แต่เขาเป็นบิดาของเจ้า

เมื่อมาถึงจวนตระกูลเกาก็ดูจะวุ่นวายไม่น้อย เพราะเจ้าหน้าที่ทางการต่างพากันเข้ายึดทรัพย์ที่อยู่ภายในจวน บ่าวไพร่ อนุ บุตรชายหญิงของเกาหยวนต่างร้องไห้คร่ำครวญเสียงดังไปทั่วตรอกซอย

เว่ยอ๋องให้อาซีและอาซ่ง พาตัวเกาหยวนเข้าไปค้นหาหยกพกมาให้เขาทันที

เพียงไม่นานทั้งสองก็เดินออกมาพร้อมหยกพกสีขาวกลมเกลี้ยงที่สลักอักษรเซี่ยอยู่ตรงกลางเนื้อหยก

หลินเยว่นางชะเง้อคอมองอย่างสนใจ แม้แต่เจ้าของร่างเดิมยังไม่เคยเห็นของแทนตัวของผู้เป็นมารดาเลยสักครั้ง

เขาพยักหน้าอย่างพอใจ “อืม ใช่แล้ว เป็นนาง เซี่ยซูหลาน” พระชายาของเขาก็ได้อักษรซูมาจากชื่อของท่านอาของนาง เพราะบิดาของซูเซียวอยากจะระลึกถึงน้องสาวที่หายหน้าไปหลายปี

หลินเยว่เม้มปากแน่น นางไม่รู้ว่าในเมื่อนางยังมีญาติอยู่อีก พวกเขาจะต้อนรับนางหรือว่าจะผลักไสนางเช่นคนตระกูลเกา แต่นางในตอนนี้ก็ไม่ได้หวังเพิ่งญาติพี่น้องอยู่แล้ว

แต่ก่อนที่ทั้งหมดจะกลับออกจากตระกูลเกาไป นางเจินซื่อก็วิ่งเข้ามาเกาะขาของหลินเยว่ไว้

“เยว่เออร์ เจ้าจะทนมองให้พ่อเจ้าโดนเนรเทศได้รึ” นางกรีดร้องออกมาอย่างน่าสงสาร

“หึ” หลินเยว่ส่งเสียงขึ้นจมูกมองนางอย่างดูแคลน

“เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าเจ้าเ