กอดให้เจ้าลืม

กอดให้เจ้าลืม

"โอ๊ย เรือจะพาข้าล่มวันไหนก็ไม่รู้" หมอผีไกรหรือไอ้ไกรพายเรือผุๆพังๆเพื่อข้ามฝั่งไปขายสมุนไพรและของป่า เขาเอาผ้าปิดหน้าไว้เหลือแค่ดวงตาไว้มองทาง แขนกำยำพายเรือไปบ่นไป อีกมือก็ยัดปลาแห้งเข้าปาก แต่แล้วก็ถูกเรือใหญ่ชนท้ายเรือ จนเรือผุๆของเขาหักลงจริงๆ!!!

"โอ๊ย ช่วยด้วยๆ โอ๊ย ข้าว่ายน้ำไม่เก่ง" ไอ้ไกรตะเกียกตะกายปีนขึ้นเรือที่ชนเขานั่นแหละ เสียงโวยวายของคนในเรือดังลั่น

"ว้าย! ลงไปเดี๋ยวนี้นะ ขึ้นมาทำไม" นางจันทร์โวยวายไม่พอใจ

"บ๊ะ มึงจะปีนขึ้นมาทำไม เรือกูเลอะเทอะหมดแล้ว"

เสียงตวาดของชายสูงศักดิ์ทำเอาไอ้ไกรโมโห "ก็เรือพวกเอ็งชนข้า น้ำเชี่ยวขนาดนี้ ดีแค่ไหนแล้วที่ข้าไม่จมน้ำตาย แล้วกับอีแค่ขอขึ้นเรือแค่นี้มันจะอะไรนักหนา!!!"

"ไอ้ไพร่ชั้นต่ำ"

เจ้าพระยาสุรเดชเลือดขึ้นหน้า ปกติเขาเป็นคนโมโหร้ายอยู่แล้ว และวันนี้ยิ่งหนักเข้าไปอีก เพราะคำขอหย่าขาดกับภรรยาพระราชทานได้รับการปฏิเสธ

"ในเมื่อเต็มใจรับนางไปแล้ว จะมาหาเรื่องทอดทิ้งเอาปานนี้ก็กระไรอยู่" ทางราชสำนักว่ามาอย่างนี้ เจ้าพระยาสุรเดชแทบจะกระอักเลือดตาย เขาไม่รู้จะทำเช่นไรแล้ว เพราะเกลียดชังคุณหญิงเอิบเหลือเกิน แม้แต่อยู่ในชายคาเรือนเดียวกันก็ไม่อยากจะให้อยู่!!!

เขาควรทำอย่างไรดี?

"เออ ข้าชั้นต่ำ เกิดมาเป็นไพร่ เจ้ามีปัญหาอะไร" ไอ้ไกรเรียกสติท่านเจ้าคุณกลับมา "มึงลงไปจากเรือกูบัดเดี๋ยวนี้" เขาสติแตก คว้าดาบไล่ฟันไอ้ไกรจนผ้าที่ปิดหน้าไว้จะหลุด ไอ้ไกรเห็นท่าไม่ดี เขากระโดดลงน้ำ ว่ายทุลักทุเลจะจมน้ำตายอยู่รอมร่อ

"โอ๊ย จะถึงฝั่งตอนไหนวะ จะตายแล้ว" ไอ้ไกรมีน้ำเสียงอ่อนแรง ข้าวของที่หามาขายก็หายไปกับน้ำเสียแล้ว แถมตัวเขายังจะมาตายอนาถตรงนี้อีกรึ!!

"แม่แย้มๆ คนกำลังจะจมน้ำ" บังเอิญเหลือเกินที่คุณหญิงเอิบกับแม่แย้มกำลังนั่งเรือไปไหว้พระที่วัดอีกฝั่งหนึ่ง คุณหญิงเอิบกระโดดลงน้ำอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง

"โอ๊ยตายแล้ว โอ๊ยจะโดดลงไปทำไมเจ้าคะ" แม่แย้มรีบพายเรือตามเจ้านายไป "มาเร็วแย้ม"

ไอ้ไกรผ้าปิดหน้าหลุดออก เขาถูกสตรีช่วยชีวิต พยุงร่างหนักๆของเขา ลากขึ้นเรือจนได้

"พ่อหมอไกรนี่นา"

"อืม ข้าเองคุณหญิง พาข้ากลับสำนักที" ถึงจะเกือบว่ายน้ำไม่รอดแล้ว แต่ไอ้ไกรก็ยังไม่ได้จมน้ำ

