ข้ากำลังหัวร้อน

ทั้งสองคนยังมิอาจดึงสติกลับมาได้จนมาถึงร้านจินเซียง หลินเยว่ตบลงไปที่แขนของทั้งคู่ พวกเขาจึงได้สะดุ้งตกใจออกมา

“ฮ่า ฮ่า บุรุษเช่นพวกเจ้าตกใจง่ายเช่นนี้เลยรึ” อาอีถลึงตามองนาง เรื่องของนางสามารถพบเห็นได้ทั่วไปหรืออย่างไรเล่า ถึงจะไม่ให้พวกเขาตกใจเสียเลย

หลินเยว่นางบอกกล่าวจำนวนที่นำไปเก็บไว้ที่โกดัง ก่อนจะให้เหมยฮวาส่งคนไปตรวจสอบ เพื่อจ่ายเงินให้นาง แต่เหมยฮวาที่เชื่อในตัวของหลินเยว่อยู่แล้ว นางก็นำตั๋วเงินหกพันหกร้อยยี่สิบห้าตำลึงทองออกมาให้หลินเยว่

“อาเยว่ ดูเหมือนคนของตระกูลจางจะมาพบนายท่านเกาแล้วเมื่อวาน” เหมยฮวาที่ให้คนจับตาดูคนตระกูลจางไว้ก็เอ่ยปากเตือนหลินเยว่ทันที

“ขอบคุณพี่สาวจินมาก หากท่านนำยาสระผมออกมาวางขาย ข้าเชื่อว่าคนตระกูลเกาต้องลงมืออย่างแน่นอน” นางก็อยากให้เหมยฮวาระวังตัวเช่นกัน

“เจ้ามิต้องห่วงข้า เรื่องเช่นนี้มิใช่เพิ่งเคยเกิดขึ้นสำหรับข้า ข้าพอจะจัดการได้ เป็นห่วงก็แต่เจ้า” เขามองนางอย่างเป็นกังวล

“ขอบคุณที่ท่านเป็นห่วงข้า แต่ข้าได้ซื้อคนมาเพื่อคุ้มครองตนเองแล้วเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นก็ดี”

“วันนี้ข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ” หลินเยว่ลุกขึ้นยืนเพื่อเดินกลับไปที่รถม้า โดยมีพ่อบ้า