พ่อเพิ่งจะรักฉันก็ตอนฉันจากไปแล้ว

“ลูกทรพีนั่นเป็นยังไงบ้าง ขอให้ยกโทษให้หรือยัง?”

ภายในคฤหาสน์หลังใหญ่ ประโยคนี้ของพ่อราวกับเสียงสายฟ้าฟาดในที่ราบ

พ่อบ้านตอบอย่างกระอักกระอ่วน “คุณท่านครับ คุณหนูยังไม่ออกมาเลยครับ”

นิ้วเรียวยาวที่กำลังคีบซิการ์ของพ่อชะงัก พลันกลับสู่ท่าทางปกติ “ปกติฉันตามใจเธอจนเสียคน ถึงได้ทำให้เธอกำเริบเสิบสาน ไม่คิดเลยว่าจะกล้าขังหรวนหร่วนไว้ในรถ สมควรทำให้เธอลำบากซะบ้าง”

พ่อบ้านอดกลั้นไม่ไหวเล็กน้อย เขาพูดขึ้นว่า “แต่ว่าตอนนี้ข้างนอกอุณหภูมิสูงถึงสี่สิบกว่าองศา ในรถร้อนขนาดนั้น คุณหนูจะ...”

“หึ ร้อน? ต้องทำให้เธอรู้จักร้อนซะบ้าง ฉันจะดูซิว่าต่อไปเธอยังกล้าทำแบบนี้กับหรวนหร่วนอีกหรือเปล่า มีแค่เธอสัมผัสได้ถึงอุณภูมิในรถเท่านั้น ต่อไปเธอถึงจะไม่ทำเรื่องพรรค์นี้อีก”

น้ำเสียงของพ่อเย็นชา ราวกับลืมไปเสียสนิทว่าฉันถูกขังอยู่ในที่เก็บของท้ายรถมาเจ็ดวันแล้ว

พ่อบ้านยังอยากจะพูดอะไรต่ออีก ทว่าถูกเขาขัดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ “เอาละ นายคิดว่าในบ้านจะไม่มีคนแอบส่งข้าวให้เธอเลยหรือไง? เธอเป็นเด็กดีจะตาย ไม่ตายหรอก”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ ฉันก็อดขำออกมาไม่ได้ แต่ว่าไม่มีใครได้ยินเสียงของฉันเลย

เพราะ ฉันตายไปแล้ว

ฉันตายไปตั้งแต่สี่วันก่อนแล้ว

ตั้งแต่นั้น วิญญาณของฉันก็เริ่มตามติดพ่อ

“ขอบคุณค่ะพ่อ พ่ออย่าโกรธไปเลยนะคะ ยังไงก็ปล่อยเสี่ยวไป๋ออกมาเถอะค่ะ ตอนนี้ข้างนอกร้อนขนาดนั้น เธอต้องอึดอัดแน่ ๆ”

ชั้นสอง ห้องนั้นที่เดิมทีเป็นของฉัน ซูอวี๋หร่วนที่อยู่ในชุดนอนกระโปรงสีขาวบริสุทธิ์เดินออกมา สายตาของพ่อพลันอ่อนโยนลง พร้อมเผยความรักที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนอย่างหนึ่งออกมา

ซูอวี๋หร่วนลงมานั่งข้าง ๆ พ่อที่ชั้นล่าง ราวกับดอกมะลิขาวบริสุทธิ์ดอกหนึ่ง

“ไม่ต้องไปสนใจเธอหรอก ลูกน่ะใจดีเกินไป เธอขังลูกเอาไว้ในรถ ทำให้ลูกเป็นลมแดดหมดสติไป ก็สมควรให้เธอได้รับโทษซะบ้าง”

เวลาที่พูดถึงฉัน สายตาของพ่อจะฉายแววความไม่คุ้นเคยออกมาจนเหมือนกับกำลังพูดถึงศัตรูคนหนึ่ง

แต่เพราะอะไรกัน ฉันไม่ใช่ลูกสาวของเขาเหรอ?

ภายในคฤหาสน์ พ่อบ้านเดินไปยังห้องครัว แล้วบ่นพึมพำด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ลูกสาวของตัวเองไม่รัก แต่ดันไปรักลูกของคนอื่น”

“ขอบคุณค่ะพ่อ พ่อดีจริง ๆ เลย ถ้าพ่อเป็นพ่อแท้ ๆ ของหนูก็ดีสิคะ” ซูอวี๋หร่วนซบลงตรงไหล่ของพ่อพร้อมสะอึกสะอื้นเล็กน้อย

“ยัยเด็กโง่ ขอแค่หนูยินดี พ่อก็เป็นพ่อของลูก”

“อวี๋หร่วน โตป่านนี้แล้วยังอ้อนอยู่อีก”

ผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น ซึ่งก็คือผู้หญิงที่พ่อรักที่สุดในชีวิต ซูเชียน

ก่อนที่เธอจะปรากฏตัว ฉันคิดมาตลอดว่า ผู้หญิงที่พ่อรักที่สุดก็คือแม่ของฉัน

แต่ว่าทั้งหมดนี้มันเปลี่ยนไปหลังจากที่แม่จากไป

จนกระทั่งวันนี้ ฉันเริ่มรู้สึกดีใจขึ้นมาเล็กน้อย แม่จากไปเพราะอาการป่วย ไม่ต้องมาเห็นด้านไร้ความปรานีของผู้ชายที่แม่รักที่สุดในชีวิตคนนี้

เดาว่าอีกไม่นานฉันก็จะได้เจอเธอแล้ว ชาติหน้าต่อให้ต้องกลายเป็นหมาเป็นแมว ฉันก็ไม่อยากเป็นลูกสาวของเขา

“ขอบคุณค่ะพี่ ลงโทษนิดหน่อยให้พอหลาบจำก็พอแล้ว ยังไงเสี่ยวไป๋ก็เป็นลูกสาวของพี่นะคะ”

สองแม่ลูกเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ท่าทางดูเป็นคนดี แต่ถ้าพวกเขาเป็นคนดีจริง ๆ คงไม่ทนดูฉันถูกขังไว้ที่เก็บของท้ายรถเจ็ดวันเจ็ดคืนไปต่อหน้าต่อตาหรอก

ที่ยิ่งน่าขำก็คือ รถคันนี้มันเป็นของขวัญวันเกิดที่พ่อฉันให้ฉันอีกด้วย

วันนี้กลับกลายเป็นที่ฝังกระดูกของฉันเสียอย่างนั้น