15. เธอก็แค่อยากเป็นชินจัง 1

พิริยาตื่นมาด้วยความสดชื่น คืนนี้เป็นอีกคืนที่นอนหลับได้สนิท เธอลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวอย่างกระฉับกระเฉง และก่อนจะออกจากพื้นที่ว่าง เธอก็ไม่ลืมแวะมาดูของที่เคาน์เตอร์มหัศจรรย์ด้วย

หญิงสาวเริ่มจับสังเกตได้หลังจากผ่านไปสามวันและตัวเลขดิจิทัลบนเคาน์เตอร์ได้นับถอยหลังไปที่ ‘27’ คล้ายกับนับถอยหลังไปหาจุดที่สิ้นสุด

และที่สำคัญ ในทุกเที่ยงคืนของวันใหม่จะมีของโผล่มาบนเคาน์เตอร์หนึ่งอย่างเสมอ มีอยู่หนึ่งวันที่เธอไม่ได้หยิบของบนเคาน์เตอร์ออก ของจะยังคงค้างอยู่แบบนั้น แล้วในวันรุ่งขึ้นก็จะไม่มีของใหม่โผล่มาเพิ่ม หลังจากนั้นเธอก็ใส่ใจจำเสมอว่าห้ามลืมหยิบของบนเคาน์เตอร์ออกทุกวัน

“วันนี้เป็นเมล็ดพันธุ์ดอกไม้แฮะ” พิริยามองอย่างไม่เข้าใจ หลังจากแท็บเล็ตที่เป็นของชิ้นแรกแล้ว ชิ้นหลัง ๆ กลับเป็นแค่เมล็ดพันธุ์ผลไม้ วันละ 2-3 ชนิด ซึ่งเธอก็ไม่เข้าใจและไม่รู้ด้วยว่าจะสามารถนำไปใช้ทำประโยชน์อะไร แล้ววันนี้กลายเป็นเมล็ดพันธุ์ดอกไม้ เธอมีสีหน้างุนงง ก่อนที่จะวางพวกมันไปกองกับบรรดาเพื่อน ๆ ที่โผล่มาก่อนหน้านี้

“ถ้าเป็นทองแท่งแทนน่าจะดีไม่น้อยนะ” หญิงสาวบ่นพึมพำก่อนก้าวออกจากที่ว่างไป

“แม่เรามาแล้ว แม่คะทางนี้ค่ะ” วิภาวีโบกมือให้คนเป็นแม่อย่างตื่นเต้น

ตอนนี้เกือบสิบนาฬิกาของวันใหม่ รถไฟเพิ่งมาถึงชานชาลา ด้วยความเป็นห่วงยายหนูนุ่มนิ่มคนนี้ พิริยาเลยตกลงใจยืนเป็นเพื่อนรอให้ผู้ปกครองเจ้าหล่อนมารับก่อน เธอไม่รีบไปไหนอยู่แล้ว แต่ถ้าจะให้พูดตามตรงคือเธอยังไม่รู้จะไปที่ไหนดีต่างหาก

ญาดาแม่ของวิภาวีโบกมือตอบกลับลูกสาว พร้อมกับเหลือบมองหญิงสาววัยรุ่นคนที่ยืนอยู่ข้างลูกสาวด้วยความฉงนใจ “นั่งรถเหนื่อยไหมลูก” และเอ่ยทักลูกสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ไม่เหนื่อยค่ะแม่ หลับสบายทั้งคืน แม่คะ รู้จักกับเพื่อนวิสิ นี่ ปิ่นแก้วค่ะ”

ญาดาพินิจมองอย่างแปลกใจ “สวัสดีจ้ะ ปิ่นแก้ว ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะ”

พิริยายิ้มและยกมือไหว้ทักทาย ก่อนจะหันมาพูดกับวิภาวี “ในเมื่อแม่ของวิมาแล้ว เราขอตัวก่อนนะ พอดีมีธุระจะต้องไปต่อน่ะ”

“ให้ไปส่งเอาไหม” วิภาวีเสนอต่อ

“ไม่เป็นไร ใกล้ ๆ สถานีนี้เอง ไม่ต้องนั่งรถ” พิริยาเอ่ยปากปฏิเสธพร้อมกับหันมาเอ่ยลาญาดา