"ไปหาหมอยาไม่ดีกว่าหรือ" คุณหญิงเอิบว่า

"ไม่ๆ เอ่อ ข้านอนพักสักหน่อยก็คงจะดีขึ้น"

"แต่ท่านเกือบจมน้ำแล้วนะ" นางเอาผ้ามาเช็ดหน้าเช็ดตาให้เขา

"ข้าอยากกลับสำนัก"

"โธ่ พ่อหมอล่ะก็" แม่แย้มตั้งใจพายเรือ พาทั้งสองคนกลับไปยังสำนักหมอผี

"คุณหญิงหาอะไรมาคลุมหน้าไว้หน่อยเถอะเจ้าค่ะ เดี๋ยวคนอื่นเห็นมันจะไม่งาม"

"เช่นนั้นหรือ"

คุณหญิงเอิบเอาผ้าคลุมไหล่มาปิดหน้าไว้ นางมองไอ้ไกรอย่างห่วงใย "ว่าแต่พ่อหมอ ทำไมไปอยู่ในน้ำเช่นนั้นล่ะ วันนี้น้ำแรง เกือบจะจมน้ำแล้วเห็นหรือไม่"

ไอ้ไกรกลับมารับบทบาทหมอผีอีกครา "ข้าเห็นผีพรายกำลังจะล่มเรือผู้คน เลยตั้งใจจะลงไปปราบ แต่ผีพรายตัวนี้มันร้ายนัก มันจะดึงข้าลงไปใต้แม่น้ำ โชคดีเหลือเกินที่ได้คุณหญิงมาช่วยเอาไว้" หมอผีไกรพูดด้วยใบหน้าขึงขัง คุณหญิงเอิบเอามือทาบอก "โธ่พ่อ ดีนะที่ข้าช่วยท่านไว้ทัน"

----------------------

บรรยากาศในสำนักหมอผียังคงวังเวงเช่นเคย "แม่แย้มเจ้ากลับไปก่อนเถิด เผื่อมีคนมาตามหาข้าที่เรือนจะได้รับหน้าได้" คุณหญิงเอิบตั้งใจจะอยู่ดูแลหมอผีไกรต่อ "คุณหญิง" แม่แย้มเริ่มรู้สึกแปลกๆ "ทำอย่างนี้จะเสียหายเอานะเจ้าคะ" นางทัดทานแต่ก็ถูกดันหลังให้เดินออกไป

"เจ้ารีบกลับเถอะ จะได้รับหน้าแทนข้า บอกว่าข้าไม่สบาย หรืออะไรก็ว่าไป" คุณหญิงกลัวพ่อหมอจะจับไข้กลางดึก ไร้คนดูแลเช่นนี้ไม่ดีแน่

"เช่นนั้น เกิดอะไรขึ้นก็รับผลที่ตามมาเอาแล้วกัน" แม่แย้มไม่สบอารมณ์ เดินหายไปลับสายตาคุณหญิง

กลางดึก ในคืนที่เงียบสงัด คุณหญิงเอิบเช็ดตัวให้พ่อหมอที่ดูเหมือนจะเป็นไข้ "ไหวหรือไม่พ่อหมอ"

"ข้าไม่เป็นอันใดดอก" หมอผีไกรจับมือนางไว้ "ยาเสน่ห์ของข้าใช้ได้ผลหรือไม่?"

".....มัน....ยังไม่ได้ผล" แท้จริงนางไม่ได้ใช้

"เช่นนั้นหรือ"

"เขาทำให้ท่านเจ็บปวดมากหรือไม่"

น้ำตาหญิงงามร่วงหล่น "ฮึก...."

"เช่นนั้นดอกหรือ" เขาจูบหน้าผากนางแผ่วเบา "เขาคือที่พึ่งเดียวของข้า" นางนอนซบลงบนแผ่นอกแกร่ง "แต่เขาก็เอาแต่ทำร้ายข้า"

ร่างบอบบางของคุณหญิงเอิบสั่นสะท้านด้วยแรงสะอื้น พ่อหมอไกรลูบหลังนางเบาๆ และไม่รู้ว่าตอนไหนกันที่เสื้อผ้าของนางถูกถอดออกจนหมดสิ้น.....

"คืนนี้ข้าจะทำให้เจ้าลืมเลือนชายผู้นั้น...."