ตอนที่ 5 อาขอโทษ

“ อือ “ ร่างของหญิงสาวรู้สึกตัวก็มานอนอยู่ในห้องพัก มือบางยกขึ้นก่ายหน้าผาก คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนพลางตาเหลือกโผน ตัวเธอรีบดีดลุกนั่งมองดูสภาพตัวเองกับคนข้างกาย

“ มาอยู่ในห้องตั้งแต่ตอนไหน ? “ พลอยเจนหวนคิดอีกครั้งจนจำได้ว่าเธอกับเขาไม่ได้หยุดอยู่แค่บนรถ แม้เธอจะจำเรื่องราวต่อจากนั้นได้เลือนลาง แต่ผ้าปูที่นอนที่ทั้งสองนอนอยู่ ก็สามารถบอกได้ว่าตอนเข้ามาตรงนี้ไม่ได้มีแค่มานอน พลอยเจนจ้องไปที่หน้าของคนที่เธอเรียกว่าอาเจต เขาเป็นรุ่นน้องคนสนิทของพ่อเธอ ที่เห็นกันมาตั้งแต่เด็ก ใบหน้ารูปไข่ก็ร้อนผ่าวและส่ายไปมา

“ บ้าเอ้ย แกจะลองกับใครก็ได้ แต่ทำไมต้องเป็นเขา! “ เธอจ้องคนที่หลับอยู่อย่างไม่พอใจ แล้วรีบลุกดึงผ้าห่มมาปิดกายเพื่อจะออกไปเอาเสื้อผ้าบนรถ

“ แล้วจะใส่ยังไงวะเนี่ย “ เธอบ่นจ้องชุดสีแดงรัดติ๋วในมือที่ขาดไม่เหลือชิ้นดี มือเล็กทิ้งมันลงแล้วหยิบเสื้อเชิ้ตของเขาขึ้นมาแทน

“ เจน! “ ระหว่างที่ติดกระดุมเสื้ออยู่ เจ้าของเสื้อก็เดินออกมา เธอหันไปสะดุ้งจ้องมองเขา ที่มีใบหน้าเหมือนรู้สึกผิดกำลังจะเอ่ยบางอย่างกับเธอ

“ คืออา—- “

“ ไม่ต้องพูด! เงียบ! ส่วนเรื่องเมื่อคืนก็ลืมๆ มันไปเถอะ ถือสะว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น “ จิรกิตติ์จ้องคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ แม้จะรู้อยู่บ้างแล้วว่าตื่นมาเธอจะต้องบอกเขาแบบนี้

“ เดี๋ยว แล้วนั้นจะไปไหน! “ เมื่อเธอจะเดินออกไปเขาก็รีบสาวขาเดินไปรั้งไว้

“ อย่ามายุ่งได้ปะ จะตามออกมาทำไมตัวเองใส่แค่บ๊อกเซอร์ไม่อายคนอื่นเขาเหรอะ! “

“ อาถามว่าเจนจะไปไหน “ เขาไม่สนใจตัวเองเอาแต่จ้องเธอแล้วดึงกลับเข้ามาเหมือนเดิม

“ ปล่อย! เจนจะกลับบ้าน! “

“ จะกลับในสภาพนี้น่ะเหรอ “ พลอยเจนก้มมองสภาพตัวเอง “ ถ้าจะกลับก็ไปพร้อมอา “ จิรกิตติ์ดึงเธอกลับเข้าห้องพักไปเหมือนเดิมให้เธอไปนั่งรอเขาใส่กางเกง จากนั้นจึงพากันขับรถกลับบ้าน

“ เจน อาขอโทษนะ “ เมื่อรถมาจอดตรงหน้าบ้านของหญิงสาว เขาที่เอาแต่นั่งคิดอะไรเงียบๆ มาจนสุดทางเริ่มรู้สึกผิด รู้สึกว่ามันไม่เหมาะไม่ควรกับสิ่งที่ทำลงไป แม้ใจจะบอกว่าต้องการ

“ ก็บอกให้ลืมๆ มันไปไง “ เธอหันมามองค้อนและเสียงดุใส่เขา “ เมื่อคืนเจนก็แค่อยากรู้อยากลอง ถ้าไม่ใช่คุณอยู่ตรงนั้น เจนก็ไปทำกับคนอื่นอยู่ดี เพราะฉะนั้นลืมๆ มันไปซะเถอะ “ พูดจบเธอก็รีบเดินลงจากรถแล้ววิ่งเข้าบ้านไป จิรกิตติ์ก็มองตามหลานสาวต่างสายเลือดจนสุดสายตา ถ้าไม่ใช่เขาเธอก็จะเอากับคนอื่นอย่างนั้นเหรอ คิดแล้วเขาก็รู้สึกโมโห รีบขับรถเข้าไปที่บ้านของตัวเองซึ่งอยู่หลังถัดไป

“ เจน ลูกไปไหนมาทำไมถึงเพิ่งกลับ “ เจระวี ที่พยายามย่องเบาเพื่อหลีกเลี่ยงคนในบ้านต้องหยุดชะงัก เพราะจ๊ะจ๋าแม่ของเธอเดินออกมาจากครัวแล้วเจอเข้า

“ ทำไมถึงไม่ตอบแม่ แล้วนั่นใส่เสื้อผู้ชายที่ไหน เจน! “ จ๊ะจ๋ายืนมองลูกสาวอย่างนึกห่วงแต่คนโดนถามกลับเอาแต่ยืนนิ่ง จนเธอต้องขึ้นเสียงเรียกชื่อลูกเสียงดัง

“ เมื่อคืนเจนนอนที่ร้าน พอดีเมาเลยไม่ได้โทรมาบอก “ พลอยเจนรีบตีหน้านิ่งตอบแม่เพื่อไม่ให้มีพิรุธใดๆ

“ แล้วเสื้อที่ใส่อยู่นั่นล่ะ “

“ ก็เสื้อเพื่อนไง “ หญิงสาวเริ่มเสียงแปลกเมื่อแม่ซักไซ้มากเกินไป

“ เพื่อนที่ไหน! “ จ๊ะจ๋าจ้องลูกสาวตาแข็ง เพราะปกติไม่ว่าจะดื่มเมาขนาดไหนลูกสาวก็ต้องกลับมานอนบ้านทุกวัน

“ ..โอมหนึ่งไนไงแม่ เจนจะไปมีเพื่อนที่ไหนอีก แต่จำไม่ได้หรอกน่ะว่าเสื้อใคร พอดีเมื่อคืนเมาเลยทำไวน์หกใส่เสื้อตัวเอง จำได้ว่าพวกมันคนใดคนหนึ่งนี่แหละ เอาเสื้อมาให้เจนเปลี่ยน “ เธอแก้ตัวยาวเยียด หวังให้คนเป็นแม่หายสงสัย แต่แม่ก็ยังหาเรื่องมาซักถามเธอไม่เลิก

“ แล้วที่ร้านเจนไม่มีเสื้อผ้าตัวเองอยู่เหรอ “

“ มี! แต่มันคิดไม่ทันไงค่ะแม่ โอ้ยปวดหัวขอขึ้นไปนอนพักก่อนนะ “ เธอจึงเลี่ยงปัญหาด้วยการรีบวิ่งขึ้นไปข้างบน

“ อ้าวแล้วข้าวเช้านี้จะกินไหม “

“ ไม่ละ เจนยังไม่หิว “