บทที่ 3

ตอนค่ำ พ่อบ้านฉวยโอกาสเดินเข้ามาที่โรงจอดรถ ในตอนที่คนทั้งคฤหาสน์หลับกันไปหมดแล้ว

ยังไม่ทันได้เข้าใกล้รถคันนั้น เขาก็ได้กลิ่นเหม็นรุนแรงยากจะทนไหวสายหนึ่ง

ยิ่งเข้าใกล้รถคันนั้นกลิ่นก็ยิ่งแรงขึ้น ของเหลวไม่ทราบบนพื้นเริ่มมีหนอนขึ้น

ในหัวเขาผุดลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมาอย่างหนึ่ง ฉันขวางอยู่ตรงหน้าเขา แล้วพูดกับเขาว่า “รีบกลับไปเถอะค่ะ อย่าดูเลย มันน่าคลื่นไส้มากจริง ๆ นะคะ ดูแล้วคุณจะกินข้าวไม่ลงไปตลอดชีวิต”

พ่อบ้านเป็นคนดี เขาเคยเอ่ยปากช่วยฉันขอร้อง แต่คนชั้นผู้น้อยอย่างเขาพูดไปก็ไม่มีใคร และเพื่องานที่รายได้พอใช้ได้นี้ จึงช่วยอะไรไม่ได้มากนัก

บางทีการตักเตือนของฉันอาจได้ผล พ่อบ้านถอยหลังไปหลายก้าว และเดินออกไปโดยไม่แม้แต่จะหันมามองจริง ๆ

เช้าวันต่อว่า พ่ออารมณ์ดีเป็นอย่างมาก หลังกินข้าว ก็หยิบกล่องของขวัญที่ห่ออย่างสวยงามออกมาจากลิ้นชักกล่องหนึ่ง

เขาฉวยโอกาสในตอนที่ซูอวี๋หร่วนไม่ได้สนใจ วางกล่องของขวัญกล่องนี้ไว้ตรงหน้าเธอ

“หรวนหร่วน สุขสันต์วันเกิดนะ ดูของขวัญของลูกสิ”

ใบหน้าของซูอวี๋หร่วนเต็มไปด้วยความเซอร์ไพรส์ “ขอบคุณค่ะคุณพ่อ!”

เธอเปิดออกอย่างอดใจไม่ไหว ด้านในเป็นกุญแจรถตัวหนึ่ง

สวยและแพงกว่ารถคันนั้นของฉัน

“รถคันนั้นของเซี่ยไป๋มันพังไปหมดแล้ว หรวนหร่วนของเราจะขับรถมือสองของคนอื่นได้ยังไง รถคันนี้พ่อตั้งใจเลือกให้ลูกเลยนะ รีบดูสิชอบไหม”

ซูอวี๋หร่วนหยิบกุญแจขึ้นมาแล้วพยักหน้าไม่หยุด “หนูชอบมากค่ะ!”

ในจังหวะนี้พ่อบ้านก็เดินเข้ามา ราวกับอึดอัดใจอะไร เขากล่าว “คุณท่านครับ ถึงเวลาปล่อยคุณหนูออกมาได้แล้วหรือเปล่าครับ”

พ่อขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์ “พ่อบ้าน วันนี้นายพูดมากนะ”

“คุณท่านครับ วันนี้เข้าวันที่แปดแล้วนะครับ ในรถร้อนขนาดนั้น เป็นคนยังไงก็ทนต่อไปไม่ไหวแล้ว”

กลิ่นเมื่อวานทำให้พ่อบ้านคาดเดาความเป็นจริงได้ ตอนนี้ในใจของเขาเองก็คงทรมานเป็นอย่างยิ่ง ห่างออกไปจากตัวเองเพียงไม่กี่ร้อยเมตร มีศพเน่าเปื่อยอยู่ศพหนึ่ง แค่คิดก็น่าสะอิดสะเอียนแล้ว

“ใช่ค่ะ คุณพ่อเซี่ย เสี่ยวไป๋คงสำนึกผิด และรู้ความผิดของตัวเองแล้ว พ่อปล่อยเธอออกมาเถอะค่ะ”

เมื่อพ่อได้ยินคำพูดของซูอวี๋หร่วน แววตาก็อ่อนโยนขึ้นมา “ก็ได้ พ่อจะปล่อยเธอออกมา พอเธอออกมา ก็ระงับบัตรของเธอ ให้เธอออกไปทำงานหาเงิน พ่อไม่มีลูกสาวจิตใจอำมหิตอย่างนี้”

น่าขำ น่าขำเกินไปแล้วจริง ๆ

ทั้งหมดที่เขามีในตอนนี้ แม่ของฉันเป็นคนให้เขาทั้งนั้น

สลัดตัวตนชั้นนี้ของพ่อออกไป เขาก็เป็นแค่ผู้ชายชาติกำเนิดยากจนที่ดิ้นรนจนหลุดพ้นความจนที่หลายใจคนหนึ่ง

ตอนนี้มีสถานะเพิ่มขึ้นมาอีกชั้นหนึ่ง ฆาตกร

เมื่อพ่อบ้านได้รับคำสั่ง ก็รีบพาคนพุ่งเข้าไปยังโรงจอดรถทันที

ผ่านการดองไว้ทั้งคืน กลิ่นของศพสายนั้นก็ยิ่งชัดขึ้น ทั้งโรงจอดรถเหม็นจนทนไม่ไหว

ทุกคนต่างใช้มือปิดจมูกเอาไว้ ยิ่งกว่านั้นกระทั่งมีคนอ้วกออกมาโดยตรงเลย

“กลิ่นอะไรเนี่ย แม่มันเหม็นชะมัดเลย”

“ใครเอาขยะมาไว้ตรงนี้”

พ่อและสองแม่ลูกซูเชียนเดินมาถึงหลังสุด ก็ถูกกลิ่นนี้รมจนขมวดคิ้ว ทว่าเมื่อเห็นกลุ่มคนใช้เสียอาการต่อหน้าตนขนาดนี้ ความมีหน้ามีตาสูงส่งเหนือมวลชนของเขาก็เริ่มสั่นคลอนแล้ว

“เอะอะอะไรกัน? พวกแกทำแบบนี้เหมือนอะไรกัน!”

“ต้องเป็นกลิ่นเหม็นที่ออกมาจากตัวเซี่ยไป๋แน่ ๆ ฤดูนี้ไม่อาบน้ำแปรงฟันมาเจ็ดแปดวัน กินถ่ายก็อยู่แต่ในที่เก็บของท้ายรถ จะไม่เหม็นได้เหรอ? เดี๋ยวไปติดต่อคนมาจัดการรถคันนี้ซะ เห็นแล้วขวางหูขวางตาฉันชะมัด”

“พวกแกรีบไปเปิดที่เก็บของท้ายรถ แล้วเอาตัวคนออกมาซะ ไม่งั้นฉันจะไล่พวกแกออกให้หมด!”

พ่อพูดสั่ง พวกคนใช้ทำได้เพียงเดินเข้าไปทั้งอดกลั้นความคลื่นไส้ และเปิดที่เก็บของท้ายรถออก

โรงจอดรถใต้ดินมืดสลัว ภายในที่เก็บของท้ายรถสีโฟรเซ่นเบอร์รีในฝัน กลับมีศพน่าสยดสยองอยู่