ตอนที่ 6 พ่อของลูกมึงเป็นใคร

บ้านของจิรกิตติ์

ร่างของชายหนุ่ม ซึ่งใส่แค่กางเกงผืนเดียวนั่งอยู่บนโซฟา ยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก

“ มึงทำอะไรลงไปวะไอ้เจต ทำไมไม่รู้จักหักห้ามใจให้มากกว่านี้ “ เขาหลับตาปี๋นิ้วมือจับเข้าที่สองขมับอย่างปวดหัว เหตุจากเขานั้นเป็นรุ่นน้อง แสงรวี พ่อของพลอยเจนที่รู้จักกันมามากกว่า 30 ปี และตัวเขาเองก็เห็นหญิงสาวมาตั้งแต่เกิดแม้ว่าช่วงวัยรุ่นของเธอเขาจะเริ่มตีตัวออกห่างมาได้หลายปีจนไม่สนิทกันเหมือนก่อนแล้ว แต่อย่างไรก็ตามพลอยเจนก็คือคนที่เขาบอกใครต่อใครว่าเป็นหลานสาว แม้จะกระดากปากทุกครั้งที่พูดก็ตาม

“ ทั้งๆ ที่เราพยายามหักห้ามใจมาได้หลายปีแล้วแท้ๆ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ “ ยิ่งคิดภาพของเมื่อคืนก็ยิ่งชัดเจนในหัว ความรู้สึกผิดก็มีเพิ่มมากขึ้นแต่ก็พลันรู้สึกดีไปด้วย จนเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

“ เฮ้ย! “ เมื่อรู้สึกตัวว่าตัวเองคิดอะไรอยู่ เขาก็รีบดึงสติตนเองกลับมาด้วยการส่ายหน้าไปมากลางอากาศ

“ เราต้องบอกเรื่องนี้กับพี่แสง พี่จ๊ะจ๋า มั้ยวะ? “ ความรู้สึกอยากจะรับผิดชอบหญิงสาวแล่นเข้ามาในหัว ปากของเขาเผยยิ้มไม่หุบเมื่อคิดว่าถ้าทั้งคู่ได้แต่งงานกันจริงมันจะเป็นอย่างไร เพราะตัวพลอยเจนนั้นแหละคือเหตุผลที่ทำให้เขายังไม่มีใคร แต่เมื่อคิดไปถึงเรื่องราวก่อนหน้าที่หญิงสาวจะได้เกิด เขาก็หุบยิ้มทันที

“ ใช่เธอมั้ยพราว “

หลายอาทิตย์ต่อมาที่ร้านคาเฟ่เจระวี เจ้าของร้านกำลังถูกอ้อมล้อมไปด้วยเหล่าเพื่อนฝูง ซึ่งมองมาที่เธอด้วยความสงสัย

“ พ่อของลูกมึงเป็นใคร “ สามเสียงของเพื่อนหนุ่ม โอม หนึ่ง และไน ประสานกันเสียงดังจนคนถูกถามก็สะดุ้งที่ได้รู้ว่าความลับแตก แต่ที่เธอจะแคร์สุดในตอนนี้ก็คือครีมหอม เพราะมีแค่ครีมหอมเท่านั้นที่รู้ว่าเธอกำลังคบหากับคิตตี้อยู่

“ อย่าบอกคิตตี้นะครีม “ ถึงคิตตี้จะไม่ซื่อสัตย์กับเธอ แต่พลอยเจนก็ไม่ทันได้บอกเรื่องนี้ให้คิตตี้รู้เลยตั้งแต่วันนั้น

“ เกี่ยวอะไรกับคิตตี้วะ “ เสี่ยโอมคนที่นั่งอยู่ข้างครีมหอมจ้องมายังเพื่อนสาวอย่างสงสัย แต่พลอยเจนก็ไม่สนใจที่จะตอบเธอเอาแต่ยืนเงียบ

