ขาย เลยคิดจะลองขายดู แต่ไม่นึกเลย ขายวันแรกก็เป็นเรื่องเสียแล้ว”
최신 챕터
พุทธศักราช 2525 โปรดอ่อนโยนกับฉันหน่อย 23. ขนมอบ 2
หญิงสาวเดินเข้าร้านเพื่อเลือกซื้อขนมอบ ขนมเค้กไม่มีแบ่งขายเป็นชิ้น เธอจึงเลือกปอนด์เล็กสุด และหยิบคุกกี้กระปุกเล็ก เค้กโรล ขนมปังปอนด์มาอีกอย่างละหนึ่งเพื่อทดสอบรสชาติ“แอะ! แค็ก..” คาวไข่ขั้นสุดเมื่อกลับมาถึงหอพัก เธอได้รีบแกะขนมออกมาชิม ทันทีที่ตักขนมเค้กเข้าปาก ผลที่ได้คือเนื้อเค้กที่หวานจัดและคาวไข่เป็นอย่างมาก ไม่เท่านั้น เนื้อครีมที่ปาดหน้าเค้กค่อนข้างหนัก ทั้งหวานและเลี่ยน เมื่อกัดชิมคำแรกถึงกับคายทิ้งแทบไม่ทัน แล้วทำไมถึงยังขายดีได้ขนาดนี้เค้กโรลก็ให้ความรู้สึกไม่ต่างกัน สำหรับคุกกี้นั้นให้ความรู้สึกหวานเพียงอย่างเดียว ไม่มีความหอมหรือมันของเนยแม้แต่น้อย ส่วนขนมปังปอนด์นั้นสามารถพูดได้เลยว่าขนมปังให้ปลาในยุคที่เธอจากมายังนุ่มมากกว่า แล้วทำไมถึงยังขายดีขนาดนี้ได้อีกแต่ข้อด้อยพวกนี้แหละคือตัวช่วย หากทำขนมออกมาแบบไม่เหลือข้อด้อยพวกนี้ ธุรกิจจะต้องรุ่งโรจน์อย่างไม่ต้องสงสัย ปิ่นแก้วอยู่ในอารมณ์ที่คึกคักถึงขีดสุดเธอรีบหายเข้าไปในพื้นที่และเปิดคลิปวิดีโอเกี่ยวกับขนมยอดฮิตต่าง ๆ ดู ก่อนจะคัดเมนูที่ทำได้ไม
พุทธศักราช 2525 โปรดอ่อนโยนกับฉันหน่อย 22. ขนมอบ 1
“แก้วรู้ค่ะว่าป้าเป็นห่วงแก้วและหวังดีกับแก้วที่สุด แก้วขอบคุณป้ามาก ๆ นะคะ”“ถ้าจะให้พูดตามจริง ตอนนี้แก้วมีเงินพอที่จะส่งทั้งตัวเองและชัยเรียนได้อย่างสบาย แต่ใจแก้วยังไม่อยากเรียนเอง เพราะถ้าเรียนต่อ ม.4 แล้วพอจบ ม.6 ก็ต้องอยากเรียนต่อมหาวิทยาลัยอีก ค่าใช้จ่ายเรียนมหาวิทยาลัยค่อนข้างสูงป้าเองก็รู้นี่คะ แล้วแก้วจะเอาเงินที่ไหนไปเรียนต่อ”“สู้ตอนนี้ หยุดเรียนก่อนสักครึ่งปี สร้างฐานะให้มั่นคง เก็บเกี่ยวเงินให้ได้เยอะ ๆ แล้วค่อยไปเรียน กศน. แก้วว่าน่าจะสบายกว่า”วงเดือนถอนหายใจแรง “แต่เรียน กศน. แล้วเหมือนจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยยากเต็มทีนะแก้ว ป้าเสียดายอนาคต”“ไม่หรอกค่ะป้า ลองเราตั้งใจจริง ไม่ว่าเรียนจบจากไหนก็สามารถสอบเข้าได้ แต่ที่เห็นกันจนชินตาว่าเรียน กศน.แล้วความรู้ไม่พอจะไปต่อมหาวิทยาลัย นั่นเพราะคนเรียน กศน.มีภาระผูกพันค่อนข้างมาก บางคนก็มีครอบครัวอยู่แล้ว ทำให้คิดไปเรียนต่อมหาวิทยาลัยกันน้อย แต่แก้วไม่มีภาระตรงนี้นี่คะ ภาระอย่างเดียวของแก้วคือต้องหาเงินเลี้ยงตัวเองให้ได้เยอะ ๆ ถ้า
พุทธศักราช 2525 โปรดอ่อนโยนกับฉันหน่อย 21. ฉันรับประกันเอง 2
