17. ได้ที่ขายประจำ 1

มาลีและสุขเมื่อได้ฟังเรื่องราว แววตาทั้งคู่ที่มองมาจึงแฝงไปด้วยความเห็นใจอยู่มาก อายุเพียงเท่านี้ก็ต้องกลายเป็นเด็กกำพร้า ต้องปากกัดตีนถีบเพื่อหาเงินเลี้ยงตัวเองและหมดโอกาสได้เรียนต่ออย่างที่ควรจะเป็น

“จำไว้นะลูก บริเวณขายของแถวไหนที่มีคนพลุกพล่านก็มักจะมีเจ้าถิ่นอยู่แล้ว แล้วยิ่งที่ตรงไหนขายดี ที่นั่นเจ้าที่มักจะดุเป็นพิเศษ ยังนับว่าโชคดีที่ไม่โดนทำร้ายหนักกว่านี้”

พิริยาพยักหน้าและส่งยิ้มให้อย่างอาย ๆ “แก้วจะจำไว้ค่ะ คราวหน้าไม่กล้าตั้งร้านแถวนี้อีกแล้ว เข็ดจนตายเลย”

“แล้วถ้ามีที่ให้ขายจริง ๆล่ะ แก้วจะทำรึเปล่า” เมื่อเห็นหญิงสาวมองมาด้วยความแปลกใจ ลุงสุขก็เอ่ยปากพูดต่อ “แต่ขายได้เฉพาะเสาร์อาทิตย์เท่านั้น สนใจไหม”

พิริยามีเหรอจะไม่สนใจ “ไม่มีเจ้าถิ่นแน่นะคะ” ก่อนเอ่ยปากถามเพื่อความมั่นใจ

“ฮ่าฮ่า..เจ้าถิ่นก็ลุงกับป้านี่แหละ” ลุงสุขหัวเราะออกมาอย่างชอบใจก่อนขยายความต่อ “ตรงหน้าร้านน้ำเต้าหู้นี้แหละ ตั้งแต่อาทิตย์หน้าไป ลุงกับป้าจะมาขายแค่วันจันทร์ถึงศุกร์ ส่วนเสาร์อาทิตย์หน้าร้านก็จะว่าง เป็นไง สนใจไหมเรา”

พิริยาพยักหน้ารับอย่างตื่นเต้น “สนใจค่ะ สนใจมาก แก้วขอบคุณลุงกับป้ามากนะคะที่ให้โอกาส แก้วรับรองจะไม่ทำให้หน้าร้านสกปรกหรือเสียหายเด็ดขาดค่ะ”

“แต่ต้องมีค่าเช่านะ แก้วเต็มใจจ่ายไหม”

“เต็มใจค่ะป้า แก้วอยากให้ป้าคิดค่าเช่าอยู่แล้ว ถ้าให้ขายฟรี ๆ แก้วคงไม่กล้ามา”

“วันละ 20 บาท พอไหวไหมลูก”

“ไหวค่ะป้า ให้แก้วจ่ายล่วงหน้ายังไงดีคะ แก้วพร้อมจ่ายตอนนี้ได้เลย”

เมื่อเห็นท่าทีที่ว่าง่ายของเธอ สองสามีภรรยาก็หันมายิ้มให้กันอย่างพึงพอใจ

“เอาเป็นรายสัปดาห์ก็พอลูก เผื่อแก้วจะเอาเงินไปหมุนอย่างอื่นก่อน”

“ไม่เป็นไรค่ะแก้วพอมีในตอนนี้ ถ้าอย่างนั้นแก้วจ่ายให้ล่วงหน้าหนึ่งเดือนก่อนนะคะ” เธอควักเงินจำนวน 160 บาทออกจากกระเป๋าส่งให้สองสามีภรรยาอย่างไม่รีรอ

“เดี๋ยวรอลุงเขียนสัญญาเช่าก่อนนะ แล้วเราลงชื่อด้วยกัน เขียนเป็นหลักฐานไว้จะได้สบายใจกันทั้งสองฝ่าย” ลุงสุขเดินเข้าไปหลังร้านเพื่อเขียนสัญญาเช่าระหว่างกันให้

“ป้าคะ แถวนี้มีห้องเช่าถูก ๆ ที่ไหนบ้าง ไม่ต้องดีมาก หนูแค่จะเช่าเอาไว้เก็บของและนอนตอนวันเสาร์อาทิตย์เท่านั้น ส่วนวันอื่น ๆ หนูจะกลับไปอยู่บ้าน” พิริยาสอบถามมาลีระหว่างนั่งรอ