“ ตกลงมึงจะไม่บอกใช่มั้ยไอ้เจน ว่าพ่อของลูกมึงคือใคร “ หนึ่งเดียวถามขึ้นอีกด้วยความอยากรู้ แต่คนถูกถามกลับยังไม่สนใจ

“ กูขอคุยกับครีมก่อนนะ “ พลอยเจนจึงดึงแขนครีมหอมที่นั่งอยู่ออกไปคุยกันข้างนอก

“ มึงอย่าตามมานะเว้ย “ แต่เมื่อเห็นว่าเสี่ยโอมกำลังจะลุกตามมา เจนก็รีบหันไปห้าม

“ พี่เจน ตอนนี้พี่กับคิตตี้เป็นยังไง ครีมได้ยินคิตตี้บ่นว่าพี่ไม่ค่อยติดต่อไปหาหรือเป็นเพราะเรื่องนี้เหรอคะ “ เมื่อเดินออกมาพ้นสายตาคนอื่น หญิงสาวรุ่นน้องก็รีบถามเรื่องที่สงสัย

“ ไม่ แต่มันก็มีส่วนนั้นแหละ จะให้พี่พูดยังไงดี “ พลอยเจนมีสีหน้าเป็นกังวลแต่ครีมหอมที่รู้จักทั้งสองดีกลับเข้าใจ

“ พี่เจนพูดมาเถอะค่ะ ครีมเข้าใจ เพราะคิตตี้เองก็.. “

“ ไม่ได้คุยกับพี่แค่คนเดียว “ สิ่งที่พลอยเจนพูดแทรกขึ้นมาก็ทำให้ครีมหอมตกใจไม่น้อย

“ พี่รู้เหรอคะ “

“ อืม วันที่พี่รู้ก็คือวันที่พี่มีอะไรกับผู้ชายครั้งแรก แล้วก็…” พลอยเจนถอนหายใจแรงพร้อมกับน้ำตาคลอ

“ เป็นแบบที่ครีมเห็นนี่แหละ “ ครีมหอมได้ฟังก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเธอไม่รู้จะต้องเข้าข้างใครดี

“ คิตตี้ไม่น่าทำแบบนี้กับพี่เจนเลย แล้วพี่จะไปเคลียร์กับคิตตี้วันไหนคะ “ ครีมหอมหน้าซีดจ้องมองสาวรุ่นพี่ เธอรู้ดีว่าถึงน้องสาวของเธอจะแอบไปมีอะไรกับผู้ชายลับหลังพี่เจน แต่ครีมเองก็รับรู้ได้ว่าความรู้สึกที่น้องสาวมีให้พลอยเจนก็คงไม่ใช่ของปลอมหรอก

“ พี่กำลังคิดอยู่เหมือนกัน แต่เรื่อง “ พลอยเจนก้มลงมองท้องของตัวเอง

“ ครีมอย่าให้คิตตี้รู้นะ ไว้พี่จะเป็นคนไปบอกด้วยตัวเอง “ ครีมหอมพยักหน้าเข้าใจ คุยกันต่ออีกไม่นานทั้งสองก็เดินเข้ามาหาคนอื่นในห้อง

“ ยังไง? จะตอบคำถามของพวกกูได้หรือยัง “ เมื่อร่างของพลอยเจนนั่งลงที่โซฟา คนที่นั่งไขว้ห้างกอดอกมองอยู่ก็ถามเธอขึ้น พลอยเจนเงยหน้าจ้องเสี่ยโอมและอีกสองหนุ่มที่กำลังจ้องเธอด้วยหน้านิ่วคิ้วขมวดสลับกัน

“ พวกมึงจะอยากรู้กันไปทำไม เดี๋ยวกูก็ไปเอามันออกแล้ว “ คนตอบหันหน้าไปมองทางอื่น

“ อย่านะพี่เจน! “ เสียงของวรรณิหลาที่ได้ยินพลอยเจนพูดเช่นนั้นเธอก็ร้องห้ามเสียงดัง ทำให้คนถูกเรียกหันกลับมามอง