วงเดือนใช้มือตบพื้นเรือนเสียงดังด้วยความไม่พอใจ “ยุพินนี่มันเกินไปจริง ๆ รังแกได้แม้กระทั่งเด็ก”“ป้า อย่าโมโหไปเลย เรื่องมันสบช่องให้เขาได้เปรียบก็ต้องปล่อยไป” ปิ่นแก้วพูดปลอบ“ชัย พี่แก้วเค้าไปลงชื่อค้ำประกันเราไว้แบบนี้แล้ว ต่อไปเราต้องระมัดระวังตัว อย่าไปทำเรื่องทำนองนี้จนทำให้พี่เค้าเดือดร้อนอีกนะ ถ้าหิวหรือขาดอะไร ให้มาหาป้ากับลุงก่อน ป้ากับลุงจะช่วยเอง”“ผมขอบคุณพี่แก้วอีกครั้งนะครับที่ช่วย ต่อไปผมไม่กล้าแล้วจริง ๆ” ชิงชัยพูดพร้อมกับมีน้ำตารื้นอยู่เต็ม มันเป็นความรู้สึกทั้งเสียใจบวกกับความอับอายที่โดนประณามในเรื่องนี้“แม่กับพี่แก้วไม่ต้องห่วง ชัยเป็นคนดีจริง ๆ ไม่เคยมีนิสัยชอบขโมย” แดนไทยช่วยรับประกันให้เพื่อนรัก “ต่อไปหลังเลิกเรียนผมจะไปช่วยชัยหาผักป่าไปขายอีกแรง จะได้เอาเงินไปใช้หนี้ที่ติดอยู่ไว ๆ”“นี่แม่ชัยยังสร้างหนี้เพิ่มอีกเหรอ” วงเดือนเอ่ยด้วยน้ำเสียงตกใจ “อาทิตย์หน้าจะเปิดเทอมแล้วด้วย จะมีเวลาไปหาของป่าขายได้ที่ไหน เลิกเรียนก็ใกล้ค่ำแล้ว คงไม่พอหาหรอก”“ชัยไม่เรียนต่อแล้วนะแม่ ไม่มีค่าเทอม”“แล้วแม่ชัยรู้ไหมว่าลูกตัวเองจะไม่เรียนต่อแล้ว” วงเดือนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่พ
พุทธศักราช 2525 โปรดอ่อนโยนกับฉันหน่อย 20. ฉันรับประกันเอง 1
“ที่น้าพูดมันก็ถูก แต่ควรดูเจตนาเด็กก่อนที่จะกล่าวหา ชัยไม่ได้ตั้งใจขโมยแต่แรกนี่ เขาได้ยินว่าน้าไม่กินแล้ว และกำลังจะเทให้หมา ชัยเขาหิว เขาเลยตัดสินใจไปแบบนั้น”“หล่อนไม่ต้องมาทำหัวหมอ ฉันไม่สนใจ ถึงแม้ฉันจะไม่ต้องการกินแกงนี่แล้ว แต่มันก็ยังเป็นของฉัน ฉันจะให้ใครมันก็เป็นเรื่องของฉัน ในเมื่อฉันตั้งใจจะยกให้หมาแล้ว ไอ้เด็กหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์แย่งไปได้ ฉันจะเอาเรื่องไอ้เด็กเหลือขอนี่ให้ถึงที่สุด”เมื่อยุพินพูดจบ ผู้คนที่ยืนรายล้อมต่างส่งเสียงออกมาหลายแนว บ้างก็เห็นด้วยกับยุพิน บ้างก็เห็นด้วยกับปิ่นแก้ว บ้างก็มองดูเหตุการณ์ด้วยความสะใจและสนุกกับคราวเคราะห์ของชัยในครั้งนี้ บ้างก็มีสีหน้าแสดงความเห็นใจเด็กชาย แต่ยุพินไม่สนใจ เธอยังคงตั้งมั่นในความคิดของตน“ตกลงมีเรื่องอะไรกัน” คำแปง ผู้ใหญ่บ้านที่โดนเรียกตัวมาอย่างเร่งด่วน สอบถามถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อได้ฟังทั้งยุพินและปิ่นแก้วชี้แจงเรื่องราวในมุมมองของตน คำแปงก็ทำสีหน้าหนักใจอยู่ไม่น้อย เรื่องเหมือนจะดูเล็กน้อย แต่ถ้าคิดเป็นเรื่องใหญ่ ก็ดูใหญ่พอตัว โดยเฉพาะในหมู่บ้านที่ไม่เคยเกิดเหตุทำนองนี้มาก่อน“ยุพิน ปล่อยเด็กไปสักครั้งเถอะ อย
พุทธศักราช 2525 โปรดอ่อนโยนกับฉันหน่อย 19. ชิงชัย