“อย่าลืมโทรหาวินะ” วิภาวีไม่วายตะโกนย้ำ พิริยาโบกมือรับยิ้ม ๆ ก่อนเดินจากไป

หลังเดินออกจากสถานีแล้ว พิริยายังคงเดินเรื่อยเปื่อยอย่างไร้จุดหมาย เธอยังไม่อยากกลับไปบ้านในตอนนี้เพราะกลับไปก็คงได้แต่เพียงนั่งจ่อมอยู่กับที่ หญิงสาวถอนหายใจเฮือกด้วยความอึดอัดใจและเหนื่อยหน่ายตัวเอง

ระหว่างนั้น เธอก็เดินผ่านโรงภาพยนตร์ประจำจังหวัด วันนี้เป็นวันอาทิตย์ จึงคลาคล่ำไปด้วยผู้คนที่ออกมาชมภาพยนตร์กัน และโดยรอบโรงภาพยนตร์ก็มีบรรดาพ่อค้า แม่ค้า มาตั้งแผงขายของหลากหลายชนิด เรียกได้ว่าเป็นตลาดนัดขนาดย่อมแห่งหนึ่งก็ว่าได้

พิริยาตาเป็นประกาย

เธอยังติดใจการขายเสื้อผ้าเมื่อวันก่อน และตอนนี้เสื้อผ้าในพื้นที่ของเธอยังมีเหลืออีกมหาศาล ถ้านำมาหารายได้เพิ่มก็น่าจะดีไม่น้อย หญิงสาวเผยอยิ้มอย่างมีความหวัง พร้อมกับเร่งฝีเท้าและสอดส่ายสายตาเพื่อมองหาที่สำหรับวางขาย

หลังจากเดินวนอยู่ไม่นานก็เจอที่ว่างด้านข้างโรงภาพยนตร์ เธอเหลียวซ้ายแลขวาด้วยความไม่แน่ใจ

“พี่คะ ไม่รู้ที่ตรงนี้มีเจ้าของรึยัง” พิริยาเดินไปถามแม่ค้าขายขนมขบเคี้ยวแผงข้าง ๆ

“ปกติมี แต่วันนี้คงไม่มาแล้วนะ สายแล้วนี่”

“งั้นหนูตั้งขายแทนได้ไหมคะ”

“ได้อยู่แหละมั้ง” แม่ค้าตอบแบบส่ง ๆ

พิริยายืนชั่งใจอยู่ครู่ เอาล่ะ เป็นไงเป็นกัน

เมื่อตัดสินใจได้แล้วเธอจึงรีบเดินไปหาสถานที่ไร้ผู้คนเพื่อเข้าไปเอาของในพื้นที่ หลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วโมง เธอก็ได้เข็นรถเข็นที่จุเสื้อผ้าเดินมาเข้ามาตั้งแผงขายในทันทีทันใด

แผงนี้ค่อนข้างเล็กและไม่แน่ใจในกำลังซื้อของคนในตัวจังหวัด หญิงสาวจึงเตรียมเสื้อและกางเกงรวม ๆ แล้วประมาณหนึ่งร้อยตัวเท่านั้น

ระหว่างตั้งแผงขายได้มีคนเริ่มเข้ามาเมียงมองด้วยความสนใจ และเมื่อเห็นความสวยของเสื้อผ้าที่เธอกำลังจัดวาง จึงได้มีการสอบถามราคา พิริยากำหนดราคาขายต่ำกว่าที่เมืองหลวงสิบบาทเพราะเข้าใจถึงสภาพรายได้ของผู้คนในต่างจังหวัดซึ่งต่ำกว่าในเมืองหลวงโดยธรรมชาติ

เมื่อราคาน่าสนใจ ลูกค้าจึงเริ่มมายืนรอที่หน้าร้าน กระทั่งเธอจัดร้านเรียบร้อยก็เกิดเหตุการณ์การรุมเลือก รุมซื้อ คล้ายกับตลาดนัดในเมืองหลวง เมื่อเห็นแบบนี้หญิงสาวจึงยิ้มกว้างออกมาอย่างชื่นใจ

ยอดขายแรกของวันอยู่ที่สองร้อยบาทและน่าจะถึงหนึ่งพันบาทเมื่อสิ้นสุดวัน แต่แล้วความหวังของเธอก็ไปไม่ถึงฝั่ง

“หล่อนเป็นใคร! มาขายทับที่ของฉัน!” เสียงตวาดแหวของผู้หญิงวัยสามสิบกว่าดังขึ้นที่หน้าร้าน ทำเอาลูกค้าที่กำลังยืนเลือกเสื้อผ้าต่างตกใจและเดินหนีออกจากร้านไปกันหมด