“ การทำแบบนั้นมันเป็นบาปนะคะ แล้วการที่เราเสียลูกไปมันก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะเป็นสุข “ คนพูดนัยน์ตาเริ่มแดง จ้องพี่สาวด้วยแววตาอ้อนวอนไม่อยากให้คนพี่ทำผิดพลาด จนคนเป็นสามีแบบคุณหมอไนยะที่นั่งอยู่ด้วยต้องรีบลูบหลังปลอบประโลมเมียอย่างเบามือ

“ ณิหลาเคยเสียลูกไปเพราะเหตุสุดวิสัย ณิหลาไม่อยากให้พี่เจนตั้งใจทำร้ายลูกตัวเองนะคะ “

“ ที่น้องมันพูดก็ถูก มึงอย่าทำแบบนั้นนะเจน “ จีนเน่คนที่นั่งอยู่ตรงหน้ากับพลอยเจนดึงมือหญิงสาวไปกุมไว้

“ มึงดูสิขนาดกูพยายามมีลูกกันแทบตายน้องยังไม่มาเลย แต่มึงเขาอุตส่าห์มาเกิดด้วย อย่าทำร้ายเขาเลยนะ ถือว่ากูขอ “ พลอยเจนฟังที่ทั้งคู่พูดก็นึกภาพตามไปต่างๆ นาๆ

“ ใช่ ถ้าพ่อเด็กมันไม่ยอมรับพวกกูสามคนพร้อมเป็นพ่อทูนหัวให้หลานนะ “ ไนยะบอก เสี่ยโอมจึงเสริมต่อ

“ นั่นสิ มึงก็สามสิบแล้วอายุไม่ใช่น้อยๆ ถ้ารอบนี้เอาออกไป ก็ไม่รู้จะมีโอกาสได้มีอีกมั้ย มึงเก็บเด็กไว้เถอะ ถ้าเกิดมาไม่มีเงินเลี้ยงหรือไม่อยากเลี้ยง กูเอาไปเลี้ยงให้เองก็ได้ “

“ มึงคิดดีๆ นะเจน เลือดเนื้อเชื้อไขของมึงเลยนะ ถ้ามึงไม่อยากให้ไอ้โอมเลี้ยงกลัวหลานเสียคน เดี๋ยวกูกับจีนช่วยเลี้ยงแทนเอง “ เพื่อนหนุ่มอีกคนก็พูดขึ้นมา พลอยเจนน้ำตาคลอจ้องหน้าเพื่อนทุกคนพลางเผยยิ้มอ่อน

“ เห่อหลานกันจริงๆ เลยนะพวกมึง “ เธอกลั้นขำ แต่ก็ได้ไม่นานหน้าก็ซีดลงอีก

“ กูยังไม่รู้เลยว่าจะเริ่มบอกพ่อกับแม่ยังไงดี “

“ ทุกเรื่องมีทางออกหมดแหละไอ้เจน พ่อกับแม่มึง ท่านสองคนก็เป็นตากับยายของลูกในท้องมึงนะ พวกท่านคงไม่ใจร้ายกับหลานตัวเองหรอก “ หนึ่งเดียวทาบฝ่ามือลงบนบ่าเพื่อนสาว พูดปลอบเพื่อไม่ให้ว่าที่คุณแม่ต้องคิดมาก

“ แล้วกี่เดือนแล้วเหรอ “ ไนยะถามคำถามใหม่ขึ้นเมื่อเห็นว่าคำถามเก่านั้นเธอไม่ยอมตอบเสียที

“ เกือบจะ 3 แล้วแหละ “ คนถามพยักหน้าเข้าใจในทันที เพราะเขาพอจะเดาขึ้นมาได้บ้างแล้ว ว่าพ่อของเด็กคงจะเป็นคนที่เขากำลังคิดอยู่