หลังจากทำความสะอาดบ้านเรียบร้อยแล้วและเห็นว่ายังเหลืออีกหลายชั่วโมงกว่าจะถึงมื้อเย็น เธอจึงตั้งใจจะเดินสำรวจหมู่บ้านนาแสนแห่งนี้ไปเพลิน ๆ ก่อนหมู่บ้านแห่งนี้เป็นหมู่บ้านกลางหุบเขา มีภูเขาล้อมรอบ อากาศจึงเย็นตลอดปี และมีผู้คนอยู่อาศัยประมาณสามร้อยกว่าชีวิต ส่วนมากมีฐานะยากจน ประกอบอาชีพทำนาทำไร่เป็นหลัก บ้านที่ปลูกส่วนมากเป็นบ้านไม้สีหม่นหลังคามุงจาก มีบ้านฐานะดีที่หลังคามุงกระเบื้องและสังกะสีอยู่ไม่ถึงสิบหลัง ปิ่นแก้วเดินไปตามทางเดินซึ่งเป็นเส้นทางหลักภายในหมู่บ้านถึงจะขึ้นชื่อว่าเส้นทางหลัก แต่จริง ๆ ก็คือทางดินแดงเล็ก ๆ กว้างขนาดสองคนเดินสวนกัน พื้นผิวขรุขระและเป็นหลุมเป็นบ่อเสียเยอะ บางจุดเละเป็นโคลนเนื่องจากฝนที่ตกมาตั้งแต่เช้า ซึ่งผู้คนในหมู่บ้านไม่ได้รู้สึกแปลกหรือลำบากแต่อย่างใดเพราะคุ้นชินกับถนนแบบนี้มาหลายสิบปีแล้วจะมีก็เพียงปิ่นแก้วนี่แหละที่รู้สึกลำบาก เธอผู้เคยใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวงมาทั้งชีวิต จึงไม่เคยรู้จักและไม่เคยสัมผัสฝุ่นสีแดงที่เกิดจากถนนดินแดงเลยสักครั้ง วันแรกที่ได้ย้อนเวลากลับมาเธอถึงกับสูดเอาฝุ่นแดงเข้าไปจนสำลักและแสบค
พุทธศักราช 2525 โปรดอ่อนโยนกับฉันหน่อย 18. ได้ที่ขายประจำ 2
“ป้าคะ ลุง อยู่บ้านกันหรือเปล่า”วงเดือนโผล่หน้าออกมาจากชานเรือน เมื่อเห็นว่าใครกำลังยืนเรียกอยู่ที่หน้าบ้าน เธอก็เผยรอยยิ้มออกมาอย่างดีใจ “แก้ว กลับมาแล้วเหรอ ขึ้นมาบ้านก่อนเร็วแดดกำลังร้อน”หลังจากตื่นนอนวันนี้ พิริยาได้ตัดสินใจเดินทางกลับบ้าน อย่างน้อย บ้านน้อยหลังนี้ก็เป็นสิทธิ์โดยชอบธรรมของเธอ ถึงแม้จะยังไม่รู้สึกคุ้นชินนักแต่เธอก็อยากจะลองปรับตัวให้เข้ากับวิถีชีวิตตอนนี้ให้ได้ เผื่อจะมีลู่ทางที่ดีเพิ่มขึ้นในอนาคตเมื่อเห็นรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความเมตตาและจริงใจของวงเดือน เธอรู้สึกอุ่นวาบขึ้นมาที่อก บางทีชีวิตที่กำลังดำเนินต่อไปของเธออาจไม่ได้แย่เกินไปนักก็ได้ พิริยาส่งยิ้มพร้อมกับหิ้วของพะรุงพะรังเดินขึ้นบ้านไป“หิ้วอะไรมาเยอะแยะ”“ของฝากค่ะป้า ลุงกับไทยไม่อยู่บ้านเหรอคะ”“ลุงเขาไปทำงานในไร่ ส่วนเจ้าไทยไม่รู้ไปซนที่ไหน หายหัวไปตั้งแต่กินมื้อเช้าเสร็จ ดีว่าอาทิตย์หน้าเปิดเทอมแล้ว”“นี่ค่ะของฝาก ถุงเล็กนี่เป็นขนมของไทย ส่วนที่เหลือของลุงกับป้านะคะ&
다른 추천
นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ
อิงเซี่ย26.3K 조회수หวนรักหนีลิขิต
ลูกพีชแสนสวย33.7K 조회수สุดไขว่คว้าภรรยาคืนใจ
กิตติรวิชญ์67.5K 조회수ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม
เฟเธอร์ในลมอ่อน118.7K 조회수ฤดูใบไม้ผลิแห่งรัก
Futhaone102 조회수พันธะลงทัณฑ์
เดลิล481 조회수พ่อเพื่อนติดบ่วง
ฺBigangel - น้ำตาลไหม้ - หอมชื่นใจ854 조회수เมียน้อยพ่อเป็นของผม [Is Mine]
คิมฮานึล561 조회수
