บทที่ 2

ยี่สิบปีก่อน ซูเชียนเลิกกับพ่อฉัน แล้วหันไปแต่งงานกับคนรวยมีอิทธิพลที่ที่บ้านจัดการให้

หลังจากนั้นสรรพสิ่งก็แปรเปลี่ยนตามเวลา คนรวยกลายเป็นคนจน กลับกันคนจนอย่างพ่อฉันเมื่อแต่งงานกับแม่ของฉัน ก็ชุบตัวเปลี่ยนเป็นรวย

ทั้งหมดก็เหมือนอย่างละครแบบนี้ หลังจากนั้นแม่ก็จากไปเพราะป่วย ซูเชียนก็หย่า

สำหรับพ่อฉันแล้ว นี่ถือเป็นข่าวดีสองเรื่อง

และแบบนี้ ซูเชียนกับพ่อจึงกลับมาคบหากัน สองแม่ลูกไต่เต้าขึ้นมา แย่งทุกอย่างที่เป็นของฉันไป

ทั้งเสื้อผ้าของฉัน ห้องของฉัน และสุดท้ายก็แย่งพ่อของฉันไป

เจ็ดวันก่อน ซูอวี๋หร่วนกลับมาทั้งดีอกดีใจ บอกว่าตัวเองได้ใบขับขี่แล้ว ตอนนี้ขับรถได้แล้ว

พ่อบอกว่าจะซื้อรถยนต์ให้เธอหนึ่งคัน แต่เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างกระมิดกระเมี้ยนว่า “หนูคิดว่ารถสีชมพูที่อยู่ในโรงจอดรถคันนั้นก็สวยดีนะคะ”

ฉันตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา “รถคันนั้นพ่อซื้อให้ฉัน เธออยากได้ก็ให้พ่อเธอซื้อให้สิ เธอไม่มีพ่อของตัวเองเหรอ?”

นั่นคือของขวัญวันเกิดที่พ่อให้ฉันหลังจากที่ฉันได้ใบขับขี่มา ปกติฉันขับออกไปน้อยมาก ทีแรกฉันยังคิดว่าพ่อจะเข้าใจ ทว่าคำพูดหลังจากนี้ของเขาทำลายจินตนาการฉันไปโดยสิ้นเชิง

“กะอีแค่รถคันเดียว อวี๋หร่วนชอบก็ให้เธอไปเถอะ เซี่ยไป๋ แกมีรถตั้งเยอะแยะขนาดนั้น ทำไมจะต้องชิงคันนี้กับอวี๋หร่วนด้วยล่ะ ให้เธอไปก็สิ้นเรื่องแล้ว”

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา ในวินาทีนั้นฉันก็พลันตระหนักได้ว่า พ่อของฉันไม่ใช่พ่อที่เคยรักฉันคนนั้นตั้งนานแล้ว

แต่ฉันก็ยังไม่อยากยกของของฉันให้ซูอวี๋หร่วนอยู่ดี ฉะนั้นฉันจึงทิ้งกุญแจรถไปเลย

พ่อเดือดดาลมาก ให้คนเปลี่ยนตัวล็อก และยกรถให้เธอไป

ทว่าตอนจอดรถเสร็จ ซูอวี๋หร่วนกลับขังตัวเองไว้ในรถ ไม่ว่ายังไงก็ไม่ยอมออกมา

ส่วนเพราะอะไรนั้น ฉันเองก็ไม่แน่ใจนัก แต่ตอนนี้กำลังเป็นช่วงกลางฤดูร้อน อุณหภูมิสูงถึงสี่สิบองศา ไม่นานรถที่ไม่มีแอร์ก็กลายเป็นหม้อนึ่ง

ซูอวี๋หร่วนฉวยโอกาสตอนที่ตัวเองยังไม่หมดสติไป ล้วงโทรศัพท์ออกมาก่อนแล้วเลือกที่จะโทรหาพ่อ “คุณพ่อเซี่ยคะ หนูกลัวจังเลยค่ะ ในนี้ร้อนมาก หวังว่าชาติหน้าจะได้เป็นลูกสาวของพ่อนะคะ”

ไม่นานเสียงจากปลายสายก็หายไป พ่อพุ่งออกจากออฟฟิศอย่างบ้าคลั่ง หาซูอวี๋หร่วนเจอโดยผ่านตำแหน่งของรถ และช่วยเธอออกมา

โชคดีที่เธอแค่มีอาการเป็นลมแดดเล็กน้อย แต่ไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรง

ทว่าหลังเธอฟื้นขึ้นมา ประโยคแรกที่พูดคือ “เป็นความผิดของหนูเองค่ะ หนูไม่ควรแย่งรถของเสี่ยวไป๋ คุณพ่อเซี่ยคะ พ่ออย่าโทษเธอเลยนะคะ”

และเพราะแบบนี้ พ่อจึงคิดว่าฉันเป็นคนขังซูอวี๋หร่วนไว้ในรถ เดือดเป็นฟืนเป็นไฟ กระทั่งไม่ตรวจสอบเลยเลยสักนิด

ตอนนั้นฉันยังไม่ทันรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พ่อก็ถีบประตูบุกเข้ามา หลังตบบ้องหูสองฉาดจนฉันมึนหัว ก็พาฉันไปยังโรงจอดรถ

“ฉันตามใจแกจนเสียนิสัยไปแล้วจริง ๆ ไม่คิดเลยว่าตอนนี้แกทำได้กระทั่งเรื่องฆ่าคนพรรค์นี้!”

ฉันถูกเขากดไว้บนพื้น หน้าแนบไปกับพื้น สับสันไปหมด

“ถ้าหรวนหร่วนอยู่นานกว่านี้อีกหน่อย ก็อาจเสี่ยงอันตรายถึงชีวิตได้ แกอายุเท่าไรแล้ว ยังทำเรื่องโง่ ๆ พรรค์นี้อยู่อีก!”

เขาเรียกบอดีการ์ดหน่วยก้านแข็งแรงมาสองคน จากนั้นก็จับฉันมัด และจับฉันขังเข้าไปในที่เก็บของท้ายรถโดยไม่แยแสเสียงร้องไห้ตะโกนจนเสียงแหบแห้งของฉันแม้แต่น้อย

“แกสำนึกผิดไปดี ๆ ซะ คุกเข่ายอมรับผิดเมื่อไร ก็ค่อยออกมาเมื่อนั้น!”

ฉันพยายามร้องขอความช่วยเหลืออยู่ในที่เก็บของท้ายรถอย่างสุดชีวิต ทว่าพ่อรู้สึกเพียงรำคาญ

“อุดปากเธอซะ ขังเธอเอาไว้สักสองสามวัน ดัดนิสัยเธอซะหน่อย!”

อุณหภูมิในที่เก็บของท้ายรถอย่างน้อยก็มีสี่สิบองศา ฉันเพิ่งถูกขังเอาไว้แค่ชั่วโมงเดียวก็ทนไม่ไหวแล้ว

ตอนนี้ผ่านไปเจ็ดวันเต็ม ๆ แล้ว นับจากวันที่ฉันหมดลมหายใจก็ผ่านไปสี่วันแล้ว ตามอุณหภูมิในตอนนี้ เดาว่าศพของฉันคงเริ่มจะเน่าแล้ว

ความจริงก็เป็นอย่างนี้ หลังศพเน่าเปื่อยของเหลวก็ค่อย ๆ ไหลออกมาบนพื้นผ่านร่อง ตอนที่คนขับรถมายังโรงจอดรถก็ได้กลิ่นแปลก ๆ เช่นกัน แต่เขากลับไม่พูด