บทที่ 10

เขาเดินเข้าไป ยังไม่ทันได้พูดอะไรก็ถูกพ่อคว้าขากางเองเอาไว้

“สารวัตรจาง นี่เป็นของปลอม นี่ไม่ใช่ลูกสาวของผมใช่ไหม?”

ในแววตาของเขาประกายแสงแห่งความหวังวาบหนึ่ง ดูราวกับเป็นพ่อที่ห่วงลูกสาวมากคนหนึ่ง

ทว่ากลับถูกสารวัตรจางเตะออกไป จากนั้นก็ล้วงกุญแจมือออกมาใส่มือเขาจากเบื้องหลัง

“คุณเซี่ย พ่อบ้านคนก่อนของบ้านคุณมาแจ้งความที่โรงพักว่าคุณฆ่าคนอำพรางศพ มีกล้องวงจรปิดเป็นหลักฐาน”

สารวัตรจางเขย่ามือถือ “โชคไม่ดีเลย นี่คือลูกสาวของคุณ”

“เป็นไปไม่ได้! ไม่มีทาง ลูกสาวผมไม่มีทางตาย เป็นไปไม่ได้! เธอต้องออกไปเที่ยวเล่นแน่ ๆ แล้วสร้างศพปลอมมาหลอกผม!”

พ่อที่ถูกใส่กุญแจมือดิ้นขึ้นมาอย่างแรง ในแววตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

ฉันยืนเงียบอยู่ข้าง ๆ มองท่าทางคลุ้มคลั่งของเขา

พ่อ ในวินาทีที่ถูกใส่กุญแจมือ พ่อกลัวว่าตัวเองจะต้องถูกจับขังคุกเพราะฆ่าคนตายและต้องสูญเสียทั้งหมดในตอนนี้ไป หรือว่ากำลังคิดถึงลูกสาวอย่างหนูที่หายไปจากโลกใบนี้อย่างไม่มีวันกลับจริง ๆ

“คุณเซี่ย ศพที่ผมเคยเห็นมาไม่หนึ่งพันก็มีแปดร้อย เป็นของจริงหรือของปลอมผมแยกแยะได้ อยากจะพูดอะไรก็เก็บไปพูดที่โรงพักเถอะ”

ตำรวจคุมตัวเขาเดินไปข้า