“เอาหอที่นักเรียนพักเยอะ ๆ ดีกว่านะจะได้ปลอดภัย อยู่ข้างโรงหนังนี่เอง เดินเลยไปสองซอยก็เจอ”

หลังจากได้สัญญาเช่าแล้ว พิริยาได้เดินไปหาหอพักตามคำแนะนำของป้ามาลี โชคดีที่ยังมีห้องว่าง และเธอเลือกแบบที่มีห้องน้ำในตัว ซึ่งมีค่าเช่าเดือนละ 170 บาท มีค่าประกันอีก 170 บาท รวมที่จ่าย 340 บาท

เมื่อจ่ายเงินและรับกุญแจแล้ว เธอก็เดินไปดูห้องพักของตัวเองทันที เธอเลือกห้องพักที่อยู่ชั้นหนึ่งเพื่อสะดวกในการเข็นของเข้าออก

ห้องพักด้านในเป็นห้องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ มีห้องน้ำเล็ก ๆ อยู่ตรงระเบียง ในห้องมีเพียงที่นอนฟูกแบบวางกับพื้น และราวแขวนผ้าติดผนังให้เท่านั้น แต่พิริยาก็ไม่ได้สนใจเนื่องจากเธอนอนอยู่ในพื้นที่ว่างส่วนตัวเป็นหลักอยู่แล้ว เหตุที่เช่าเพราะต้องการพรางสายตาผู้คนตอนขนของออกจากที่ว่างเท่านั้น

หลังจากเดินสำรวจห้องอยู่ครู่ เธอจึงรีบขนเสื้อผ้าที่เปื้อนคราบสกปรกและคราบน้ำเข้าไปในพื้นที่เพื่อทำความสะอาด รอนำออกขายใหม่ในสัปดาห์หน้า ถึงแม้ภายในพื้นที่ยังมีเสื้อผ้าอีกมากมายรอให้นำออกมาขายอยู่ แต่เธอก็ไม่อยากทิ้งเจ้าพวกนี้เพียงเพราะว่ามันสกปรก แค่นำไปซักและรีดใหม่ พวกมันก็สามารถผันเป็นเงินได้อีกหลายบาท พิริยารู้สึกว่าเธอเริ่มกลายเป็นคนเห็นคุณค่าของสิ่งของขึ้นมานิดหน่อยแล้ว

หญิงสาวใช้กำปั้นทุบเอวของตัวเองเบา ๆ เพื่อคลายความปวดเมื่อยหลังจากนั่งหลังขดหลังแข็งรีดผ้านานกว่าสามชั่วโมง

เธอรู้สึกทึ่งตัวเองอยู่ไม่น้อยที่สามารถอดทนทำงานที่เคยมองว่าต่ำต้อยในชาติก่อนได้ ชาติที่แล้ว เพราะเกิดมาสุขสบายจนเคยชิน อยากได้อะไรก็เพียงแค่กระดิกนิ้วและขยับปาก สิ่งของที่ต้องการก็จะมากองอยู่ตรงหน้าเธออย่างรวดเร็ว

แล้วอย่างงานทำความสะอาด ซักรีดเสื้อผ้าแบบที่กำลังทำอยู่นี่ เธอไม่เคยแตะมันเลยแม้ปลายก้อย คนงานในบ้านสามารถทำเรื่องพวกนี้ให้ได้อย่างมีประสิทธิภาพ แม้ตอนนี้จะมีความทรงจำของเจ้าของเดิมร่วมด้วย แต่ก็อดคิดอย่างเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่าความพยายามของตนเองก็มีส่วนอยู่ไม่น้อยที่ทำให้งานพวกนี้สำเร็จด้วยดี พิริยามองเสื้อผ้าที่สะอาดและเรียบกริบเหมือนใหม่ด้วยความภาคภูมิใจ ความลำบากในชีวิตสอนคนได้ดีที่สุดจริง ๆ

วันรุ่งขึ้น ก่อนออกจากพื้นที่ว่าง เธอไม่ลืมที่จะแวะไปที่เคาน์เตอร์มหัศจรรย์ก่อนเสมอ วันนี้ก็ยังคงเป็นเมล็ดพันธุ์ดอกไม้เหมือนเดิม

หรือเธอจะลองเป็นชาวสวนดีนะ

พิริยาคิดขำ ๆ ก่อนจะส่ายหัวเมื่อคิดถึงความเป็นไปได้ ความรู้ในการทำสวนขั้นติดลบอย่างเธอ ทำไม่ได้อย่างแน่นอน